แหะๆๆๆ
ดองนานเว่อร์ๆ
จำไม่ได้แล้วอ่ะจิ
ความเดิมตอนที่แล้วค่ะใครจำไม่ได้ตามไปอ่านเลยเน่อ
แล้วก็เอ็นจอยรี๊ดดิ้งค่ะ
Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter 17
หลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้บ้านเกือบพัง(โดยฝีมือของยูยะ)ผ่านไป ทุกอย่างก็กลับสู่สภาพปกติ จินยอมให้ยามะพีเข้าใกล้ยูยะมากขึ้นและยูยะก็สนิทสนมกับยามะพีมากขึ้นจนเกือบจะเรียกได้ว่าสวีทเท่ากับคู่เรียวอุจจี้เลยก็ว่าได้ ต่างกันเพียงอย่างเดียวคือ ยูยะยังไม่ยอมให้คำตอบยามะพีซักที นั่นจึงทำให้ยามะพีไม่กล้าเล่นหัวกับยูยะมากนัก เพราะไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดยังไงกันแน่
คาเมะท้องเข้าเดือนที่สามแล้ว และด้วยความที่คนดาวนี้ท้องแค่หกเดือน ท้องของคาเมะจึงเริ่มป่องเหมือนกับคนท้องซักสี่ห้าเดือน คุณพ่อมือใหม่อย่างจินก็เริ่มเห่อออกนอกหน้าซะแล้ว นอกจากจะบำรุงคาเมะเกินวันละห้ามื้อแล้ว ยังไปหาหนังสือคุณพ่อคุณแม่มือใหม่มาอ่านอีกต่างหาก และตอนนี้จินก็เริ่มวางแผนที่จะซื้อข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กแล้วด้วย
คาเมะ ไปเปลี่ยนชุดซะ จินบอกกับคาเมะ
เปลี่ยนทำไมอ่ะฮะ?? คาเมะมองจินงงๆ จนอุจจี้ ยูยะ และยามะพีก็มองจินด้วยความสงสัยเช่นกัน (เรียวไม่อยู่นะจ๊ะ)
ฉันตัดสินใจแล้ว จินพูดต่อ
ตัดสินใจอะไรฮะ??? คาเมะยิ่งงงเข้าไปใหญ่
ก่อนที่นายจะป่องไปมากกว่านี้... จินบอก
ทำไมฮะ?? และคาเมะก็ยังคงงงอยู่
ไปซื้อของใช้ให้ลูกกันเถอะ ((ป่อย! เล่นเอาตกใจหมด))
*********************************
ในเมื่อตัวหวงก้างไม่อยู่แล้ว ((เอ...เหมือนด่าจินแฮะ- -)) ยามะพีก็รวบรวมความกล้า(อีกครั้ง)((รู้สึกว่าต้องรวบรวมบ่อยเหลือเกิน)) เพื่อจะไปเอาคำตอบจากยูยะให้มันรู้เช่นเห็นชาติ เอ้ย! รู้ดำรู้แดง กันไปเลยว่า ตกลงว่ายูยะจะยอมให้เขาเป็นมากกว่าพี่ชายที่แสนดีมั้ย ((โง่จริง แค่นี้ก็ไม่รู้ - -)) ตอนนี้เรียวก็ถือโอกาสพาอุจจี้ออกไปข้างนอกด้วย ((ตกลงเรียวมันไม่ทำงานรึไง = =)) สถานการณ์เป็นใจไม่มีใครให้ยูยะเขินแล้ว ((วงเล็บบ่อยไปมั้ย??))
ยูยะ ยามะพีเริ่มคำพูดประโยคแรกด้วยการเรียกชื่อ ขณะที่คนถูกเรียกกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
ฮะ? ยูยะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ มองหน้ายามะพี
ตอนนี้ฉันเอาจริงแล้วนะ ยามะพีบอก ((พูดซะน่ากลัว - -))
เอาจริงเรื่องอะไรฮะ? ยูยะทำหน้างง
ฉันรอมานานแล้ว ฉันรอไม่ไวแล้วนะ ยามะพีพูดต่อ
อะไรของยามะพีฮะ พูดไม่รู้เรื่องเลย ยูยะพูด ปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่แล้วลุกขึ้น
นายจะไปไหนน่ะ ฉันไม่ยอมให้นายเลี่ยงฉันอีกแล้วนะ ยามะพียืนขวางทางยูยะเอาไว้
แล้วจะมาขวางผมทำไมเนี่ย ยูยะบ่นออกมา
ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่ให้นายเลี่ยงฉันอีกแล้ว ยามะพีบอก
แล้วยามะพีพูดให้รู้เรื่องได้มั้ยล่ะฮะ ยูยะบอกแล้วมองหน้ายามะพีอย่างเคืองๆ
ก็เรื่องนั้นไง ยามะพีบอกแล้วเอื้อมมือมาจับไหล่ยูยะเอาไว้
เรื่องอะไรล่ะฮะ ยูยะยังถามต่อ แต่ยกเอาหนังสือมากันระหว่างตัวเขากับยามะพีไว้ ((ช่วยได้มากกกเลยเนอะ - -))
เรื่องที่นายค้างคำตอบฉันไว้ ยามะพีพูดต่อ ((โว้ยยยย พูดให้รู้เรื่องซักทีเซ่!))
คำตอบ? ยูยะทำท่าคิด อ๋อ...
นั่นแหละๆ ว่ายังไงล่ะ ยามะพีน้ำเสียงดีใจขึ้น
อืม...แล้วจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะฮะ ยูยะพูดยิ้มๆ
แล้วฉันจะไปรู้นายได้ยังไงเล่า นายคิดยังไงล่ะ ยามะพีพูด
ไม่รู้สิฮะ ยูยะทำเล่นตัว ลืมไปแล้วว่าคิดยังไง
จะต้องให้ฟื้นความจำเหรอ ยามะพีพูดแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ ยูยะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆแผ่วๆที่เข้าใกล้ใบหน้าเขาทุกที ยูยะหลับตาลง เอียงหน้าหนีเล็กน้อย
ยามะพีโน้มหน้าลงใกล้ยูยะมากขึ้นเรื่อยๆ จงใจจะประทับรอยจูบที่ปากสวยเพื่อฟื้นความจำ แต่ก็นึกถึงกฎของดาวได้ก่อน จึงเปลี่ยนตำแหน่งจากปากสวยมาเป็นนวลแก้มนิ่มๆแทน
ยูยะลืมตาขึ้นทันที่ที่ได้รับสัมผัสที่แก้มนวล ยูยะมองหน้ายามะพี ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อและร้อนผ่าว ยามะพีส่งยิ้มให้ รู้ว่ายูยะคงรู้สึกเสียดายเหมือนที่เขารู้สึกน่ะแหละ แต่แค่นี้ก็คงฟื้นความจำของคนปากแข็งได้แล้วสินะ
ว่าไง จำได้รึยังว่าคิดยังไง ยามะพีพูดเสียงนิ่ม
เอ่อ... ยูยะอึกอักเพราะความเขิน
อีกทีมั้ย? ยามะพีพูดแล้วแกล้งเอาหน้าเข้ามาใกล้อีก
ผมก็ชอบยามะพีฮะ ในที่สุดยูยะก็พูดออกมา ยามะพียิ้ม
ก็เท่านี้แหละ ยามะพีบอกแล้วดึงคนปากแข็งเข้ามากอด
**************************************
จินนี่เห่อจริงๆเลยนะฮะ อีกตั้งสามเดือนกว่าลูกจะคลอด คาเมะบอกจินขณะที่ทั้งคู่เดินดูของในแผนกเด็กเล็ก
ไม่ได้หรอก ขืนรอถึงตอนนั้นนายก็ไม่ได้ออกมาเลือกของกับฉันน่ะสิ จินกำลังดูเปลเด็กอยู่
แล้วจินเลือกคนเดียวไม่ได้เหรอฮะ คาเมะถามยิ้มๆ
ไม่ได้ ของอย่างนี้มันต้องตัดสินใจร่วมกัน จินส่งยิ้มให้ ชอบสีชมพูหรือสีเหลือง? จินถามแล้วหยิบชุดของใช้เด็กสองสีมาให้คาเมะดู
ชอบสีฟ้าฮะ ((ป่อย - -)) แล้วคาเมะก็หยิบชุดของใช้สีฟ้าลงตะกร้ารถเข็น ((ไหนบอกช่วยกันตัดสินใจไง - -))
จินกับคาเมะเดินเลือกของไปเรื่อยๆ กระหนุงกระหนิงน่ารักจนใครก็ต้องเหลี่ยวหลังมองเพราะ นอกจากหน้าตาดีทั้งคู่แล้วยังแสดงอาการน่ารักๆโดยไม่สนสายตาชาวบ้านอีก ...โลกนี้มีเพียงเราสอง ((เรียกว่า หน้าด้านว่างั้นเถอะ))
คาเมะ ชุดนี้น่ารักดีนะ จินหยิบชุดซูเปอร์แมนขึ้นมาดู
ไม่เห็นน่ารักเลย คาเมะบอก
น่ารักออก ดูซิเหมาะมั้ย จินเอาชุดซูเปอร์แมนตัวจิ๋วมาทาบกับตัวคาเมะ
บ้า! ผมไม่ได้ใส่นะจิน คาเมะผลักมือจินออกไปห่างๆ จินหัวเราะชอบใจ ถ้าเกิดลูกเป็นผู้หญิงล่ะฮะ คาเมะพูดแล้วดูชุดอื่น
เป็นผู้หญิงก็ใส่ได้ จะได้กลายเป็นซูเปอร์วู้!แมน!ไง จินพูดกลั้วหัวเราะ
บ้า เอาชุดนี้ดีกว่า คาเมะหยิบชุดโดราเอมอนขึ้นมา ผู้หญิงผู้ชายก็ใส่ได้ แล้วคาเมะก็เอาชุดไปทาบกับตัวจิน โดราเอมอนตัวอ้วน คาเมะพูดแล้วก็หัวเราะ
เอาของวิเศษมั้ยล่ะโนบิตะ จินบอกคาเมะ คาเมะหัวเราะอีก
ตกลงเอาชุดนี้นะฮะ คาเมะบอกจิน
เอาสิ น่ารักดี จินบอก คาเมะยิ้มแล้ววางชุดลงในรถเข็น
และทั้งคู่ก็กระหนุงกระหนิงต่อไปเรื่อยๆ จินเอาหมวกแก๊ปใบจิ๋วมาสวมหัวคาเมะ และพยายามจะดึงมันลงมาให้พอดีให้ได้ทั้งๆที่คาเมะหัวโตกว่าหมวกเด็กอ่อนนั่นตั้งสองเท่า คาเมะดึงหมวกและมือจินออกแล้วกระหน่ำตีจิน คนถูกตีหัวเราะคิกคักอย่างกับพวกซาดิสม์ แต่ที่จริงแล้วเอ็นดูคาเมะต่างหาก คาเมะก็พยายามจะเอาคืนจินโดยการหยิบขวดนมเด็กอ่อนมาแล้วพยายามจะใส่มันเข้าปากจินทั้งๆที่ปิดฝาอยู่นั่นแหละ และแล้วมันก็กระแทกฟันจินดัง โป๊ก!
อ๊ะ ขอโทษฮะ เจ็บมั้ย คาเมะรีบวางขวดนมลงในรถเข็น
เจ็บ จินบอกแล้วเอาลิ้นถูๆฟัน
ขอโทษฮะ จินยื้อทำไมล่ะ คาเมะบอก
อ้าว ฉันผิด? จินบอกงงๆ
ผมผิดก็ได้ คาเมะบอก
ใช่ นายผิด จินบอกหน้าตาย คาเมะมองหน้าจิน งงที่ทำไมจินพูดแบบนี้
ใช่สิผมมันผิด คาเมะหันหน้าหนีไปทางอื่น จินยิ้ม
ใช่ นายผิดที่ทำตัวน่ารักเกินไป จินก้มลงมากระซิบคาเมะ
จินบ้า คาเมะหันมามองจินแล้วคว้าหมอนข้างเด็กมากระหน่ำตีจิน ซึ่งเจ้าตัวก็หลบไปด้วยขำไปด้วย ((ตกลงมันซาดิสม์จริงๆใช่มะ = =))
เมื่อได้ของครบหมดทั้งคู่ก็ตั้งใจจะไปหาอะไรกินกันก่อนกลับบ้านเลยเดินหาร้านอาหารเพื่อปักหลัก เดินกันไปได้ซักพักจินก็หันไปเห็นร้านร้านหนึ่ง จินยิ้มแล้วก็เกิดไอเดียขึ้นมา จินพาคาเมะไปถึงร้านอาหารจับจองโต๊ะได้สั่งอาหารแล้วก็บอกกับคาเมะ
นายนั่งรออยู่ที่นี่แป๊บนึงนะ จินบอกแล้วลุกขึ้น
จินจะไปไหนหรอฮะ? คาเมะถาม
นึกได้ว่าต้องทำธุระ รอแป๊บเดียว เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา จินบอกแล้วเดินออกไปจากร้านทันที
คาเมะนั่งรออยู่ในร้านคนเดียว เขินก็เขินเพราะใครๆต่างก็มองมาที่เขา ((แหงล่ะ ก็คนมันหน้าตาดี)) อาหารก็มาแล้วแต่กินคนเดียวก็เขินอีก เหงาอีก คาเมะพยายามชะเง้อคอมองว่าจินจะกลับมารึยัง แต่ชะเง้อจนคอจะยาวเป็นกระเหรี่ยงอยู่แล้วจินก็ยังไม่มาซักที...ไหนบอกจะรีบกลับมาไงล่ะ - -
ผ่านไปพักใหญ่จนอาหารเกือบจะชืด จินก็กลับมาแต่แอบอ้อมไม่ให้คาเมะเห็นว่าเค้ากลับมาแล้ว จินเดินไปที่ข้างหลังคาเมะ ชูมือที่กำไว้เหนือหัวคาเมะแล้วปล่อยสิ่งอยู่ในมือลงมา
คาเมะสะดุ้ง หันไปมองจินที่ส่งยิ้มมาให้ แล้วมองสิ่งที่จินชูอยู่อีกครั้ง จินถือสายสร้อยอยู่ จี้ที่ห้อยลงมาเป็นจี้รูปหัวใจสีเงินฝังเพชรที่รอบๆ ข้างในสลักตัวอักษรสองตัวเกี่ยวกันไว้... ตัวอักษรตัวเจและตัวเค...คาเมะยิ้มแล้วหันไปมองหน้าจินอีกครั้ง
สวยจังเลยฮะ คาเมะบอกจิน
ของในตะกร้านั่น ของลูก แต่ชิ้นนี้น่ะ ของคนที่ฉันรักที่สุด จินพูดเบาๆ อยากรู้จักว่าคนนั้นเค้ารักฉันด้วยมั้ย
จิน... คาเมะพูดเสียงแผ่ว
รักมั้ยนะ จินยังแกล้งพูด
ผมก็รักจินฮะ คาเมะตอบเขินๆ
ฉันใส่ให้นะ จินบอกแล้วเอื้อมมือใส่สร้อยให้กับคาเมะ อย่าถอดนะ ถ้าถอดแปลว่านายเลิกรักฉันแล้ว
ไม่ถอดเด็ดขาดเลยฮะ คาเมะพูดเสียงเครือ ขอบคุณจินมากนะฮะ
ไม่มีอะไรเกินไป ถ้าเพื่อนาย จินบอกแล้วไปนั่งที่ หิวแล้ว กินกันเถอะ แล้วจินก็พูดร่าเริงเหมือนเดิม
คาเมะยิ้มแล้วเริ่มลงมือกินข้าว อาหารที่คิดว่าจะชืดกลับอร่อยขึ้นมาอีกครั้ง นี่สินะคำจำกัดความของคำว่าชื่นมื่น...
***************************************
ดูท่าว่าจุดประสงค์ที่อุจจี้อยู่บนโลกคงจะเปลี่ยนไปแล้วจากเดิมที่อยู่เพื่อช่วยดูแลคาเมะกลายเป็นว่าอยู่เพื่อใช้เวลาอยู่กับเรียวให้คุ้มค่าที่สุดไปซะอย่างนั้น เรียวก็แทบจะไม่ปล่อยอุจจี้อยู่บ้านว่างๆด้วยซ้ำ เวลาที่เรียวว่างไม่ต้องเข้าเวรก็จะมารับอุจจี้ไปเที่ยว ถ้าไม่มีที่เที่ยวก็จะพาไปนั่งๆนอนๆที่คอนโดฯ หรือไม่ก็เรียวนั่นแหละจะมานั่งๆนอนๆที่บ้านจินแทนเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆอุจจี้ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดจะมาอยู่ที่บ้านจินเกินสามชั่วโมงด้วยซ้ำ
วันนี้ไม่งานเหรอฮะ อุจจี้ถามเรียว
ก็มีอ่ะ แต่เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ เรียวบอก
เข้าเวรกี่โมงฮะ อุจจี้ถามอีก
สามโมงเย็น เรียวตอบ
แล้วนี่กี่โมงแล้วฮะ อุจจี้ถามเสียงเข้มขึ้น
สองโมงครึ่ง เรียวตอบหน้าตาย
แล้วจากนี่ไปโรงพยาบาลใช้เวลานานเท่าไหร่ฮะ เสียงอุจจี้เข้มขึ้นอีก
สี่สิบห้านาทีโดยประมาณ เรียวก็ยังตอบแบบไม่รู้ไม่ชี้อีก
แล้วมันจะทันมั้ยฮะ!! ไปเดี๋ยวนี้เลย อุจจี้ดุทันที
โธ่ เลทนิดเลทหน่อยไม่เป็นไรหรอกน่า เรียวทำเสียงเซ็งๆ
เป็นคุณหมอภาษาอะไรไปเลท แล้วถ้าคนไข้นอนเจ็บรอเรียวไปรักษาล่ะฮะ อุจจี้บอก
ก็... เรียวอ้ำอึ้ง
ไม่ต้องมาก็เลย ลุกเดี๋ยวนี้เลยฮะ อุจจี้บอกพร้อมดึงเรียวให้ลุกขึ้นจากโซฟา
ก็ได้ๆ เรียวลุกขึ้นจากโซฟาอย่างเซ็งๆ
ตั้งใจทำงานนะฮะ อุจจี้ดันหลังเรียวไปที่ประตู
ขอกำลังใจหน่อย เรียวพูดแล้วหอมแก้มอุจจี้ฟอดใหญ่ อุจจี้หน้าแดงเพราะไม่ทันตั้งตัว เรียวยิ้มทะเล้นแล้วเดินไปที่รถ แล้วจะรีบกลับมาหานะ
บ้านตัวเองไม่มีอยู่รึไง อุจจี้พูดเขิน
บ้านที่มีอ่ะอยู่ได้แต่ตัว แต่หัวใจมันมาอยู่บ้านนี้แล้วน่ะสิ ((ฮิ้ววววว~ แหวะ = =)) เรียวบอกแล้วก้าวขึ้นรถ อุจจี้ยิ้มเขินๆ
เดินทางดีๆนะฮะ อุจจี้บอกแล้วโบกมือบ๊ายบายเรียว
เมื่อรถเรียวเคลื่อนตัวออกไปอุจจี้ก็กลับมานั่งอมยิ้มที่โซฟา เขาไม่เคยมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อน เขาเป็นลูกคนเดียวก็จริง ถูกเลี้ยงแบบตามใจก็จริง แต่ความเอาใจใส่ที่เขาได้รับจากเรียวนั้นมันต่างกัน เขาไม่ต้องอยู่ในกฎใดๆที่พ่อแม่ตั้งขึ้น ไม่ต้องคอยคิดว่าอันนี้ทำได้ อันนี้ทำไม่ได้ แทบจะไม่มีคำว่าไม่ได้สำหรับเขาเมื่ออยู่กับเรียว ถึงแม้เรียวจะพูดตรงๆไปนิด กวนไปหน่อย แต่เรียวก็ตามใจเขาทุกอย่าง
ความรักเป็นแบบนี้เองสินะ มีความสุข หอมหวาน จนอยากจะเก็บความรู้สึกแบบนี้สต๊าฟเอาไว้ตลอดไป พอคิดได้ถึงตรงนี้ก็ฉุกคิดได้ว่าอีกไม่นานคาเมะก็คลอดแล้ว และอนาคตเช่นนั้นแหละที่ทำให้เขากลัว เมื่อคาเมะคลอดแล้วเขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนคาเมะที่นี่อีกต่อไป พ่อกับแม่ต้องมารับเขากลับแน่ๆ แล้วเขากับเรียวล่ะ? จะเป็นยังไงต่อไป
เหมือนความคิดมันตื้อขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ อุจจี้รู้สึกอยากร้องไห้ เขาไม่อยากสูญเสียความรักครั้งนี้ไป แม้มันจะผิดธรรมชาติไปเสียหน่อย แต่จะแปลกอะไรล่ะ ในเมื่อคาเมะกับยามะพีก็มีความรักแบบนี้เหมือนกัน เพียงแต่ว่าพ่อแม่อาจจะรับไม่ได้ เหตุผลเดียว อุจจี้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะกลืนน้ำตาที่คลออยู่ลงคอ ทำไมต้องคิดถึงเรื่องอนาคตที่ยังมาไม่ถึงล่ะ? ในเมื่อยังมีเวลาอีกสามเดือนที่อาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรก็ได้ เพียงแค่ใช้เวลาสามเดือนที่เหลืออยู่นี่ให้คุ้มค่าที่สุด เท่านั้นก็คงเพียงพอแล้วล่ะนะสำหรับชีวิตในวันนี้... อุจจี้ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้าห้องตัวเองไป
**************************************
ยูยะอยู่กับยามะพีที่สวนสาธารณะ ยามะพีนั่งพิงต้นไม่อยู่ส่วนยูยะก็นอนอ่านหนังสือโดยใช้ตักยามะพีแทนหมอน ยามะพีเฝ้ามองยูยะอยู่ทุกอากัปกิริยาอย่างไม่รู้เบื่อ บางทีก็เผลอเอามือไปลูบผมสวยของคนที่นอนหนุนตักอยู่ พอเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองแกล้งเสมองไปทางอื่นด้วยความเขินซะอย่างนั้น
ยามะพีฮะ ยูยะละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่ขึ้นมองหน้ายามะพีแล้วถามขึ้น
หืม? ยามะพีขานรับแล้วก้มลงมามองหน้ายูยะ
เมื่อวานอ่ะ...คือ... ยูยะเริ่มหน้าแดง
เมื่อวาน? ทำไม? ยามะพีมองหน้ายูยะด้วยความสงสัย
...คือ...เมื่อวานยามะพีจะ...จูบ...ผ..ผมใช่มั้ยฮะ... ยูยะค่อยๆพูดโดยแผ่วเสียงที่คำว่าจูบให้เบาทีสุด
อ่า...เอ่อ...ใช่ ยามะพีตอบอึกอัก
ล...แล้วทำไม...ไม่...ละฮะ ยูยะถามแล้วหลบสายตาด้วยความเขิน
ทำไม เสียดายเหรอ ยามะพีพูดยิ้มๆ แต่ยูยะเอาหนังสือปิดหน้าซะแล้ว
ก็แค่อยากรู้ ยูยะพูดเบาๆ
ก็กฎของดาวไง...จูบแรกต้องแต่งงาน... นายยังเรียนไม่จบ ฉันรู้ว่านายยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานหรอก และฉันยังไม่อยากผูกมัดชีวิตวัยรุ่นของนายตอนนี้ มันขี้โกงเกินไป ยามะพีตอบ
...ขอบคุณนะฮะ... ยูยะพูดเสียงแผ่วแล้วซ่อนหน้าไว้หลังหนังสือเล่มเดิม... แค่นี้ก็มีความสุขแล้วล่ะ...
*****************************************
ผมบอกแล้วมันเยอะเกินไป คาเมะพูดกับจินเมื่อมองดูของทุกอย่างที่วางสุมอยู่ในห้อง เขากับจินพยายามจะจัดของตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่กลับมาจากซื้อของ แต่ด้วยปริมาณของที่เยอะเกินไป บวกกับเดินซื้อของจนค่ำ จึงหมดแรงที่จะคิดจะจัดของไปโดยปริยาย
แต่ว่ามันก็จำเป็นนี่นา จินยืนท้าวเอวมองของที่วางกองๆอยู่อย่างเหนื่อยหน่าย
จำเป็นที่ไหนล่ะ คาเมะหยิบตุ๊กตาหมีตัวเบ้อเริ่มที่จินดึงดันว่ายังไงก็จะซื้อมาให้ได้ขึ้นมาส่งให้จิน จะเอาไปไว้ที่ไหนล่ะนี่
ก็มันน่ารักนี่นา จินรับตุ๊กตามาแล้วทำท่าคิด
จินจัดเองละกัน คาเมะพูดแล้วก็ทำท่าจะเดินออกจากห้อง
อ้าว ไหงงี้อ่ะ จินพูดอย่างงงๆที่คาเมะอยู่ๆก็โบ้ยให้จินทำอยู่คนเดียว คาเมะส่งยิ้มขี้เล่นให้แล้วเดินออกไปโดยไม่รอจินพูดอีก...((สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ))
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter17 ![[Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter17 Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
Wed Apr 11, 2007 10:39 pm
