Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)Chapter 12เสียงนกร้องบ่งบอกเวลายามเช้า แสงแดดอ่อนๆทะลุผ้าม่านมากระทบกับเปลือกตา อากาศยังคงเย็นสบาย ฟ้าหลังฝนดูสดชื่น ใบไม้ที่อยู่นอกระเบียงยังคงเปียกชื่น... อากาศอย่างนี้ น่านอนต่ออีกหน่อย
เรียวพลิกตัวแล้วดึงผ้าห่มให้กระชับขึ้น จะนอนต่ออย่างที่คิด แต่ก็ไม่สำเร็จหรอก เพราะกริ่งหน้าห้องดันดังขึ้นมาปลุกนี่สิ ที่สำคัญไม่ได้ดังแค่ครั้งเดียว แต่มันดังถี่ยิบเลย
กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ๊ย คนจะหลับจะนอน เรียวพยายามทำเป็นไม่สนใจแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง แต่กริ่งนั่นก็ยังคงดังต่อเนื่อง
กริ๊งๆๆ กริ๊งงงง กริ๊งงงงงงๆๆๆๆๆๆๆ
โธ่เว้ย เรียวเริ่มเอาหมอนมาปิดหู แต่คราวนี้นอกจากเสียงกริ่งแล้วก็มีเสียงอุจจี้กับคาเมะแทรกเข้ามาด้วย
กริ๊งงงงงง กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรียวฮะ เช้าแล้วนะ อุจจี้เรียก
เรียวต้องรีบไปรับจินกับยามะพีนะฮะ คาเมะพูด
ฝนตกมาทั้งคืน ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงมั่ง พี่เรียวรีบตื่นสิฮะ ยูยะเสริม... และตามมาด้วยเสียงกริ่งอีกชุดใหญ่
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรียวรีบลุกพรวดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงภารกิจสำคัญใหญ่หลวงที่ต้องทำขึ้นมาได้ พลางวิ่งลุกลี้ลุกลนไปเปิดประตู... ตายล่ะ แล้วอย่างนี้อุจจี้จะมองเขาเป็นคนยังไงเนี่ย = =llllll
เรียวเพิ่งตื่นเหรอฮะเนี่ย อุจจี้ถามขึ้นทันทีที่เห็นสภาพเรียว
อ่ะ อืม แหะๆ^^ ขอโทษทีนอนเพลินไปหน่อย เรียวเกาหัวแก้เก้อ
รีบไปอาบน้ำเลยนะฮะพี่เรียว คาเมะเค้ากังวลจะแย่อยู่แล้ว ยูยะบอกเสียงดุ
ค้าบๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ เรียวบอกแล้วก็ปิดประตูแล้วถอนหายใจ...เรตติ้งเสียไปห้าเปอร์เซ็นต์ เฮ้ออออ....
*******************************************
เสียงนกร้องปลุกคนเฝ้าไข้จำเป็นให้ตื่นขึ้น แสงแดดส่องลอดเข้ามาในถ้ำ ยามะพีกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้สายตาคุ้นชินกับแดดยามเช้า...ฝนหยุดตกแล้ว อากาศยังคงชื้น ยามะพีหันไปมองคนที่นอนซมห่มผ้าอยู่ข้างๆกองไฟที่มอดแล้ว แล้วถอนหายใจ... ดีขึ้นรึยังนะ... คิดแล้วก็ลองเอามือไปแตะหน้าผากจิน แล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง...ตัวยังร้อนอยู่...ยามะพียิ้มด้วยความเอือมระอา...สมน้ำหน้า ดื้อดีนัก...
แล้วยามะพีก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากถ้ำ กะว่าจะยืดเส้นยืดสายแล้วไปหาว่าอะไรพอจะกินได้บ้าง ตอนนี้เขาหิวจนไส้จะกิ่ว และแน่นอน จินก็คงจะหิวเหมือนกัน ตอนนี้ป่วย คงไม่มีแรงทะเลาะเท่าไหร่หรอกมั้ง...
ออกไปสักพักก็ได้ผลไม้มานิดหน่อย คงพอจะทำให้คนโมโหหิวหายหงุดหงิดได้บ้าง ยามะพีแบกผลไม้นั้นกลับเข้าถ้ำ จินตื่นแล้ว กำลังนั่งเอาผ้าห่มพันตัวเสียเกือบมิด แล้วก็มองมาที่ยามะพีเขม็ง (อย่ากัดพีเค้าน้า)
ตื่นแล้วเหรอ ยามะพีถาม
ไปไหนมา จินถามย้อน
หาของกิน ยามะพีตอบห้วนๆ อ่ะ กินซะสิ แล้วก็ยื่นผลไม้ให้จิน
ขอบใจ จินรับผลไม้มา แล้วมองหน้ายามะพี
มองอะไรล่ะ ไข้กลับเหรอ ยามะพีถามแล้วเอาผลไม้ใส่ปาก
เปล่า จินตอบห้วนๆ แล้วกัดผลไม้... เงียบกันไปครู่หนึ่ง จินจึงตัดสินใจถามออกมา
นายน่ะ.... จินเริ่มพูด ยามะพีหันมามองหน้าจิน ชอบยูยะจริงๆเหรอ?
******************************************
ผมไปด้วยนะฮะ คาเมะบอกเรียวขณะที่เรียวก้าวขึ้นเรือ
ไม่ได้หรอกนายกำลังท้อง รออยู่ที่นี่แหละ ให้ยูยะไปกับฉันก็พอ เรือนี้นั่งได้แค่สี่คน อุจจี้อยู่ดูแลคาเมะที่นี่นะ เรียวสั่ง
แต่... คาเมะท้วง
ไม่มีแต่นะคาเมะ ฉันสัญญา ฉันจะพาจินกับยามะพีกลับมาแน่ๆ นายรออยู่ที่นี่กับอุจจี้แหละนะ
เชื่อเรียวเถอะนะคาซึยะ ขืนนายไปก็เป็นอันตรายกับลูกอยู่ดี อุจจี้เสริม
แล้วทำไมเมื่อวานฉันยังนั่งเรือไปได้ล่ะ คาเมะหันไปถามอุจจี้
ก็เพราะว่าเมื่อวานฉันขับระวัง แต่วันนี้จะเร่งสปีดเร็วกว่านรกเลยน่ะสิ เรียวบอก ยูยะแอบตกใจเล็กน้อย เหงื่อเริ่มตก
เอ่อ พี่เรียว ชีวิตผมยังฝากอยู่กับพี่อีกคนนะฮะ ยูยะพูดเสียงอ่อย
เอาน่า นายไม่ต้อดูแลมากเท่าคาเมะนี่นา เรียวหันมาพูดยิ้มๆ
อ้าว ยูยะอุทาน
คาเมะอยู่ที่นี่แหละนะ เรียวบอกกับคาเมะอีก
ก็ได้ฮะ แต่เรียวต้องพาทั้งสองคนกลับมาให้ได้จริงๆนะฮะ คาเมะกำชับ
แน่นอน ไว้ใจฉันเถอะ เรียวยิ้มให้คาเมะกับอุจจี้ (ฮั่นแน่) รอยูยะขึ้นเรือ แล้วติดสปีดจนยูยะต้องหาที่เกาะไว้แทบไม่ทัน...
*************************************
นายว่าไงนะ ยามะพีถามย้อนเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ทั้งๆที่ก็ได้ยินอยู่เต็มสองหู
นายน่ะ ชอบยูยะจริงๆเหรอ จินถามอีกครั้ง
ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ยามะพีถามจินอีก เพราะไม่นึกว่าจินจะพูดเรื่องนี้
ฉันบอกแล้วฉันดูนายออก ตอนแรกฉันยอมรับจริงๆเลยนะว่าฉันเกลียดขี้หน้านาย จินหยุดพูด ยามะพีหันมามอง ไม่รู้สิ ฉันว่านายไม่น่าไว้ใจ ยามะพีชะงักกึกทันที ดูขี้หลี ปากไม่ดี แถมยังกวนอารมณ์อีก
เอ่อ น้อยๆหน่อย ยามะพีเริ่มทนไม่ได้
และที่สำคัญ ฉันหมั่นไส้นายที่คาเมะให้ความสำคัญนายมากกว่าฉัน ถึงจะรู้ว่าเป็นพี่ชายก็เหอะ จินเสริม ยามะพีหลุดหัวเราะออกมา
นายนี่จริงๆเลย ยามะพียังไม่หยุดหัวเราะ จินก็เลยพลอยหัวเราะไปด้วย
แล้วยูยะก็เป็นน้องชายที่สนิทกับฉันมาก ถึงจะไม่ใช่พ่อแม่เดียวกัน แต่ฉันก็รักเค้าเหมือนน้องชายแท้ๆ ฉันเป็นห่วงเค้า อยากให้เค้าเจอคนดีๆ ซึ่งฉันคิดว่าไม่น่าจะเป็นนายเด็ดขาด จินพูดต่อ ยามะพีทำหน้าเจื่อน แต่เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ฉันรู้แล้วว่าที่จริงนายก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร...ถ้านายชอบยูยะจริงๆ...
นายจะเปิดทางให้ฉัน? ยามะพีถามด้วยน้ำเสียงดีใจ
นายก็จะต้องพิสูจน์ว่านายสามารถดูแลยูยะได้ดีมากกว่า หรือเท่ากับที่ฉันดูแล (ป่อย == )
จินยิ้มเจ้าเล่ห์
ทีฉันยังต้องจำใจยกคาซึยะให้นาย โดยไม่ว่าอะไรซักคำ ยามะพีพูดเสียงอ่อย
นั่นมันเหตุสุดวิสัย ช่วยไม่ได้ จินยิ้ม แล้วนายทำได้รึเปล่าล่ะ ที่ฉันพูดน่ะ
ได้... ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็น ฉันไม่ได้คิดเล่นๆ แล้วเวลาที่ฉันจะอยู่บนโลกนี้ก็น้อยเต็มที ถ้าคาซึยะคลอด ฉันก็ต้องกลับไป ยามะพีบอก
ถ้าเวลานายต้องกลับแล้วยูยะจะทำไงล่ะ จินถาม
ถ้าฉันมีเหตุผลพอ ฉันอาจจะอยู่ต่อได้ ยามะพีตอบ
นายก็ยังเหลือเวลาอีกนานหนิ กว่าคาเมะจะคลอด จินบอกอีก
ไม่นานหรอก ตอนนี้คาซึยะท้องเกือบสองเดือนใช่มั้ย คนบนดาวเราท้องแค่หกเดือน เหลือเวลาอีกสี่เดือนกว่าๆเท่านั้นที่ฉันจะได้อยู่ที่นี่ ยามะพีพูดเสียงแผ่ว
งั้นก็ต้องรีบพิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วล่ะ จินยิ้ม ฉันอยากให้ยูยะเจอคนที่ดีที่สุด
ได้...นายคอยดูก็แล้วกัน ยามะพีพูดอย่างมั่นใจ
****************************************
เรียวเร่งความเร็วสูงสุด จนยูยะที่นั่งมาด้วยต้องหยีตาสู้ลมแถมยังต้องเกาะกราบเรือเอาไว้แน่น เกาะที่ไปปิกนิกเมื่อวานตั้งให้เห็นอยู่ลิบๆ ยิ่งเห็นเกาะเรียวก็ยิ่งเร่งความเร็ว จนยูยะที่เริ่มห่วงชีวิตตัวเองต้องเอ่ยขัดขึ้นมา
เอ่อ... พี่เรียวฮะ ถ้าจะลดความเร็วจากสปีดเร็วกว่านรกมาเป็นสปีดเร็วกว่าสวรรค์แทนได้มั้ยฮะ
ทำไมล่ะ อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว
ก็...ผมกลัวว่าผมจะถึงสวรรค์ก่อนที่พี่จะลดสปีดให้ช้ากว่านรกน่ะสิฮะ
ปอดแหกไปได้ ทีเมื่อก่อนซ้อนมอไซค์จินยังไม่เคยเห็นบ่น มันสปีดเร็วกว่านี้อีก เรียวแซวขณะที่ยอมลดความเร็วลงมานิดหน่อย
ก็...มันไม่ได้อยู่กลางทะเลลึกแบบนี้นี่ฮะ ผมตกเรือโดนไอ้หลามกินไป พี่เรียวจะหาลูกที่ไหนไปคืนพ่อแม่ผมล่ะฮะ?
เอ้า โอเคๆ ฉันยอมแพ้ เรียวพูดกลั้วหัวเราะแล้วลดความเร็วลงอีกนิดหน่อย
ไม่นานเรียวก็ขับเรือเข้ามาใกล้เกาะจนเห็นเรือสปีดโบ๊ทลำที่น้ำมันหมดลอยอยู่ห่างออกไปไม่ไกล ที่เรือลอยไปไม่ไกลทั้งที่เมื่อวานฝนตกหนักก็เป็นเพราะว่า ก่อนที่จะตัดสินใจกระโดดลงจากเรือ ขณะที่ยามะพีใช้เครื่องมือตรวจสอบความเสียหายของเรือ จินก็ได้ทิ้งสมอลงไปก่อนเพื่อไม่ให้เรือลอยไปไหนไกล ((เห็นมั้ย หมูก็รอบคอบเป็น))
พี่เรียวฮะ นั่นเรือที่พี่ขับมานี่ ยูยะชี้ไปที่เรือ
อืม ลอยไปไกลจังแฮะ จริงๆน่าจะเกยฝั่งอยู่นี่นา เรียวทำหน้าสงสัย
น้ำมันอาจจะหมดก่อนถึงฝั่งก็ได้หนิฮะ ยูยะพูด แล้วนี่พวกพี่ไปที่เกาะได้ยังไงนะ
ว่ายน้ำไปมั้ง ลองไปดูที่เกาะก่อนดีกว่า พูดจบเรียวก็ขับเรือตรงไปที่เกาะทันที
****************************************
อุดอู้เนอะ ออกไปข้างนอกดีมั้ย จินพูดขึ้น
เป็นไข้อยู่อย่างงี้ยังจะออกไปอีกเหรอ อากาศข้างนอกมันชื้นนะ ยามะพีบอก
เอาผ้าห่มนี่คลุมตัวไปก็ได้ ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก จินค่อยๆลุกขึ้น
ดื้อไม่เปลี่ยนเลยนะนาย ยามะพีพูดอย่างเอือมระอา
มันน่าเบื่อนี่ ไปข้างนอกกันเถอะ จินบอกแล้วเดินออกจากถ้ำไป
จินเดินนำยามะพีออกมายังชายหาด มือยังคงกระชับผ้าห่มไว้กับตัว ยามะพีเดินตามมาอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ถ้าปล่อยจินออกมาคนเดียวทั้งๆที่ยังไม่หายดีแบบนี้ละก็ เกิดหน้ามืด เป็นลม ล้มฟุบหรือเป็นอะไรไป คาเมะกับยูยะต้องโกรธเขาแย่เลย อีกอย่าง ถึงจะกัดกันประจำแต่เขาก็ไม่ได้อยากให้จินเป็นอะไรไปหรอกนะ...((เห็นมั้ย คนดี))
เมื่อเบื่อกับการเดินตามจินโดยที่ไม่รู้ว่าจุดมุ่งหมายของคนข้างหน้าคือที่ไหนกันแน่ ยามะพีจึงหันออกไปมองยังท้องทะเลเบื้องหน้า แล้วก็เหลือบไปเห็นวัตถุสิ่งหนึ่งแล่นตรงมาที่เกาะด้วยความเร็วสูง ยามะพีชะงักแล้วพยายามเพ่งมอง สิ่งนั้นเข้าใกล้มาเรื่อยๆ แล้วยามะพีถึงเห็นว่าสิ่งนั้นคือเรือ เมื่อเห็นเรือชัดขึ้นจึงตะโกนเรียกจิน
นาย นายน่ะ มานี่สิ ยามะพีเรียก
อะไรเล่า -*- จินถามอย่างหัวเสีย แล้วหันมาตามเสียงเรียก
มีเรือมาแน่ะ ยามะพีพูดพร้อมชี้ให้จินดู
เฮ้ย จริงด้วย จินเพ่งมอง นั่นเรียวกับยูยะนี่นา นายช่วยกันโบกมือเรียกสิ เฮ้!!!! จินบอกแล้วรีบโบกไม้โบกมือ
ฮะ? อ่ะ...ก็ได้ๆ เฮ้!!!!! ตอนแรกยามะพีทำท่างง แต่แล้วก็ยอมโบกมือตามจิน
*************************************
เอ๊ะ พี่เรียวฮะ นั่นพี่กับยามะพีนี่ฮะ ยูยะชี้ให้เรียวดูสิ่งมีชีวิตสองสิ่งที่กระโดดด๊องแด๊งอยู่ที่ชายหาด
เออ จริงด้วย ว่าแต่จินมันเอาผ้าห่มนั่นมาจากไหนหว่า เรียวพดอย่างงงๆ
รีบเอาเรือเข้าฝั่งเถอะฮะ ยูยะเขย่าแขนเรียว
อะไรว้า ทีเมื่อกี๊บอกให้ช้าๆ เรียวพูดกวนๆ
สมควรเร็วได้แล้วฮะ ยูยะบอก แล้วโบกมือตอบสองคนบนเกาะ
อึดใจเดียวเรียวก็ขับเรือเข้ามาเกยฝั่ง ยูยะกระโดดลงมาจากเรือตรงไปที่คนสองคน ยามะพีทำท่าดีใจ แต่ต้องเก็บอาการเจื่อนอย่างรวดเร็วเพราะยูยะตรงเข้าไปหาจิน ((แน่สิ ก็พี่เค้าหนิ-*-)) จินหันมายิ้มเยาะใส่ยามะพีเล็กๆ แล้วก็หันไปสนใจยูยะที่เข้ามาหาต่อ
เป็นห่วงพี่แทบแย่ ยูยะบอกจินพร้อมกับจับที่แขนแล้วพูดขึ้น โห ตัวพี่ร้อนจัง เป็นไข้เหรอฮะ
อือ เมื่อคืนตากฝน จินบอกแล้วหันไปพูดกับเรียวที่เพิ่งกระโดดลงจากเรือมา ทำไมไม่มารับซะปีหน้าเลยล่ะ
โห่ น้อยๆหน่อย เนี่ยรีบสุดชีวิตแล้วเนี่ย เรียวบอก ฝนตกทั้งคืน ใครจะเอาเรือออกมาได้
เฮอะ จินส่งเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ
แล้วไปเอาผ้านี่มาจากไหนเนี่ย ลายคุ้นๆ เรียวชี้ไปที่ผ้าที่จินใช้คลุมตัวอยู่
ฉันใช้เครื่องมือขยายขนาดผ้าเช็ดหน้าเค้าให้ใหญ่เองแหละ ยามะพีบอก
ทำได้ด้วยเหรอฮะ! ยูยะถามด้วยความตื่นเต้น
ใช่ ทำได้ ยามะพีบอก เมื่อคืนพี่นายตัวร้อนกว่านี้อีก
แล้วยามะพีก็ช่วยดูพี่ให้เหรอฮะ ยูยะพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ ((ที่เขาดีกันได้สักที))
อือ ไม่ได้หมอนี่ฉันคงแย่กว่านี้ จินบอก
ไม่ได้นายฉันก็คงตายไปแล้วเหมือนกัน ยามะพีพูด
ดีจังเลย^^ ยูยะพูดอย่างเริงร่า
นายดีใจอะไรขนาดนั้นน่ะ จินถาม ยูยะชะงัก เรียวจึงรีบตัดบท
ไม่มีอะไรหรอก เค้าก็แค่ดีใจที่พวกนายปลอดภัยก็เท่านั้น รีบกลับเถอะ คาเมะกับอุจจี้เป็นห่วงแย่แล้ว
น่าจะพูดตั้งนานแล้ว ฉันอยากกลับจะแย่แล้ว จินบอก ยามะพีหัวเราะ แล้วทั้งสี่คนก็ปีนขึ้นเรือ ((อย่างทุลักทุเลเล็กน้อย))
ก่อนที่จะขับเรือกลับรีสอร์ท เรียวก็ไม่ลืมที่จะเอาไปผูกกับเรือลำที่น้ำมันหมด แล้วลากมันกลับไปด้วย คราวนี้เรียวขับเรือช้ากว่าเดิม เพราะจินป่วย และยังไงก็เจอจินกับยามะพีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องสปีดเร็วกว่านรกอีกต่อไป อีกอย่าง น้ำมันก็ยังเต็มถังอยู่ ((หุ หุ))
**********************************
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
เสียงกริ่งประตูห้องพักดังขึ้น คาเมะรีบลุกไปเปิดประตูทันทีโดยที่อุจจี้รั้งเอาไว้ไม่ทัน อุจจี้แอบใจหายเพราะกลัวคาเมะลูกหลุด ((หงะ ==)) คาเมะไปเปิดประตูแล้วก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความดีใจ จินกับยามะพียืนอยู่ตรงหน้าประตูแล้ว
จิน^^ คาเมะโผเข้ากอดจิน จินโอบตอบ เป็นห่วงแทบแย่ คาเมะพูดขณะที่คลายอ้อมกอดออกแล้วก็สังเกตเห็นหน้าซีดๆของจินทั้งที่จินก็ยิ้มอยู่ ไม่สบายใช่มั้ยฮะเนี่ยคาเมะพูดแล้วเอื้อมมือไปแตะหน้าผากจิน ตัวร้อนด้วยนี่นา
จะไม่ให้ร้อนได้ไง ก็เมื่อวานดื้อไม่ยอมเข้าร่ม มัวแต่ตากฝนอยู่ได้ ยามะพีพูด
ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้างเลยล่ะฮะ คาเมะถามด้วยความเป็นห่วง
เพราะฉันกลัวนายเป็นห่วงฉันมากกว่าน่ะสิ จินบอกเสียงแผ่ว
จินก็ >///< คาเมะยิ้ม ((หน้าแดงด้วย หุหุ))
จินไม่สบายอย่างนี้ อยู่รักษาตัวที่นี่ก่อนแหละเนอะ พอหายแล้วก็ค่อยเที่ยวต่อ มาป่วยอย่างงี้งานกร่อยกันพอดี เรียวเสนอความเห็น
เห็นด้วยฮะ ผมยังแทบไม่ได้เล่นอะไรเลย ยูยะเสริม
ยังไงก็ได้ จินบอก
งั้นจินเข้ามานอนพักดีกว่าฮะ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ คาเมะค่อยๆพยุงจินเข้าห้อง ((กรี๊สสสสส พยุงทำไมสุดหล่อของช้านทำสำออยไปงั้นเองQ>0<Q))
อืมมม จินตามคาเมะไปโดยดี ((หงะ))
งั้นพวกนายก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะ เด๋วถึงเวลาอาหารเย็นแล้วฉันจะมาเรียก เรียวบอก เดี๋ยวฉันจะไปจัดการเรื่องจองห้องพักต่อกับโทรไปขอเพิ่มวันพักร้อนที่โรงบาล
โอเคฮะพี่เรียว ยูยะบอก
ขอบคุณนะฮะเรียว ที่เป็นธุระให้ทุกอย่างเลย อุจจี้พูดแล้วยิ้มให้
แค่นั้นยังน้อย... ถ้าเป็นเรื่องของนายฉันทำได้มากกว่านี้อีก เรียวพูด แผ่วเสียงในประโยคหลัง
อะไรนะฮะ? อุจจี้ถามเพราะได้ยินไม่ถนัด
ไม่มีอะไรหรอก เรียวพูดแล้วเดินจากไป... หวังว่าหัวใจจะใกล้กันขึ้นอีกนิดนะ...
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter12 ![[Fiction]...[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)...Chapter12 Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
Wed Feb 07, 2007 7:47 pm
