| | [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 |  |
|
+7MURASAKI AkaKaMe Hachikime R@J!N T@tsuyaTOJI shin_jin ppgojang 11 posters |
| เธเธนเนเธเธฑเนเธ | เธเนเธญเธเธงเธฒเธก |
|---|
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
|  เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 ![[Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif) Tue Jan 02, 2007 7:31 pm | |
| Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter 5
ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะคุณ ให้รอๆๆอยู่อย่างนี้ อกฉันจะแตกตายอยู่แล้วนะ เสียงสั่นเครือของหญิงคนหนึ่งพูดออกมาด้วยความร้อนใจ
แต่ลูกควรจะต้องติดต่อมาสิ ลูกเอาเครื่องมือสื่อสารไปด้วยไม่ใช่เหรอ ชายคนหนึ่งพูดขัดขึ้นมา
แล้วทำไมพวกเค้าไม่ติดต่อมาล่ะ นานเป็นอาทิตย์ๆแล้วนะ ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้น นี่ทางพ่อแม่ของฮิโระคุงก็มาถามฉันทุกวันๆจนฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว พวกเค้าต้องไปด้วยกันแน่ๆ ฉันมั่นใจ เธอยังคงพูดต่อ
แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ถ้าพวกเค้าไม่ส่งสัญญาณมาเราก็ไม่รู้ว่าเค้าอยู่กันที่ไหน แล้วจะไปตามหาเค้าได้ยังไง จักรวาลไม่ใช่แคบๆนะคุณ ชายคนนั้นยังคงเถียง
โอ๊ย แล้วคุณจะรอเวลาอย่างนี้เหรอ เราต้องทำอะไรซักอย่างนะ
แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ คุณคิดว่าผมไม่กลุ้มใจเหรอที่ลูกหายไปอย่างนี้
เอ่อ คุณลุงคุณป้าครับ... ระหว่างสองเสียงที่กำลังเถียงกันอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งขัดขึ้นมา
มีอะไรเหรอ เสียงสองเสียงถามขึ้นพร้อมกัน
ผมจะออกไปตามหาคาซึยะกับฮิโรกิเองฮะ ผมว่าผมพอจะรู้ว่าพวกเค้าไปที่ไหนได้บ้าง ชายหนุ่มเสนอ
มันจะไม่อันตรายเหรอ แล้วเรารู้ได้ยังไงว่าจะตามหาเค้าเจอ ผู้เป็นแม่เอ่ย
ผมว่าผมพอจะมั่นใจฮะ ผมจะตามพวกเค้ากลับมาให้ได้ ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงมุ่งมั่น
เอาอย่างนั้นเหรอ แน่ใจแล้วเหรอ? ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม
ผมมั่นใจฮะ
งั้น...ฝากด้วยก็แล้วกันนะโทโมะคุง
*********************************************
กินนมสดหน่อยนะคาเมะ จินยื่นแก้วใส่นมมาให้คาเมะ
อะไรกันฮะ ผมเพิ่งกินข้าวเช้าไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเองนะฮะ คาเมะมองหน้าจินแล้วถามอย่างงงๆ
เอาน่า กำลังท้องต้องกินเยอะๆสิ จะได้บำรุง จินยื่นแก้วให้คาเมะ
แต่ว่าผมยังอิ่มอยู่เลยอ่ะ คาเมะท้วง แต่ก็รับแก้วนมมา
กินหน่อยน่า นะ จินคะยั้นคะยอ
นั่นสิคาซึยะกินหน่อย จะได้เสริมแคลเซี่ยมไง อุจจี้ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเอ่ยสนับสนุน
ก็ได้...นี่ถ้าผมอ้วนจนลดไม่ลงนี่เป็นความผิดจินเลยนะเนี่ย คาเมะบอกแล้วดื่มนม
ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าไม่กินแล้วลูกไม่แข็งแรงฉันจะโทษนายนะ จินย้อน
หงะ ผมว่าลูกคงจะแข็งแรงเกินไป หรือไม่อีกหน่อยก็ต้องอ้วนคับพุงผมแน่ๆเลย คาเมะวางแก้วนมลงบนโต๊ะ
อ๊ะ ยังไม่หมดเลย เหลืออีกตั้งครึ่งแก้ว กินให้หมดสิ จินทัก
จิน...ผมจะอ้วกอยู่แล้ว คาเมะโอดครวญ
แต่เดี๋ยวลูกไม่อิ่มนะคาซึยะ อุจจี้บอก
ฉันจะอ้วกอยู่แล้ว แล้วลูกจะไม่อิ่มได้ไงอ่ะ คาเมะย้อน
ไม่ได้ ต้องกินให้หมดสิคาเมะ แล้วอย่างงี้จะแข็งแรงได้ยังไงอ่ะ จินหยิบแก้วนมยื่นให้คาเมะ
โห่ย จินอ่ะ คาเมะอิดออด แต่ก็รับแก้วนมมาดื่มต่อแต่โดยดี
นั่นแหละๆ กินให้หมด เดี๋ยวพอเริ่มเข้าเดือนสองเดือนสามนายจะหิวจนฉันหาของกินให้ไม่ทัน คอยดู จินบอก
แล้วจินรู้ได้ยังไงอ่ะฮะ คาเมะถาม
ก็....ไปหาหนังสือมาอ่าน จินพูดพร้อมเสมองไปทางอื่น
โห จินเห่อยิ่งกว่าผมอีกนะเนี่ย คาเมะพยายามมองหน้าจิน
ไม่ได้เห่อซักหน่อย จินบอกปัด
ไม่ได้เห่อแล้วทำไมจินต้องหน้าแดงล่ะฮะ อุจจี้ถาม
อ๊ะ จริงด้วย จินหน้าแดง คาเมะเริ่มล้อ
อะไร ใครหน้าแดง ไม่ได้หน้าแดงซักหน่อย จินเถียง
นี่ไงๆ หน้าแดงอย่างงี้ คาเมะชี้ที่หน้าจิน
พูดมาก เดี๋ยวไปเอานมมาให้กินอีกแก้วเลยหนิ
หวา จิน ไม่เอาแล้วฮะ ไม่ล้อก็ได้ คาเมะเลยต้องยอมแต่โดยดี
*****************************************
ท่ามกลางความเวิ้งว้างของห้วงอวกาศที่ว่างเปล่า ยานลำหนึ่งกำลังเหาะทะยานสู้ท้องฟ้าอันมืดมิด คนบังคับยานมีสีหน้ามุ่งมั่น คิ้วขมวดมุ่นเป็นปม ภาระหน้าที่ที่กำลังจะต้องออกไปทำนั้นเป็นสิ่งที่ใหญ่หลวง แต่เขาเต็มใจที่จะทำ เพราะคนที่เขาจะไปตามหาเป็นคนที่สำคัญที่สุดของเขา
เขาคิดว่าเขารู้ว่าควรจะไปหาคนทั้งสองได้ที่ไหน คาเมะพูดให้เขาฟังตลอดว่าถ้าเป็นไปได้อยากจะมาเที่ยวโลกมนุษย์สักครั้ง โลกที่มีทุกอย่างแทบจะเหมือนที่ดาว หน้าตาของคนก็ไม่ได้ต่างกัน คาเมะอยากไปดูให้เห็นกับตา ไม่ใช่แค่อยากจะศึกษาแต่ในหนังสือเท่านั้น เขาคิดว่าคาเมะล้อเล่น เขาห้ามแล้วบอกว่ามันเสี่ยง มันอันตราย แต่คาเมะก็ทำหน้าทะเล้นตอบกลับมาทุกครั้ง ไม่คิดว่าครั้งนี้ คาเมะจะเอาจริง
ปัญหาตอนนี้อยู่ที่ว่า คาเมะจะอยู่ส่วนไหนของโลกล่ะ?...
*****************************************
R R R R R R~
สวัสดีฮะ บ้านอาคานิชิซังฮะ
อ๊ะ นั่นอุจจี้คุงเหรอ จินล่ะ เรียวถามขึ้น
ฮะ ผมเอง จินรู้สึกจะอยู่ในห้องทำงานน่ะฮะ แต่งเพลงอยู่ เห็นว่าบริษัทเร่งเอาอีโม่แล้ว
ฮ่าๆๆๆ อุจจี้ เค้าเรียกว่าเดโม่
อ้าว เหรอฮะ แสดงว่าผมฟังผิด แหะๆ (^///^)
ไม่เป็นไรหรอก นายคงยังไม่คุ้นน่ะ
เอ้อ แล้วนี่เรียวโทรมาทำไมเหรอฮะ อุจจี้เริ่มเข้าเรื่อง
อ้อใช่ เกือบลืม คืองี้ นี่มันก็เกือบสองอาทิตย์แล้วใช่มั้ย ฉันอยากให้คาเมะเข้ามาหาฉันที่โรงพยาบาลหน่อย เรื่องฝากครรภ์น่ะ ฉันรับฝากให้เองจะได้ไม่วุ่นวาย แต่ว่าถ้ามาที่โรงพยาบาลจะได้สะดวกเรื่องเครื่องไม้เครื่องมือน่ะ
อ๋อ ฮะ แล้วเดี๋ยวผมจะบอกจินให้
มาวันนี้เลยก็ดีนะ ฉันจะได้จ่ายยาบำรุงให้ด้วย
ได้ฮะ เดี๋ยวผมจะไปบอกเดี๋ยวนี้เลยฮะ
นายจะมาด้วยก็ได้นะ
เอ๊ะ ทำไมล่ะฮะ
มาเป็นเพื่อนคาเมะไง อีกอย่างฉันไม่อยากให้นายอยู่บ้านคนเดียวน่ะ
จริงๆผมก็อยู่ได้นะ แต่ไปเป็นเพื่อนคาเมะก็ได้ฮะ
โอเค แล้วเจอกัน
ฮะ เท่านี้นะฮะ สวัสดีฮะ อุจจี้วางสายเสร็จก็เดินเข้าไปหาจินทันที
********************************************
จินกำลังง่วนอยู่กับกีต้าร์ตัวโปรดที่เขาใช้แต่งเพลงมาไม่รู้กี่สิบเพลง มือซ้ายเปลี่ยนคอร์ดมือขวาดีดเบาๆ ฮัมเพลง ท่อนไหนถูกใจก็จดเนื้อและคอร์ดลงในกระดาษ ท่อนไหนไม่ถูกใจก็ขมวดคิ้วมุ่นแล้วก็ลองคอร์ดใหม่
คาเมะมองการกระทำนี้อย่างไม่รู้เบื่อ ไม่ว่าทำนองไหนที่จินเล่น คอร์ดไหนที่จินคิด คีย์ไหนที่จินร้อง หรือแม้แต่เนื้อเพลงที่จินแต่ง ไม่ว่ามันจะถูกเปลี่ยนไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันก็ยังเพราะ และเพราะมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อมันถูกปรับเปลี่ยนจนคนแต่งพอใจ
ใกล้เสร็จรึยังฮะ คาเมะถามเมื่อจินหยุดพัก
ก็ 70%แล้วล่ะ มีบางท่อนฉันยังไม่ชอบ อาจจะใส่ดนตรีให้มีลูกเล่นมากกว่านี้หน่อย จินตอบ
จินก็เสียงดีออกนี่ฮะ ทำไมไม่ไปเป็นนักร้องล่ะ คาเมะถามอีก
เป็นนักร้องก็เหมือนถูกบังคับนะ ถูกบังคับให้ร้องเพลงที่คนอื่นแต่งให้ แม้ว่าบางทีจะร้องเพลงที่ตัวเองแต่งเองได้ก็เถอะ แต่ยังมันก็ขึ้นอยู่กับโปรดิวเซอร์อยู่ดี แล้วเป็นนักร้องก็ไม่มีอิสระเท่าไหร่ด้วย ยิ่งถ้าดังไปจะไปไหนมาไหนคงลำบาก
ผมคิดว่าจินชอบให้ผู้คนห้อมล้อมเสียอีก
มันก็ดีนะมีคนมารักมาชอบ แต่ชีวิตของฉันคงถูกจำกัดอยู่ในกรอบแค่นั้นไม่ได้หรอก
แล้วผมก็มาทำลายความมีอิสระของจินใช่มั้ยฮะ คาเมะถามเสียงแผ่ว
ตอนแรกฉันก็คิดแบบนั้นนะ แต่มันไม่ใช่หรอก มันทำให้ฉันมีความรับผิดชอบมากขึ้นต่างหาก ฉันต่างหากเป็นคนทำลายอิสรภาพของนาย ทำให้นายต้องรับภาระแถมกลับบ้านไม่ได้อีก
เรื่องนั้นช่างมันเถอะฮะ อาจจะเป็นเพราะฟ้ากำหนดมาก็ได้
พวกนายเชื่อเรื่องโชคชะตาด้วยเหรอ
เชื่อสิฮะ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะโชคชะตากำหนด ความรักจึงเลือกที่จะขีดเส้นมันไม่ได้ ไม่งั้นผมคงไม่มาพบกับจิน แล้วก็คงไม่ได้มาอยู่บนโลกใบนี้แน่
งั้นโชคชะตาคงเล่นตลกให้ฉันมาพบกับนาย แถมทำให้นายท้องอีก
จินรังเกียจรึเปล่าล่ะฮะ
ไม่เลย ฉันไม่เคยรังเกียจนาย ไม่คิดที่จะรังเกียจ ไม่งั้นฉันคงไม่ชวนนายมาบ้านตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก
ก็เพราะฟ้ากำหนดมาแล้วน่ะสิฮะ
ก็คงเป็นอย่างนั้น... ไม่คิดเลยนะว่าจะทำผู้ชายท้อง
ผมก็ไม่คิดว่าจะถูกผู้ชายทำให้ท้องเหมือนกัน (-///-)
แต่ไม่ว่ายังไง มันก็เกิดขึ้นแล้ว และเราจะต้องดูแลเค้าให้ดีที่สุดนะ
ฮะ แต่บางทีมันก็ดีเกินไป นี่ผมยังจุกอยู่เลยนะฮะเนี่ย (-*-)
หงะ โทษที ( - -)
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คนทั้งสองหันไปตามเสียง แล้วลูกบิดประตูก็บิดเปิดออกพร้อมกับอุจจี้ที่ค่อยโผล่หน้ามาทางรอยแง้มของประตู
เอ่อ ขอโทษฮะ พอดีว่าคุณเรียวเค้าต้องการให้คาเมะไปหาที่โรงพยาบาลวันนี้ จินพอจะว่างพาไปมั้ยฮะ
ไปโรงบาลวันนี้น่ะเหรอ อืม ได้สิๆ คาเมะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป
ฮะ คาเมะรับคำแล้วเดินออกจากห้องไปโดยมีอุจจี้เดินตามหลัง ส่วนจินก็จัดแจงวางกีต้าร์เข้าที่ เก็บเนื้อเพลงที่จดไว้ ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้อง
**************************************
โตเกียว มหานครแห่งแฟชั่น เทคโนโลยี และแสงสี ที่ที่เขาคิดว่าคาเมะน่าจะพายานมาลงจอดที่นี่ คาเมะชอบความทันสมัยไม่น่าจะไปที่อื่นได้ อีกอย่างเขาก็มีลางสังหรณ์ว่าคาเมะจะต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน
เขาเลือกสถานที่ที่เงียบและไร้ผู้คนที่สุด เพื่อนำยานลงจอด เขาก้าวลงจากยานและกดปุ่มย่อขนาดมันให้เล็กลงเท่าแคปซูล เก็บใส่กล่องแล้วนำมันใส่เข้ากับกระเป๋ากางเกงอย่างดี จากนั้นเขาจึงสวมเครื่องมือสื่อสารไว้ที่ข้อมือ เขาลองกดสัญญาณเรียก...แล้วมันก็มีสัญญาณตอบกลับ รหัสเครื่องมือที่เขาจำได้ดี รหัสเครื่องมือของคาเมะ...
**************************************
ไม่ลืมอะไรแล้วนะ จินถาม
ฮะ ไม่ลืมแล้ว คาเมะตอบ
นายไม่ได้ใส่เครื่องมือสื่อสารมานี่ อุจจี้ท้วง
โอ๊ย ใส่ไปก็ทำอะไรไม่ได้ ยังไงก็ติดต่อใครไม่ได้อยู่ดี คาเมะบอก
จะดีเหรอ อุจจี้ถามอีก
เถอะน่า ไปเถอะ เดี๋ยวคุณเรียวรอนาน คาเมะตัดบทพร้อมก้าวขึ้นรถ จินปิดประตูให้ แล้วเปิดประตูรถด้านหลังให้อุจจี้ขึ้น หลังจากปิดประตูให้อุจจี้แล้ว เจ้าตัวก็ก้าวขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่อง
แล้วออกรถมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลทันที
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงเครื่องมือสื่อสารของคาเมะที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะในห้องนอน ร้องตอบรับสัญญาณจากคนที่กดเรียกหา แต่ไม่มีใครรู้ แม้แต่เจ้าของของมัน...
****************************************
อ้าว มาแล้วเหรอ นั่งก่อนๆ เรียวเอ่ยต้อนรับเมื่อเห็นคนทั้งสามเข้ามาในห้อง
เรียกมาทำไมวะ เอาของไปให้ที่บ้านไม่ได้รึไง จินบ่น
ก็อยากให้ทำเรื่องฝากครรภ์เป็นเรื่องเป็นราว เรียวบอก
เค้าจะไม่แตกตื่นเรอะ ผู้ชายท้องได้เนี่ย จินเถียง
ก็ไม่ทำให้ใครรู้หรอก แต่จะได้ให้คาเมะอยู่ในความรับผิดชอบฉันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เวลาเบิกยาจะได้ไม่ผิด เพราะมีชื่อคนไข้อยู่ เรียวอธิบาย
อ๋อ อย่างงี้นี่เอง จินพยักหน้า แล้ววันนี้จะตรวจอะไรบ้างล่ะ
วันนี้คงต้องตรวจความสมบูรณ์ของร่างกายคาเมะ แล้วก็ความสมบูรณ์ของครรภ์
อย่างนั้นคงไม่ต้องตรวจหรอกฮะ จินบำรุงดีจนผมคิดว่ามันจะสมบูรณ์เกินไปด้วยซ้ำ คาเมะแย้ง
ขนาดนั้นเชียวเหรอวะ ว่าที่คุณพ่อ เรียวแซวจิน
พูดมากน่ะ จินขัด
ยังไงก็ต้องตรวจล่ะคาเมะ ไม่นานหรอก เรียวบอก
ถ้าอย่างนั้นก็ได้ฮะ คาเมะตอบ
งั้นตามมาทางนี้ พวกนายรออยู่ที่นี่แป๊บนึง เรียวบอก
***************************************
คล้อยบ่าย ยูยะที่เพิ่งเรียนเสร็จก็กลับมาถึงบ้าน แล้วก็ต้องแปลกใจที่บ้านเงียบเชียบจนผิดสังเกต หนุ่มน้อยขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่จะไขประตูเข้าบ้าน
หายไปไหนกันหมดนะ ยูยะบ่นพึมพำ แล้วเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก
ยูยะ
พี่พาคาเมะไปหาเรียวที่โรงพยาบาล เห็นบอกว่ามันจะนัดตรวจกับให้ยาบำรุง อุจจี้ก็ไปด้วย เย็นๆคงกลับ ถ้าหิวก็หาอะไรกินไปก่อนเลย
จิน
อ๋อ ไปโรงพยาบาลนี่เอง นึกว่าหายไปไหนกันหมด
*****************************************
หลังจากที่เดินตามคลื่นสัญญาณอยู่นาน เขาก็มาถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่ซึ่งความถี่สัญญาณชัดจนเขาแน่ใจว่าไม่ผิดที่แน่ๆ แต่ทำไมบ้านถึงเงียบเชียบนัก คลื่นสัญญาณชัดขนาดนี้แต่ก็เหมือนไม่มีใครอยู่บ้านเลย เขาชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจกดกริ่งประตู เผื่อว่ามีใครซักคนจะออกมาไขข้อสงสัยของเขาให้กระจ่าง
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เสียงกดกริ่งทำคนที่อยู่ในบ้านคนเดียวสะดุ้งโหยง ยูยะถอนหายใจเพื่อไล่ความตกใจออกไปก่อนที่จะออกไปที่ประตูบ้าน
คนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ทำเอายูยะขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะเดินไปที่หน้าประตูเพื่อถามถึงความต้องการของคนแปลกหน้า
สวัสดีฮะ มาหาใครเหรอฮะ ยูยะเอ่ยถาม
สวัสดี คือฉันมาหาคาซึยะ เค้าอยู่ที่นี่ใช่มั้ย เขาเอ่ยถามกลับ
คุณหมายถึงคาเมะคุงใช่มั้ยฮะ
ใช่ เค้าอยู่ที่นี่จริงๆใช่มั้ย
ใช่ฮะ แต่ว่าตอนนี้เค้าไม่อยู่นะฮะ ออกไปข้างนอก ถ้ายังไงเข้ามารอข้างในก่อนมั้ยฮะ
ขอบคุณมาก เขาตอนรับแล้วเดินตามยูยะเข้าไปในบ้าน
คุณเป็นเพื่อนของคาเมะคุงเหรอฮะ ยูยะถาม
ไม่ใช่เพื่อน ฉันเป็นคนสำคัญที่สุดของคาซึยะ...
:on019: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 7:31 pm | |
| Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter 6
ไม่ใช่เพื่อน ฉันเป็นคนที่สำคัญที่สุดของคาซึยะ
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าทำเอายูยะตัวแข็งทื่อ คนๆนี้เป็นมนุษย์ต่างดาวเหมือนกับคาเมะ และเขาก็อาจจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายตามมาอีกก็ได้ เรื่องวุ่นวายที่กำลังจะลงเอยด้วยความเข้าใจอันดี กำลังจะถูกปะทุขึ้นมาใหม่เพราะคนแปลกหน้าคนนี้น่ะเหรอ
เอ่อ คนที่สำคัญที่สุดของคาเมะคุงเหรอฮะ ยูยะถามซ้ำ
ใช่ เขาตอบห้วนๆ
เอ่อ... อีกไม่นานคาเมะคุงคงจะกลับมาแล้วล่ะฮะ คุณจะเข้ามานั่งรอข้างในบ้านก่อนมั้ยฮะ ยูยะบอกเขา
ก็ดี ขอบคุณ คำพูดของเขายังคงสั้น และห้วนอยู่เหมือนเดิม
ยูยะพาเขาเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่น หาน้ำมาต้อนรับ สายตาของเขายังคงเย็นชาและคำพูดของเขาก็ยังคงสั้นห้วนจนทำให้เจ้าบ้านเกิดอาการเกร็ง ยูยะรู้สึกอึดอัดและลังเลอยู่นาน ก่อนที่จะตัดสินใจพยายามชวนคนแปลกหน้าคุย
ผมชื่อเทโงชิ ยูยะ เป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าของบ้านนี้ฮะ ยูยะเริ่มแนะนำตัว
ฉันชื่อยามาชิตะ โทโมฮิสะ เขาก็ยังคงตอบห้วนเหมือนเคย ใครๆก็เรียกฉันว่ายามะพี นายจะเรียกฉันแบบนั้นก็ได้ เขาหยุดพูดแล้วมองไปรอบๆบ้าน คาซึยะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
เอ่อ... คือ บังเอิญว่า... คาเมะคุงกับอุจจี้คุงทำแคปซูลยานหล่นหาย แล้วพี่ผมก็เลยช่วยโดยการให้ที่พัก...จนกว่าเค้าจะติดต่อทางคุณได้ ยูยะอธิบาย
นายรู้เรื่องของพวกเรา? ยามะพีเลิกคิ้วถาม
ฮะ แต่มีไม่กี่คนหรอกนะฮะที่คาเมะคุงบอก
ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอบคุณนายกับพี่มาก จากนี้คงไม่ต้องรบกวนพวกนายแล้วล่ะ
มันคงจะเป็นอย่างที่คุณคิด ถ้าไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายซะก่อน
เรื่องราววุ่นวาย? ยามะพีทวนคำด้วยความสงสัย
เอ่อ...ผมว่าคุณรอฟังจากปากคาเมะคุงเองดีกว่าฮะ ยูยะบอกปัด เดี๋ยวผมไปเอาของว่างมาให้นะฮะ ว่าแล้วยูยะก็ลุกออกไป
*****************************************
กินยาบำรุงตามที่สั่งนะ ยาหมดก็ให้จินโทรมาบอก หรือว่าจะมาเอาเองก็ได้ เรียวบอกคาเมะ
มันจะมีวันหมดมั้ยฮะ ยาเยอะขนาดนี้ คาเมะมองยาในถุงแล้วก็โอดครวญ
ถ้านายกินน่ะ มันก็หมด หวังว่าฉันคงไม่ต้องบังคับให้นายกินยาหรอกนะ คนอะไรกินยากกินเย็น จินพูดขึ้น
ไม่อยากกินก็ต้องกินเหรอฮะ คาเมะถามเสียงอ่อย
ใช่ ไม่อยากกินก็ต้องกิน จินตอบเสียงดุ
เฮ้ย ใจเย็นๆ คาเมะไม่ใช่เด็กๆนะเว้ย เรียวบอก สั่งบังคับให้กินโน่นกินนี่อย่างกะนายเป็นพ่อคาเมะ
ก็ทำตัวเหมือนเด็กนี่หน่า จินบอก
ก็จินบังคับให้กินโน่นกินนี่ คนมันไม่อยากกินนี่นา คนทำตัวเหมือนเด็กเริ่มเถียง
ก็นายนั่นแหละ... จินจะเถียงต่อ
พอๆๆทั้งสองคน เรียวรีบห้ามทัพทันที เถียงกันเป็นเด็กๆไปได้ คาเมะนายก็พยายามกินๆเข้าไปหน่อย ถ้ากินข้าวไม่ลงก็กินยาบำรุงให้ครบ ไอ้จินมันเห่อ กลัวลูกไม่สมบูรณ์
เฮ้ย! จินทำท่าจะเถียง
ไม่ต้องมาเฮ้ย หรือว่าไม่จริง? เรียวถาม จินเงียบ แล้วนายก็อย่าไปบังคับคาเมะให้มากนัก คนท้องน่ะให้กินแต่พอดีก็พอ ให้กินมากไปแทนที่จะดี คาเมะนั่นแหละจะอ้วนเกินไป ให้น้ำหนักขึ้นไม่เกินสิบห้าโลน่ะกำลังดี
ก็... จินจะเถียงอีก
เฮ้ย! เรียวขัด ทำตามที่บอก เข้าใจมั้ย
คร้าบ~ จินกับคาเมะจึงต้องจำใจรับคำอย่างพร้อมเพรียงกัน
แล้วนายนะอุจจี้ เรียวหันไปบอกอุจจี้ (มีบทซักที วู้ๆ) ช่วยดูแลคาเมะด้วย แล้วถ้าคอยห้ามทัพสองคนนี้ได้ด้วยยิ่งดี
จะพยายามฮะ อุจจี้รับคำ
เอ้า กลับกันได้แล้ว ไว้ฉันจะไปเยี่ยมบ่อยๆ
ไปเยี่ยมฉัน? คาเมะ? หรือว่าใครเอ่ย จินแซว
พูดมากน่า กลับไปได้แล้ว เรียวตัดบท
โธ่ รู้ทันหรอกน่า จินยังไม่เลิก
กลับ ไป ได้ แล้ว ! เรียวพูดเสียงเขียว
เออ กลับก็กลับ
****************************************
เห็นคาเมะคุงกับอุจจี้คุงบอกว่าเครื่องมือสื่อสารมีปัญหา แล้วคุณตามมาที่นี่ได้ยังไงกันฮะ ยูยะถามขึ้น
เดาเอา ยามะพีตอบเสียงเสียงเรียบ
เดาเอา? ยูยะถามย้อน
ทำไม? ยามะพีถามกลับเสียงเย็นชา
ก็...จักรวาลตั้งกว้างใหญ่ แล้วทำคุณถึงเดาว่าคาเมะคุงต้องมาอยู่ที่โลกล่ะฮะ
ก็ คาซึยะบ่นอยู่เสมอว่าอยากจะมาเที่ยวโลก เค้าหายไปนานขนาดนี้ แล้วหาที่ดาวไม่เจอ ที่ที่เค้าน่าจะมาได้ก็น่าจะเป็นโลกนี่แหละ ยามะพี่ตอบ
เดาเก่งจังเลยนะฮะ แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าคาเมะคุงอยู่ที่นี่
เครื่องมือนี่ไง ยามะพี่ยกเครื่องมือรูปทรงนาฬิกาที่สวมอยู่ให้ยูยะดู เมื่อกี้มันจูนเข้ากับสัญญาณเครื่องมือของคาซึยะบอกว่าคาซึยะอยู่ที่นี่ แต่แปลก ทำไมคาซึยะถึงไม่อยู่
อืม... รอแป๊บนึงนะฮะ ยูยะบอกแล้วก็วิ่งไปที่ห้องของคาเมะทันที
เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเจ้าเครื่องมือที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง หน้าปัดมันเรืองแสงสีขาวอยู่ในความมืด เจ้านี่เองที่พายามะพีมาที่นี่ เครื่องมือเจ้าปัญหาที่คาเมะพยายามใช้เท่าไหร่ก็ใช้ไม่ได้ แต่พอเขานึกจะมา มันก็พาเขามาเสียอย่างนั้น
ยูยะคว้าเครื่องมือมาจากโต๊ะ แล้ววิ่งลงไปหาคนที่นั่งรออยู่ข้างล่าง ยูยะยื่นเจ้าเครื่องมือนั้นไปตรงหน้ายามะพีแล้วถามขึ้น
นี่ใช่มั้ยฮะ เครื่องมือของคาเมะคุงที่คุณพูดถึง
นี่แหละ! ยามะพี่รับเครื่องมือมาพลางขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย ทำไมมันไม่อยู่กับคาซึยะ
คาเมะคุงคงลืมใส่ไปด้วยน่ะฮะ
แล้วนี่อีกนานมั้ยกว่าคาซึยะจะกลับมา
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ แต่ผมว่าคงอีกไม่นานหรอกฮะ รออีกซักพักคงมา
****************************************
เฮ้อ รถติดจังเลยเนอะ จินพูดขณะที่ขับรถมาจวนจะถึงบ้านแล้ว
นั่นสิฮะ ที่ดาวไม่เห็นจะมีแบบนี้ อุจจี้บอก
ดาวนายคงเหมือนโลกมนุษย์ในอีกซักยี่สิบปีข้างหน้าแน่ๆ จินพูดยิ้มๆ
ก็...ไม่รู้สิฮะ อุจจี้ตอบ
เอาล่ะ จะถึงบ้านแล้ว นายอยากจะกินอะไรคาเมะ จินหันมาถามคาเมะ
กินอีกแล้วเหรอฮะ! คาเมะโอดครวญ
****************************************
ผ่านไปสักพักใหญ่ เสียงเครื่องยนต์ของรถก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน ยูยะชะเง้อคอมองแล้วลุกพรวดขึ้นทันทีจนทำเอาคนแปลกหน้าที่นั่งด้วยสะดุ้งตาม
มีอะไรเหรอ ยามะพีถาม
สงสัยว่าพี่จะมาแล้ว คุณรออยู่ตรงนี้แป๊บนึงนะฮะ ยูยะหันมาบอกยามะพีแล้ววิ่งออกไปหน้าบ้านทันที
จินยังไม่ทันจะเอารถจอดให้สนิทดี ยูยะก็วิ่งพรวดพราดหน้าตาตื่นออกมาจากบ้าน จินมองยูยะด้วยสายตาสงสัยพลางดับเครื่องยนต์ แล้วเปิดประตูออกมาจากรถ ยูยะรีบมาเปิเประตูให้คาเมะและอุจจี้พลางมองหน้าจิน
มีอะไรยูยะ หน้าตาตื่นมาเชียว จินถาม
เอ่อ...คือ มีคน.... ยูยะจะตอบ แต่ก็มีเสียงหนึ่งมาแทรกเอาไว้
คาซึยะ! ยามะพีที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านร้องเรียกคาเมะในทันทีที่เห็น
ยามะพี! คาเมะเรียกตอบแล้วโผเข้าไปหายามะพีทันที จนทำเอาอีกสามคนหัวใจเกือบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม(ก็ถ้าล้มไปแล้วแท้งลูกจะว่าไงล่ะจ๊ะ==)
ยามะพีมาได้ไงฮะ คาเมะรีบถาม รู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่ที่นี่
ฉันเดาเอาน่ะ ก็นายบอกบ่อยๆว่าอยากมาโลกนี้นี่นา ยามะพีตอบ
ยามะพีเก่งจังเลยฮะ คาเมะพูดพร้อมโผเข้ากอดยามะพีทันที จนทำเอาจินเริ่มกระสับกระส่าย
ยูยะ... จินเริ่มกระเถิบมากระซิบถามยูยะ ไอ้หมอนั่นมันใครกัน
เอ่อ...เค้าบอกว่าเค้าเป็นคนสำคัญที่สุดของคาเมะคุงฮะ ยูยะกระซิบตอบ
คนสำคัญที่สุด?...จริงเหรออุจจี้ จินเปลี่ยนไปถามอุจจี้
เอ่อ...ก็จริงฮะ... อุจจี้ตอบ
หนอย...มีคนสำคัญอยู่แล้ว...แต่ไม่เคยแม้แต่จูบกันเนี่ยนะ จินเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เลยทำให้ฉันวุ่นวายมาจนตอนนี้
เอ่อ...ก็พวกเค้าเป็น... อุจจี้กำลังจะพูดต่อ แต่ก็มีบทสนทนาของทั้งสองที่ทำราวกับว่าโลกนี้มีเพียงเราสองมาขัดไว้เสียก่อน
ยามะพีฮะ เครื่องมือสื่อสารผมติดต่อไปที่ดาวไม่ได้นี่นา แล้วมันส่งสัญญาณหาเครื่องมือของยามะพีได้ไงล่ะฮะ คาเมะถาม
ก็พอยานมาถึงโลกปุ๊บก็มีสัญญาณเลย ฉันลองกดติดต่อกับเครื่องมือนายมันก็พาฉันมาที่นี่แหละ ยามะพีตอบพลางลูบหัวคาเมะ
ยามะพีเก่งเสมอเลยฮะ คาเมะยิ้มแล้วกอดยามะพีอีกที
อะแฮ่ม! จินที่ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วกระแอมขัดขึ้นมา คือนายสองคนช่วยระลึกหน่อยได้มั้ยว่าพวกฉันยืนอยู่ตรงนี้
อ่า...ขอโทษฮะจิน นี่ยามะพีฮะ เค้าเป็น... คาเมะบอก
แฟนนายใช่มั้ยล่ะ จินขัด ฉันรู้เรื่องแล้ว
แฟน? คาเมะ ยามะพีและอุจจี้พูดขึ้นพร้อมกัน
ก็ใช่น่ะสิ คนสำคัญที่สุดของนายไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ยังสวีทหวานแหววไม่สนใจใครอีกต่างหาก จินบอกพร้อมมองไปทางอื่น (หมูงอนๆ หุหุ)
ไม่ใช่นะฮะพวกเราเป็น... คาเมะพยายามจะอธิบาย
รักกันมากทำไมไม่จูบกับมันก่อนที่จะมาโลก จะได้ไม่วุ่นวาย จินบอก
กรุณาพูดให้มันสุภาพหน่อยสิคุณ ยามะพีเริ่มทนไม่ได้
ผมคงทำให้จินวุ่นวายมากสินะฮะ คาเมะเริ่มตัดพ้อ
ก็วุ่นวายน่ะสิ แล้วตอนนี้นายก็ท้องกับฉันแล้ว ฉันไม่ยอมให้นายกลับไปหามันหรอก จินบอก
ท้อง!? ยามะพีโพล่งขึ้นมา หมายความว่ายังไงคาซึยะ?
เอ่อ คือเรื่องมันยาวฮะ คาเมะอ้อมแอ้ม
ใช่ เรื่องมันยาวมาก และตอนนี้คาเมะก็เป็นของฉัน เค้าเสียจูบแรกให้ฉันและเรากำลังจะมีลูกด้วยกันรู้ไว้ซะด้วย จินบอกเสียงแข็ง
นายว่ายังไงนะ! ยามะพีถามจินเสียงแข็ง
เพราะฉะนั้น ตอนนี้นายเป็นอดีตแฟนแล้วล่ะ อย่ามายุ่งกับคาเมะอีกจะดีกว่า จินบอกพร้อมดึงแขนคาเมะมาหาตัว
นายคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ ยามะพีพยายามข่มอารมณ์พูด
ฉันเข้าใจผิดอะไรไม่ทราบ จินถามหน้าตากวนอารมณ์
ฉันกับคาซึยะไม่ได้เป็นแฟนกัน ยามะพีตอบเสียงนิ่ง
หา... จินอ้าปากค้าง ((เพล้ง!))
ผมพยายามจะบอกจินแล้วนะฮะ คาเมะบอกเสียงค่อย
ก็อุจจี้บอกว่าเค้าเป็นคนสำคัญที่สุดของนายนี่ จินหันมาพูดกับคาเมะ
ก็ผมยังพูดไม่ทันจบ อุจจี้บอก
งั้นนายเป็นอะไรกับคาเมะ จินหันไปถามยามะพี
พี่ชาย ยามะพีตอบห้วนๆ
พี่? หน้าไม่เห็นเหมือนกัน จินพยายามแถลงคูต่อไป
ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคาเมะ เหมือนนายกับยูยะคุงนั่นแหละ และเราก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะฉะนั้นฉันถึงกล้าพูดเต็มปากว่าฉันเป็นคนที่สำคัญที่สุดของคาเมะ ยามะพีบอก
เอ่อ...ใช่ฮะ คาเมะบอก
แล้วนายมาที่นี่ทำไม จินถามอีก
มาพาคาซึยะกับฮิโรกิกลับ ยามะพีตอบเสียงห้วนเหมือนเดิม
กลับไม่ได้! จินโพล่งออกมา
ทำไมจะกลับไม่ได้ ยามะพีถาม
คาเมะท้องอยู่ และเด็กในท้องก็เป็นลูกฉัน ฉันไม่ให้นายพาคาเมะกับลูกของฉันไปไหนเด็ดขาด! จินว่า
งั้นก็ช่วยไม่ได้นี่น้า ยามะพีเดินออกไปนอกบ้าน
ยามะพีจะไปไหนฮะ คาเมะถาม
กลับไปเลยก็ดีนะ จินบอกส่ง
จินทำไมพูดอย่างงี้ล่ะฮะ คาเมะดึงแขนจินแล้วถาม
นายอยากไปกับเค้ามารึไง จะไปก็ได้นะ จินตอบคาเมะ
ผมจะไปได้ยังไงล่ะฮะ คาเมะตอบจิน
หยุดทะเลาะกันซักทีเถอะฮะทั้งสองคน อุจจี้เห็นท่าไม่ดีเลยรีบเข้ามาห้ามทัพ
ทะเลาะกันแล้วจะได้อะไรขึ้นมาฮะ ยูยะช่วยเสริมอีกแรง
ก็ไม่ใช่เพราะไอ้หมอนั่นรึไง เราถึงต้องมาทะเลาะกันแบบนี้ จินบอก
ยามะพีไม่ได้ผิดอะไรซักหน่อยนี่ฮะ คาเมะเถียง
นี่นายเข้าข้างมันเหรอ
ผมไม่ได้เข้าข้างนะฮะ จินน่ะแหละไปหาเรื่องยามะพีก่อน คาเมะเถียงอีก
นายอยู่ข้างเดียวกับมันใช่มั้ย หึ ก็ใช่สิ มันเป็นคนสำคัญของนายนี่นะ
จินพูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย นี่จินชักจะนอกเรื่องมากเกินไปแล้วนะฮะ
ฉันไม่ได้นอกเรื่อง
ทำอย่างกับหึงอย่างนั้นแหละ เอ๊ะ! หรือว่า...จินหึงผม คาเมะถามแล้วพยายามมองหน้าจิน เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้องเมื่อได้ยินคำว่าหึง แล้วพยายามเสมองไปทางอื่น
นั่นสิ พี่ทำอย่างกับคนหึงจริงๆด้วย ยูยะช่วยสมทบ
อะ...อะไรกัน จินหลบสายตา
จินหึงใช่มั้ยฮะ หึงผมใช่มั้ยล่ะ คาเมะยิ้มแล้วพยายามมองหน้าจินอีก
อะไรกัน เปล่าซักหน่อย เมื่อคาเมะยิ่งพยายามมองหน้า จินก็ยิ่งพยายามหลบ
ไม่ได้หึงแล้วทำไมไม่ยอมมองหน้าผมล่ะฮะ แน่ะๆ หน้าแดงด้วย หึงใช่มั้ยล่ะ คาเมะพยายามไปมองหน้าจินอีกทาง ซึ่งเจ้าตัวก็พยายามหลบมาอีกทาง
ไม่ได้หึง จินบอก
หึงชัดๆ คาเมะเถียง
ก็บอกว่าไม่ได้หึง
ก็นี่น่ะแหละหึง
เอ้า!...ก็ได้ ฉันหึงนาย พอใจรึยัง จินโพล่งออกมาในที่สุด คาเมะยิ้ม
จินหึงจริงๆด้วย
ใช่ หึง เพราะฉะนั้นต่อไปนี้อย่าทำให้ฉันหึงอีก จินสั่ง
ครับผม คาเมะยิ้มตอบ จินถอนหายใจแล้วขยี้หัวคาเมะเบาๆ ส่วนอีกสองคนก็ยิ้มแล้วมองหน้ากัน
ผ่านไปซักพักยามะพีก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน มองหน้าคาเมะกับอุจจี้แล้วยิ้ม ก่อนที่จะหันไปมองหน้าจิน
ฉันนึกว่านายไปแล้วซะอีก กลับมาทำไมล่ะ ลืมของเหรอ จินถาม
ไม่ใช่หรอก ยามะพีตอบก่อนที่จะหันไปหาคาเมะ ฉันส่งสัญญาณไปที่ดาว บอกว่าฉันจะอยู่ที่นี่ซักพัก
อยู่ที่นี่!? อยู่ทำไม? ใครให้อยู่? บ้านนี้ไม่ต้อนรับนาย อยากจะอยู่ไปอยู่ที่อื่นโน่น จินบอกเป็นชุด
จิน! คาเมะท้วง
ทำไมล่ะ ฉันพูดความจริงนี่
ยังไงนายคงปฏิเสธไม่ได้หรอก คาซึยะกำลังท้อง และฉันก็เป็นพี่ซึ่งมีหน้าที่ต้องคอยดูแล และที่ที่จะทำให้ฉันได้ดูแลคาซึยะอย่างเต็มที่ที่สุดก็คือที่นี่ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ ดูแลคาซึยะจนกว่าจะคลอด
ไม่ได้นะ! จินขัด
พี่ฮะ ผมว่าก็ดีนะฮะ เวลาที่พี่ไม่อยู่ ผมไม่อยู่ จะได้มีคนช่วยดูแลคาเมะคุงอีกแรงนึงไงฮะ ยูยะบอก
อะไรนะยูยะ
นะฮะ ให้ยามะพีอยู่ที่นี่เถอะนะ อุจจี้ช่วยสนับสนุนอีกแรง โดยมีคาเมะทำสายตาอ้อนวอนอยู่ข้างๆ
โอ๊ยยย นี่บ้านฉันกำลังจะกลายเป็นแหล่งรวมมนุษย์ต่างดาวเหรอเนี่ย!!!!!...
:on010: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 7:33 pm | |
| Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter 7
เช้าวันใหม่หลังจากที่เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ผ่านไปแล้ว จินตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงียสุดๆ เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องของชาวต่างดาว คนสำคัญ ของคาเมะจนแทบจะไม่ได้หลับได้นอน
เมื่อคืนจินต้องจำใจทำอาหารมื้อเย็นอย่างสุดฝีมือให้กับผู้อาศัยคนใหม่ที่ไม่ได้รับเชิญ จะแกล้งทำอาหารรสประหลาดทุเรศให้ก็ไม่ได้เพราะคาเมะส่งสายตากึ่งดุกึ่งอ้อนวอนแถมยังขอร้องให้ทำอาหารต้อนรับพี่ชายคนสำคัญให้สุดฝีมืออีกต่างหาก
ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ จินถามคาเมะอย่างหัวเสีย
ปกติจินก็ทำให้อาหารให้พวกเรากินอยู่แล้วนี่ฮะ คาเมะตอบ
วันนี้ของหมด จินบอกห้วนๆ
ก็ฮิโรกิเพิ่งซื้อของเข้าบ้านเมื่อวานนี่ฮะ จะหมดได้ยังไง คาเมะเถียง พลางหันไปมองหน้าอุจจี้ที่พยักหน้าหงึกหงัก
วันนี้ฉันไม่อยากทำ จินเปลี่ยนเหตุผล
จินจะไม่ทำอาหารให้ผมกินเหรอฮะ คาเมะถามเสียงอ่อย
ทำอาหารให้นายกินน่ะทำอยู่แล้ว แต่ถ้าต้องทำอาหารมื้อใหญ่ให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญกินด้วยเนี่ย ฉันไม่อยากทำ จินมองหน้าคาเมะ และปรายตาไปมองยามะพี
ฉันไปหาอะไรกินที่อื่นก็ได้คาซึยะ ยามะพีหันไปบอกกับคาเมะ
แต่ยามะพีไม่รู้จักที่ไหนเลยนี่ฮะ คาเมะพูดกับยามะพีด้วยความเป็นห่วง
ถ้ามีปัญญาไป ก็ไปซะสิ จินพูดห้วนๆ
จินทำไมพูดจาใจร้ายอย่างงั้นล่ะฮะ ถ้ายามะพีจะออกไปกินที่อื่นผมก็จะออกไปด้วย คาเมะบอกแล้วดึงแขนยามะพีทำท่าจะออกไปข้างนอก
เดี๋ยวสินายท้องอยู่นะ นี่มันก็ค่ำแล้วจะออกไปไหนได้ยังไง ยิ่งไม่ค่อยรู้ทางอยู่ด้วย จินรีบท้วงด้วยความเป็นห่วง
ยามะพีก็ไม่รู้ทาง จินยังจะปล่อยให้เค้าไปหาอะไรกินข้างนอกได้เลย ถ้าจินไม่ทำอาหารให้ยามะพีกินด้วย ผมก็จะออกไปหาอะไรกินข้างนอกกับยามะพี คาเมะหันมาพูด
เอ้า! ก็ได้ นั่งรออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันจะทำอาหารให้กิน ในที่สุดจินก็ต้องยอมแพ้ พูดอย่างหัวเสียแล้วหันหลังเข้าครัวไป
พอทำอาหารไปได้สักพักก็ถึงขั้นตอนการปรุงรส ในหัวจินก็ผุดแผนการชั่วร้ายขึ้นมา จินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พลางคิดว่าจะแยกอาหารของยามะพีให้เป็นส่วนหนึ่งแล้วปรุงรสให้มันน่าเกลียดจนกินไม่ได้ ขณะที่หยิบขวดโชยุขึ้นมาแล้วคิดว่าจะเทลงไปสักครึ่งขวดนั่นเองคาเมะก็เดินเข้ามาในครัว
จะเสร็จรึยังฮะจิน^^ คาเมะพูดน้ำเสียงร่าเริง แต่เล่นเอาจินสะดุ้งโหยง
จะเสร็จแล้วๆ เหลือปรุงรสนิดหน่อยเอง จินละล่ำละลักตอบ
เอาให้อร่อยๆนะฮะจิน อย่าให้เสียชื่อนะ คาเมะพูดยิ้มๆแล้วเดินออกไปจากครัว
รู้แล้วล่ะน่า จินบอกแล้วล้มเลิกความคิดกับโชยุครึ่งขวดนั้น(อดเลย โถ่ว ==) ก็จริงของคาเมะ ถ้าอาหารไม่อร่อยก็เสียชื่อเขาแย่ ยิ่งตอนนี้ต้องมาทำอาหารทุกวันแล้วทิ้งมาดเพลย์บอยอย่างเดิมจนหมดสิ้น ถ้าอาหารมื้อแรกของคนแปลกหน้าไม่อร่อยแล้วล่ะก็มาดพ่อครัวใหญ่ของเขาที่คาเมะชื่นชมคงหมดเกลี้ยงแหงมๆ
****************************************
เรื่องมื้ออาหารได้ผ่านพ้นไป แต่เรื่องวุ่นวายก็ยังไม่จบ เมื่อถึงเวลานอนที่คาเมะดึงดันจะไปนอนห้องเดียวกับยามะพีให้อุจจี้ให้ได้ จินพยายามชักแม่น้ำทั้งห้า(ร้อย)แล้วแต่คาเมะก็ยังไม่ยอม ยังไง๊ยังไงก็จะไปนอนห้องเดียวกับยามะพีให้ได้
ทำไมนายต้องไปนอนห้องนั้นด้วยล่ะ จินถาม
ก็ยามะพีเพิ่งมา ผมมีหลายเรื่องอยากคุยกับยามะพีนี่ฮะ คาเมะตอบ
พรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้นี่ จินพยายามชักแม่น้ำสายที่หนึ่ง
ผมอยากคุยคืนนี้นี่ฮะ คาเมะก็ยังดื้อ
แต่ถ้านายคุยคืนนี้ นายก็จะนอนดึก ยิ่งไม่ได้เจอกันนานๆ อาจจะคุยกันถึงเช้าเลยก็ได้ และมันจะไม่ดีกับลูกในท้องนะ นายไม่ได้นอนลูกก็ไม่ได้นอนสิ จินเริ่มชักแม่น้ำสายที่สอง
แต่ว่าผมมีเรื่องตั้งเยอะตั้งแยะอยากจะคุยกับยามะพีคืนนี้ ไม่ได้คุยผมก็จะนอนไม่หลับ ไม่งั้นผมก็จะเอาเรื่องยามะพีมาคุยกับจิน ซึ่งยังไงผมก็ไม่ได้หลับอยู่ดีและก็จะส่งผลต่อลูกไม่แพ้กัน เผลอๆก็จะทำให้จินไม่ได้หลับด้วย นะฮะให้ผมไปนอนห้องโน้นนะฮะ คาเมะอ้อน
แต่ว่านายไปนอนห้องโน้นก็ทำให้ฉันนอนไม่หลับเหมือนกัน ฉันจะเป็นห่วงนายว่านายนอนรึยังแล้วเมื่อไหร่จะนอน ซึ่งมันส่งผลไม่ดีทั้งต่อฉันและนาย จินชักแม่น้ำสายที่สาม
แหม มันก็แค่คืนเดียวเองนะฮะ คาเมะบอก
ก็ใช่น่ะสิคาเมะ มันก็แค่คืนเดียว แล้วทำไมนายจะต้องไปนอนห้องโน้นด้วยเล่า>.< จินชักแม่น้ำสายที่สี่
ก็เพราะว่าผมไม่ได้เจอยามะพีตั้งนานแล้ว ผมคิดถึงเค้า แต่ผมเจอหน้าจินทุกวัน คาเมะบอก
ฉันเลยเป็นยังไงก็ได้ งั้นสิ? จินทำเป็นงอน(นี่คือแม่น้ำสายที่ห้า)
ไม่ใช่ซักหน่อย แต่จินก็ยังอยู่กับผมไปอีกนานนี่ฮะ คาเมะบอก
หมอนั่นก็ยังจะอยู่อีกนานเหมือนกันอ่ะ จินเริ่มชักแม่น้ำสายต่อๆมา
โธ่จินฮะ เค้าเพิ่งมานะ นะฮะๆ ให้ผมไปนอนห้องนั้นนะ คาเมะอ้อน
และแล้วจินก็ต้องแพ้ลูกอ้อนคาเมะอีกจนได้ ต้องยอมปล่อยคาเมะไปนอนห้องเดียวกับ พี่ชายคนสำคัญ และมันก็ทำให้จินนอนไม่หลับจริงๆด้วยเพราะมัวแต่หงุดหงิดงุ่นง่านพลิกซ้ายพลิกขวาคิดถึงว่าคาเมะจะนอนรึยังจะคุยกันไปถึงไหน ถึงจะรู้ว่ายามะพีเป็นพี่ชายก็เถอะ แต่ก็อดคิดมากไม่ได้...
*************************************
พอรุ่งเช้า จินก็ตื่นขึ้นด้วยขอบตาอันดำคล้ำ(คาดว่าทุกคนต้องนึกภาพออกเป็นแน่) แล้วก็เดินไปล้างหน้าล้างตาด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ยังค้างอยู่ แล้วก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นอีกที่พอลงมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วก็เจอคาเมะนั่งอยู่ข้างยามะพีแถมคุยกันอย่างออกรสโดยมีอุจจี้นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ
อะไรกัน เมื่อคืนยังคุยกันไม่หมดอีกเรอะ-*- จินพึมพำด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะเดินเข้าไปหาทั้งสามคน
คุยอะไรกันอยู่เหรอทั้งสามคน^^ จินตีหน้าซื่อแล้วเข้าไปนั่งแทรกตรงกลางระหว่างคาเมะกับยามะพี(ซะงั้น) ด้วยร่างอันบอบบางของจินจึงทำให้ยามะพีเขยิบเว้นที่ว่างให้ไปโดยปริยาย
ก็ ยามะพีกำลังอธิบายว่าทำไมคลื่นทางนี้ไปไม่ถึงดาวอ่ะฮะ อุจจี้บอกจินที่ดูเหมือนจะไม่ได้ฟังคำตอบ แต่กลับจ้องหน้ายามะพีอย่างกวนๆแล้วเอื้อมมือไปโอบไหล่คาเมะ
อ๋อ เหรอ คุยกันต่อสิ จินบอกด้วยหน้ายียวนกวนบาทายิ่งนัก
ก็... ยามะพีมองท้าสายตาจิน แล้วเปลี่ยนไปมองหน้าคาเมะแทน ฉันคิดว่าชั้นบรรยากาศมันบังสัญญาณจากที่นี่นะ เพราะพอเข้าเขตโลก เครื่องมือฉันก็มีสัญญาณเลย แล้วฉันคิดว่าเครื่องมือนายคงแบตเตอร์รี่อ่อนแล้วเลยส่งสัญญาณไม่ถึงไปกันใหญ่
อ้อ เหรอ จริงๆก็ไม่น่าจะมีสัญญาณเลยนะ จินพูดแล้วทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
จิน พูดอะไรอย่างงั้นล่ะฮะ คาเมะตีขาจินเบาๆ
ก็มาแล้วเดือดร้อนฉันนี่ จินบอก
มันคงเดือดร้อนนายมากสินะ ยามะพีตอบนิ่งๆ
อื้อ รู้ตัวแล้วก็ไปที่อื่นซะสิ จินบอกอีก
จิน!!! คาเมะท้วง
อืม...ไม่ไป ยามะพีตอบหน้าตายแล้วยกแก้วน้ำมาจิบอย่างสบายใจ
ไอ้...ไอ้...ไอ้....หน้าด้าน จินโพล่งออกไปอย่างเหลืออด
จิน!! คาเมะท้วงอีก
ด้านได้อายอด ที่นี่สบายดีออก แล้วดูแลคาซึยะได้สะดวกด้วย จะไปอยู่ที่อื่นทำไมให้เหนื่อย ยามะพีตอบหน้าตาเฉย
ฮึ่ย!! ด้านจริงๆด้วยนะนายเนี่ย จินกัดฟันกรอด
เอ้อ คาซึยะ พ่อกับแม่มีอะไรฝากมาถึงนายแน่ะ ยามะพีทำเป็นไม่สนใจจินแล้วหันไปพูดกับคาเมะแทน
เหรอฮะ ไหนๆ คาเมะมีท่าทางสนใจขึ้นมาทันที
ยามะพียกเครื่องมือสื่อสารของตัวเองออกมาข้างหน้าแล้วกดปุ่มสีขาวดานบนสุด ไม่ถึงอึดใจก็มีแผงเลเซ่อร์แผ่ออกมาตรงหน้า พร้อมด้วยใบหน้าของผู้ใหญ่หญิงชายสองคนที่มองมา จินสะดุ้งทันทีที่แผงเลเซ่อร์แผ่ออกแต่พวกเขาคงไม่เห็นจินกับทุกคนเพราะมันเหมือนเป็นวีทีอาร์มากกว่า
ชายหญิงคู่นั้นส่งยิ้มมาให้ พวกเขามองหน้ากันก่อนที่จะมองตรงมา แล้วฝ่ายหญิงก็เป็นคนพูดก่อน
คาซึยะ แม่โล่งใจมากเลยนะตอนโทโมะคุงส่งข่าวมา แค่ลูกปลอดภัยก็ดีแล้ว
แต่ก็นะ ทำไมลูกถึงปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้ล่ะ ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น รู้ใช่มั้ยว่ามันจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากตามมา
รู้ฮะ คาเมะพึมพำเบาๆ จินหันมามองแล้วโอบไหล่บางให้แน่นขึ้น
มันอาจจะทำให้ลูกไม่ได้กลับมาเจอพ่อกับแม่อีกเลยนะ ผู้เป็นแม่พูดแล้วก้มลงซับน้ำตา
ผมขอโทษฮะ คาเมะพูดเบาๆแล้วเอามือปาดน้ำตา จินดึงคาเมะเข้ามาซบกับไหล่
แต่ว่า... ผู้เป็นแม่พูดขึ้นอีก ถ้าลูกพอใจและมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ พ่อกับแม่ก็ดีใจด้วย พ่อกับแม่จะเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
พ่อกับแม่รักลูกนะ คุณพ่อพูดขึ้น
ผมก็รักพ่อกับแม่ฮะ คาเมะพูดเสียงแผ่ว
ดูแลตัวเองดีๆนะ แม่อยากเห็นหลานไวๆ คุณแม่ยิ้ม
ฮะ คาเมะตอบเบาๆ
เอาล่ะ พ่อคิดว่าฮิโรกิคงคิดถึงพ่อกับแม่เหมือนกัน ถึงตอนนี้อุจจี้ขยับตัวอย่างตื่นเต้น พ่อกับแม่เธอมีอะไรฝากมาแน่ะฮิโรกิคุง ผู้เป็นพ่อพูดจบแล้วสัญญาณภาพก็ตัดไป มีภาพของหญิงชายอีกคู่เข้ามาแทน
เจ้าลูกตัวดี! แม่ของอุจจี้พูด ทำเอาอุจจี้สะดุ้งโหยง นี่ปฏิเสธเค้าไม่เป็นเลยใช่มั้ย แล้วเป็นไงล่ะ พ่อแม่เป็นห่วงแทบตายรู้มั้ยเนี่ย
ขอโทษฮะ อุจจี้พูดเสียงแผ่ว
ลูกปลอดภัยก็ดีแล้วพ่อจะได้หมดห่วง พ่อของอุจจี้พูด
แล้วอย่าพลาดพลั้งแบบคาซึยะคุงนะ...คาซึยะแม่ไม่ได้ว่านะจ๊ะ แม่รู้มันเป็นอุบัติเหตุ ท้ายประโยคคุณแม่เสียงหวานลงทันที คาเมะปาดเหงื่อ ดูแลคาซึยะดีๆนะเรา ถึงเวลาก็กลับบ้าน จะหาลูกเขยลูกสะใภ้น่ะเอามาให้ดูก่อนค่อยแต่งงานรู้มั้ย คุณแม่พูดต่อ
เอ่อ...ฮะๆ อุจจี้รับคำเสียงแผ่ว
รักลูกนะ ไว้คงได้เจอกัน คุณแม่พูดจบภาพก็ตัดหายไป อุจจี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
เอ่อ... แม่นาย ดุน่าดูเลยนะเนี่ย จินพูดขึ้น
ฮะ ผมถึงไม่ค่อยอยากตามคาซึยะมานี่ไง อุจจี้ตอบ
แต่ก็มาจนได้ ยามะพีพูดเสียงเรียบแล้วกดปุ่มที่เครื่องมือ แผงเลเซอร์หดกลับเข้าไปตามเดิม
ก็ผมเป็นห่วงคาซึยะ อุจจี้ก้มหน้าลง
แต่ก็ดีแล้วล่ะ ยามะพีพูดพร้อมเอนตัวพิงเบาะโซฟา ยังดีกว่าไม่มีใครมาเป็นเพื่อนคาซึยะ
จริงๆคาเมะก็มีเพื่อนแล้ว นายก็ไม่จำเป็นต้องอยู่หรอกนะ จินกลับมากวนต่อ
จินฮะ! คาเมะเริ่มท้วงอีก
ฉันควรจะต้องอยู่ต่างหาก เพราะถ้าฉันอยู่ ทางโน้นจะได้อุ่นใจ และนายก็อย่าคิดว่าจะไล่ฉันได้สำเร็จนะ เพราะฉันมันหน้าด้าน พูดจบยามะพีก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าครัวไป
ฉันเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยเลยว่านายมันหน้าด้าน จินพึมพำแล้วลุกขึ้นจากโซฟาไป...
************************************
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น อุจจี้กับคาเมะหันไปทางต้นเสียง แล้วอุจจี้ก็หันกลับมาบอกกับคาเมะ
เดี๋ยวฉันไปดูเอง อุจจี้พูดพร้อมลุกขึ้นไปที่หน้าบ้าน
เมื่อเจอคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านอุจจี้ก็ยิ้มออก เรียวยืนอยู่ที่หน้าบ้านส่งยิ้มมาให้ ถึงแม้ในใจอุจจี้จะอดสงสัยไม่ได้ว่าเรียวจะมาหาทำไมบ่อยๆ เพราะเมื่อวานก็เพิ่งเจอกัน แต่ก็ดีกว่าให้เขาอยู่คนเดียวแล้วรายล้อมไปด้วยบรรยากาศมาคุข้างในบ้าน อีกอย่างยูยะก็ไปเรียนซะด้วย
อ้าว หวัดดีฮะเรียว มาแต่เช้าเลยนะฮะ อุจจี้เอ่ยทักทาย
หวัดดีอุจจี้ ฉันแวะมาก่อนเข้าเวรน่ะ วันนี้เข้ากะบ่าย ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ เรียวตอบอุจจี้แล้วส่งถุงขนมให้
ขอบคุณฮะ ไม่น่าจะต้องลำบากเลย ของในบ้านก็ยังมีอยู่
เอาเถอะน่า เผื่อนายอยากกินด้วย...เอ...ทำไมฉันรู้สึกถึงรังสีอำมหิตในบ้านนะ แต่คงคิดไปเองมั้ง เรียวมองไปในบ้านแล้วพูดกับอุจจี้
ไม่ได้คิดไปเองหรอกฮะเรียว คือแบบว่ามีลูกพี่ลูกน้องของคาซึยะมาตามพวกเรา...
มนุษย์ต่างดาวอีกคนน่ะเหรอ!? เรียวถามด้วยความตกใจ
ก็...ใช่ฮะ แล้วตอนนี้เค้าก็อยู่ในบ้าน แล้วดูท่าว่าจินจะไม่ค่อยชอบหน้าเค้า คาซึยะพยายามท้วงแล้ว แต่ว่าจะก็ไม่วายที่จะพยายามไล่
แล้วเค้าไปมั้ย? เรียวถามอีก
ยังไงก็ไม่ไปฮะ ยามะพีบอกว่าต้องอยู่ดูแลคาซึยะ แล้วบอกอีกว่าถึงจะไล่ยังไงก็ไม่ไป เพราะว่าเค้าหน้าด้าน
แสบใช่ย่อยนะญาติพวกนาย เรียวพูดกลั้วหัวเราะ เดี๋ยวฉันไปแล้วดีกว่า ไว้จะแวะมาอีกนะ
จะไม่เข้าไปในบ้านก่อนเหรอฮะ อุจจี้ถามเสียงอ่อย เพราะรู้สึกว่าบรรยากาศในบ้านช่างน่ากลัวเหลือเกิน
อยากให้ฉันเข้าไปเหรอ เรียวถาม น้ำเสียงดีใจ
ก็บรรยากาศในบ้านมันน่ากลัว... อุจจี้ตอบ
อ๋อเหรอ... เรียวบอก น้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย อืม...ฉันยังพอมีเวลาว่าง ไปข้างนอกกันหน่อยมั้ยล่ะ เดี๋ยวฉันมาส่ง เรียวเสนอ
ก็ดีฮะ... น้ำเสียงอุจจี้ร่าเริงขึ้น ผมเอาของไปไว้ในบ้านแป๊บนึงนะฮะ
แล้วอุจจี้ก็เอาของไปไว้ในบ้าน บอกกล่าวคาเมะเสร็จก็แจ้นออกมาทันที กระโดดขึ้นรถเรียวแล้วบึ่งหนีบรรยากาศมาคุไปโดยเร็ว
***************************************
ไอ้นี่มันคืออะไร? ยามะพีเอามือลูบๆจับๆเปียโนที่ตั้งอยู่มุมห้องแล้วกดคีย์บอร์ดเล่นสองสามคีย์
เฮ้ย! อย่าเล่น นี่มันเครื่องมือหากินของฉันเลยนะเฟ้ย จินรีบเข้ามาปัดมือยามะพีออกแล้วเอาผ้าคลุมเปียโนไว้เหมือนเดิม
นายใช้ไอ้นี่หาของกิน? ยามะพีถามแบบซื่อๆ
ไม่ใช่ -*- ฉันใช้ไอ้นี่แต่งเพลงหาเงินมาซื้อของทำให้พวกนายกินต่างหาก แล้วไอ้นี่มันเรียกว่าเปียโน ไม่ใช่ไอ้นี่ แล้วมันก็ราคาแพงมากด้วย ถ้ามันพังไป รับรองแทนที่จะเป็นอาหารดีๆ พวกนายต้องกินแกลบแน่ๆ จินบอกแล้วผละออกไป
แกลบกินได้ด้วยเหรอ?อร่อยมั้ย? ยามะพีถามอีก
ไม่รู้เฟ้ย อยากรู้ก็ลองกินดูดิ - -* จินพูดอย่างหัวเสียแล้วกระแทกเท้าเข้าครัว
เอ่อ ไม่ใช่ฮะ ยามะพี คือจินเค้าหมายถึงพวกเราจะจน จนไม่มีอะไรกินประมาณนั้นอ่ะฮะ คาเมะอธิบาย
คาเมะ มื้อเช้านี้แพนเค้กได้มั้ย จินโผล่หน้าออกมาถามคาเมะ
อะไรก็ได้ฮะ คาเมะตอบ
ฉันก็อะไรก็ได้ ยามะพีตอบมั่ง
ใครบอกว่าจะทำให้นายกิน -*- จินพูดอย่างกวนอารมณ์
จินฮะ -*- คาเมะท้วงเสียงดุ
โว้ย! ทำก็ได้วะ! ในที่สุดจินก็ต้องยอมคาเมะอยู่ดี (รู้สึกว่าเค้าแค่เรียกชื่อมะช่ายเหรอ กลัวละ?)
((ไม่ได้กลัว แต่เกรง : จิน))
:on015: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 7:34 pm | |
| Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter 8
จะไปไหนกันดีล่ะอุจจี้ เรียวถามอุจจี้เมื่อออกรถมาได้สักพักหนึ่ง ((อ้าว ไม่มีจุดหมายว่างั้น - -))
เอ่อ...ผมไม่รู้ฮะ อุจจี้บอกอย่างซื่อๆ
เอ้อ ฉันก็ลืมไปว่านายไม่รู้ที่รู้ทางอะไรซักหน่อย บ้าจริงๆ อืม...แล้วฉันจะพานายไปที่ไหนดีล่ะ เรียวว่าตัวเองแล้วทำท่าคิด
ที่ไหนก็ได้ฮะ อุจจี้ตอบยิ้มๆ ((พูดอย่างงั้นได้ง๊ายยยย O๐O))
อืมมม งั้นตามใจฉันเลยนะ เรียวบอก ((โอ้ว โน่ว O_O))
ฮะ อุจจี้ยิ้มตอบ ((ม่ายน้า...>o<)) ((เอ่อ...อีคนแต่งแกคิดอะไรเนี่ย = =))
************************************
ผ่านไปพักหนึ่ง เรียวก็เลี้ยวรถเข้ามาจอดยังที่แห่งหนึ่ง ((แน่ะ คิดอะไรกันอยู่)) เรียวดับเครื่องลงจากรถแล้วเปิดประตูให้อุจจี้ อุจจี้ก้าวลงมาจากรถ สิ่งแรกที่เห็นคือสยามหญ้ากว้างใหญ่ที่มีเครื่องเล่นเด็กเต็มไปหมด ถัดไปเป็นตึกหลังใหญ่เขียนไว้ว่า สถานสงเคราะห์เด็กอ่อน ((ฟู่ว์ แล้วไป =.=))
ที่ไหนฮะเนี่ย อุจจี้หันไปถามเรียว
นั่นไง เรียวชี้ให้อุจจี้อ่านป้ายที่เขียนไว้หน้าตึก
เอ่อ...อ่านไม่ออกฮะ ((แป่ว - -))
อ้าว ฉันก็ลืมไปนึกว่านายอ่านภาษามนุษย์โลกออก ^^ นี่คือสถานสงเคราะห์เด็กอ่อนน่ะ เรียวตอบแล้วเอามือลูบหัวอย่างเขินๆ
สถานสงเคราะห์เด็กอ่อน? อุจจี้ทวนคำอย่างงงๆ
คุณหมอเรียววววว^^ และแล้วก็มีเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยดังมาแต่ไกล อุจจี้หันไปทางต้นเสียงก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอายุไม่น่าจะเกินสามขวบวิ่งจู๊ดมาหาเรียว ผมแกะสองข้างแกว่งไปตามแรงวิ่ง แล้วเธอก็โผเข้ามากระโดดกอดเรียวที่รับแล้วอุ้มเธอขึ้นมาในทันที
ว่าไงมิกะจัง กินข้าวเช้ารึยัง เรียวถามเด็กน้อย
กินแล้วค่า^^ คุณหมอเรียวพาใครมาด้วยง่ะ เด็กน้อยตอบเรียวแล้วมองหน้าอุจจี้ด้วยแววตาสงสัย
นี่คืออุจจี้คุงนะ เพื่อนของหมอเอง เรียวตอบมิกะจัง (ใจจริงอย่างจะตอบว่าเพื่อนคนพิเศษด้วยซ้ำ)
ซาหวัดดีค่าอุจจี้ซัง...คุณหมอเรียวกินข้าวมารึยัง เด็กน้อยสวัสดีอุจจี้เสร็จก็หันมาถามเรียวต่อ
ยังเลยมิกะจังไปหาอะไรให้กินหน่อยสิ เรียวบอกแล้วปล่อยมิกะจังลง
ได้เลย มิกะจังตอบรับแล้วก็วิ่งจู๊ดหายไป
น่ารักนะฮะ อุจจี้หันมาพูดกับเรียว
อืม น่ารัก ร่าเริง เสียดายไม่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่ เรียวบอกแล้วพาอุจจี้ออกเดิน
เห? อุจจี้หันมามองหน้าเรียวอย่างสงสัย
เด็กที่นี่ไม่มีพ่อแม่หรอกนะอุจจี้ บ้างก็พ่อแม่ตาย บ้างก็ถูกทิ้ง ที่นี่จึงรับเลี้ยงเด็กพวกนี้ไงล่ะ เรียวอธิบาย
น่าสงสารจังเลยนะฮะ อุจจี้พึมพำ
ใช่ เด็กพวกนี้จึงต้องการความรักที่มากกว่าคนอื่น เราซึ่งมีพร้อมทุกอย่างก็ควรจะแบ่งปันความรักให้พวกเค้าบ้าง ฉันเลยมาที่นี่บ่อยๆน่ะ เรียวพูดต่อ
แสดงว่าเรียวรักเด็กใช่มั้ยฮะเนี่ย อุจจี้ถามยิ้มๆ
ก็เด็กๆที่นี่น่ารักนะ ไม่ดื้อไม่ซน ฉันเลยอยากพานายมาดูบ้าง เรียวตอบแบบเขินๆ
จะได้เห็นเรียวอีกแง่มุมนึงที่ผมยังไม่เคยเห็น อุจจี้พูดลอยๆแล้วมองไปทางอื่น เรียวหันมามองอุจจี้
แล้วคิดว่าฉันในอีกด้านนึงเนี่ย เป็นยังไงมั่งล่ะ เรียวถาม
ก็...อ่อนโยนดีฮะ อุจจี้ตอบโดยไม่มองหน้าเรียว แต่ก็แอบอมยิ้ม
เหรอ... เรียวตอบรับเสียงแผ่ว มองไปอีกทางเพื่อซ่อนหน้าที่แดงเรื่อ ((โอ้ว เยสๆ Q>.<))
************************************
คาเมะ...อ้าว อุจจี้ไปไหนล่ะ จินเดินมาหาคาเมะพร้อมกับแก้วนมในมือ แต่แล้วก็ถามถึงอุจจี้
ไปกะเรียวน่ะฮะ บ่ายๆคงกลับ คาเมะตอบ
ไอ้เรียวนี่น้า พาเพื่อนเค้าไปไม่บอกกันซํกคำ จินบ่นพึมพำ อ้ะ แล้วก็ยื่นแก้วนมให้กับคาเมะ
ผมเพิ่งกินข้าวเช้าไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วเองนะฮะ คาเมะโอดครวญ
ไม่ได้นะ นายต้องกิน จินยื่นให้อีก
แต่ว่าจินฮะ...
มานี่ อยู่ๆยามะพีก็คว้าแก้วนมไปจากมือจิน
เฮ้ย นี่มันของคาเมะนะ! จินหันไปว่ายามะพี
ก็จะให้คาซึยะนี่ไงเล่า ยามะพีบอก แล้วส่งแก้วนมให้คาเมะ
แต่ผมไม่อยากกินนี่ฮะ คาเมะยังคงนั่งนิ่ง
กินหน่อยเถอะคาซึยะ ถึงนายจะไม่หิว แต่ลูกอาจจะหิวก็ได้นะ ยามะพีบอก
นี่มันไม่ใช่หน้าที่ของพี่ชายนะเฟ้ย จินพูดเสียงห้วน
นี่แหละหน้าที่ของพี่ชาย ยามะพีตอบหน้าตาย กินหน่อยนะคาซึยะ
ฮะ... คาเมะยอมรับแก้วนมมาแต่โดยดี
อะไรกัน ฉันคะยั้นคะยอแทบตายนายไม่กิน หมอนี่พูดแป๊บเดียวนายก็รับแก้วมาแล้ว จินพูดอย่างหัวเสีย
ก็.... คาเมะพยายามจะพูดขึ้น
ก็คนมันมีเหตุผล ยามะพีพูดแทรกขึ้นมา
แล้วฉันไม่มีเหตุผลตรงไหน ที่ฉันทำฉันหาอะไรให้กินเนี่ยก็เพราะอยากให้นายกับลูกแข็งแรงเหมือนกันแหละน่า จินเริ่มโวยวาย
ใครเค้าอยากจะไปเชื่อนาย ก็นายเอาแต่บังคับๆไม่ได้ใช้เหตุผลดีๆ ยามะพีบอก คาเมะนั่งอึ้งมองหน้าสองคนสลับกันไปมา
แต่จุดประสงค์ของฉันก็หวังดีกับคาเมะไม่แพ้นายหรอกน่า จินเถียงต่อ
R R R R R~
เสียงโทรศัพท์มือถือของจินดังขึ้นขัดจังหวะการทะเลาะกันของทั้งคู่ จินมองยามะพีอย่างหัวเสียแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ดูชื่อ มองหน้าคาเมะ ยามะพี แล้วกดปุ่มรับทันที
ฮัลโหล...จ้า ว่าไง จินรับโทรศัพท์เสียงหวาน คาเมะมองหน้าจิน
ก็คิดถึงเหมือนกันแหละ...อะไรนะ...อ๋อ ได้สิ ช่วงนี้ยิ่งเบื่อๆอยู่ จินพูดไป แล้วเหลือบมามองคาเมะไป ยามะพีหันมามองหน้าคาเมะ
ได้จ้า...แล้วเจอกัน พูดจบจินก็กดวางสาย มองหน้าคาเมะกับยามะพีด้วยสายตาโกรธเคือง แล้วเดินเข้าไปยังห้องของตัวเอง
อะไรของเค้านะ ยามะพีบ่นพึมพำ กินนมเถอะคาเมะ คาเมะจรดแก้วนมกับปากแต่สายตายังคงมองประตูบานนั้น ประตูห้องที่จินเพิ่งจะหายเข้าไป
ผ่านไปได้สักพักหนึ่งจินก็ออกมาจากห้อง เปลี่ยนชุดแล้วเรียบร้อย ในมือถือกุญแจรถกับโทรศัพท์มือถือ มองหน้าคนทั้งคู่แล้วเดินผ่านไปโดยไม่ได้สนใจ
จินจะไปไหนฮะ คาเมะถามขึ้น
ไปที่ไหนก็ได้ที่มีคนเห็นความสำคัญของฉัน จินตอบแล้วเดินออกไป
แล้ว...จินจะกลับมาเมื่อไหร่ฮะ คาเมะถามเสียงแผ่ว
ไม่รู้ จินตอบห้วนๆ
นายไปแล้วใครจะทำอาหารให้คาซึยะกินล่ะ ยามะพีถามบ้าง
หน้าที่พี่ชายไม่ใช่เหรอ นายน่าจะทำได้นี่ จินพูดเพียงแค่นั้นก็เดินออกจากบ้านไป
คาเมะมองดูจินที่ขึ้นรถ สตาร์ทรถแล้วออกไปโดยไม่พูดจาอะไรสักคำ ก่อนที่จะหันมามองหน้ายามะพี สีหน้ากลุ้มใจนั้นทำให้ผู้เป็นพี่อดสงสารน้องไม่ได้ ยามะพีจับหัวคาเมะเบาๆแล้วดึงมาซบกับตัว
นายไปได้แต่งงานกับคนแบบนี้ได้ยังไงกันน้า ยามะพีบ่นเบาๆ
********************************************
อุจจี้กับเรียวอยู่เล่นกับเด็กจนถึงเกือบเที่ยง เรียวจึงต้องขอตัวออกมาก่อน เพราะต้องกลับไปส่งอุจจี้ที่บ้าน แล้วตัวเองก็จะเลยไปเข้าเวรที่โรงพยาบาล
แวะซื้ออะไรก่อนกลับดีมั้ย เรียวถามหลังจากที่ขึ้นมาที่รถแล้ว
ของในตู้เย็นก็ยังมีนะฮะ เดี๋ยวจินคงทำอาหารกลางวันให้กิน อุจจี้บอก
อืม...อย่าหาว่าฉันเว่อร์เลยนะ ฉันรู้สึกว่าวันนี้จินมันจะไม่อยู่บ้านยังไงไม่รู้ เอาเป็นว่าซื้อของกินเข้าบ้านหน่อยคงไม่เสียหายมั้ง มีคนเพิ่มมาอีกตั้งคนแล้วด้วย เรียวบอก
เอาอย่างงั้นก็ได้ฮะ อุจจี้พยักหน้าตอบ แล้วเรียวก็ออกรถไป
********************************************
เกือบบ่าย เสียงรถแล่นเข้ามาเทียบที่หน้าบ้าน คาเมะลุกพรวดขึ้นแล้วชะเง้อมองออกไปนอกบ้าน ยามะพีลุกมองตาม แล้วคาเมะก็ถอนหายใจแล้วนั่งลงตามเดิม
ใครอ่ะคาซึยะ จินกลับมารึยัง ยามะพีถาม
ไม่ใช่จินฮะ คาเมะตอบเสียงแผ่ว เรียวมาส่งฮิโรกิฮะ
เรียวคือใครเหรอ ยามะพีถามคาเมะ
เรียวเป็นเพื่อนจินฮะ เป็นหมอ เค้าเป็นหมอประจำตัวให้ผมด้วย คาเมะตอบ
เหรอ... ยามะพีมองบุคคลในรถ
รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว อุจจี้เดินถือถุงพะรุงพะรังเข้าบ้านพร้อมรอยยิ้มที่ระบายทั่วทั้งหน้า แต่ก็ต้องชะงักยิ้มทันทีเมื่อเข้ามาในบ้านแล้วเจอคาเมะนั่งหน้าอมทุกข์อยู่
เป็นอะไรคาซึยะ อุจจี้วางของแล้วเข้ามานั่งใกล้ๆ จินล่ะ
จินเค้าโกรธฉัน ออกไปข้างนอกแล้ว คาเมะตอบเบาๆ
ไม่ได้ทำอาหารไว้ให้กินด้วย ยามะพีเสริม
แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ อุจจี้ถามอีก
ไม่รู้ จินบอกว่าไม่รู้ คาเมะตอบ
อะไรกัน เป็นแบบเดิมอีกแล้วเหรอเนี่ย อุจจี้บ่นออกมาเบาๆ
อืมมม แต่ฉันผิดเองล่ะ คาเมะก้มหน้าลง
ไม่ ฉันต่างหากที่กวนประสาทเค้า ยามะพีออกรับแทน
แต่ถ้าไม่ใช่เพราะผมไม่สนใจเค้า เค้าคงไม่โกรธขนาดนี้หรอก คาเมะยังคงโทษตัวเอง
โทษตัวเองอีกแล้วนายน่ะ อย่าคิดมากสิ มันไม่ดีกับลูกนะ อุจจี้ปลอบคาเมะ ไม่มีมื้อกลางวันใช่มั้ย นี่เรียวเพิ่งซื้อของฝากมาเยอะแยะเลย เอาไปกินกันเถอะ อุจจี้พูดแล้วลุกขึ้นไปหยิบถุงขึ้นมา เตรียมจะเอาอาหารใส่จาน
ฉันกินไม่ลงหรอก คาเมะบอก
ไม่ใช่เพราะว่านายดื้อกินอย่างงี้เหรอ ฉันกับจินถึงทะเลาะกันน่ะ ยามะพีพูด
กินซะหน่อยเถอะคาเมะ เดี๋ยวลูกจะหิวนะ อุจจี้เสริม
อืม... คาเมะรับจานมาจากอุจจี้ เมื่อไหร่จินจะกลับมานะ...
******************************************
จริงนะอาคานิชิคุงที่บอกว่าวันนี้ทั้งวันยกให้ฉันน่ะ สาวสวยคนหนึ่งเกาะแขนจินแน่น หลังจากที่ออกมาจากโรงหนังแล้ว
อืม เดี๋ยวเธอจะไปช้อปปิ้งก็ได้ แล้วค่ำๆก็เข้าผับกัน จินตอบ
จริงนะ? เธอออกให้รึเปล่าล่ะ ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกาย
ได้เลย แต่อย่าเยอะนักนะ เดี๋ยวเดือนนี้ฉันต้องกินแกลบ จินพูดกลั้วหัวเราะ
โถ นักแต่งเพลงชื่อดังอย่างเธอน่ะ แต่งเพลงอีกสองเพลงก็ได้ค่าเสื้อผ้าฉันแล้วจะกลัวอะไร สาวสวยทำท่างอน แต่ก็ยังเกาะแขนจินแน่น ((นังชะนี ปล่อยน้า >o<))
กลัวว่าจะแต่งเพลงไม่ออกน่ะสิ จินพูดหน้านิ่งๆ
เธอดูเครียดๆนะ ทะเลาะกับใครมารึเปล่า หญิงสาวมองหน้าจินแล้วถามขึ้น
เหรอ ฉันดูเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ จินหันไปถามเธอ
ฉันคงคิดไปเองมั้ง เธอไม่ได้จริงจังกับใครนี่ จะไปทะเลาะอะไรกับใครได้ จริงมั้ย
จริงมั้ง...
หืม? เธอหันมามองหน้าจิน
ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ จินพูดตัดบทแล้วพาสาวสวยเดินต่อไป
****************************************
สามทุ่ม คาเมะนั่งรอจินอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ดีที่ของที่อุจจี้หิ้วมาฝากนั้นมากพอที่จะกินเป็นมื้อเย็นได้ด้วย...จินยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับ ยูยะกลับมาตั้งแต่เย็นแล้วและออกไปซื้อขนมเพิ่มให้คาเมะด้วยเผื่อว่าจะหิว แต่นอกจากอาหารมื้อที่อุจจี้กับยามะพีคะยั้นคะยอให้กินแล้วคาเมะก็แทบจะไม่ได้แตะอะไรอีกเลย ทั้งสามคนมองดูคาเมะอยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วง คาเมะนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟานั้นตั้งแต่หนึ่งทุ่ม ตามองนาฬิกาทุกสิบนาที แล้วก็ถอนหายใจ
คาเมะคุง นั่งอยู่นานแล้วนะฮะ ไปพักผ่อนเถอะ ยูยะเดินเข้ามาหาคาเมะด้วยความเป็นห่วง พี่คงอีกนานกว่าจะกลับ
นี่เพิ่งสามทุ่มเอง ฉันอยากจะรออีกหน่อย คาเมะบอก แล้วก็นั่งนิ่งต่อไป
ยูยะถอนหายใจแล้วเดินไปหาอีกสองคน ส่ายหน้าด้วยความระอา แล้วเดินเข้าห้องตัวเอง อีกสองคนก็มองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความระอาเช่นเดียวกัน
อีกห้านาทีสี่ทุ่ม คาเมะยังนั่งอยู่ที่เดิม มองดูนาฬิกาแล้วถอนใจ อุจจี้ถือแก้วนมมาส่งให้คาเมะ คาเมะส่ายหัวแต่เจ้าตัวก็ยังยัดแก้วนมใส่มือคาเมะจนได้
กินซะ อุจจี้บอก
ทำไมชอบบังคับกันนักนะ คาเมะบอกเสียงแผ่ว
นายท้องอยู่นะ ยังท้องอ่อนๆด้วย ไม่รีบเสริมแคลเซียมให้ลูกตอนนี้ นานไปจะยิ่งแย่นะ ยามะพีบอก
...... คาเมะถอนหายใจ จรดนมขึ้นจิบนิดหนึ่งแล้วก็วางแก้ว
ทนรอมันทำไม มันไม่ได้ห่วงนายซักนิด ยามะพีพูดอย่างเหลืออด
แต่ว่า... คาเมะพูดขึ้น
ไปพลาดพลั้งกับคนแบบนี้ได้ยังไง! ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆ ยามะพีพูดอย่างหัวเสีย ยูยะออกมาได้ยินคำพูดของยามะพีพอดี แล้วก็รีบกลับเข้าไปในห้องตัวเองคว้าโทรศัพท์มือถือตัวเองมาแล้วกดโทรหาจินทันที
*****************************************
ในผับ จินนั่งอยู่กับสาวสวยคนนั้น เธอพยายามเอาใจจินทุกอย่าง เสิร์ฟทั้งเครื่องดื่มทั้งขนมและอาหาร จินก็รับมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นักจนเธออดสงสัยในความผิดสังเกตนี้ไม่ได้
อาคานิชิคุง นี่เธอเป็นอะไรน่ะ ดูเธอไม่สนุกเลยนะ หญิงสาวถาม
ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ อ่ะ ดื่มๆ จินพูด
เธอมีอะไรรึเปล่า ดูหน้าตากลุ้มใจตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว
เธอไม่เข้าใจหรอกน่า จินบอกปัด
อะไรของเธอเนี่ย หญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
R R R R R R~
เสียงโทรศัพท์มือถือของจินดังขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม จินหยิบมันขึ้นมาดูชื่อคนโทร...ยูยะ...ป่านนี้คงอยู่ที่บ้าน แล้วมีอะไร โทรมาทำไม หรือว่าคาเมะเป็นอะไร! เมื่อคิดได้ดังนั้นจินจึงรีบหันไปทางสาวสวยบอกขอโทษเป็นมารยาท
ขอตัวแป๊บนึงนะ จินบอกเธอเสร็จก็กดรับสายทันทีพร้อมเดินออกไปข้างนอก
มีอะไร ยูยะ
พี่อยู่ที่ไหนฮะ ไปเที่ยวอีกแล้วใช่มั้ย เสียงยูยะลอดสายเข้ามา
มันก็ปกติของฉันนี่ โทรมามีอะไร จินแก้ตัวแล้วรีบถาม
พี่รู้มั้ยว่าคาเมะรอพี่ตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว แล้วนี่ก็นั่งอยู่กับที่ตั้งแต่ทุ่มนึงแล้ว ให้ทานอะไรก็ไม่ค่อยทาน เอาแต่โทษตัวเองว่าทำให้พี่โกรธจนออกจากบ้าน ยูยะบอก
รู้ตัวก็ดีแล้วนี่ จินตอบอย่างไว้ฟอร์ม แต่ในใจนั้นเป็นห่วงคาเมะจนอยากจะกระโดดขึ้นรถขับกลับบ้านเลย ((แต่กุญแจอยู่ในผับ))
อย่ามาพูดจาเห็นแก่ตัวแบบนั้นนะฮะ พี่ก็รู้คาเมะท้องอยู่ แล้วนี่มันก็ไม่ดีต่อคาเมะมากๆ พี่จะโกรธกันเรื่องอะไรผมไม่สนหรอก แต่ถ้าพี่ยังมีจิตสำนึกที่ดีอยู่ล่ะก็รีบกลับบ้านมาซะ พูดจบยูยะก็กดวางสาย ((เยี่ยมมากค่ะคุณน้องขา))
เดี๋ยวสิยูยะ ฮัลโหล ฮัลโหล! จินยกโทรศัพท์มาดูก็เห็นว่าคู่สนทนาได้วางสายไปแล้ว ร่างสูงลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วตัดสินใจเดินกลับเข้าผับ ((อ้าว ไรว้า-*-))
ใครโทรมาเหรอ หญิงสาวถาม ((จะรู้ไปทำไมยะ))
ฉันกลับบ้านก่อนนะ จินคว้ากุญแจรถที่อยู่บนโต๊ะมาแล้วเดินออกจากผับทันที ((ว้าว ได้ใจไปเต็มๆ)) ((เอ่อ คนแต่งเป็นไรมากป่ะ-*-))
*****************************************
สี่ทุ่มสี่สิบห้า คาเมะยังนั่งรออยู่ที่เดิม ยูยะเดินเข้ามานั่งเป็นเพื่อนตั้งแต่สี่ทุ่มสิบหลังจากที่วางสายจากจิน ยูยะพยายามบอกคาเมะว่าเดี๋ยวจินก็กลับมาแต่เขาก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าจินจะรีบกลับมาจริงๆ พูดแรงขนาดนั้นไป เขาก็เตรียมตัวรับโทษจากจินไว้แล้วด้วย
เลิกรอเหอะคาซึยะ ไปนอนได้แล้ว ยามะพีบอก
แต่ว่ามันเพิ่ง...
นี่มันจะห้าทุ่มแล้ว มันไม่กลับมาซักที ไม่ต้องรอมันแล้ว ยามะพีบอก
แต่ว่า...
รักมันเข้าแล้วใช่มั้ยล่ะ ฉันไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ นายรักคนแบบนี้ได้ยังไง นายก็กำลังท้อง มันก็รู้ แต่ป่านนี้มันก็ยังไม่กลับ จะรอไปถึงไหน เลิกรอแล้วไปนอนได้แล้ว ยามะพีพูดเสียงแข็ง
ฮะ... คาเมะต้องยอมจำใจขึ้นไปนอนแต่โดยดี
***************************************
ห้าทุ่มสิบห้า รถของจินเลี้ยวเข้ามาจอดภายในบ้าน ไฟทั้งบ้านปิดหมดแล้ว จินลงจากรถ มองเข้าไปในบ้านแล้วถอนใจ
แล้วก็ทนไม่ได้ต้องไปนอนสินะ จินพึมพำพร้อมกดรีโมทล็อกรถ
จินเข้าไปในบ้าน เปิดไฟที่ห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงที่โซฟา เขารู้สึกได้ว่ามันยังอุ่นอยู่ คาเมะคงขึ้นไปได้ไม่นาน จินลังเล แต่แล้วก็ตัดสินใจเดินเข้าห้องนอนไป
ไฟที่ห้องมืดสนิท แต่เขาเห็นว่าคาเมะนอนหันหลังให้เขาอยู่บนเตียง เขาไม่รู้หรอกว่าคาเมะหลับหรือตื่นอยู่ แต่คาเมะนอนนิ่งมากราวกับว่าไม่ได้รับรู้ถึงการกลับมาของเขา จินเดินเข้าไปใกล้ๆ นั่งลงที่เตียงแล้วเรียกคาเมะเบาๆ
คาเมะ... ไร้เสียงโต้ตอบจากคาเมะ
ขอโทษนะ...ฉันมันไม่ดีเองล่ะ จินพูดเบาๆ คาเมะนอนนิ่ง ฟังจินอยู่
นายคงหลับแล้ว พูดตอนนี้ก็คงไม่ได้ยินหรอกมั้ง... จินหันไปมองคาเมะที่แกล้งหลับตาอยู่ พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับนายนะ จินพึมพำแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากของคาเมะแล้วก็ลุกจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
คาเมะอมยิ้มอย่างมีความสุข ในใจตอนนี้โล่งอย่างบอกไม่ถูก คาเมะหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม และความคิดก่อนที่จะหลับว่า...พรุ่งนี้จะแกล้งโกรธเสียให้เข็ด...
:on029: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 7:35 pm | |
| Shotgun Father (ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter 9
รุ่งเช้า(เอ...หรือสายหว่า??) จินตื่นขึ้นเพราะแสงแดดที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามากระทบกับเปลือกตา และมันก็รบกวนจนทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงนอนต่อไม่ได้ จินยกมือขึ้นขยี้ตาแล้วยันตัวลุกขึ้น ไม่มีใครนอนอยู่ข้างเขา...คาเมะคงจะตื่นนานแล้ว (แน่ล่ะ...ใครจะนอนเป็นหมูอืดอย่างนายได้ล่ะ -*- )
จะหายโกรธรึยังนะ จินพึมพำ ก่อนที่จะลุกจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำไป
ล้างหน้าอาบน้ำเรียบร้อยแล้วจินก็ลงมาที่ห้องนั่งเล่น คาเมะนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ยามะพีนั่งอยู่ข้างๆ ถัดไปก็เป็นยูยะแล้วก็อุจจี้ จินถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด...เห็นหน้ายามะพีทีไรเป็นต้องหงุดหงิดทุกที...แต่จินก็อดกลั้นอารมณ์ที่จะหาเรื่องทะเลาะกับยามะพีเอาไว้ แล้วเดินไปหาคาเมะที่โซฟา
คาเมะ ฉันอยากคุยด้วย จินเดินเข้าไปบอกกับคาเมะ
คาเมะเงยหน้าขึ้นมองจินด้วยสีหน้าเฉยชา แล้วหันไปมองยามะพี ยูยะ และอุจจี้ แล้วส่งสายตาเป็นนัยให้ คาเมะแอบยิ้มให้ทั้งสามคน ก่อนที่จะหันไปมองหน้าจินด้วยสายตาเฉยชาอีกครั้ง วางรีโมทโทรทัศน์ลงแล้วลุกขึ้นเดินผ่านจินออกจากห้องนั่งเล่นโดยไม่มองหน้าจินซักนิด
โกรธเรามากแน่ๆเลย จินพึมพำแล้วหันไปมองหน้าอีกสามคนที่ยังนั่งอยู่ที่โซฟา ยูยะกับอุจจี้พยักหน้าจนหัวแทบหลุดให้จินตามคาเมะไป ส่วนยามะพีก็พยักหน้าแบบกวนๆซึ่งมันทำให้จินหัวเสียเป็นที่สุด แต่ในที่สุดจินก็เดินตามคาเมะไป
คาเมะเดินขึ้นมาที่ชั้นบนของบ้านแล้วเดินเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ พอจินตามเข้ามาคาเมะก็นั่งลงบนเตียงแถมหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองจินอีก นี่ถ้าเป็นจินคนเดิมคงจะโวยวายไปแล้ว แต่นี่จินรู้ว่าตัวเองผิดก่อนและคาเมะก็ท้องอยู่ คนท้องขี้น้อยใจเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้นจินสมควรจะต้องเป็นคนง้อ (อื้ม ถูกต้องๆ)
เอ่อ...คาเมะ... จินเรียก
มีอะไรจะพูดล่ะฮะ คาเมะพูดแทรกขึ้นมาทันที (แน่ะ เนียนๆ)
คือ...ฉันขอโทษนะ จินบอกเสียงแผ่ว
เรื่องอะไรล่ะฮะ คาเมะถามแทรกอีก
ก็นายโกรธฉันเรื่องอะไรล่ะ จินย้อน
ผมว่าจินลองคิดดูให้ดีก่อนเถอะฮะว่าผมควรจะโกรธจินเรื่องอะไร
แล้วมันเรื่องอะไรนักหนา นอกจากที่ฉันทิ้งนายเมื่อวานน่ะ จินเริ่มมีน้ำโห (ใจเย็นค่ะเฮีย นู๋เมะแกท้องอยู่ = =)
จินทำอะไรไว้หลายเรื่องเลยนะฮะ จินไม่ให้เกียรติยามะพีซึ่งเป็นพี่ผม แถมยังไม่ยอมดูแลชวนเค้าทะเลาะอีก จินบังคับผมหลายเรื่องโดยเฉพาะเรื่องกินเนี่ยแถมยังพูดเสียงแข็งใส่ผมอีก แล้วที่หนักที่สุดคือเมื่อวาน จินโกรธผมแล้วทิ้งผมไปเที่ยว ปล่อยให้ผมรออยู่จนดึก จินไม่ห่วงผมก็น่าจะห่วงลูกบ้างนะฮะ
ก็แล้วใครใช้ให้นายรอฉันเล่า จินเริ่มขึ้นเสียง
ก็ใครใช้ให้จินกลับดึกล่ะฮะ คาเมะขึ้นเสียงบ้าง ผมไม่เหมือนจินนี่ฮะที่พอไม่สบายใจก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้วออกไปหาความสุขใส่ตัว ผมไม่อยากทะเลาะค้างคากับใครหรอกนะฮะโดยเฉพาะกับจิน
แล้วนายไม่ห่วงลูกรึไงเล่า รอฉันไม่ยอมหลับยอมนอนน่ะ
ก็ใครล่ะฮะที่ทำให้ผมไม่ยอมเข้านอนน่ะ
ก็ฉันไง ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันพยายามจะขอโทษนายอยู่เนี่ย นายก็ฟังกันมั่งสิ จินพูดเสียงดัง จนคนที่นั่งรออยู่ข้างล่างสะดุ้งแล้วเริ่มมองหน้ากัน...นี่มันจะขอโทษหรือชวนทะเลาะอีกกันแน่เนี่ย
ก็พยายามจะฟังนี่ไงฮะ จินก็ใจเย็นหน่อยได้มั้ย ตะโกนแบบนี้ผมไม่ชอบ
คิดว่าฉันชอบเรอะ ก็นายนั่นแหละไม่ยอมฟัง ฉันจะมาขอโทษดีๆนะ ทำไมนายต้องเอาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาขุดมาพูดอีกด้วยล่ะ
ผมไม่ได้ขุดเรื่องมาพูด ถ้าผมขุดเรื่องมาพูดความผิดจินไม่ได้มีแค่นี้หรอกฮะ แต่ที่ผมพูดเพราะอยากให้จินรู้ว่าผมรู้สึกยังไงก็เท่านั้น
โอเค ฉันรู้แล้วเข้าใจรึยังล่ะ จินกระแทกเสียง
นี่จินจะมาขอโทษหรือมาชวนทะเลาะกันแน่ฮะ คาเมะเริ่มรู้สึกว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
มาขอโทษ ถ้านายจะยอมฟังฉัน จินพูดเสียงแข็ง
ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ให้จินมีสติมากกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกันดีกว่าฮะ พูดจบคาเมะก็ลุกขึ้น เปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้องทันที
เดี๋ยวสิ แล้วตอนนี้ฉันไม่มีสติตรงไหน! จินถามแล้วตามคาเมะไปอย่างรวดเร็ว
ทั้งสามคนที่นั่งฟังความเป็นไปอยู่ข้างล่างเริ่มมองหน้ากันล่อกแล่ก ท่าทางจะไม่ดีซะแล้ว เขาทั้งหมดต้องคอยเฝ้าระวังสถานการณ์และไปห้ามทัพสองคนนี้โดยด่วน ด้วยนิสัยใจร้อนไม่มีใครเกินของทั้งสองคน ไอ้เรื่องวางแผนจะแกล้งเล็กๆของคาเมะจึงกลายเป็นเรื่องใหญ่โตมโหฬารไปได้...แล้วทั้งสามจึงตัดสินใจลุกออกจากโซฟาเพื่อที่จะขึ้นไปข้างบนทันที
คาเมะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องนอนมาหยุดอยู่บันไดด้วยอารมณ์หงุดหงิดอย่างหาที่สุดไม่ได้ ร่างบางถอนหายใจด้วยความอารมณ์เสีย...กะอีแค่จะโกรธเล่นๆ ทำไมจินจะต้องโวยวายด้วย ก็แค่บอกว่ารอจนดึกดื่น ไม่รู้เหรอว่าที่รอนั่นน่ะเพราะเป็นห่วง ทำไมกลายเป็นว่าเขาผิดล่ะ ทั้งๆที่จินนั่นแหละผิด
เดี๋ยวสิคาเมะ มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน จินเดินตามคาเมะมาจนถึงบันได
ถ้าจินยังขืนโวยวายอยู่อีก ผมว่าคุยยังไงก็ไม่รู้เรื่องหรอกฮะ คาเมะเบือนหน้าหนี
ผู้ร่วมสังเกตการณ์สามคนเดินมาถึงเชิงบันไดพอดี เห็นคาเมะกับจินออกมาเถียงกันข้างนอกก็เลยเฝ้าสังเกตการณ์ต่อ เพราะถ้าขึ้นไปตอนนี้มีหวังต้องโดนลูกหลงด้วยแน่ๆ ถ้าเห็นว่าท่าจะไม่ดีเมื่อไหร่ก็จะรีบขึ้นไปห้ามทัพทันที (จริงง่ะ?)
วันนี้นายต้องคุยกับฉันให้รู้เรื่อง นายจะโกรธฉันอะไรนักหนา อย่ามางี่เง่าหน่อยเลยน่ะคาเมะ
งี่เง่า! ใครกันแน่ที่งี่เง่า ไม่ใช่เพราะจินเหรอฮะที่ชวนยามะพีทะเลาะ ถ้าจินไม่งี่เง่าคงไม่งอนแล้วหนีออกไปเที่ยวแบบนั้นหรอกมั้งฮะ
ฉันไม่ได้งี่เง่านะ ถ้านายทำตามฉันตั้งแต่แรกฉันจะโกรธนายมั้ยเล่า! จินคว้าข้อมือคาเมะมา
จินอย่ามาพาลนะฮะ ผมว่าจินพูดไปตอนนี้ก็พูดกันไม่รู้เรื่องหรอก ปล่อยฮะ คาเมะพยายามบิดแขนตัวเองออก
ไม่ได้นะ ยังไงวันนี้นายกับฉันก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง จินจับแขนคาเมะแน่นขึ้น
ถ้าจินยังเป็นแบบนี้ ยังไงเราก็คุยกันไม่รู้เรื่องหรอกฮะ ปล่อยนะฮะ ผมเจ็บ คาเมะพยายามดึงแขนตัวเองออกจากการจับกุม
ก็ถ้านายดื้อไม่ยอมฟังอย่างงี้แล้วมันจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไงกันเล่า!!! จินตวาดเสียงดัง
ปล่อยนะฮะ!!! คาเมะดึงแขนตัวเองแรงขึ้น ในที่สุดแขนบางก็พ้นจากพันธนาการ แต่...
ด้วยแรงดึงทำให้คาเมะเสียหลัก ร่างบางเซถลาแทบจะหงายหลัง และบังเอิญว่าข้าหลังนั้นคือขั้นบันไดที่ทั้งสูงทั้งชัน อุจจี้ ยามะพี ยูยะตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ คาเมะกำลังจะตกลงมาแล้ว!!!!
คาซึยะ/คาเมะ!!! เสียงสี่เสียงประสานกันด้วยความตกใจสุดขีด
คาเมะรู้สึกว่าภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นเหมือนภาพช้าที่ถูกถ่ายเป็นช็อตๆ เขากำลังจะตกบันไดที่ทั้งสูงและชัน เขากำลังจะแท้ง! คาเมะปิดเปลือกตาแน่นเตรียมตัวรับกับความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น... (อ๊ากกกกก ม่ายยยยย O[]O)
ราวกับว่ามีมือจากสวรรค์มาดึงตัวของเขาให้พ้นจากมัจจุราช จินคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่คาเมะจะหงายตกลงไป แล้วดึงร่างบางเข้ามากอดแนบไว้กับอก คาเมะหายใจแรงด้วยความตระหนกที่เพิ่งเกิดขึ้น ดวงตาค้างเพราะยังตกใจไม่หาย หัวใจเกือบจะหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม (แต่เจ๊หัวใจวายตายไปแล้วค่ะ - -) คาเมะสัมผัสได้ถึงหัวใจอีกดวงที่เต้นแรงไม่แพ้กัน...เสียงหัวใจของจิน...
โล่งอกไปที... จินพูดขึ้น ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ จินกอดคาเมะแน่นขึ้น
ฮะ... คาเมะตอบเสียงแผ่ว แล้วกระชับอ้อมกอดจิน
ส่วนอีกสามคนข้างล่าง.......
.........
.........
ลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นด้วยอาการเดียวกัน...หัวใจจะวาย...
*************************************
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น จินกับคาเมะก็แทบจะไม่ทะเลาะกันอีกเลย แม้ว่าเวลาจะผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว ตอนนี้คาเมะท้องได้หนึ่งเดือนกับอีกหนึ่งอาทิตย์ ว่าง่ายขึ้น กินเก่งขึ้น แล้วที่สำคัญ...แพ้ท้องอยากกินนู่นกินนี่บ่อยขึ้น
จินฮะ อยากกินมะม่วง คาเมะอ้อน
คาเมะ หน้านี้มันมีมะม่วงที่ไหนเล่า จินเถียง
ก็อยากกินนี่ฮะ แค่นี้จินหาให้ผมไม่ได้เหรอ คาเมะส่งเสียงอ้อน
แต่ว่า...จะไปหาจากไหนล่ะ
ถ้าเป็นฉัน จะหาจากจากไหนก็ได้ ขอให้คาซึยะได้กิน ยามะพีบอกเสียงกวนๆ จุดอารมณ์ของจินให้โมโห ยอมไม่ได้ขึ้นมา
โอเคๆ คาเมะ รออยู่ก่อน ฉันจะไปหามะม่วงมาให้นาย จินบอกแล้วกระแทกเท้าออกจากบ้านไปทันที
*********************************
ตลอดเวลาสองอาทิตย์ที่ผ่านมาทำให้ยามะพีเรียนรู้โลกมนุษย์มากขึ้น คาเมะสอนสิ่งที่ควรรู้ให้กับเขา ส่วนยูยะก็สอนรายละเอียดต่างๆเกี่ยวกับโลกมนุษย์ให้ ยามะพีเริ่มสนใจในโลกมนุษย์มากขึ้น และถามรายละเอียดต่างๆจากยูยะมากขึ้นทำให้สองคนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น จนยามะพีเริ่มรู้สึกว่า เขามีความรู้สึกดีๆให้กับยูยะเข้าแล้ว แต่เจ้าตัวยังไม่รู้หรอก
คนที่รู้น่ะ จิน...พี่ชายจอมหวงก้าง จินดูออกว่ายามะพีเริ่มชอบยูยะเข้าแล้ว และด้วยความที่เขาไม่ชอบหน้ายามะพีเอาซะเลย เขาก็จะไม่ยอมให้น้องชายได้ร่วมหอลงโลงกับคนที่เขาไม่ชอบหน้าเป็นแน่ (อ้าว...แล้วทีตัวเองล่ะ?) จินจึงปฏิบัติการทำตัวเป็น ก้าง ชิ้นเบ้อเริ่มคอยขวางคอยามะพีไม่ให้อยู่ใกล้ชิดกับยูยะอย่างจริงๆจังๆ
ยูยะคุง ที่ญี่ปุ่นนี่มีภูเขาไฟด้วยเหรอ ยามะพีถามยูยะ
อ๋อ...ใช่ฮะ...มี
ยูยะตอบยามะพีแต่ก็มีเสียงหนึ่งมาแทรก
ภูเขาไฟฟูจิไง ในหนังสือของยูยะก็มีทำไมไม่อ่าน มาถามเค้าทำไม จินนั่นเองที่เข้ามาขัดกลางลำ
อ่านไม่ออก ยามะพีตอบห้วนๆ ฉันอ่านภาษาดาวนายไม่ออกอยู่แล้ว เป็นเจ้าบ้านที่ดีก็คอยแนะนำไม่ได้รึไง
งั้นก็ถ้าไม่รู้อะไรมาถามฉันนี้ ไปถามยูยะทำไม เขาต้องอ่านหนังสือสอบ จินเถียง
เอ่อ...พี่ฮะ ผมสอบเสร็จแล้วฮะ... ยูยะค้านเสียงแผ่ว
อ้าว เหรอ... ((ป่อย!)) ก็นั่นแหละ แต่นายก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องไปถามยูยะซักหน่อย
ถ้านายพูดให้มันรู้เรื่องเหมือนยูยะคุง ไม่ก็ไม่โวยวายใส่คนอื่นเหมือนหมาขยันขู่ล่ะก็ ฉันคงจะถามนายล่ะ พูดจบยามะพีก็เดินเลี่ยงไปทางอื่นทันที
หมาขยันขู่...เฮ้ย! นี่นายว่าฉันเรอะ!!! จินโวยวายแล้วเดินตามยามะพีไปทันที
*************************************
ตอนนี้แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้ว จินกับยามะพีก็ไม่มีทีท่าว่าจะญาติดีกันได้เลยซักนิดเดียว แถมยังกัดกันบ่อยขึ้นๆด้วยซ้ำ สร้างความกลุ้มใจ ความระอาให้กับผู้ห้ามทัพเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะคาเมะ ที่ฝ่ายนึงก็พี่ ฝ่ายนึงก็พ่อของลูก ทั้งสองฝ่ายมีความสำคัญมากพอๆกัน คาเมะเข้าข้างใดข้างหนึ่งไม่ได้ ขืนเข้าข้าง ก็คงมีเรื่องกันแบบเดิมไม่จบไม่สิ้นแน่ๆ
ทำไงดีล่ะฮิโรกิ สองคนนั้นไม่ยอมญาติดีกันซักที ฉันไม่รู้จะทำยังแล้วนะ คาเมะนั่งปรึกษาอุจจี้อยู่ในห้องนั่งเล่น ยูยะนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ส่วนเรียวที่เพิ่งแวะเอายาบำรุงมาให้คาเมะก็นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของอุจจี้
อีกหน่อยก็คงจะดีกันเองล่ะมั้ง อุจจี้บอก คาเมะมองออกไปนอกบ้าน จินกับยามะพีกำลังยืนเถียงกันอยู่ เรียวหันไปมองตาม ส่วนยูยะก็ถอนสายตาออกจากหนังสือแล้วมองไปที่สมรภูมิเล็กๆนั่นเช่นเดียวกัน หลังจากนั้นทุกคนก็หันกลับมาแล้วถอนหายใจพร้อมกัน
ฉันว่ายาก เรียวบอกสั้นๆ
นั่นสิฮะ ถ้าไม่ให้ลองทำอะไรร่วมกันเพื่อสร้างความสามัคคีล่ะก็ ผมว่าคงญาติดีกันไม่ได้หรอก ยูยะพูดพร้อมปิดหนังสือลง
สร้างความสามัคคี? คาเมะทวนคำ
ฮะ ยูยะตอบ
จะให้พวกเค้าทำอะไร นี่แค่อยู่บ้านเดียวกันก็เถียงกันจะเป็นจะตายแล้วเนี่ย คาเมะบอกยูยะ
ก็ลองให้ไปต่างจังหวัดดูสิฮะ ยูยะเสนอ
นั่นไม่ยิ่งแย่ใหญ่เรอะ เรียวถาม
พี่เรียวฮะ ผมว่า การที่เราได้เปลี่ยนบรรยากาศ เปลี่ยนสถานที่ ได้ทำอะไรแปลกๆใหม่ร่วมกัน มันอาจจะทำให้คนเราปรับความเข้าใจกันได้นะฮะ ยูยะตอบ
อืม...มันก็จริงอยู่นะ เรียวเริ่มเห็นด้วย
ก็เป็นความคิดที่ดีนะ...ว่าแต่ว่า เราควรจะไปที่ไหนกันดีล่ะยูยะ อุจจี้ถาม
ออนเซ็น หรือว่าทะเลก็ได้ฮะ ยูยะตอบ
ฉันว่าทะเลดีกว่า มีอะไรให้เล่นเยอะดี เรียวเสนอ
เรียวไปด้วยได้เหรอฮะ อุจจี้ถาม
ฉันว่าจะลาพักร้อนน่ะ นายอยากให้ฉันไปด้วยรึเปล่าล่ะ เรียวหันมาถามอุจจี้
ก็...อยากฮะ อุจจี้ตอบเสียงเบา (ฮั่นแน่...ปิ๊งเค้าแล้วใช่ม้า^0^)
งั้นไปบอกพี่เลยมั้ยฮะ ยูยะถามอย่างร่าเริง
เดี๋ยวก่อนยูยะ ถ้ามันไม่สำเร็จล่ะ คาเมะท้วง
ก็ถือซะว่าไปเที่ยวพักผ่อนก็แล้วกันฮะ ถามยูยะตอบยิ้มๆ
แล้วถ้าจินไม่ยอมไปล่ะ คาเมะถามอีก
ถ้าคาเมะคุงเป็นพูดล่ะก็ ยังไงสองคนนั้นก็ต้องยอมไปแน่นอนฮะ
ลองดูสิคาเมะ เรียวเสริม
เอาก็เอา ลองดูซักตั้ง คาเมะตอบตกลง
*********************************
คาเมะถอนหายใจแล้วลุกออกจากโซฟาเดินออกไปยังสมรภูมิเล็กๆนั่นอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วก็พยายามหาจังหวะที่จะหยุดการโต้เถียงของทั้งคู่
เมื่อไหร่นายจะเลิกกวนฉันซักทีเนี่ย จินโวยวายใส่ยามะพี
เอ่อ... คาเมะพยายามขัด
ก็เมื่อนายไม่มาหาเรื่องฉันก่อน ยามะพีเถียงสู้
เอ่อ...ยามะพีฮะ... คาเมะขัดอย่างกล้าๆกลัวๆ
ฉันหาเรื่องนายตรงไหน นายนั่นแหละมากวนก่อน จินเถียงอีก
เอ่อ....จินฮะ... คาเมะพยายามจะหยุดทั้งสองคนอีก
ฉันไม่กวนถ้านายไม่หาเรื่อง งี่เง่าจริงๆ ยามะพีบอก
ใครงี่เง่า!!นายนั่นแหละ จินโต้
ทั้งสองคนฮะ!!!!พอซักที!!!!! ในที่สุดคาเมะก็รวบรวมความกล้าตะโกนห้ามทัพทันที...ได้ผลทั้งสองคนเงียบกริบแล้วหันมามองคาเมะเป็นตาเดียว
อ้าว คาเมะมาตั้งแต่เมื่อไหร่ จินถามคาเมะที่ยืนหอบอยู่ เพราะใช้พลังงานทั้งหมดในการห้ามทัพ ((มายืนตั้งชาติครึ่ง ไม่เห็นเหรอยะ-*-))
ทำไมหอบอย่างนั้นล่ะ ยามะพีถามมั่ง ((ก็เพราะใครล่ะยะ-*-))
ผมมายืนตั้งนานแล้ว แล้วที่หอบเนี่ยก็เพราะตะโกนเรียกทั้งสองคนนั่นแหละฮะ! คาเมะบอก ((ถูกต้องๆ))
อ้าวเหรอ ขอโทษทีนะ ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
ว่าแต่ ที่มาเรียกนี่ มีอะไรเหรอ จินถามบ้าง
คือ...จินฮะ...ยามะพีฮะ...อาทิตย์หน้าพวกเราตกลงจะไปเที่ยวทะเลกัน...
ทะเล!!?? จินและยามะพีถามขึ้นพร้อมกัน...
:on016: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 7:37 pm | |
| ต่อไปนี้เค้าจะพยายามมาต่อเร็วๆนะค้า
ตอนนี้แต่งจบถึงแค่ตอนนี้เอง
ถ้าไม่มีเหตุสุดวิสัยเค้าจะรีบมาต่อฟิกนะค้า
อย่าลืมคอมเมนท์ให้เค้าด้วยน้า
ฝากตัวด้วยค่า | |
|
| | |
shin_jin
โฮส ~ คัตตุนทั้ง 6 เป็นของคุณ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2394
อายุ : 33
Localisation : บ้านอาคานิชิ
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 7:50 pm | |
| สู้ๆกับพี่พลอย
แล้วจามาอ่านน้า
อ่านแล้วจะอิดิทนะคับ
แหะๆ | |
|
| | |
T@tsuyaTOJI
โฮส ~ คัตตุนทั้ง 6 เป็นของคุณ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2504
Localisation : llตำหนักทัตซึยะll
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 8:06 pm | |
| แปะไว้ก่อนนะฮับ
เด๋ววันอาทิตมาอ่าน ^^ | |
|
| | |
R@J!N
โฮส~ เกรด A
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 1184
อายุ : 38
Registration date : 18/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 9:24 pm | |
| เอามาลงต่อเร็วน๊า อยากอ่านแล้วอ่ะ
แล้วเมื่อไหร่จินกะพีจาเลิกกัดกันซะทีง่ะ | |
|
| | |
Hachikime
โฮส~ เกรด A
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 1078
อายุ : 35
Localisation : บ้านพี่คิ ห้องนอนคาเมะ
Registration date : 16/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Tue Jan 02, 2007 10:46 pm | |
| โอ้ จินพีฟัดกันมัน(ไขมัน)หยดเรย กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบง่ะ รอลุ้นคู่เรียวจีและพียูยะ
อ๊าง ค้างค่ะ พี่พลอย แต่งต่อเร็วๆน้า | |
|
| | |
AkaKaMe
โฮส~ เป็นที่หมายปอง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 870
อายุ : 34
Registration date : 19/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Sat Jan 06, 2007 5:54 pm | |
| แปะก่อนนะคะ
เดี๋ยวจาตามเม้นค่ะ
จาทะเลาะกันทำม้ายยยยยยยยยอะ
เสียสุขภาพคุณแม่หมดนะเนี่ย
แต่ชอบจังอะค่ะท่านหวงน้องเยอะๆดเลยนะ555+
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Tue Jan 16, 2007 1:50 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 1 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| | |
MURASAKI
โฮส ~ คัตตุนทั้ง 6 เป็นของคุณ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2253
Localisation : บ้านอคานิชิ
Registration date : 19/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Mon Jan 08, 2007 8:28 pm | |
| 555555555 ตลกดีจินในมาดคุณพ่อเนี่ย ท่าทางจะรักเด็กน่าดูแฮะ | |
|
| | |
ningloveJR
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 153
อายุ : 37
Localisation : ชอบอยู่ตามหัวนมหนุ่มๆๆ
Registration date : 31/01/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Thu Feb 01, 2007 12:56 am | |
| | |
|
| | |
kame_sennin
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 108
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Sun Feb 04, 2007 5:11 pm | |
| หนุกดีค่ะ
ดูเหมือนจินกับพีไม่ลงรอยเท่าไร | |
|
| | |
iam2kame
โฮส~ ไฮโซ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 1412
อายุ : 33
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Sun Feb 04, 2007 8:13 pm | |
| อ๊างงงงงงงงงง
น่ารัก
อิอิ
ต่อเร็วๆๆน๊าค่ะ
หุๆๆ
คุณพ่อ(หมู)จิน
เอิ๊ก | |
|
| | |
yoshikun
เธเธนเนเธกเธฒเนเธขเธทเธญเธ
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Fri Feb 09, 2007 2:20 pm | |
| แหมจินก้อไปเปงก้างมะพีมัยก้อมะรุ..ม่ายงั้นอาจญาติดีกันแล้วก้อได้ |
|
| | |
aimi
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 130
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 Mon Mar 12, 2007 3:34 pm | |
| จิน กับ มะพี สุด ๆ ไปเลยอ่ะ
เมื่อไหร่จัญาติดีกันซะทีเนี้ย
น่ารักอ่ะ....ไปอ่านตอนต่อไปดีกว่า | |
|
| | |
| | [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Ch.5-Ch.9 | |
|
