ตอนนี้เน้นพีเทชชี่นะคะ
Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)Chapter 16 ยูยะเดินกระทืบเท้าเข้าบ้านมือยังคงฉุดกระชากลากถูอุจจี้มาด้วยความหงุดหงิดโดยไม่ได้สนใจคนถกลากเลยว่าจะเป็นยังไง อุจจี้มองยูยะอย่างงงๆส่วนเท้าก็ต้องรีบจ้ำตามยูยะเข้าบ้านเพราะถ้าขืนช้ายูยะได้กินหัวเขาแน่ๆเลย... ไม่เคยเห็นยูยะโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย (จริงๆแล้วเขายังไม่เคยเห็นยูยะโกรธใครเลยด้วยซ้ำ)
ยูยะ เดี๋ยวสิ ยามะพีรีบตะโกนเข้ามาก่อนที่ตัวจะก้าวเข้าบ้านมาซะอีก แต่ยูยะไม่ยอมฟังยังลากอุจจี้เดินต่อ (บ้านมันกว้างมากเลยรึ)
ยูยะ ฟังฉันก่อนสิ ยามะพีเรียกต่อ แต่ยูยะก็ไม่สนจะฟังอยู่ดี อุจจี้เริ่มงงแล้ว
ยูยะ จะหยุดเดินได้มั้ยเนี่ย!! ยามะพีเริ่มหมดความอดทนเลยส่งเสียงซะดัง ยูยะหยุดกึกจนอุจจี้แทบจะชนยูยะหัวทิ่ม อุจจี้หันมองยามะพีและยูยะสลับกันไปมาอย่างงงๆแล้วส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางเรียวที่เพิ่งจะเดินเข้าบ้านมา
นายโกรธอะไรฉันน่ะ ยามะพีถามยูยะ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ยูยะกำลังจควันออกหูแล้ว
ยูยะหันขวับไปทางยามะพีทันที ทั้งที่มือก็ยังจับข้อมืออุจจี้ไว้แน่น เรียวจะเข้ามาช่วยอุจจี้ก็ไม่กล้าเพราะกลัวโดนระเบิดจากยูยะ... ก็เคยโกรธแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ อุจจี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องยอมให้แขนตัวเองเป็นที่ระบายอารมณ์ของยูยะ (เจ็บง่ะT^T)
ยังจะมาถามอีกเหรอฮะ! ยูยะตอบยามะพีเสียงดัง
นายเป็นอะไรเนี่ย ยามะพียังคงงงอยู่
เลิกทำเป็นไม่รู้เรื่องได้แล้วนะฮะ เมื่อกี้ทำอะไรไปก็น่าจะรู้ตัว ยูยะเถียงต่อ
ฉันทำอะไร? ยามะพีมองหน้ายูยะอย่างไม่เข้าใจ
ทำอะไร?! ทำอะไรทำไมถึงต้องมาถามผมล่ะ!! ยูยะทิ้งมืออุจจี้ลง อุจจี้รีบยกมือขึ้นมาดูอาการทันที... ข้อมือแดงหมดเลยT^T เรียวรีบเข้ามาหาอุจจี้แล้วอุจจี้ก็ยื่นข้อมือให้เรียวดู ((เอ้า อ้อนใหญ่ๆ))
นายพูดอะไรของนายเนี่ยฉันงงไปหมดแล้วนะ ยามะพีถามต่อ แล้วตอนนี้ก็เริ่มขึ้นเสียงแล้วด้วย
อย่ามาเสียงดังได้มั้ยฮะ ตัวเองทำอะไรไปยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ! ยูยะตอบกลับด้วยเสียงดังกว่า
ฉันไม่ได้เสียงดังนะ แต่นายไม่มีเหตุผลนี่ โกรธอะไรก็บอกฉันสิ ยามะพีบอก
เอะอะอะไรกันน่ะ จินกับคาเมะออกมาจากห้องแล้วจินก็รีบถามทันที
น้องชายนายโกรธฉันเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ยามะพีบอกจิน
โกรธอะไรยามะพีเหรอยูยะ จินถามยูยะ
เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรให้ผมโกรธ ผมคงไม่สำคัญกับเค้าหรอก ขนาดเมื่อกี้พูดกับพี่ยังไม่เรียกชื่อผมเลย ยูยะบอกแล้วหันหน้าไปทางอื่น
นายอย่ามางี่เง่าหน่อยเลยน่า ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายโกรธฉันเพราะอะไร ยามะพีบอกยูยะรีบหันกลับมา
งี่เง่าเหรอฮะ!! แล้วยามะพีไม่งี่เง่าหรือไงที่ปล่อยให้ผู้หญิงแย่ๆพวกนั้นมาเกาะมาลูบมาคลำน่ะ ยูยะพูด
โธ่ เรื่องแค่นี้เองเหรอ ยามะพีพูดกลั้วหัวเราะ
สำหรับยามะพีคงเป็นเรื่องแค่นี้สินะฮะ ยูยะพูดเสียงดัง มันก็คงแค่นี้ล่ะนะ ผมก็คงแค่นี้สำหรับยามะพีเหมือนกัน ผมก็คงไม่ได้สำคัญมากไปกว่าผู้หญิงพวกนั้นหรอกใช่มั้ยล่ะ
ไม่ใช่ซักหน่อย ยามะพีบอก
เอาน่าๆ พอน่า เรียวพยายามไกล่เกลี่ย
พอได้ยังไงล่ะ ยูยะยังไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ยามะพี
ยูยะพอได้แล้วนะ จินหันไปบอกยูยะ
ทำไมถึงมาบอกว่าชอบผมล่ะ! ทำไมถึงบอกว่าผมสำคัญล่ะ! ผมไม่ได้สำคัญสำหรับยามะพีมากขนาดที่ยามะพีบอกซักหน่อย ยูยะพูดจบก็วิ่งขึ้นห้องไป
เดี๋ยวสิ ยูยะ!! ยามะพีจะวิ่งตามยูยะไป แต่เรียวรั้งแขนยามะพีเอาไว้ ยามะพีหันมามองเรียวอย่างเคืองๆ
ท่าทางจะโกรธมาก นายพูดตอนนี้ยังไงเค้าก็ไม่ฟังหรอก เค้าเคยโกรธใครซะที่ไหนล่ะ เรียวบอก
ฉันคงมีบุญมากสินะที่ทำให้เค้าโกรธได้เนี่ย ยามะพีพูดแล้วก็เดินออกไปนั่งหน้าบ้าน
เฮ้อ... สี่คนที่เหลือถอนหายใจพร้อมกัน
**********************************
เมื่อสถานการณ์ในบ้านเริ่มสงบร่มเย็นขึ้น (เอ... หรือว่าเยือกเย็นหว่า??) สี่ผู้ร่วมคณะ คมบ. (คณะความมั่นคงแห่งบ้าน) ก็เริ่มรวมตัวประชุมกันที่ห้องนั่งเล่น จินดูท่าจะเครียดมากเพราะตั้งแต่อ้อนแต่ออกยูยะก็ยังไม่เคยโกรธใครขนาดนี้เลย ถึงจะโกรธก็แบบขำๆแป๊บเดียวก็หาย ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกันแต่เขาก็สนิทกับยูยะมาตั้งแต่เล็กจึงมั่นใจว่า ครั้งนี้ยูยะคงจะโกรธมากเลยจริงๆ เพราะนี่ก็ปาเข้าไปตั้งชั่วโมงแล้วยูยะก็ยังเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง
เพราะนายแหละ จินเริ่มโบ้ยใส่เรียว เรียวทำหน้างง
อะไรวะ? เพราะฉัน? เรียวถามอย่างงงๆ
เพราะนายแหละตามใจยูยะมากไป พอโกรธแล้วก็ควบคุมไม่ได้ จินบอก((อ้าว??))
ห๊ะ? ฉันเนี่ยนะ เรียวชี้หน้าตัวเอง
เออ นายนั่นแหละ จินบอก
เออ ฉันก็ได้ แต่อย่าลืมนะว่าฉันไม่ได้เลี้ยงยูยะมาตั้งแต่เล็กแบบนาย ใครผิดก็น่าจะรู้ตัว เรียวลอยหน้าลอยตาพูด แต่มัน จึ้ก! จินเต็มๆ
อ้าว แล้วจินจะมาโทษเรียวได้ยังไงอ่ะฮะ อุจจี้เริ่มเถียงแทน
นั่นสิ ถ้าจะบอกว่าคนที่ตามใจยูยะผิด ก็จินน่ะหละ คาเมะเสริม
อ้าว ไม่เข้าข้างกันเลย? จินถามคาเมะเสียงอ่อย
โทษเมื่อกี้ยังไม่ได้ชำระนะฮะจิน คาเมะบอก (หมายถึงเรื่องจินกะชะนีอ่ะ)
เอ่อ - - จินเริ่มไม่กล้าเถียง
คนที่ตามใจยูยะมากไปก็จินนี่แหละ อุจจี้บอก ((เข้าข้างเรียวจริงจริ๊งงงง))
โอเค ฉันก็ได้ แต่ทำไมยูยะถึงโกรธมากขนาดนี้นะ จินเกาหัวอย่างใช้ความคิด
จะอะไรซะอีกล่ะฮะ ถ้าไม่ใช่ตัวการเดียวกะเรื่องของเราน่ะ คาเมะพูด
อ๊ะ สองคนนั้นน่ะเหรอ? จินถาม
ก็ใช่น่ะสิฮะ คาเมะพูดงอนๆ
เอ... แต่แปลกนะ ผู้หญิงมาบ้านฉันออกจะ...บ่อย...เอ่อ... จินชะงักคำพูดพอเห็นว่าคาเมะเริ่มมองหน้าเขาเขม็ง เอ่อ...ก็ไม่เห็นว่ายูยะจะว่าอะไร จินพูดต่อจนจบ
ก็เพราะว่าเมื่อก่อนไม่มียามะพีน่ะสิ เรียวบอก
มีมันแล้วทำไมล่ะ จินถาม
ไม่เห็นใช่มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก เรียวถามกลับ
อือ ไม่เห็น จินตอบ
สองคนนั้นไปเกาะแกะยามะพี พยายามจะชวนออกไปด้วยกันให้ได้เลย เรียวบอก
แล้วไงอ่ะ จินถามอีก
ก็ถ้ายูยะ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับยามะพีแล้วมันจะเป็นเรื่องมั้ยล่ะ เรียวย้อน
ห๊ะ! จินอุทานออกมาด้วยความตกใจ
อื้อ เรียวย้ำ
เค้าบอกรักกันแล้วเหรอ จินถามอีก
ยังหรอกฮะ ยูยะยังไม่แน่ใจ คาเมะตอบ แต่คราวนี้สงสัยคงรู้ใจตัวเองซักที
จริงๆเลย เจ้าน้องคนนี้ จินเอนหลังพิงพนักอย่างอ่อนแรง อุจจี้ ไปเรียกยามะพีมาให้ฉันหน่อยได้มั้ย
ฮะ อุจจี้รับคำแล้วลุกออกไปเรียกยามะพีที่หน้าบ้าน
***************************************
มีอะไร ยามะพีถามจินเสียงห้วน
เคยสัญญากับฉันเรื่องยูยะไว้ว่ายังไง จินถามกลับ
ฉันก็ยังไม่ได้ผิดสัญญานี่ ยามะพีตอบ
แล้วที่ยูยะโกรธนี่เป็นเพราะอะไร? จินถามต่อ
เพราะผู้หญิงของนายนั่นแหละ ยามะพีตอบหน้านิ่งๆ แต่มัน จึ้ก! จินอีกแล้ว
โอเคๆ เรื่องสองคนนั้นฉันผิด แต่นายไม่ได้ผิดอะไรเลยเหรอ จินถามต่อไปอีก
ฉันก็ยังนึกไม่ออกว่าฉันผิดอะไร ยามะพีพูด
นายไม่ผิดแล้วยูยะจะโกรธนายเหรอ จินย้อน
โอเค ฉันผิดที่ฉันไม่เด็ดขาดพอ ผิดที่ปล่อยให้ผู้หญิงมาเกาะแกะ แต่พวกนั้นเป็นผู้หญิงของนาย ทำไมยูยะถึงต้องโมโหด้วย น่าจะชินกับพวกนั้นได้แล้ว ยามะพีบอก
ถึงฉันจะไม่อยากยอมรับมันก็เถอะ แต่จะบอกอะไรให้นะ ถ้ายูยะไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาย แล้วเค้าจะโกรธนายมั้ย จินบอก
......... ยามะพีนิ่ง ห๊ะ!!!?? แล้วก็ร้องออกมาซะเสียงดังจนจินสะดุ้ง((ความรู้สึกช้าจริงๆ -*-))
ไม่ตกใจซะวันพรุ่งนี้เลยล่ะ -*- จินบอกอย่างเซ็งๆ
นายพูดจริงเหรอ ยามะพีถาม
โกหกมั้ง จินย้อนอีก ไม่รู้จะกีดกันนายทำไมแล้ว ถ้ายูยะเลือกที่จะชอบนายแล้วล่ะก็ยังไงฉันคงห้ามไม่ได้ ปราบน้องชายฉันให้อยู่หมัดก็แล้วกัน จินพูดยิ้มๆ
ขอบคุณนะ ยามะพียิ้มตอบ แล้วหันไปยิ้มกับคนอื่นๆที่นั่งฟังอยู่
แต่ถ้านายทำน้องฉันเสียใจล่ะก็... จินเว้นช่วงแล้วส่งสายตาอาฆาตใส่ยามะพี ...นายตายแน่
ไม่ทำๆเด็ดขาดเลย...ฝากตัวด้วยนะพี่ชาย ยามะพียิ้มแล้วโค้งให้จินหนึ่งที
อือ ไปง้อเค้าได้แล้ว อย่าทำบ้านพังนะ จินพูดยิ้มๆแล้วโบกมือไล่ยามะพีเล่นๆ
โอเคคร้าบบบ^^ ยามะพีรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องยูยะทันที
*************************************
ยูยะกำลังกระสับกระส่ายอยู่ในห้อง เดินไปเดินมาแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง นั่งแล้วก็นอน นอนซักพักแล้วก็ลุกขึ้นนั่งอีก พอนั่งได้ซักพักก็ต้องลุกขึ้นมาเดินอีกอย่างกับว่าเตียงมันร้อนจนนั่งไม่ได้ ยูยะกำลังสับสน แล้วความสับสนนี่แหละกำลังทำให้เขาหงุดหงิด
ทำไมต้องแคร์เค้าด้วยล่ะ ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยล่ะ ก็แค่ผู้หญิงนิสัยแย่ๆที่เรารู้จักดีสองคนเอง ยูยะเดินไปเดินมาแล้วก็บ่นออกมาคนเดียว
เค้าจะไปเกาะแกะใครซักกี่คนแล้วเราจะแคร์ทำไม เราเป็นผู้ชายนะ! ทำไมต้องมาคิดเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย ยูยะยังไม่ยอมหยุดเดิน
ว่าแต่ไหนเค้าบอกว่าแคร์เราไง ไหนบอกว่าเราสำคัญที่สุดไง แค่สลัดผู้หญิงสองคนออกไปทำไมทำไม่ได้ล่ะ แล้วดูสิ แค่นี้ยังไม่มาง้อเลย ตัวเองผิดอะไรไม่รู้รึไงนะ ยูยะยังคงเดินไปบ่นไป
โอ๊ยยย หงุดหงิด!!! ในที่สุดยูยะก็ไปหยุดอยู่ที่เตียง หยิบหมอนใบนึงแล้วขว้างใส่ประตูอย่างแรง...
****************************************
ปึ้ง!!
เสียงของหมอน(ที่คาดว่าใบใหญ่มาก)กระแทกประตูอย่างแรง จนยามะพีที่กำลังจะเงื้อมือเคาะประตูต้องชะงัก แล้วหยุดคิดว่าควรจะเข้าไปง้อตอนนี้ดีมั้ย แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วหันหลังกลับไปโดนจินด่าว่าขี้ขลาดแน่ๆ แล้วยูยะก็คงจะงอนไม่เลิกด้วย ยามะพีสูดหายใจลึกรวบรวมความกล้าแล้วเคาะประตู...เป็นไงเป็นกันล่ะคราวนี้...
ก๊อกๆๆ
ยามะพีเคาะประตูอย่างกลัวๆกล้าๆ... เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับออกมา ยามะพีเริ่มกังวลว่าเขาควรจะง้อยูยะตอนนี้หรือเอาไว้ก่อนดีกว่า...
***************************************
ก๊อกๆๆ
ยูยะชะงัก พยายามเงี่ยหูฟังว่าใครมาเคาะประตู ถ้าจินมาเคาะประตูแล้วได้ยินเสียงเขาขว้างหมอนใส่ประตูล่ะก็โดนด่าเละแหงๆ - - ...แต่ก็เงียบ ไม่มีเสียงอะไรมาจากหน้าประตูเลย ยูยะพยายามเงี่ยหูฟังอีก
ยามะพีสูดหายใจลึกแล้วรวบรวมความกล้าเคาะประตูห้องอีกครั้ง โดนพายุยูยะพัดอีกรอบคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง คงจะไม่ถึงตาย - -llll
ก๊อกๆๆ
ใครฮะ? ในที่สุดยูยะก็ตัดสินใจถามออกไป ถึงแม้น้ำเสียงจะยังขุ่นมัวอยู่เล็กน้อยก็เถอะ
เอ่อ ฉันเอง ยามะพีบอก ยูยะรู้สึกดีใจนิดๆที่ยามะพีเป็นคนมาเคาะประตู แต่ยังไงก็ต้องวางฟอร์มไว้ก่อน
มาทำไมฮะ ยูยะตอบกลับไป โดยที่ยังไม่ยอมเดินไปที่ประตู
ให้ฉันเข้าไปหน่อยได้มั้ย ฉันอยากจะคุยกับนายให้รู้เรื่อง ยามะพีพูด
เรามีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีกเหรอฮะ ยูยะพูดแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ไม่ยอมไปเปิดประตู
มีสิ มีเยอะด้วย เพราะเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยซักเรื่อง ยามะพีตอบ
แต่ผมไม่อยากคุย ยูยะพูดอีก
แต่ฉันอยากคุยนี่หน่า น่านะ เปิดประตูหน่อยนะ ยามะพีพยายามอ้อน
.......... ยูยะไม่ยอมตอบออกไป
ถ้านายไม่มาเปิดฉันจะพังเข้าไปล่ะนะ ยามะพีทำเสียงขู่
ยูยะตกใจ ขืนให้ยามะพีพังเข้ามาแทนที่จะคุยกันรู้เรื่องต้องทะเลาะกันอีกแน่ แล้วไม่ใช่แค่เขากับยามะพีทะเลาะกันนะ จินจะเข้ามาทะเลาะด้วย โทษฐานที่ทำให้บ้านพัง... ยูยะรีบลุกไปเปิดประตูทันที
......... เปิดประตูไปยามะพีก็ส่งยิ้มให้ แต่ยูยะหันหลังกลับเข้าห้อง ไม่มองหน้ายามะพีซักนิดจนเจ้าตัวต้องหุบยิ้มกะทันหัน
ขอโทษนะ ยามะพีบอก
รู้แล้วเหรอฮะว่าผิดเรื่องอะไร ยูยะย้อน
ก็ไม่แน่ใจนักหรอก แต่ว่า ขอโทษแล้วกันนะ ยามะพีพูด
งั้นก็แสดงว่าผมโกรธไม่มีเหตุผลงั้นสิ? ยูยะเริ่มขึ้นเสียง ((ใจเย็นลูก))
ขอโทษที่ทำให้นายหึง ยามะพีอมยิ้ม ยูยะหน้าแดง
หึง? ใครหึงกัน ยูยะบอกปัด พยายามหลบหน้ายามะพี
ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ ยามะพีพูดยิ้มๆ
ไม่ได้หน้าแดง แล้วก็ไม่ได้หึงด้วย ยูยะเดินหนี
ถ้านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน แล้วทำไมต้องโกรธฉันกับผู้หญิงพวกนั้นด้วยล่ะ ยามะพีถามย้อน
ผม...ผม... ยูยะอ้ำอึ้ง
ให้คำตอบฉันได้รึยัง ยามะพีจับไหล่ยูยะให้หันหน้ามาหาตัวเอง
คำตอบอะไรกัน... ยูยะหลบตา
คำตอบนั้นไง ฉันรอฟังอยู่นะ ยามะพียิ้มแล้วมองหน้ายูยะ
บ้า! นี่ยามะพีมาง้อผมไม่ใช่หรือไง ยูยะเดินหนีอีก
ก็ง้อแล้วไง หายงอนซะทีสิ ยามะพีพูดอีก ยูยะนิ่ง นะ^^
ยูยะหันมามองหน้ายามะพีแล้วความโกรธก็ค่อยๆหายไป ยูยะค่อยๆคลายยิ้มออกมาจนกลายป็นยิ้มกว้าง พยักหน้าตกลงหนึ่งทีแล้วหัวเราะออกมา ยามะพีถอนใจอย่างโล่งอกแล้วหัวเราะออกมาเบาๆเช่นกัน มองใบหน้าสดใสของยูยะ รอจนยูยะหุบยิ้มแล้ว ยามะพีถึงพูดออกมาอีกครั้ง
แล้วคำตอบของฉันล่ะ? ยามะพีทวง
ยังไม่ให้หรอก ยูยะพูดห้วนๆ แล้วดันหลังยามะพีออกจากห้อง
อ้าว หายโกรธแล้วไม่ใช่เหรอ ยามะพีถามงงๆ
มันคนละเรื่องกัน ยูยะบอกแล้วยิ้มให้ยามะพี ก่อนที่จะปิดประตูใส่หน้า ((ยังไงของมันกันแน่วะ)) แล้วก็อยู่กับความเงียบในห้องต่อไป
ยามะพีค่อยๆหันหลังให้ประตู แล้วยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนที่จะเดินออกไป...อย่างน้อยเขาก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าความหวังของเขามาตั้งแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว
ยูยะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง คว้าหมอนข้างมากอดแล้วยิ้มออกมา... นี่สินะสาเหตุที่ทำให้ใจเขาวุ่นวาย ตอนนี้เขารู้ใจตัวเองแล้วล่ะ แล้วก็คงจะให้คำตอบยามะพีได้ในไม่ช้า...
รออีกหน่อยนะฮะ ยามะพี ยูยะพึมพำแล้วยิ้มให้กับตัวเอง...
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter16 ![[Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter16 Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
Tue Mar 20, 2007 9:40 pm
