ดองนานอีกแว้วง่า
ช่วงนี้ก็จะหยั่งงี้แหละน้า
จำไม่ได้ก็ตามไปอ่านนะค้า
ความเดิมตอนที่แล้วShtogun Father (ปะป๊าสายฟ้าแลบ)Chapter 18เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้คาเมะท้องได้ห้าเดือนแล้ว ห้องก็ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สำหรับเด็กที่ทั้งคู่ซื้อมาตั้งแต่สองเดือนก่อนเรียบร้อยแล้ว (โดยจิน ที่มีคาเมะยืนสั่ง) คุณพ่อขี้เห่ออย่างจินก็หวงคาเมะซะจนแทบจะไม่ปล่อยให้กระดิกตัวไปไหน (ขนาดจะลุกไปเข้าห้องน้ำยังแทบจะอุ้มไป - -)
เหตุการณ์ที่1...
จะไปไหนน่ะคาเมะ จินถาม เมื่อเห็นคาเมะทำท่าจะลุกขึ้น
จะไปกินน้ำฮะ คาเมะตอบ
เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้ นายนั่งอยู่นี่แหละ พูดจบ จินก็รีบเข้าครัวไปเอาน้ำมาให้คาเมะทันที
เหตุการณ์ที่2...
จะเอาอะไรเหรอคาเมะ จินรีบถามเมื่อเห็นคาเมะขยับตัว
จะหยิบหนังสือเล่มนั้นฮะ คาเมะชี้ไปที่หนังสือเล่มนึง
ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันหยิบให้ จินรีบหยิบหนังสือเล่มนั้นให้คาเมะทันที
จินฮะ ไม่ปล่อยให้ผมได้ขยับตัวบ้าง ผมจะเป็นง่อยอยู่แล้วนะฮะ คาเมะรับหนังสือมาพร้อมกับบ่นนิดๆ
ไม่ได้หรอก ตอนนี้นาน่ะ จะลุกจะนั่งก็ลำบาก ดีไม่ดีเดี๋ยวล้มไปล่ะแย่เลย จินบอก คาเมะถอนหายใจด้วยความเซ็ง
เหตุการณ์ที่3...
อ๊ะ คาเมะ นั่นจะลุกไปไหนน่ะ จะเอาอะไรเดี๋ยวฉันทำให้ จินรีบบอกเมื่อเห็นคาเมะลุกขึ้น
จะไปเข้าห้องน้ำ จินจะเข้าแทนผมรึไงฮะ คาเมะพูดอย่างหัวเสีย
อ่า... ((แป่ว)) งั้น...ระวังๆหน่อยนะ จินพูดเบาๆแก้เก้อ คาเมะหลุดหัวเราะออกมาแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
***********************************
เวลาของอุจจี้และรียวก็เริ่มเหลือน้อยลง อุจจี้รู้ตัวดี ตอนนี้เค้าพยายามใช้เวลาอยู่กับเรียวให้มากที่สุด ถ้าวันไหนเรียวไม่มีเคสผ่าตัดใหญ่หรือไม่มีคนไข้อาการหนักๆ อุจจี้ก็จะตามเรียวไปที่โรงพยาบาลด้วย ไปกินข้าว ไปนั่งรอ ไม่ก็เข้าไปหาเวลาที่เรียวว่าง
เดี๋ยวนี้ช่างอ้อนจังเลยนะ เรียวบอกกับอุจจี้
ไม่ได้อ้อนซักหน่อย อุจจี้บอกแล้วยกชาขึ้นมาจิบแก้เขิน
ว้า~ นี่ฉันคิดไปเองหรอกเหรอว่าเดี๋ยวนี้นายอยากอยู่กับฉันตลอดเวลา เรียวบอก ทำน้ำเสียงเสียดาย
ก็ไม่ได้บอกว่าเรียวคิดผิดนี่นา อุจจี้บอกเขินๆ
ทำไมล่ะ เรียวถามยิ้มๆ
ทำไมอะไรฮะ อุจจี้ย้อนถาม
ทำไมเดี๋ยวนี้นายถึงติดฉันแจเลยล่ะ เมื่อฉันตามนายแทบตายนายยังไล่ฉันกลับเลย เรียวบอก
เรียวไม่ชอบเหรอฮะ งั้นผมไม่ตามมาแล้วก็ได้ อุจจี้บอกด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
ไม่ใช่ซักหน่อย แค่อยากรู้เอง เรียวรีบบอก
ก็คาซึยะท้องได้ห้าเดือนแล้วนี่ฮะ อุจจี้ตอบ
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคาเมะล่ะ?? เรียวถามงงๆ
เรียวลืมไปแล้วเหรอฮะว่าคาซึยะจะคลอดเมื่อครบกำหนด6เดือน อุจจี้ย้อนถาม
ก็...ไม่ได้ลืมนะ แต่ว่ามันเกี่ยวกับคาเมะตรงไหนล่ะ เรียวก็ยังคงงงอยู่
พอคาซึยะคลอด ผมก็ไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนคาซึยะที่นี่อีกต่อไปยังไงล่ะฮะ อุจจี้บอก
หมายความว่านายจะกลับไปงั้นเหรอ เรียวถาม น้ำเสียงตกใจ
ฮะ อุจจี้ตอบ พยักหน้าเศร้าๆ
ไม่ไปไม่ได้เหรอ เรียวถามอีก
ผมก็อยากจะทำอย่างนั้น... แต่ถ้าผมไม่กลับไป ยังไงพ่อแม่ก็ต้องมาตามผมกลับไปแน่ อุจจี้บอกเสียงแผ่ว
ไม่มีทางไหนที่จะทำให้นายอยู่ต่อได้เลยเหรอ เรียวถามอย่างมีความหวัง
ก็มันไม่มีข้อผูกมัดอะไรที่มันสำคัญเท่าชีวิตนี่ฮะ อุจจี้บอกเรียว...
คืนนั้น เรียวเก็บเอาคำพูดของอุจจี้มานั่งคิดนอนคิด ข้อผูกมัดที่สำคัญเท่าชีวิต ... ข้อผูกมัดอะไรนะที่จะสำคัญขนาดรั้งอุจจี้เอาไว้ไม่ให้กลับดาวได้... เรียวขมวดคิ้วมุ่น เขาเคยรู้ว่าอุจจี้จะต้องกลับดาว แต่ไม่คิดว่าอุจจี้จะหลีกเลี่ยงไม่กลับดาวไม่ได้ในเมื่อเขาทั้งสองตกลงเป็นแฟนกันแล้ว... ไม่มีทางไหนที่จะทำให้เขายื้อเวลาให้อุจจี้อยู่ต่อได้เลยเหรอ... อีกแค่เดือนเดียว... ทำไมเวลามันช่างสั้นเหลือเกินนะ...
************************************
ทางด้านคู่ของยามะพีและยูยะก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ยามะพีรู้อยู่เสมอว่าเขามีเวลาอีกไม่นานที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับยูยะ แม้ว่าเขาจะไม่ถูกพ่อแม่บังคับมากขนาดอุจจี้ แต่เขาก็จำเป็นต้องกลับไป การอยู่บนโลกนานเกินความจำเป็นนอกจากจะทำให้ทางบ้านไม่พอใจแล้ว ยังจะเป็นภาระให้กับจินและคนที่เขารักอีกด้วย
ยามะพีพยายามจะไม่ทำให้ยูยะกลุ้มใจ เขาไม่บอกอะไรยูยะแม้แต่นิดเดียวในเรื่องที่เขากำลังเครียดอยู่ ตอนนี้ยูยะเปิดเทอมแล้ว และก็ต้องใช้สมองในการเรียน ถ้าหากเขาบอกอะไรยูยะไปก็มีแต่จะทำให้ยูยะยิ่งเครียด เขาขอปิดมันเอาไว้ดีกว่า แต่ว่า...จะปิดไปได้นานแค่ไหนกัน
เทโงชิ เดี๋ยวนี้อารมณ์ดีจังเลยนะ เพื่อนของยูยะพูดขึ้น ขณะที่ยูยะกำลังเก็บกระเป๋าพร้อมฮัมเพลงไปด้วย
ก็มีแต่เรื่องดีๆนี่นา ยูยะตอบยิ้มๆ
เรื่องอะไรเหรอ เพื่อนถามอีก
ไม่บอกหรอก ยูยะตอบพร้อมยิ้มกว้าง แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะ
อะไรว้า... ว่าแต่เย็นนี้ไปเที่ยวกันมั้ย เพื่อนยูยะเอ่ยชวน
ไม่อ่ะ มีคนรออยู่ ยูยะบอก หยิบเป้ขึ้นสะพาย แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง
แฟนเหรอ เพื่อนตะโกนถามไล่หลังไป
...;p ยูยะไม่ตอบแต่หันมายิ้มแลบลิ้นใส่เพื่อน แล้วเดินออกจากห้องไป
ยูยะเดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี ฮัมเพลงไปตลอดทาง ... ก็แน่ล่ะสิ ตั้งแต่เขาเปิดรับยามะพีเข้ามาเต็มหัวใจ โลกของเขาก็สดใสตลอด... แต่ยูยะจะรู้มั้ยนะ ว่าโลกที่สดใสของเขากำลังจะมืดหม่นในอีกไม่นานต่อจากนี้...
***************************************
เรียวฝากเอากำหนดคลอดมาให้ฮะ อุจจี้เดินเข้าบ้านมาพร้อมกับใบกำหนดคลอดที่เรียวฝากเอามาให้จิน
ขอบใจมากนะ... อืม เดือนหน้าก็คลอดแล้วสินะ จินรับใบมาดู
ฮะ... จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน้า คาเมะพูดยิ้มๆแล้วเอามือลูบที่ท้อง
ก็จะให้อัลตร้าซาวด์ดูก็ไม่เอา จินพูด อุจจี้ยิ้มแล้วเดินเข้าห้องครัวไป
ไม่เอาหรอกฮะ อยากลุ้น คาเมะบอก
แต่จะผู้ชายผู้หญิงก็รักหมดแหละเนอะ จินพูดแล้วนั่งลงข้างๆคาเมะ
ใช่ฮะ ก็ลูกของเรานี่นา คาเมะบอก จินยิ้มแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากบางหนึ่งที ก่อนที่จะพูดขึ้น
ช่าย ลูกของเรา จินยิ้ม
กลับมาแล้วคร้าบบบ เสียงยูยะทำเอาจินและคาเมะสะดุ้ง ((นานๆเค้าจะสวีทกันนี่)) ยูยะเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับยามะพีด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
กลับมาแล้วเหรอ วันนี้ไปไหนกันมาล่ะ จินถาม
ไปกินไอติมมาฮะ ยามะพีไปรอที่หน้าโรงเรียน ยูยะพูดอย่างร่าเริง
แล้วเพื่อนไม่สงสัยกันเหรอ จินถามอีก
ไม่หรอกฮะ เพื่อนๆเค้าคิดว่าผู้ปกครองทั้งนั้นแหละ ยูยะบอก คาเมะกับจินหัวเราะ แต่ยามะพีหน้าเจื่อน เพราะมัน จึ้ก!
เอ่อ... ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ ยามะพีถาม
ป่าวฮะ ผมหมายถึงอายุยามะพีก็เท่ากับพี่ เพราะฉะนั้นก็เป็นเหมือนผู้ปกครองของผมไปด้วยยังไงล่ะฮะ ยูยะบอก
งั้นแล้วไป ยามะพีบอก
ฉันว่ายูยะอาจจะว่านายแก่จริงๆก็ได้นะ จินพูดกลั้วหัวเราะ
หนวกหูน่า ยามะพีบอกจิน
แต่ถ้าผมว่ายามะพีแก่จริง ยามะพีจะทำอะไรผมฮะ ยูยะบอก มองหน้ายามะพีแบบท้าทาย
ก็จะ... ยามะพีบอกแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
จะอะไรฮะ ยูยะเริ่มกลัวสายตาของยามะพี
จะจับจูบเลยดีมั้ย ยามะพีพูดแล้วทำท่าจะพุ่งเข้าหายูยะ
อย่านะฮะ! ยูยะบอกแล้ววิ่งหนีขึ้นชั้นบน
จะหนีไปไหน ยามะพีพูดแล้ววิ่งตาม
เฮ้ย! อย่านะเว้ย จินรีบตะโกนไล่หลังยามะพีไป... ((เอ่อ บ้านนี้มันจะป่วงไปมั้ย - -))
*************************************
เช้าวันหนึ่งซึ่งเป็นวันหยุด ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ้าน (อุจจี้ก็อยู่ด้วยเพราะเรียวบอกว่าจะมาที่บ้าน) ขณะที่ทุกคนกำลังดูทีวีอย่างมีความสุขอยู่นั้น คาเมะก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา
โอ๊ะ! คาเมะร้องออกมา
เป็นอะไรคาเมะ!?จินถาม น้ำเสียงตกใจแกมเป็นห่วง
ป...ปวดท้องฮะ คาเมะพูด ทุกคนหันขวับมาทางคาเมะเป็นตาเดียว
อะไร! กำหนดคลอดมันเดือนหน้าไม่ใช่เหรอ จินพูดเสียงดัง
ป...ปวดจริงๆนะฮะ คาเมะบอก
ห๊า!!
แล้วเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายก็เกิดขึ้นทันที ทุกคนยกเว้นคาเมะลุกขึ้นพร้อมกัน จินวิ่งวนไปวนมาระหว่างห้องรับแขกกับบันไดจะขึ้นก็ไม่ขึ้นซํกที ยามะพีก็วิ่งวุ่นทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะวิ่งทำไม อุจจี้เข้าไปจับแขนคาเมะแล้วก็ผุดลุกผุดนั่งอยู่อย่างนั้น ส่วนยูยะก็วิ่ง... เข้าห้องครัว??
ยูยะ! ไปไหน! จินตะโกนถามเมื่อเห็นยูยะวิ่งผ่านหน้าไป
ไปต้มน้ำร้อน!! ยูยะตะโกนตอบมาจากครัว
?? จินชะงักด้วยความงง แต่ก็ไม่ทันใส่ใจ จากนั้นก็วิ่งต่อ
กุญแจรถ กุญแจรถอยู่ไหนนะ จินบ่นด้วยความหัวเสีย
โอ๊ะ! คาเมะร้องออกมาอีก
อ๊ากกกก! คาเมะรอแป๊บนึง กุญแจๆ จินยิ่งวิ่งวุ่นเข้าไปใหญ่ จนในที่สุดก็เจอกุญแจรถวางอยู่บนเค้าท์เตอร์วางแจกัน จินคว้ากุญแจมา แล้วหันหลังกลับทันทีจนชนเข้ากับยามะพี โอ๊ย! แล้วนายจะวิ่งทำไมเนี่ย
ไม่รู้ วิ่งไว้ก่อน แล้วยามะพีก็วิ่งกลับเข้าห้องนั่งเล่นไป
??? จินมองตามยามะพีไปด้วยความงงอีกครั้ง ก่อนที่จะตั้งสติได้ แล้ววิ่งไปหาคาเมะที่ห้องนั่งเล่น
คาเมะ ไปโรงบาลกัน จินรีบเข้าไปหาคาเมะ
ห...หายปวดแล้วฮะ คาเมะบอก
อ...อ้าว ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
แหะๆ คาเมะยิ้มเฝื่อนๆ
ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว จินบอก อุจจี้ปาดเหงื่อ ยามะพีถอนหายใจ
โอ๊ะ! อีกแล้วฮะ! คาเมะร้องออกมาอีก
ว้ากกก คาเมะ ไปขึ้นรถๆ จินรีบพยุงคาเมะทันที
หวัดดีทุกคน เรียวเปิดประตูบ้านเข้ามาพอดีที่จะเห็นภาพวุ่นวายตรงหน้า ทุกคนชะงักหันมามองเรียว
จะไปไหนกันน่ะ เรียวถาม ทำหน้างงๆ
คาเมะปวดท้อง จะพาไปโรงบาล จินตอบ
เออ ดี พาไปเลย เรียวพูดแล้วหลบทางให้ เอ๊ะ!!! แล้วเรียวก็อุทานออกมาเสียงดังจนทุกคนชะงักอีกครั้ง
อะไร! จินหันมาถาม น้ำเสียงหงุดหงิด
ยังไม่ถึงกำหนดคลอดนี่ เรียวพูด
ก็ใช่ แต่อาจจะคลอดก่อนกำหนดก็ได้นี่ นายไม่รู้อย่ามาพูด จินบอก
-*- เรียวขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้เรื่องเหรอ นายพูดกะใครอยู่รู้ตัวป่ะเนี่ย
ก็พูดกะนายไง จินตอบ
แล้วฉันเป็นอะไร เรียวถามอีก
ก็เป็น...เออ.... เป็นหมอ - - จินเสียงแผ่วลงทันที
ก็ใช่น่ะเซ่!!! แล้วจะไปโรงบาลทำไมเนี่ย เอาคาเมะกลับมานั่งนี่ เรียวตวาดจิน จินหงอทันที
น้ำร้อนมาแล้วฮะ ยูยะพูด แล้ววิ่งออกมาจากครัวพร้อมกระติกน้ำร้อน
???!!! ทุกคนหันมามองยูยะเป็นตาเดียวด้วยสีหน้างงๆ
....? ยูยะมองทุกคนตาแป๋ว พร้อมทำสีหน้าประมาณว่า ผมทำอะไรผิด? ((ผิดที่โบราณไปนิดน่ะหนูเอ๊ย))
**************************************
แค่เด็กดิ้นเองน่ะ เรียวบอกหลังจากที่ตรวจท้องคาเมะเรียบร้อยแล้ว
เล่นเอาตกใจหมดเลยน้า จินพูด
ขอโทษฮะ คาเมะพูด
ดิ้นแรงแบบนี้สงสัยจะเป็นผู้ชายล่ะมั้ง เรียวบอกยิ้มๆ
ผู้ชายผู้หญิงก็ดีทั้งนั้นแหละฮะ คาเมะบอก
นี่ขนาดยังไม่คลอดยังวุ่นวายขนาดนี้ แล้วเวลาคลอดจริงจะวุ่นวายขนาดไหนล่ะเนี่ย เรียวพูด
ไม่รู้สิ จินบอก
ต้องตั้งสติดีๆดิ โทรหาฉันก็ได้ เรียวบอก
โอเค ตั้งสติๆ จินพึมพำกับตัวเอง
ลองซ้อมหน่อยดีกว่า อ่ะ คาเมะลองคิดว่าปวดท้องแบบเมื่อกี๊ซิ เรียวบอก
โอ๊ะ! คาเมะร้องออกมาทันทีเพราะลูกดิ้นอีกแล้ว
คาเมะเจ็บท้อง! จินพูด แล้วทุกคนก็ลุกออกจากที่อีกครั้ง ยกเว้นคาเมะกับเรียว - -
เรียวยื้อแขนอุจจี้ให้นั่งลง อุจจี้เลยตั้งสติได้แล้วยิ้มแห้งๆให้เรียว เรียวมองภาพตรงหน้าอย่างระอา จินกับยามะพีจะวิ่งชนกันตั้งหลายครั้ง ส่วนยูยะก็...วิ่งเข้าครัว - -
ยูยะไปไหนน่ะ เรียวตะโกนถาม
ไปต้มน้ำร้อนฮะ ยูยะตะโกนตอบ
จะต้มทำไมเล่า เรียวถามอีก
ก็คนจะคลอดต้องใช้น้ำร้อนไม่ใช่เหรอฮะไ ยูยะตอบ
-*- ผึง! เส้นประสาทเรียวขาดทันที
หยุดทั้งหมดนั่นแหละ! เรียวพูดออกมาเสียงดัง ทุกคนชะงัก จิน หยุดวิ่ง! กุญแจนายอยู่บนโต๊ะนี่ไง! ยามะพีจะวิ่งทำไมน่ะ ช่วยอะไรได้รึไง! ยูยะ ไม่ต้องไปต้มน้ำร้อน นี่มันยุคไหนแล้ว! ทุกคนมองหน้ากันแล้วยิ้มเจื่อนๆให้เรียว เรียวเอามือกุมขมับ ถ้าคลอดจริงไม่ยุ่งไปใหญ่เหรอเนี่ย
แหะๆ ขอโทษ จินพูดเสียงอ่อย
ตั้งสติให้ดีดิ กุญแจรถน่ะ วางไว้ที่ไหนก็หัดจำซะมั่ง โทรหาฉันแล้วพาคาเมะไปโรงพยาบาลเข้าใจมั้ย เรียวบอก
เข้าใจค้าบ ทุกคนพูดพร้อมกัน
คาเมะก็จำไว้ด้วย ถ้าปวดแบบเมื่อกี้คือลูกดิ้น แต่ถ้าปวดหน่วงๆไม่หายซักทีแล้วปวดขึ้นเรื่อยๆ นั่นแหละ จะคลอด เข้าใจป่ะ เรียวบอกคาเมะ
เข้าใจฮะ คาเมะตอบ
เอ่อ... เอากาแฟหรือโกโก้มั้ยฮะ ยูยะถามขึ้นมา
ทำไมอ่ะ?? ทุกคนถามอย่างงงๆ
คือ... เสียดายน้ำร้อนฮะ ยูยะบอกเสียงแผ่ว ทุกคนแทบหงายหลัง แล้วก็หลุดหัวเราะออกมา...
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter18 ![[Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter18 Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
Sat May 05, 2007 9:35 pm
