| | [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 |  |
|
+8MURASAKI nueng AkaKaMe Hachikime R@J!N T@tsuyaTOJI shin_jin ppgojang 12 posters |
| เธเธนเนเธเธฑเนเธ | เธเนเธญเธเธงเธฒเธก |
|---|
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
|  เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 ![[Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif) Tue Jan 02, 2007 7:23 pm | |
| Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Intro.
หนีออกมาแบบนี้จะดีเหรอคาซึยะ
ใบหน้าหวานคมคายกับผิวขาวชมพูเรื่อหันมาตามเสียงเรียก ดวงตาเรียวงามเป็นประกายแฝงแววเจ้าเล่ห์อยู่ในนั้น ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้ากลับไปทางพาหนะที่ถูกเตรียมไว้ เปิดประตูเตรียมที่จะก้าวขึ้นไป
มีอะไรไม่ดีตรงไหน ไปไม่นานพ่อแม่ไม่สงสัยหรอกน่า เจ้าของชื่อเอ่ยตอบก่อนที่จะก้าวขึ้นไปยังพาหนะนั้น
แต่...พ่อกับแม่ฉันไม่รู้นี่หน่า คนคัดค้านยังคงลังเล และไม่ยอมก้าวตามคนร่างบางขึ้นไป
นี่...ฮิโรกิ คาเมะถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะก้าวลงมา โลกมนุษย์ไม่ได้มีอะไรน่ากลัวหรอกน่า คนที่โน่นก็เหมือนกับพวกเราน่ะแหละ อีกอย่าง เราก็ไปกันแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับแล้ว พ่อแม่ไม่ว่าอะไรหรอก
แต่....
ไม่ต้องแต่แล้ว มานี่เลย... พูดจบคาเมะก็ลากหนุ่มน้อยขี้กังวลขึ้น ยานอวกาศ โดยทันที
***************************************
คาเมนาชิ คาซึยะ หนุ่มน้อยจากดาวอันไกลโพ้นที่มีทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับโลกมนุษย์ ไม่เว้นแม้แต่หน้าตาของประชากรและภาษาที่ใช้ที่สามารถปรับเปลี่ยนได้ด้วยหน่วยแปลงภาษาอัจฉริยะที่อยู่ในสมองของทุกคนในดาว ด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัยนั่นเองทำให้เด็กหนุ่มสามารถเรียนรู้อะไรได้หลายๆอย่าง จนกลายเป็นคนขี้สงสัยที่ต้องการจะผจญภัยไปในห้วงอวกาศที่กว้างใหญ่ คาเมะสนใจโลกมนุษย์เป็นพิเศษจึงศึกษาข้อมูล และตั้งใจว่าจะไปยังโลกมนุษย์ให้ได้ ซึ่งครั้งนี้เองจึงสบโอกาสเหมาะที่จะแอบไปโดยไม่บอกให้ใครรู้
ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังจะมุ่งหน้าไปยังดาวที่ตนสนใจมากที่สุด โดยฉุดกระชากลากถูเพื่อนซี้ อุจิ ฮิโรกิ ไปด้วย ทั้งๆที่เจ้าตัวไม่ได้เต็มใจมากนักแต่ก็ต้องจำใจ เพราะไม่กล้าปล่อยคาเมะไปคนเดียว คนใจร้อนอย่างคาเมะอาจจะไปทำอะไรที่คาดไม่ถึงจนผิดประเพณีหรือผิดธรรมเนียมของดาวไปก็เป็นได้ ถึงแม้พวกเขาจะเหมือนกับมนุษย์โลกแทบทุกอย่าง แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้พวกเขาแปลกออกไป ซึ่งสิ่งนี้เอง อาจจะก่อให้เกิดเรื่องราววุ่นวายได้ ถ้าอุจจี้ไม่ตามไปด้วย
ยานอวกาศพุ่งทะยานออกจากลานปล่อย มุ่งหน้าสู่ท้องฟ้าที่มืดมิด คาเมะทำหน้าที่ขับยานด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขเพราะความตื่นเต้นที่จะได้ออกไปท่องอวกาศอันกว้างใหญ่ ผิดกับคนข้างๆที่นั่งกัดเล็บด้วยใจระทึก สีหน้าเป็นกังวล ขณะที่สายตาก็จับจ้องไปยังความมืดมิดข้างหน้า
กลัวอะไรนักหนาฮิโรกิ คอยดูเถอะเดี๋ยวพอถึงแล้วนายจะติดใจ คาเมะพูดยิ้มๆ พลางเหลือบมามองคนข้างๆ ผู้หญิงที่โลกมนุษย์น่ารักทั้งนั้น
พูดอย่างกับว่านายเคยไปมาแล้ว อุจจี้หันขวับมามองคนที่กำลังขับยานอยู่
ไม่เคย แต่คอยดู ไม่ผิดปากฉันหรอก คาเมะยิ้มแล้วก็เร่งความเร็วของยาน จนคนที่นั่งข้างๆต้องยึดเบาะเอาไว้แน่น
****************************************
R R R R R R R~
ฮัลโหล
เรียว! ไปเที่ยวกัน เสียงปลายสายดังขึ้นทันทีที่โทรศัพท์ถูกรับ ทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง
เที่ยวทุกวันเลยนะนาย ไม่เบื่อบ้างรึไง นี่มันดึกแล้วนะเว้ยจิน เรียวตอบกลับไปอย่างเอือมระอา
ดึกอะไร นี่เพิ่งห้าทุ่ม จะเป็นเด็กอนามัยไปไหน รีบนอนกลัวแม่ด่าเรอะ
บ้า นายก็รู้ว่าแม่ฉันอยู่ต่างจังหวัด เออๆ ได้เดี๋ยวไป ที่ไหนล่ะ...เออๆ รอแป๊บนึง พูดจบ เรียวก็กดวางสายพลางถอนหายใจอย่างเอือมระอา ก่อนที่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปยังที่นัดหมาย
******************************************
อาคานิชิ จิน หนุ่มเจ้าเสน่ห์วัย22 ที่มั่นใจในใบหน้าของตัวเองมาก ด้วยดวงตาที่เปี่ยมเสน่ห์กับริมฝีปากที่เซ็กซี่ที่ทำให้สาวๆสยบได้ทุกครั้ง เพียงแค่เขากระพริบตาและเผยอปากพูด จินไม่คิดที่จะจริงจังกับใครในชีวิต สาวๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตล้วนแต่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้น...ชีวิตนี้คือเกมส์ ที่เขาไม่คิดจะหยุดเล่นจนกว่าเขาจะเบื่อ
นิชิกิโด เรียว เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่จินยังจะพอฟังคำห้ามปรามบ้าง ดังนั้นเวลาจินจะไปเที่ยวที่ไหนจึงต้องชวนเรียวไปด้วยตลอด และเรียวก็จำใจต้องไปด้วยทุกครั้งเพราะกลัวจินจะทำอะไรเกินไปจนกู่ไม่กลับ จินเป็นคนเลือดร้อน ห้ามอะไรก็ไม่ฟัง แต่ถ้ามีเรียวคอยปรามจินก็จะใจเย็นลงได้ เรียวจึงต้องออกมากับจินทุกครั้งไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็ตาม...และคืนนี้ก็เช่นกัน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เรียวมาถึงจุดนัดหมาย เขาเดินเข้าไปในผับพลางชะเง้อมองผ่านความมืดและแสงไฟสลัวเพื่อหาเพื่อนตัวดี แล้วก็เจอเพื่อนหน้าตาดีนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่รายล้อมด้วยสาวๆที่ใส่ชุดวับแวมที่คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มที่มากด้วยแอลกอฮอล์ให้ตลอดเวลา จินยิ้มกริ่ม แววตาเจ้าชู้มองหน้าสาวๆแต่ละคนก่อนที่เงยขึ้นมาสบตากับเพื่อนที่ยืนมองอยู่พอดี จึงโบกมือเรียก เรียวพยักหน้าให้จินก่อนที่จะเดินเข้าไปหาที่โต๊ะ
ทำไมมาช้าจังวะ จินถามเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดกระหึ่มอยู่
น้อยๆหน่อยครึ่งชั่วโมงเอง ทำไมไม่นัดที่ที่ใกล้กว่านี้ล่ะ เรียวบอกพร้อมนั่งลง พลางรับแก้วเครื่องดื่มจากสาวคนหนึ่งที่เสิร์ฟให้อย่างรู้หน้าที่
เบื่อ จินตอบห้วนๆ
หลบหน้าสาวๆอีกล่ะสิ เรียวขัดคอ
รู้แล้วยังจะถาม เอ้า ดื่มๆๆๆ จินรีบตัดบทพลางยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก
************************************
โตเกียว มหานครแห่งความเจริญและแสงสียามค่ำคืน คาเมะเลือกลานกว้างได้ลานหนึ่งเพื่อที่จะจอดยานด้วยความเงียบเชียบมากที่สุด ทั้งสองก้าวลงจากยาน อุจจี้มองไปรอบๆด้วยสีหน้าหวาดๆ ผิดกับคาเมะที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะกดปุ่มที่ยาน ย่อขนาดมันให้หดเล็กเท่าแคปซูลแล้วเก็บใส่กล่องไว้อย่างดี
ป้ะ ไปเที่ยวกัน คาเมะเก็บกล่องใส่แคปซูลไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วดึงแขนอุจจี้ให้ออกเดิน
ตะ...แต่ อุจจี้ยื้อแขนตัวเองไว้
มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะกลัวอะไรอีก ไป คาเมะบอกแล้วลากแขนอุจจี้ให้ออกเดิน
คาเมะกับอุจจี้มาหยุดอยู่ที่หน้าผับแห่งหนึ่ง เสียงเพลงดังกระหึ่มออกมาข้างนอก ข้างในมืดสลัว คาเมะยิ้มด้วยใจระทึกก่อนที่จะลากแขนอุจจี้ให้เดินเข้าไป
เดี๋ยวคาซึยะ คือเที่ยวที่นี่จะดีเหรอ มัน มันดูน่ากลัวนะ
ไม่น่ากลัวหรอกน่า โอ๊ะ!! ยังไม่ทันจะพูดจบร่างบางก็โดนชายหน้าตาหาเรื่องคนหนึ่งเดินมาชนจากด้านหลังเข้าให้เต็มๆ
เกะกะ!! ชายคนนั้นพูดแล้วก็เดินเข้าไปในผับ
อะไรกัน มนุษย์โลกนี่ไร้มารยาทกว่าที่คิดนะเนี่ย คาเมะบ่นอุบ
น่ากลัวจะตาย กลับเถอะ อุจจี้ยื้อแขนคาเมะไว้
ไม่ นายกลัวก็รออยู่ข้างนอกนี่แหละ คาเมะดึงแขนตัวเองแล้วเดินเข้าไปในผับทันที
อ๊ะ เดี๋ยว คาซึยะ อุจจี้จึงต้องจำใจตามคาเมะไป
คาเมะเข้ามาในผับแล้ว ก็ต้องอุดหูด้วยความดังของเสียงอึกทึกภายใน กลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์ฟุ้งตลบจนอุจจี้ต้องอุดจมูก คาเมะทำหน้าไม่สบอารมณ์นักก่อนที่จะหันไปมองหน้าอุจจี้
มันไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกเลยคาซึยะ กลับเถอะ อุจจี้พูดขึ้น
อือๆ ก็ได้ กลับก่อนวันหลังค่อยแอบมาเที่ยวที่อื่น คาเมะตอบตกลงพร้อมหันหลังกลับ
เมื่อเดินกลับมาถึงลานที่กว้างพอที่จะเอายานออกมาได้แล้วคาเมะก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อจะเอากล่องแคปซูลออกมา แต่แล้วคิ้วเรียวก็ต้องขมวดมุ่นด้วยความตกใจ
ฮิโรกิ กล่องแคปซูลหายไป!
อะไรนะ!! หาดีๆซิคาซึยะ อุจจี้บอกพร้อมเข้าไปช่วยคาเมะหา
ไม่มีอ่ะ ก็ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อนี่
ตอนนั้นที่ถูกมนุษย์โลกชนรึเปล่า อาจจะตกอยู่หน้าร้านนั้น อุจจี้นึกขึ้นได้
อาจจะใช่ ไปหากันเถอะ พูดจบ คาเมะก็วิ่งกลับไปที่ผับทันที
******************************************
R R R R R~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...สาวๆจากผับที่เคยไปเที่ยวเมื่ออาทิตย์ก่อนโทรมาอีกแล้ว จะกดทิ้งก็เสียมารยาทของเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์ จึงหันไปบอกเรียว
เดี๋ยวขอตัวแป๊บนึง จินบอกพร้อมลุกขึ้น และไม่ลืมที่จะหยอดคำหวาน เดี๋ยวมานะจ๊ะสาวๆ
ติ๊ด
ฮัลโหล จ้า ไม่ได้ลืมซักหน่อย....
******************************************
ไม่มีอ่ะฮิโรกิ ไม่มีเลย คาเมะพูดขึ้นขณะพยายามก้มหากล่องแคปซูลที่หน้าผับ
ก็โดนชนตรงนี้นี่ หาดีๆอีกทีเถอะ อุจจี้พูด
หายไปไหนได้นะ...
ขณะที่ทั้งสองหากล่องแคปซูลอยู่นั่นเอง จินที่หลบออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอกก็เหลือบไปเห็นพอดี ด้วยความที่อยากจะหาข้ออ้างในการวางสายเร็วๆอยู่แล้ว จึงสบโอกาสเหมาะในการแก้ตัวพอดี
อ๊ะ พอดีเจอเพื่อนอ่ะจ้ะ เท่านี้ก่อนได้มั้ย คิดถึงสิ จ้าๆ ไว้วันหลังจะไปหานะ ว่าแล้วจินก็กดวางสายแล้วเดินไปหาสองหนุ่มที่ง่วนอยู่กับการหาของนั่นเอง
กระเป๋าตังค์หายเหรอ จินทัก
เอ่อ.... คาเมะเงยหน้าขึ้นมามองจิน เขาตอบไม่ได้ว่ากล่องแคปซูลหายไปเพราะนั่นหมายถึงการแสดงตัวว่าเป็นคนจากนอกโลก
เปล่าครับ อุจจี้บอก
งั้นอะไรหายล่ะ จินถามอีก
เอ่อ... อุจจี้อ้ำอึ้ง
โธ่ ไม่เห็นต้องกลัวเลย กระเป๋าตังค์หายก็บอกว่าหายดิ ไม่ไปเป็นไรพวกนายไปกะฉันเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง
เอ่อ แต่พวกเราต้องรีบกลับ เราไม่ใช่คนที่นี่ คาเมะตอบ
ไม่ใช่คนแถวนี้เหรอ ไม่เป็นไร ถ้าคืนนี้กลับยังไม่ได้ก็ไปพักบ้านฉันก่อน นายทั้งสองคนนั่นแหละ
แต่.... อุจจี้ค้าน
ไม่ต้องแต่แล้ว ไปๆเข้าไปข้างในกัน พูดจบจินก็ดันหลังคาเมะกับอุจจี้เข้าไปในผับอีกครั้ง ทั้งสองไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ต้องจำใจตามเข้าไปแต่โดยดี
ไม่เป็นไร ยังมีเครื่องมือขอความช่วยเหลือ คาเมะกระซิบบอกอุจจี้ เดี๋ยวก็ได้กลับ...
:on015: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 7:24 pm | |
| Chapter1
จินดันหลังสองหนุ่มแปลกหน้าเข้าไปในผับ พลางชี้ให้คาเมะกับอุจจี้เดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง เรียวที่นั่งรออยู่ เมื่อเห็นเพื่อนพาคนแปลกหน้าเข้ามาด้วยก็ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัยทันที
พาใครมาด้วยน่ะ เรียวถาม
สองคนนี้เค้ากระเป๋าตังค์หายน่ะ เห็นหาอยู่หน้าผับเลยชวนเข้ามา จินตอบ
แล้วนายไปยุ่งอะไรกับเค้า ช่วยเรื่องเงินก็พอแล้วนี่ เรียวเข้าไปกระซิบถามจิน ขณะที่สองหนุ่มยืนลังเลอยู่
เอ้า นั่งสิๆ จินบอกคาเมะกับอุจจี้ แล้วจึงหันไปคุยกับเรียวต่อ เห็นว่าไม่ใช่คนแถวนี้ ท่าทางไม่มีที่พักอ่ะ น่าสงสารออก ฉันจะให้พวกเค้าไปพักบ้านฉัน
เฮ้ย เกิดอารมณ์อยากช่วยคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
ก็...ไม่รู้ดิ เห็นแล้วอยากช่วย เค้าน่ารักดีด้วย
อย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนใจจากชอบผู้หญิงมาชอบผู้ชายด้วยกันอ่ะ เรียวถอยหนีจิน
ไอ้บ้า ฉันเห็นเค้าดูซื่อๆ ปล่อยไปโดนหลอกอีกแหง เลยจะช่วยเว้ย จินบอกเสร็จก็คว้าแก้วเหล้ามาจิบ
ทำไมมาแถวนี้ล่ะ จินถามคาเมะและอุจจี้
เอ่อ มาเที่ยวน่ะครับ คาเมะตอบพลางรับแก้วเหล้ามายกขึ้นจิบแล้วทำหน้าแหย
เที่ยวครั้งแรกล่ะสิ กินเหล้ายังไม่เป็นเลย จินถามกลั้วหัวเราะ
เอ่อ ก็ใช่ครับ คาเมะตอบ จินหัวเราะ
ท่าทางหน้าตาพวกนายไม่ค่อยอยากเที่ยวเลย อย่างนี้ก็หมดสนุกล่ะสิ งั้นกลับกันเถอะ อยู่ๆจินก็ลุกขึ้นยืนจนเรียวงง
อะไรของนายวะ ปกติไม่เช้าไม่กลับไม่ใช่เหรอ
วันนี้อยากกลับบ้านเร็ว มีอะไรมั้ย กลับกันเถอะ พวกนาย เอ่อ...ชื่ออะไรนะ (เวรกรรม ==)
เรียกผมว่าคาเมะก็ได้ครับ ส่วนเพื่อนผมเรียกเค้าว่าอุจจี้ก็ได้ครับ
อือๆ คาเมะกับอุจจี้ กลับกัน จินบอกพร้อมเดินออกไป ทิ้งให้สาวๆมองตามตาละห้อย
แปลกคนวุ้ย งั้นฉันกลับบ้านมั่งดีกว่า ระวังตัวด้วยนะนายสองคน หมอนั่นไม่ค่อยน่าไว้ใจ เรียวเตือน
ครับ คาเมะรับคำ
คาซึยะ มนุษย์โลกมีหลายประเภทจัง อุจจี้กระซิบบอกคาเมะซึ่งพยักหน้าเห็นด้วย
*************************************
จินขับรถพาคนแปลกหน้าทั้งสองมุ่งตรงกลับบ้านตัวเอง ด้วยความแปลกใจที่ถูกคาเมะยิงคำถามแปลกๆใส่ เช่น ทำไมยานนี้ต้องใช้กุญแจ ทำไมต้องดึงที่จับเพื่อเปิดประตู ทำไมต้องมีล้อ และอีกสารพัดสารเพคำถามที่ทำเอาหนุ่มเจ้าสำราญงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามยังไงดี แต่ก็ไม่ได้คิดว่าหนุ่มน้อยที่นั่งข้างๆนั้นสติเสียหรอก เพราะนอกจากคำถามแปลกๆสามสี่คำถามแล้ว นอกนั้นก็ดูเป็นปกติชนธรรมดาทุกอย่าง
ไม่นานนักจินก็ค่อยๆเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานจอดรถอย่างสวยงาม(ทำไมต้องสวยงาม ==) ก้าวลงจากรถพลางกดรีโมตปิดประตูบ้าน แต่สองคนแปลกหน้ายังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถอย่างลังเล จินมองคนทั้งคู่ด้วยความงุนงง
เอ้า ลงมาสิ จินพูดพร้อมกวักมือทำสัญญาณให้ทั้งคู่คงมา
อ่า ครับๆ คาเมะรีบก้มหน้ามองหาที่จับประตู เช่นเดียวกับอุจจี้
จริงๆเลยพวกนายนี่... จินถอนหายใจแล้วเดินไปเปิดประตูให้คาเมะก่อนแล้วค่อยเดินไปเปิดประตูให้อุจจี้ที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง ไม่เคยขึ้นรถเหรอ
ครับ ไม่เคย คาเมะตอบ อุจจี้พยักหน้า
เฮ่ย จินอุทานด้วยความแปลกใจ
ผมบอกคุณแล้วว่าเราไม่ใช่คนที่นี่ คาเมะบอก
นั่นก็ใช่ แต่นายอยู่บ้านนอกขนาดนั้นเลยเหรอ จินพูดพร้อมเดินไปไขประตูบ้าน
พวกเราอยู่ไกลกันมากครับ เกินกว่าที่คุณจะไปถึง อุจจี้บอก
มันจะไกลซักแค่ไหนกันเชียว จินเปิดประตูบ้านออก อ่ะๆ เข้ามาๆ
ไกลขนาดที่ว่าไม่มีสิ่งที่พวกเรากำลังหาเมื่อตอนนั้น เราก็จะกลับบ้านไม่ได้ คาเมะบอก
เงินอ่ะ เดี๋ยวเอาเงินฉันไปก็ได้ จินเดินนำเข้าไปในบ้าน
มันไม่ใช่เงินครับ มันคือ...อุ๊บ อุจจี้บอกแต่โดนคาเมะปิดปากไว้ก่อน
อะไรล่ะ จินหันมามอง
เรายังบอกคุณไม่ได้ครับ จนกว่าเราจะไว้ใจคุณได้ คาเมะบอก
พวกนายนี่แปลกจริงน้า ทีฉันยังไว้ใจให้พวกนายเข้ามานอนในบ้านได้เลย เอ้อ แล้วเลิกใช้เหอะไอ้คำสุภาพนั่นน่ะ ฉันฟังแล้วกระดากหู
เอ่อ ครับ คาเมะรับคำ จินหันมามองขวับ เอ่อ ไม่ใช้ก็ได้ฮะ
อือๆ เข้าไปดูห้องกัน จินยิ้มอย่างอารมณ์ดี
คาซึยะ เราควรจะไว้ใจเค้ามั้ย อุจจี้กระซิบถามคาเมะ
ก็ต้องลองดูเหตุการณ์ไปก่อน คาเมะกระซิบตอบ
******************************************
จินอยู่คนเดียวเหรอฮะ อุจจี้ถาม
นายนี่สุภาพจังน้า เอ้าจะพูดยังไงก็พูดไปเหอะ ไม่ๆฉันไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ฉันอยู่กับลูกพี่ลูกน้องน่ะ พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดกัน ฉันทำงานแล้ว ส่วนเจ้าน้องชายคนนี้เนี่ยต้องมาเรียนเลยมาอาศัยกับฉัน แต่ว่าคืนนี้คงไม่กลับ เห็นว่าไปติวหนังสือกับเพื่อน
อ๋อ เอ่อ จิน ทำงานอะไรเหรอ คาเมะถามบ้าง
เป็นนักแต่งเพลงน่ะ จินตอบพร้อมเปิดเข้าไปยังห้องๆหนึ่ง นี่ห้องของพวกนายนะ บังเอิญว่าห้องมันเหลือห้องนึงพอดี คงจะพออยู่กันได้
เท่านี้ก็ดีมากแล้วฮะ ขอบคุณมากนะฮะจิน คาเมะบอก
ไม่เป็นไร คงจะหิวล่ะสิ เดี๋ยวอาบน้ำกันก่อน เดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้กินกัน
จินทำอาหารเป็นด้วยเหรอ? อุจจี้โพล่งออกมา
น้อยๆหน่อย เห็นอย่างนี้เนี่ยไม่อยากจะบอกว่าฉันน่ะพ่อครัวใหญ่ ไปล่ะ จินบอกแล้วเดินออกจากห้องไป
คาซึยะ ฉันว่าเค้าก็ดีนะ อุจจี้บอก
อือ คาเมะตอบ
เค้าน่าจะช่วยเราหาแคปซูลได้นะ อุจจี้ปรึกษา
ก็ต้องลองดูไปเรื่อยๆก่อนน่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากกลับบ้านนะ แต่ฉันยังไม่กล้าไว้ใจเข้าอ่ะ
อือ ไปอาบน้ำดีกว่า อุจจี้บอกพร้อมเดินเข้าห้องน้ำไป แต่แล้วก็ต้องตะโกนเรียกคาเมะอีกครั้ง คาซึยะ!!
อะไร! คาเมะรับคำอย่างตกใจก่อนจะวิ่งไปหาอุจจี้ที่ห้องน้ำ
ไอ้ฝักบัวของโลกมนุษย์นี้ใช้ยังไงอ่ะ (แป่ว ==)
*****************************************
หลังจากที่ทะเลาะกับฝักบัวอยู่นานในที่สุดทั้งสองก็ได้อาบน้ำและลงมาหาจินที่อยู่ใครัว แล้วก็พบกับร่างสูงที่สลัดคราบเพลย์บอยทิ้งไปเสียหมด เหลือแต่มาดของพ่อครัวสุดหล่อดูใจดีเมื่อสวมใส่ผ้ากันเปื้อนสีฟ้าผืนนั้น จินกำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะที่จัดการตักโซบะจากกระทะใส่จาน
นานเชียว อาหารเสร็จพอดี พวกนายไปนั่งก่อน ไปๆ วันนี้มีแค่โซบะนะ ของหมด แล้วจินก็ฮัมเพลงต่อ
ร้องเพลงในครัวระวังจะได้แฟนเป็นผู้ชายนะฮะ คาเมะแซว จินชะงักทันที
บ้า สุภาษิตประเทศไหนของนาย เค้ามีแต่ร้องเพลงในครัวระวังจะได้แฟนแก่ จินพูดกลั้วหัวเราะพร้อมยกจานโซบะมาวางตรงหน้าคาเมะ
อ้าว เหรอฮะ คาเมะพูดอย่างอายๆ ก็สุภาษิตที่โลกโน้นมันว่าอย่างนี้นี่นา
อือ พวกนายนี่อยู่โลกไหนเนี่ย จินยิ้มๆแล้วยกจานไปเสิร์ฟที่หน้าอุจจี้
ไม่ได้อยู่โลกนี้ก็แล้วกันน่ะฮะ อุจจี้ตอบ คาเมะจ้องอุจจี้เขม็ง
หือ? จินมองหน้าคาเมะกับอุจจี้สลับกันไปมาด้วยความงุนงง
เอาไว้เราจะเล่าให้จินฟังนะฮะ คาเมะบอก
แปลกที่สุดเลยพวกนาย นี่ถ้านายหน้าตาไม่เหมือนคนฉันคงคิดว่านายเป็นมนุษย์ต่างดาวแล้วเนี่ย จินบอกพร้อมถอดผ้ากันเปื้อนออก
ก็ทำนองนั้นแหละฮะ อุจจี้พูด
หิวจนพูดไม่รู้เรื่องรึไง ไม่เอาๆๆ กินได้แล้ว เรื่องงงๆไว้ค่อยเล่าให้ฟังทีหลังละกัน จินรีบตัดบทพร้อมเริ่มจัดการกับโซบะของตัวเอง
**************************************
เมื่อจัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จแล้ว ด้วยหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี จินก็จัดการเก็บภาชนะให้แขกทั้งสองทันที แต่ด้วยความเป็นผู้อาศัยที่ดี คาเมะก็รีบลุกขึ้นเพื่อช่วยจินทันทีเช่นกัน
ให้ผมช่วยนะจิน คาเมะแย่งจานมาจากมือจิน
พวกนายไปพักเถอะ ฉันจัดการได้
ให้ผมช่วยเถอะฮะ จินทำให้มามากแล้ว คาเมะยื้อจานมา
เอ้า ก็ได้ ระวังแตกนะ ในที่สุดจินก็ต้องยอมให้คาเมะล้างจานแต่โดยดี
แต่พอมาถึงอ่างล้างจาน หนุ่มน้อยจากนอกโลกก็ต้องอึ้งอีกครั้ง ไอ้ก๊อกนี่ต้องทำยังไงให้น้ำไหลออกมาหว่า?? คาเมะจ้องกับก๊อกอยู่นานจนจินสงสัยว่าทำไมถึงล้างจานเงียบนักจนต้องเดินมาดู
ทำไมไม่เปิดน้ำล่ะ จินเดินมาถาม
เอ่อ เปิดยังไงอ่ะฮะ คาเมะพูด
เฮ่ย บ้านนายไม่มีก๊อกน้ำใช้เรอะ นี่ๆ เปิดอย่างงี้ จินเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำให้คาเมะ
ขอบคุณฮะ อ๊ะ! คาเมะจะหันหน้ามาขอบคุณแต่ก็ต้องรีบหันกลับ แล้วอุทานออกมา เพราะใบหน้าของทั้งสองห่างกันไปไม่กี่เซนติเมตร
จะร้องทำไม? ตกใจหมด จินถาม อ้ะๆ หมุนเปิดแล้วก็หมุนปิดแบบนี้นะ
ฮะ คาเมะรับคำ พลางลอบถอนใจ...เกือบเสียจูบให้ผู้ชายแล้วมั้ยล่ะ ที่ดาวนั้นจูบแรก เป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่าการเป็นเพียงจูบแรก
เมื่อล้างจานเสร็จคาเมะก็เดินไปรวมตัวกับอุจจี้และจินในห้องนั่งเล่น จินที่มีเบียร์กระป๋องอยู่ในมือพยายามชวนอุจจี้คุยแต่อุจจี้นั่งนิ่งและตอบเป็นบางคำเท่านั้น คาเมะยิ้มและเดินเข้ามานั่งข้างๆอุจจี้ เขาเข้าใจดีว่าอุจจี้ขี้อาย และไม่กล้าพูดอะไรออกไปมากเพราะกลัวว่าจะเล่าอะไรที่ไม่สมควรออกไป อุจจี้ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรเมื่ออยู่ไกลบ้านตัวเองขนาดนี้ อุจจี้ไม่ใช่คนกล้าตัดสินใจแบบคาเมะ เวลาอยู่ในที่ที่ห่างไกลขนาดนี้ให้คาเมะตัดสินใจดีกว่าว่าจะพูดอะไรไม่พูดอะไร
อ้าว เสร็จแล้วเหรอ เพื่อนนายเอาแต่นั่งนิ่งไม่ตอบอะไรเลยเป็นใบ้รึเปล่าเนี่ย จินถามคาเมะ
ไม่ได้เป็นใบ้ฮะ อุจจี้รีบบอก
ก็รู้หรอกน่า แต่คุยด้วยแล้วไม่ยอมคุยด้วยหนิ จินยิ้มพร้อมกระดกเบียร์เข้าปาก
เค้ากลัวว่าจะหลุดปากอะไรไปน่ะฮะ คาเมะบอก
แล้วมีอะไรที่ให้ฉันรู้ไม่ได้เหรอ จินถามอีก
คือ จินฮะ เราตัดสินใจว่าจะไว้ใจจิน เราคิดว่าจินจะช่วยเราได้ ดังนั้นจินอย่าเอาเรื่องของเราไปบอกใครนะฮะ คาเมะเริ่มขึ้น
อือๆ ว่ามาสิ
คือพวกเราไม่ใช่คนในโลกนี้ฮะ คาเมะบอก
ว่าแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ จินบอกพร้อมหัวเราะ
จินไม่เชื่อใช่มั้ยฮะ แต่พวกเราพูดจริงๆนะฮะ อุจจี้บอกทำสีหน้าจริงจัง
จริงอ่ะ จินมองหน้าอุจจี้และคาเมะ ทั้งสองคนทำหน้าจริงจังมากจนจินคิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆไม่ได้เสียแล้ว จริงๆเหรอ
จริงฮะ ถ้าจินไม่เชื่อเอานี่ไปดูสิฮะ คาเมะยื่นสิ่งที่ดูเหมือนนาฬิกาข้อมือที่มีปุ่มเยอะแยะไปหมดไปให้จิน จินรับมันมาดู มันคือเครื่องมือที่เอาไว้ใช้ติดต่อกับโลกนั้นฮะ แล้วไวใช้บอกข้อมูลของโลกที่เราไปเยี่ยมด้วยฮะ จินลองกดปุ่มสีส้มล่างสุดทางขวาดูสิฮะ
จินลองกดปุ่มสีส้มตามที่คาเมะบอกแล้วก็ต้องสะดุ้งแทบคว้านาฬิกาเอาไว้ไม่ทัน เพราะอยู่ๆก็มีแผงเลเซ่อร์ขนาดใหญ่โผล่ออกมา พร้อมรายละเอียดของบ้าน พร้อมประวัติของคนในบ้านอย่างละเอียด แน่นอนรวมทั้งประวัติของจินด้วย
ปุ่มนั้นเอาไว้แสดงผล และรายละเอียดของสถานที่ๆเราอยู่ในขณะนั้นฮะ แล้วก็ถ้าเป็นสถานที่เล็กๆก็จะมีประวัติของคนที่อยู่ในสถานที่นั้นให้เรารู้ด้วยฮะ อุจจี้อธิบาย
จินชอบทำอาหาร ของรักของหวงคือตุ๊กตาหมีสมัยเด็กที่อยู่บนห้องเหรอฮะ คาเมะอ่านรายละเอียดจากแผงเลเซ่อร์พร้อมยิ้มๆ
เฮ้ยๆๆ ปิดๆๆๆ ปิดยังไงอุจจี้ จินรีบหันไปถามอุจจี้ด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อ
กดปุ่มสีส้มนั่นซ้ำอีกทีฮะ อุจจี้พูดยิ้มๆ คาเมะหัวเราะ
จินรีบกดปุ่มสีส้มเพื่อปิดแผงข้อมูลทันที พลางมองมาที่คาเมะและอุจจี้อย่างอายๆแล้วยื่นนาฬิกาคืนให้คาเมะ
นายเห็นอะไรอีก จินถามอีกเพราะภาษาที่ขึ้นนั้นไม่ใช่ภาษาของโลก
ก็ จินชอบกินพาสต้า ชอบเที่ยวดึกๆ แต่ชอบแต่งเพลงรัก ยังไม่มีแฟน กำลังหาอยู่ ชอบคนใจดีเรียบร้อย แต่จินไปเที่ยวที่แบบนั้นจะเจอคนเรียบร้อยได้ไงล่ะฮะ คาเมะพูดต่อ
เฮ่อ พอเหอะๆ จินเอามือปิดหน้าด้วยความอาย ฉันเชื่อแล้วล่ะ
เชื่อแล้วจริงๆนะฮะ คาเมะกับอุจจี้พูดพร้อมกัน
อือ แต่พวกนายพูดภาษาเรารู้เรื่องได้ยังไงอ่ะ จินเงยหน้าขึ้นมาถาม
พวกเรามีหน่วยแปลงภาษาอยู่ในสมองของทุกคนฮะ ดังนั้น ไปที่ไหนก็จะพูดภาษาที่นั่นได้ไม่มีปัญหา คาเมะตอบ
อ๋อๆ แล้วนายอยากให้ฉันช่วยอะไรล่ะ จินถามอีก
จินจำตอนที่เจอพวกเราที่หน้าร้านนั้นได้มั้ยฮะ ที่พวกเรากำลังก้มหาอะไรอยู่ อุจจี้พูดขึ้น
ที่พวกนายบอกว่าไม่ใช่กระเป๋าตังค์?
ใช่ฮะ คือจริงๆแล้วที่เราหาคือกล่องใส่แคปซูลฮะ แคปซูลนั่นจริงๆคือยานที่พาพวกเรามาที่นี่ เราคิดว่ามันหายไปตอนที่ถูกชนข้างหน้าร้านนั่นแหละฮะ คาเมะตอบ
แล้วกล่องมันใหญ่แค่ไหนล่ะ
เท่านี้ฮะ คาเมะทำท่ากะขนาดให้จินดู ขนาดที่ไม่ใหญ่ไปกว่ากล่องไม้ขีดไฟเลย ทำเอาจินกุมขมับ
กล่องเล็กแค่นั้นเองเนี่ยนะ มันไม่หายไปไหนแล้วหรอกเหรอ
นั่นแหละฮะที่เรากลัว อุจจี้บอก
แล้วฉันจะช่วยพวกนายได้ยังไงล่ะ จินยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาดื่มอีก
คือแค่ให้เราอาศัยอยู่ที่นี่จนกว่าเราจะติดต่อกับทางโลกนั้นได้ก็พอฮะ เพราะเมื่อกี๊ผมลองพยายามติดต่อแต่สัญญาณถูกตัด ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่เครื่องอาจจะเสียก็ได้ คาเมะบอก
โอ๊ย เรื่องเล็กแค่นี้เอง ได้สิ
ไม่รบกวนจินจนเกินไปนะฮะ อุจจี้บอก
ไม่เลย ดีออกฉันจะได้มีเพื่อน อยู่คนเดียวบางทีมันก็เหงานะ จินบอก
ก็เลยต้องเที่ยวบ่อยๆน่ะเหรอฮะ คาเมะถาม
คงงั้นมั้ง จินพูดพร้อมเสมองไปทางอื่น
ถ้าอย่างนั้น พวกเราฝากตัวด้วยนะฮะ คาเมะกับอุจจี้พูดพร้อมกับโค้งให้จิน
ฝากตัวด้วยเหมือนกันนะ จินโค้งตอบ พวกนายไปนอนเถอะ มันก็ดึกมากแล้ว เจอกันพรุ่งนี้ จินบอกพร้อมลุกขึ้น เอากระป๋องเบียร์ไปทิ้งแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป
**********************************************
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นแต่เช้า คาเมะที่ตื่นก่อนแล้วเดินลงมาจากบันไดตามมาด้วยอุจจี้ ส่วนจินที่เพิ่งตื่นก็งัวเงียออกมาจากห้องตัวเองเพื่อที่จะไปเปิดประตูให้กับคนที่กดกริ่ง ด้วยความที่ต่างคนต่างไม่มอง คาเมะที่ลงมาจากบันไดก็เดินชนกับจินเข้าให้อย่างจังจนทั้งสองล้มลงไปกองกับพื้น
โอ๊ะ!!! ทั้งสองร้องขึ้น
เฮ้ย คาเมะ!!! อุจจี้อุทานขึ้นเมื่อเห็นทั้งสองล้มลงไปพร้อมกัน...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!!!!!
:on017: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 7:26 pm | |
| Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter 2
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เรียวมากดกริ่งหน้าประตูบ้านจินแต่เช้า ด้วยความเป็นห่วงเด็กหนุ่มแปลกหน้าสองคนที่อยู่ๆจินก็ชวนกลับบ้านมาด้วยทั้งๆที่ยังไม่ได้รู้จักกันดี เรียวไม่ได้ห่วงจิน แต่ห่วงคนที่จินพามาด้วยต่างหาก
อ้าว พี่เรียว มาแต่เช้า วันนี้ไม่ต้องเข้าเวรเหรอฮะ เสียงของหนุ่มน้อยคนหนึ่งดังขึ้นข้าง
อ้าวยูยะคุง เพิ่งกลับมาเหรอ วันนี้พี่โทรไปบอกที่โรงบาลว่าจะเข้าสายน่ะ ไม่มีคนไข้เคสสำคัญ
อ๋อ แล้วพี่เรียวมาหาพี่ทำไมแต่เช้าล่ะฮะ ยูยะถามต่อพร้อมล้วงกุญแจบ้านออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เมื่อวานจินมันพาผู้ชายสองคนที่เพิ่งรู้จักกันเข้าบ้านน่ะ พี่กลัวว่ามันจะทำอะไรเค้า เรียวตอบ
พี่เรียวก็ พี่เค้าคงไม่คิดอะไรบ้าๆแบบนั้นหรอกฮะ แล้วตอนนี้พี่เค้าก็คงยังไม่ตื่นหรอก ยูยะพูดพร้อมไขประตูบ้าน เข้าไปข้างในก่อนฮะ
โครม!!!
เสียงอะไรน่ะ เรียวถาม
เข้าไปดูกันเถอะฮะ ยูยะบอกพร้อมวิ่งเข้าบ้านไป
****************************************
อ๊ะ!!!
คาเมะ!!!
เฮ้ย!!!จิน / พี่!!!
เสียงห้าเสียงประสานอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย คาเมะหลับตาแน่นทันทีที่ชนกับจินและลงไปกองกับพื้น...แต่ไม่ยักรู้สึกเจ็บ...เพราะเหมือนมีอะไรมารองรับอยู่ ที่สำคัญมีสัมผัสที่นิ่มนวลประทับอยู่ที่ปาก คาเมะค่อยๆลืมตาขึ้น แต่แล้วก็ต้องตาเบิกโพลงทันทีด้วยความตกใจ เขาล้มลงมาทับจิน และทั้งสองกำลังจูบกันอยู่!!!!!
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!!!!!
เสียงเครื่องมือรูปร่างคล้ายนาฬิกาที่คาเมะสวมอยู่ส่งเสียงร้องขึ้นมาดังลั่น ทำให้ทุกคนสะดุ้งโหยง อุจจี้ยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความกลุ้มใจ เรียวกับยูยะมองหน้ากันเลิกลั่ก ส่วนจินขยับไปไหนไม่ได้เพราะโดนคาเมะทับอยู่
เฮ้ย!!! คาเมะลุกพรวดขึ้นมาทันที และจินก็ยันตัวขึ้นนั่งทันทีเช่นเดียวกัน จินทำหน้ากึ่งตกใจกึ่งงุนงง แต่คาเมะทำหน้าเหมือนโลกกำลังจะแตกอยู่ภายในสามสิบวินาที
คาเมะ...นาย... อุจจี้พูดขึ้น เรียวกับยูยะหันมามอง
ไม่ ไม่ นาย...พวกคุณ...ไม่ได้เห็นอะไรใช่มั้ย ไม่เห็นอะไรเลยใช่มั้ย คาเมะพูดละล่ำละลัก ส่วนจินก็ยังคงงงต่อไป
เห็น...เต็มๆเลย อุจจี้ เรียวและยูยะพูดพร้อมกันเหมือนนัดกันมา
ม่ายยยยย ม่ายจิงงงง คาเมะเอามือกุมหัว ท่าทางเหมือนใกล้เสียสติ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!!!!!
เครื่องมือเจ้ากรรมส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง ทุกคนหันมามองที่ข้อมือคาเมะที่ทำท่าเหมือนนาฬิกาจะระเบิด แล้วทันใดนั้นมันก็ส่องแสงออกมา หลังจากนั้นเพียงครู่ แหวนสองวงก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศและหล่นลงมาที่พื้นเมื่อแสงนั้นหายไป
เอาแล้ว คาเมะ อุจจี้บอก
นี่...นี่มันอะไรกันฮะ ยูยะถาม
คือว่า... อุจจี้กำลังจะอธิบาย
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!!!!!
คาเมะป่านนี้ที่ดาวคงรู้หมดแล้ว รีบสวมแหวนก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ อุจจี้บอก
แต่....แต่....แต่ คาเมะค้านเสียงสั่น
เร็ว! อุจจี้พูดเสียงแข็ง จนคาเมะต้องค่อยๆก้มลงเก็บแหวนที่ตกอยู่ที่พื้นด้วยมืออันสั่นเทา แล้วยื่นวงหนึ่งให้จิน
อะไรน่ะ จินรับแหวนมาอย่างงงๆ
จ...จินสวมวงนี้ให้ผมฮะ คาเมะยื่นมือซ้ายที่สั่นระริกไปให้จิน จินขมวดคิ้วอย่างงๆๆ มนุษย์ต่างดาวมีอะไรให้น่าสงสัยมากมายเหลือเกิน แต่แล้วก็ยอมสวมแหวนสีเงินเข้าไปยังนิ้วนางของคาเมะแต่โดยดี
ล...แล้วเอามือซ้ายมาฮะ คาเมะพูดเสียงสั่น จินยื่นมือซ้ายไปให้คาเมะ แล้วนิ้วนางข้างนั้นก็ถูกแหวนสีเงินอีกวงใส่เข้าไปทันที
นี่มัน...อะไรอ่ะ จินมองหน้าคาเมะ แต่คาเมะก้มหน้างุด
พวกคุณ...แต่งงานกันแล้วฮะ อุจจี้ตอบแทนพลางหันหน้าไปมองทางอื่น
อะไรนะ!!!!!!! จิน เรียว และยูยะ พูดออกมาพร้อมกันเสียงดัง ส่วนคาเมะกับอุจจี้พยักหน้าเบาๆ
*****************************
ว่าไงนะ! มนุษย์ต่างดาว นี่ฉันกำลังฟังเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี่ย เรียวอุทานขึ้นเมื่ออุจจี้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
ไม่ใช่เรื่องบ้าหรอก มนุษย์ต่างดาวน่ะฉันเชื่อ แต่ไอ้แต่งงานนี่มันอะไรกัน! จินบอกเรียว แล้วลงท้ายด้วยเสียงอันดังพลางหันหน้าไปทางคาเมะจนเจ้าตัวสะดุ้ง ส่วนยูยะได้แต่นั่งฟังเงียบๆ
คือว่าจินกับคาเมะจูบกันแล้วฮะ แล้วจูบแรกของพวกเรามันหมายความว่าจะต้องมีพันธะผูกพันกันตลอดไปฮะ อุจจี้อธิบาย
จูบแรกเนี่ยนะ ตลก! จินโพล่งขึ้นมา
มันเป็นกฎของเราฮะ เครื่องมือของคาเมะได้ส่งสัญญาณไปให้สถานีตำรวจประจำดาวรู้แล้ว ถ้าใครไม่ทำตามกฎภายในสี่เสียงสัญญาณ จะมีเชือกมาผูกคุณทั้งคู่ไว้ แล้วตำรวจจากดาวเราจะมาถึงที่พร้อมด้วยบาทหลวงเลยฮะ อุจจี้บอก
บ้า บ้า บ้าแล้ว นี่ก็เท่ากับบังคับกันเลยนี่ เรียวถาม อุจจี้พยักหน้า
ก็การที่จะมีจูบแรกได้ ทั้งสองต้องรักกันและเต็มใจที่จะมอบจูบให้กันนี่ฮะ อุจจี้บอก
แต่นี่มันไม่ได้เต็มใจนี่!!! คาเมะกับจินพูดพร้อมกัน
มันช่วยไม่ได้นี่ กฎคือกฎ
ฉันไม่ใช่คนดาวนาย ทำไมฉันต้องทำตามกฎบ้าบอนี่ด้วย! จินโพล่งออกมาอีก
ก็จินจูบกับคนของดาวเรานี่ฮะ อุจจี้พูด
โธ่เว้ย!!! จินเอามือกุมหัวด้วยความกลุ้มใจ
ผมขอโทษนะฮะจิน คาเมะพูดเสียงแผ่ว
ใช่สิ แต่งได้ ก็หย่าได้ ฉันจะหย่า หย่ายังไง จินรีบถาม
จะหย่าได้ก็ต่อเมื่อทั้งสองคนเกลียดกันจนหน้าก็ไม่อยากจะมองฮะ อุจจี้ตอบ
งั้นก็ตอนนี้เลย ฉันเกลียดนาย ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากเจอ หย่ากันเดี๋ยวนี้เลย
ไม่ได้ฮะ เพราะผมไม่ได้รู้สึกเกลียดจิน และก็ในใจจินจริงๆก็ยังไม่ได้เกลียดผม คาเมะตอบ
โอ๊ย บ้าบอที่สุด จินลุกพรวดขึ้นแล้วเดินกลับเข้าห้องทันที...
***************************************
เอ่อ พวกคุณเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงๆเหรอฮะ ยูยะเอ่ยขึ้นหลังจากที่จินเข้าห้องไปแล้ว
ใช่ครับ อาจจะไม่น่าเชื่อ แต่มันคือเรื่องจริงครับ อุจจี้บอก
แล้วนี่จะกลับกันเมื่อไหร่ เรียวถาม
จนกว่าจะติดต่อกับทางโน้นได้ฮะ แต่คาเมะ...ถ้าจินไม่ไปด้วย คาเมะก็คงกลับไม่ได้แล้ว
ม่ายยยยยน้า~ คาเมะร้องขึ้นพลางเขย่าแขนอุจจี้
ช่วยไม่ได้นี่ ก็นาย...
ม่ายอ๊าววววว คาเมะเอามืออุดหู
นี่ผมต้องมีพี่สะใภ้เป็นผู้ชายจริงๆเหรอฮะเนี่ย ยูยะพูดขึ้น
ม่ายยยยยยย คาเมะเปลี่ยนมือจากที่ปิดหูมาปิดหน้าแทน
อ๋อ นี่คงเป็นน้องของจินที่จินพูดถึงใช่มั้ยครับ อุจจี้ถาม พยายามทำเป็นไม่ได้ยินเสียงคาเมะที่ร้องโอดครวญอยู่
ใช่ฮะ ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องจิน เทโงชิ ยูยะ ฮะ เรียกผมว่ายูยะเฉยๆก็ได้ ยูยะยิ้มให้อุจจี้
ไม่นานจินก็ออกมาจากห้องด้วยเครื่องแต่งตัวที่พร้อมจะออกจากบ้านทันที จินเดินกระแทกเท้าออกมา ผ่านห้องนั่งเล่นและจะเลยไปที่ประตู
พี่จะไปไหนฮะ ยูยะถามขึ้น
ไปข้างนอก เบื่อที่นี่ เบื่อเรื่องวุ่นๆ เผื่อบางทีฉันกลับมามันอาจจะเป็นแค่ความฝันก็ได้ จินบอก
แล้วพี่จะกลับมาเมื่อไหร่ฮะ
จนกว่าจะพอใจที่จะกลับ จินพูดจบก็เปิดประตูบ้านไปที่รถ สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปทันที
เหอะๆ ท่าทางว่าจะเช้าพรุ่งนี้แล้วล่ะคาเมะ เรียวบอก
ผมผิดเหรอฮะ คาเมะถามเสียงแผ่ว
ไม่มีใครผิดหรอก แต่ถ้าเจอแบบนี้เป็นฉัน ฉันก็ช็อค ให้มันทำใจได้เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ เรียวบอกคาเมะ
เอ่อ คาเมะ ฉันคงนอนห้องเดียวกับนายไม่ได้แล้วล่ะ เพราะว่า...นาย แต่งงานแล้ว
ห๊า~ ม่ายยยยน้า คาเมะโอดครวญ
อุจจี้ไปนอนห้องผมก่อนก็ได้ฮะ ยูยะเสนอ
แล้วยูยะจะไปนอนที่ไหน อุจจี้ถาม
ผมไปนอนกับพี่ก็ได้ ยูยะตอบ
จริงๆแล้ว คาเมะควรจะต้องไปนอนห้องเดียวกับจินนะ อุจจี้หันไปมองคาเมะ
ไม่ มี ทาง เด็ด ขาด คาเมะตอบพร้อมเน้นเสียงทีละคำ
ช่วยไม่ได้ งั้นรบกวนด้วยก็แล้วกันนะยูยะ อุจจี้หันไปบอกกับยูยะ
ด้วยความยินดีฮะ ยูยะยิ้มตอบ
ฉันคงต้องขอตัวแล้วล่ะ ต้องเข้าเวรแล้ว พวกนายอยู่กันเองได้ใช่มั้ย เรียวถาม
สบายมากฮะพี่เรียว ทางนี้ผมจัดการเอง ยูยะบอก
ฝากด้วยก็แล้วกัน เรียวบอกยูยะพร้อมเดินออกจากบ้านไป
******************************************
จินขับรถมาจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ลงจากรถแล้วกระแทกประตูปิดอย่างแรง แล้วจึงเดินไปที่ม้านั่งพลางทิ้งตัวลงนั่งอย่างหัวเสีย คิ้วสวยขมวดมุ่นเป็นปมแล้วเตะพื้นดินเบื้องหน้า...ให้ตายเถอะ ชีวิตเพลย์บอยต้องมาจบลงที่การแต่งงานกับผู้ชายเหรอเนี่ย
จินก้มลงมองที่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย พยายามจะถอดมัน แต่ถอดไม่ออกทั้งๆที่แหวนก็ไม่ได้คับอะไร...นี่มันมนุษย์ต่างดาวหรือพ่อมดกันแน่...เมื่อถอดแหวนไม่ออก จินเลยเอากำปั้นทุบไปที่ม้านั่งแทน แล้วก็ต้องสะบัดมือด้วยความเจ็บปวด(ทุบหินนะจ๊ะ ไม่ได้ทุบนุ่น==) หลังจากนั้นจึงยอมนั่งนิ่งๆเพื่อสงบสติอารมณ์
จินพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้า เขาชนกับคาเมะอย่างแรงแล้วก็ล้มลงไปด้วยกัน คาเมะล้มลงมาทับที่ตัวเขา และโดยที่ไม่ได้ป้องกันปากของคาเมะก็ชนกับปากของเขาทันที เมื่อคิดได้ถึงตอนนี้จินก็หลับตาแน่นแล้วสะบัดหัวเพื่อไล่ภาพเหล่านั้นออกไป ภาพที่เป็นต้นตอของเรื่องราววุ่นวายที่ต้องมาเกิดขึ้นกับชีวิตอันสวยหรูของเพลย์บอยอย่างเขา...จะว่าไป คาเมะก็น่ารักดีอยู่หรอก...แต่!!!!ทำไมเขาต้องมาแต่งงานกับผู้ชายด้วยกันด้วยเนี่ย!!!
กฎบ้าบออะไรกัน จินพึมพำ
จูบแรกต้องแต่งงาน...เฮอะ อย่างงี้ฉันก็ต้องแต่งงานไปนานแล้ว
โว้ยยยยยย!!!!! บ้าที่สุดดดดดดดด!!!!! และแล้วจินก็ตะโกนระบายความอัดอั้นทั้งหมดออกมา จนคนทั้งสวนสาธารณะหันมามอง
*********************************************
คาเมะดึกป่านนี้พี่เค้าคงไม่กลับแล้วล่ะฮะ ยูยะเดินเข้ามาบอกคาเมะที่กำลังนั่งรอจินอยู่ในห้องนั่งเล่น คาเมะนั่งรอจินมาตั้งแต่สามทุ่มจนนี่เวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืนแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าจินจะกลับมา
แต่ว่าผมอยากอยู่ขอโทษจิน คาเมะเอ่ยท้วง
ถ้าดึกอย่างนี้ ผมว่ากว่าพี่จะกลับก็คงเช้าล่ะฮะ คาเมะไปนอนก่อนเถอะ ยูยะบอกอีก
แต่....
เชื่อยูยะคุงเถอะคาเมะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยขอโทษก็ได้นี่ อุจจี้เสริม
ถ้าไม่ได้เกลียดกันทั้งคู่ก็หย่าไม่ได้ ฉันกลัวว่าจินจะเกลียดฉัน ทั้งๆที่ฉันยังเกลียดจินไม่ได้ คาเมะบอก เวลานี้ฉันอยากให้จินยกโทษให้
รอพรุ่งนี้เถอะฮะ พี่เค้าแค่ช็อค ไม่ได้เกลียดคาเมะหรอก ยูยะบอกพร้อมดึงแขนให้คาเมะลุกขึ้น ไปนอนเถอะฮะ
อืม...ก็ได้ ในที่สุดคาเมะก็ยอมลุกไปนอนแต่โดยดี
***************************************
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่คาเมะเข้าห้องนอนมา ร่างบางพลิกซ้ายพลิกขวา แต่ก็ยังข่มตาให้หลับลงไม่ได้สักที เฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...เรื่องราววุ่นวายนี้ทำไมต้องมาเกิดกับเขาในเวลาที่เขาอยู่ยังที่ที่แสนไกลขนาดนี้ด้วย คาเมะเอาผ้าห่มมาคลุมโปง...เขาไม่น่าดื้อเลย ไม่น่าทำตัววุ่นวายออกมาที่โลกนี้ ไม่น่าเจอกับจิน
แกร๊ก!
เสียงลูกบิดประตูกระตุ้นให้คาเมะสะดุ้งออกจากภวังค์ คาเมะยันตัวขึ้นมองไปที่ประตู ประตูค่อยๆแง้มออก คาเมะลุกขึ้นนั่ง
ใครน่ะ ร่างบางถามไป
คู่แต่งงานนายไง เสียงของจินดังตอบมา
จินเหรอฮะ คาเมะบอกพร้อมเดินไปที่ประตู
เมื่อไปถึงประตูจินก็จับแขนคาเมะไว้แน่น คาเมะสะดุ้งมองหน้าจิน กลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาปะทะจมูก ท่าทางจินจะดื่มเข้าไปหนักมาก แววตาสวยคู่นั้นเชื่อมเยิ้ม ดูออกเลยว่าเมา
จินกินเหล้าหนักเหรอฮะ
ฉันกินเหล้ามันเกี่ยวอะไรด้วย จินโพล่งขึ้น บีบแขนคาเมะแน่นขึ้น
จินฮะ ผมเจ็บ
รู้มั้ยว่าฉันต้องโกหกว่าไอ้แหวนนี่มันแค่แฟชั่น!
จิน คุณเมามากแล้วนะฮะ
ฉันต้องบอกคนอื่นไปว่าฉันยังไม่มีแฟน แหวนนิ้วนางนี่ฉันใส่เล่นๆ
ผมว่าจินไปนอนดีกว่ามั้ยฮะ...
นายกำลังทำลายชีวิตฉัน
จินฮะ... คาเมะน้ำตาคลอ
ชีวิตอิสระของฉัน ถูกกฎบ้าๆของดาวนายทำลายไปหมด
ผม.....
เอาสิ แต่งงานกันแล้วนี่ ทำแบบที่คู่แต่งงานเค้าทำกันหน่อยเป็นไง
จินจะทำอะไรฮะ อุ๊บ... ยังไม่ทันพูดจบริมฝีปากบางก็ถูกริมฝีปากเอิบอิ่มทาบทับ คาเมะพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงคนตรงหน้าไม่ไหว รสจูบผสมกลิ่นบางเบาของแอลกอฮอล์กำลังทำให้เขาเคลิ้ม แล้วลิ้นอุ่นๆก็ล่วงล้ำเข้ามาในปากแลกรสชาติหอมหวานของจูบนั้น
อืม.... จินถอนริมฝีปากออกพลางมองหน้าคาเมะ
คุณกำลังเมานะฮะ คาเมะบอก ขณะที่จินเดินเข้าไปในห้องมากขึ้น คาเมะถอยหลังหนี
ฉันเมาไม่เมาฉันรู้ตัวดี จินบอกพร้อมผลักคาเมะลงไปที่เตียง
จิน อย่านะฮะ!!!! อ๊ะ!!!! คาเมะพยายามร้องห้าม แต่ดูเหมือนจินจะไม่ฟังอะไรเสียแล้ว...
:on019: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 7:27 pm | |
| Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter3
แสงแดดที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามากระทบกับเปลือกตาปลุกคนที่นอนหลับอุตุอยู่ให้ตื่นขึ้น จินค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องเอามือกุมหัวเพราะมันปวดตุบ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่มากเกินไปทำให้คนคอแข็งแฮงค์มาจนกระทั่งเช้า เมื่อสายตาปรับรับกับแสงสว่างได้แล้วจินก็เห็นคาเมะนั่งหันหลังให้อยู่ที่ปลายเตียง คาเมะคงตื่นก่อนนานแล้วถึงอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย...แต่เอ๊ะ! ทำไมเขาถึงมานอนอยู่ที่ห้องคาเมะได้ล่ะ... จินยันตัวขึ้นนั่ง แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างที่เปลือยเปล่า มีเพียงผ้าห่มผืนหนาทีปิดบังร่างกายเท่านั้น
เฮ้ย! จินอุทานด้วยความตกใจเมื่อสำรวจร่างกายตัวเอง
คาเมะสะดุ้งแล้วหันมามองก่อนที่จะหันกลับไปเช็ดน้ำตา แล้วหันหน้ากลับมาหาจินอีกครั้ง พลางฝืนส่งยิ้มบางๆให้
จิน...ตื่นแล้วเหรอฮะ
คาเมะ นี่ฉัน...
................. คาเมะมองหน้าจิน แล้วหยาดน้ำตาก็ร่วงเผาะลงมาอีก
เวรกรรม จินเอามือกุมขมับทันที ฉันทำอะไรนายงั้นเหรอ จินเงยหน้าขึ้นมองคาเมะ ร่างบางพยักหน้า
จินไปอาบน้ำเถอะฮะ ผมจะไปหาอะไรให้กิน ฮิโรกิ กับยูยะคุงคงตื่นแล้ว คาเมะปาดน้ำตาอีกครั้งแล้วลุกขึ้น
คาเมะ ฉันขอโทษนะ ฉันเมา นายจะเกลียดฉันก็ได้นะ
ผมเกลียดจินไม่ลงหรอกฮะ จินไม่ได้ตั้งใจ และจินก็ไม่ได้เกลียดผม พูดจบ คาเมะก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้จินนั่งทบทวนสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปอยู่คนเดียว
*************************************
ห๊า ว่าไงนะ!!!! อุจจี้ถามเสียงดังเมื่อคาเมะเล่าเรื่องให้ฟัง คาเมะพยักหน้า
ทำไมไม่ห้ามเค้า ก็รู้ว่าเค้าเมาอ่ะ อุจจี้เอามือกุมขมับ
สู้ไม่ไหวนี่ คาเมะก้มหน้าตอบ
วุ่นวายแล้วล่ะคาซึยะ เรื่องใหญ่แน่ๆ อุจจี้บอก
ฉันก็กลัวอยู่ อีกนานเท่าไหร่ถึงจะตรวจได้ล่ะ คาเมะถาม
อาทิตย์นึงมั้ง โอ๊ยยยย ทำไมเรื่องวุ่นวายแบบนี้ถึงต้องเกิดขึ้นด้วยนะ
ฉันน่าจะพูดคำนั้นมากกว่านะฮิโรกิ แล้วนี่นายติดต่อทางนั้นได้บ้างมั้ย
หึ ไม่มีสัญญาณเลย ไม่รู้ว่าต้องรอแบบนี้อีกนานแค่ไหน
อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นี่ฮะ ยูยะพูด แต่ผมกลัวว่าพวกคุณจะเกลียดพี่จนไม่อยากจะอยู่
ฉันน่ะอาจจะโกรธนะ แต่ฉันเกลียดไม่ลงหรอก ฉันรู้ว่าจินไม่ได้ตั้งใจ เหตุการณ์มันก็วุ่นวายมาจนถึงขนาดนี้แล้วด้วย คาเมะบอก
นายเป็นคนดีไปแล้วนะ อีกหน่อยเรื่องมันจะวุ่นจนเรากลับกันไม่ได้ อุจจี้ท้วง
ที่ว่าวุ่นวายเนี่ย ทำไมมันจะวุ่นวายล่ะฮะ ยูยะถาม
คือว่า..... คาเมะอ้ำอึ้ง
คือว่าระบบร่างกายของมนุษย์ดาวเราไม่เหมือนกับมนุษย์โลก จริงอยู่ที่ดาวก็มีทั้งผู้หญิงผู้ชายแต่ว่า....คือ....ถ้า....แบบ....ว่า....เอ่อ อุจจี้เริ่มอธิบายแต่ก็อ้ำอึ้ง
คือผู้ชายก็ท้องได้เหมือนกัน คาเมะพูดออกมา
หา!!!! ยูยะอุทานออกมา
คือบางทีถ้าผู้ชายรักกันเค้าก็สามารถมีลูกได้
ประมาณนั้น อุจจี้บอก
เวรกรรม ยูยะเอามือกุมขมับ วุ่นวายแน่ๆเลยทีนี้
อย่าเพิ่งเอาไปบอกจินนะ คาเมะท้วงขึ้น
ทำไมล่ะฮะ
เพราะว่าฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆรึเปล่า ยังไม่อยากให้โวยวายไปน่ะ
แล้วนายจะไปตรวจได้ยังไงล่ะ ไปโรงพยาบาลต้องวุ่นวายแน่ๆ อุจจี้ถาม
พี่เรียวไงฮะ พี่เรียวเป็นหมอ ให้พี่เรียวตรวจให้ก็ได้ ยูยะเสนอ
ขอให้มันไม่เกิดเรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้เลย อุจจี้บ่นพึมพำ
*******************************************
คาเมะ... จินเรียกคาเมะหลังจากที่ตัวเองเพิ่งเดินเข้าครัวมา ร่างบางหันมาตามเสียงเรียกก่อนที่จะหันกลับไปช่วยยูยะกับอุจจี้เตรียมอาหารเช้าต่อ
คาเมะ... จินเรียกอีก
จินไปนั่งรอเถอะฮะ ทางนี้จะเสร็จแล้ว คาเมะพูดสวนขึ้นทันที
แต่...ฉันอยากคุยกับนาย
คาเมะหันมามองหน้าจิน แล้วหันกลับไปมองอุจจี้เป็นเชิงขอความคิดเห็น อุจจี้พยักเพยิดให้คาเมะออกไปคุยกับจิน ร่างบางถอนหายใจก่อนที่จะละมือจากสิ่งที่ทำ แล้วเดินนำจิน ออกไป
มีอะไรฮะ คาเมะถามห้วนๆ
คือฉัน..
ถ้าจินจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนล่ะก็ ช่างมันเถอะฮะ ผมไม่อยากนึกถึงมันอีก
ฉันอยากจะขอโทษนายนะ นายจะโกรธจะเกลียดอยากเลิกมองหน้าฉันหรือจะต่อยฉันก็ได้แต่อย่ามาทำเย็นชาแบบนี้ อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดมากไปกว่านี้ได้มั้ย
ถ้าจะให้เกลียดจินจนถึงขั้นไม่มองหน้า จนต้องหย่าอย่างที่จินอยากจะทำน่ะ ผมคงทำไม่ได้หรอก ผมโกหกความรู้สึกตัวเองไม่ได้ แล้วถ้าจินเกลียดผมมากแหวนที่นิ้วของจินก็จะแตกออกไปเอง แต่นี่มันไม่ใช่ ผมพยายามจะโกรธจะเกลียดจินก็ทำไม่ได้ เห็นมั้ยว่าแหวนบนนิ้วของเรามันยังคงอยู่
แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง นายทำเย็นชาอย่างนี้ มันทำให้ฉันอึดอัดนะ ฉันไม่อยากให้นายนิ่งเฉยอย่างนี้ จะให้ฉันทำยังไงนายถึงจะหายโกรธ
ผมบอกจินไปแล้วว่าผมโกรธจินไม่ได้หรอก ถ้าจะโกรธคงต้องโกรธตัวเองที่ไม่พยายามสู้จินให้มากกว่านี้
คาเมะฉันไม่ได้ตั้งใจนะ
ก็เพราะว่าจินไม่ได้ตั้งใจนี่แหละ ผมถึงโกรธไม่ได้ แต่จินรู้มั้ย ความไม่ตั้งใจของจินอาจจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายตามมาอีก อย่าลืมว่าเรามันไม่เหมือนกัน
เรื่องวุ่นวาย? อะไร?
มันยังไม่ถึงเวลา ผมยังไม่อยากตีโพยตีพาย คาเมะหันหลังกลับ
มันเรื่องอะไรกันล่ะ จินรั้งไว้
ถ้ามันเกิดขึ้นจริง จินก็จะรู้ และถ้าถึงวันนั้น มันอาจจะทำให้ผมต้องอยู่บนโลกนี้ตลอดไปก็ได้ พูดจบร่างบางก็เดินกลับเข้าครัวไป
คาเมะ ฉันไม่เข้าใจ จินพึมพำ
************************************
ว่าไงนะ!!!!!! เรียวตะโกนดังลั่นเมื่อรู้เรื่องจากปากจิน
เบาๆดิ่ หูจะแตก จินเอามืออุดหู
ไม่อยากจะเชื่อหู เสือผู้หญิงอย่างนายไปทำอะไรผู้ชายเนี่ยนะ เรียวลดเสียงลง
ก็มันเมา ไม่รู้เรื่องนี่หว่า
แล้วยังเป็นมนุษย์ต่างดาวที่มีกฎบ้าๆบอๆอีก ซวยล่ะ
นี่เรียว ฉันอุตส่าห์ถ่อมาหานายที่โรงพยาบาลเนี่ย ไม่ใช่ให้นายมาทำให้ฉันกลุ้มเพิ่มนะเว้ย ฉันมาขอคำปรึกษา
เอ๊า เป็นใครใครก็ตกใจ เรื่องมันบ้าบอขนาดนี้
เออ แล้วคาเมะบอกว่ามันจะต้องมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น เค้าบอกว่าอย่าลืมว่าเค้าไม่เหมือนพวกเรา นายว่ามันหมายความว่าไงวะ
อืม...คิดก่อน.. เรียวทำท่าใช้ความคิด
อย่าเก๊กมาก คิดออกยัง จินขัด
ไอ้บ้า ยังไม่ถึงสามวิ เดี๋ยวสิวะ เรียวด่าเข้าให้ จินหัวเราะ
อืม...จิน...กฎของโลกนั้นคือจูบแรกต้องแต่งงานใช่ป่ะ เรียวเริ่มสันนิษฐาน
อือ
ไม่ว่าจะเป็น ชายหญิง หญิงหญิง หรือว่าชายชายใช่มะ
อื้อ
แล้วมันจะเป็นไปได้มั้ย ที่เวลามีอะไรกันแล้วผู้ชายจะท้องได้
เฮ่ย!!! จินอุทานด้วยความตกใจ
เอ้า จริงๆ นายลองคิดดูดิ จากคำพูดของคาเมะ มันก็น่าจะเป็นไปได้ใช่ป่ะ
เวรกรรม นี่ฉันกำลังจะมีลูกกับผู้ชายเหรอเนี่ย จินเอามือกุมขมับ
เฮ้ย อย่าเพิ่งโวยวายไป นี่ฉันแค่สันนิษฐานดู แล้วคาเมะก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่ายังไม่ถึงเวลา มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ เรียวเอื้อมมือไปตบบ่าจิน
ขอให้เป็นอย่างที่นายพูดเหอะ
สงสารแต่อุจจี้ โดนหางเลขไปด้วยเลยไม่ได้กลับบ้านเลย เรียวบอก
ชอบเค้าเหรอ ชอบก็ไปจูบเค้าดิ จินบอกห้วนๆ จะได้มาซวยเป็นเพื่อนกัน
ประสาทแล้วนายอ่ะ ไปแล้วหมดเวลาพักแล้ว เอ้อ ฉันติดต่อจิตแพทย์ให้มั้ย
ไปไกลๆเลยไป จินไล่ เรียวส่งยิ้มทะเล้นให้ก่อนเดินจากไป
*******************************************
คาเมะ จินเรียกคาเมะทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน
อ้าวจิน กลับมาแล้วเหรอฮะ เสียงที่ขานรับกลับเป็นเสียงของอุจจี้
คาเมะอยู่ไหนเหรอ
คาซึยะอยู่ในห้องฮะ ส่วนยูยะคุงไปบ้านเพื่อน
ขอบใจนะ พูดจบจินก็เดินเข้าไปหาคาเมะที่ห้องทันที
เมื่อเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องของคาเมะ ร่างสูงก็ยืนลังเล จะเข้าไปเลย จะเคาะก่อน หรือจะปล่อยคาเมะไว้คนเดียว...ในที่สุดจินก็ตัดสินใจเคาะประตูก่อนที่จะเปิดมันออกทันที
คาเมะนั่งอยู่ที่เตียง หันหลังให้เขา กำลังง่วนอยู่กับเครื่องมือรูปทรงนาฬิกาที่เจ้าตัวใส่ติดข้อมือเป็นประจำ เครื่องมือเจ้าปัญหาที่เป็นต้นกำเนิดของเรื่องราววุ่นวายทั้งหมด จินค่อยๆเดินเข้าไปใกล้คาเมะมากขึ้น แล้วก็เห็นเจ้าตัวกดปุ่มเครื่องมือ เฝ้ารอ แล้วก็เคาะๆทุบๆมัน คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อสิ่งที่พยายามทำไม่ได้เป็นดั่งใจ
เอ่อ...คาเมะ จินเรียกคาเมะเสียงแผ่ว
ฮะ! คาเมะหันขวับ จินสะดุ้ง
เอ่อ คุยด้วยหน่อยได้มั้ย
ถ้าเป็นเรื่องเดิมๆละก็ผมไม่อยากคุย คาเมะพูดโดยไม่มองหน้าจิน
เอ่อ มันไม่เชิงน่ะ คุยด้วยได้มั้ย จินพยายามขอร้อง
เรื่องอะไรฮะ คาเมะถามเสียงเรียบ
ที่นายว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายตามมานั่นน่ะ...ไม่ได้หมายความว่านายจะท้องได้ใช่มั้ย เมื่อจบประโยคคาเมะก็หันไปมองหน้าจินทันทีด้วยแววตาที่จินก็เดาความหมายไม่ถูก
ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนฮะ คาเมะถาม
เรียวบอก
แล้วจินคิดว่ายังไงล่ะ
ก็...มันก็อาจจะเป็นไปได้ แล้วเรื่องจริงมันเป็นยังไง
ก็ตามแต่จินจะคิด คาเมะพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นทำท่าจะออกจากห้องไป แต่จินก็ฉวยข้อมือบางนั้นไว้ก่อน
เดี๋ยวสิ ทำไมนายชอบเลี่ยงที่จะคุยกับฉันอยู่เรื่อย
เพราะถ้าถึงเวลานั้นแล้วมันไม่เกิดอะไรขึ้น ความผูกพันของเราจะได้ไม่มากจนทำให้ผมกลับดาวไม่ได้
แต่ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆล่ะ
ถึงเวลานั้นแล้วค่อยคิด คาเมะตอบห้วนๆ
นายไม่ได้คิดจะทำแท้งใช่มั้ย ถึงฉันจะไม่ดียังไงฉันก็ไม่ยอมให้นายทำเรื่องแบบนั้นหรอกนะ
วางใจเถอะจิน ความคิดเลวๆนั้นไม่เคยอยู่ในหัวผม คาเมะแกะมือจินออกแล้วเดินออกจากห้องไป
*****************************************
ฮิโรกิ ฉันควรจะทำยังไงดี คาเมะนั่งคุยกับอุจจี้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ร่างบางขมวดคิ้วมุ่นสีหน้าไม่สบายใจ
อะไรของนายอีก เมื่อเช้าก็ทำท่าเหมือนจะทำใจได้แล้วนี่ นายเป็นคนบอกเองว่าไม่เกลียด
ใช่ ฉันไม่เกลียด และก็ยิ่งเกลียดไม่ได้อีกเมื่อเห็นว่าเค้าพยายามจะพูดกับฉันดีๆ ฉันแทบจะโกรธเค้าไม่ลงด้วยซ้ำ
ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ
มันดีในแง่ความรู้สึก แต่มันจะทำให้ฉันตัดใจจากเค้าไม่ได้ แล้วมันจะทำให้ฉันกลับไปไม่ได้ ฮิโรกิ ฉันกลัว กลัวว่าฉันจะรักเค้า
มันก็ไม่แปลกถ้านายจะรักเค้า เพราะยังไงพวกนายก็มีพันธะผูกพันกันแล้ว
ไม่นะฮิโรกิ ยิ่งผูกพันกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เกลียดกันไม่ได้มากเท่านั้น ถ้าเกลียดกันไม่ได้ก็หย่าไม่ได้ ถ้าหย่าไม่ได้แล้วฉันจะกลับบ้านได้ยังไง
โอ๊ย เรื่องมากจริงๆ ลองคิดดู ถ้าเกิดนายท้องขึ้นมาจริงๆ นายก็กลับบ้านไม่ได้อยู่ดี ยกเว้นว่าเค้าจะไปกับเราด้วย แล้วถ้านายท้องแล้วนายกับเค้าไม่ผูกพันกัน มันจะไปรอดมั้ย
แต่ว่า...
หยุด พอ อย่าคิดมาก
แต่...
พอแล้ว เดี๋ยวลูกปัญญาอ่อนนะเว้ย
ฉันยังไม่ท้อง!
เอ๊า ก็ไม่แน่ รอแป๊บเดี๋ยวไปเอานมมาให้กิน
ไม่หิวซักหน่อย จะไปเอามาทำไม
บำรุงลูกไง
บอกว่ายังไม่ได้ท้อง!!!
ก็บอกแล้วว่าไม่แน่ อุจจี้พูดยิ้มๆแล้วเข้าครัวไป
***********************************
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาสี่ชีวิตภายในบ้านอยู่กันด้วยความรู้สึกอึดอัด จินพยายามกลับบ้านให้ช้าที่สุด เพื่อที่จะไม่ต้องพบเจอกับท่าทีเฉยชากับคาเมะ แต่ยูยะพยายามกลับบ้านให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะมาช่วยอยู่เป็นเพื่อนคนทั้งสอง แล้ววันตัดสินชะตาก็มาถึง จินตัดสินใจอยู่กับบ้าน และยูยะก็รีบยกหูโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเรียวในทันที
R R R R R R R
ฮัลโหล
พี่เรียวฮะ มีเรื่องอยากรบกวนหน่อยฮะ
อ้าว ยูยะคุง มีอะไรล่ะ
คือว่า....
****************************************
อืม...ฉันก็ไม่แน่ใจนะว่าจะรู้ผลเลยรึเปล่า นี่มันก็แค่อาทิตย์เดียว ปกติต้องสองสามอาทิตย์ถึงจะตรวจรู้ว่าท้อง เรียวบอกขณะที่รอผลตรวจ
พวกเราไม่เหมือนมนุษย์โลกนี่ฮะ อุจจี้บอก
ก็ถูกของนาย เอาล่ะเดี๋ยวไปเอาผลตรวจมาให้
คาเมะนั่งตัวแข็งด้วยความตื่นเต้นโดยมีอุจจี้คอยเอามือลูบบ่าให้กำลังใจ จินก็เช่นกัน จินนั่งเอามือประสานไว้ข้างหน้าก้มหน้านิ่งโดยมียูยะคอยนั่งลุ้นอยู่ข้างๆ
คาเมะ ฉันรับผิดชอบนายแน่ๆไม่ต้องห่วงนะ จินบอกเบาๆ คาเมะพยักหน้ารับ
เอาล่ะ...ผลการตรวจออกมาแล้วนะ เรียวเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนยืดตัวขึ้นตรงทันทีรอฟังผลที่จะเกิดขึ้นด้วยความตื่นเต้น
ผลการตรวจออกมาว่า....นายท้อง......
:on004: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 7:28 pm | |
| Shotgun Father (ปะป๊าสายฟ้าแลบ)
Chapter4
ผลการตรวจออกมาว่า...นายท้อง เรียวอ่านผลจากใบตรวจจบแล้วก็เงยหน้ามองคาเมะ
ท้อง...จริงๆเหรอเนี่ย จินพูดออกมาเสียงแผ่ว แล้วหันหน้าไปทางคาเมะ
คาเมะนั่งก้มหน้านิ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปยังห้องของตัวเองทันที จินเห็นคาเมะเอามือเช็ดน้ำตา จินมองหน้าอุจจี้กับเรียวสลับไปมา
คุณบอกเองนะว่าคุณจะรับผิดชอบคาซึยะ อุจจี้พูดแล้วลุกเดินตามคาเมะไปทันที
ซวยแล้วล่ะนาย เรียวบอกพลางมองตามอุจจี้ไป
โอย...ฉันต้องเป็นพ่อคนตอนอายุเท่านี้เนี่ยนะ จินพูดแล้วเอามือกุมขมับ
สมน้ำหน้า ตอนทำล่ะไม่คิด เรียวบอกพลางเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋า
อย่าซ้ำเติมได้มั้ย แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว จินพูด
พี่แค่ปวดหัวนะฮะ แต่พี่คิดมั้ยว่าคาเมะคุงเค้าจะรู้สึกยังไง เค้าทนรับภาระหนักกว่าพี่หลายเท่า ถ้าพี่ไม่ดีกับเค้าให้มากๆพี่จะถือว่าเป็นคนที่แย่ที่สุดเลยนะฮะ ยูยะท้วง
จริงของยูยะนะจิน ฉันว่านายตามเค้าเข้าไปดีกว่า ไปคุยให้รู้เรื่อง เรียวบอก
ก็เค้ามีอุจจี้เป็นเพื่อนแล้วนี่ จินค้าน
นี่โง่รึว่าฉลาดน้อยวะเนี่ย เข้าไปเดี๋ยวนี้เลย เรียวบ่นออกมาก่อนที่จะดึงแขนจินให้ลุกขึ้น อย่าให้กลายเป็นว่าทะเลาะกันหนักขึ้นนะเว้ย
รู้แล้วล่ะน่า จินบอกเสียงเหนื่อยก่อนที่จะเดินไปที่ห้องคาเมะ
**********************************
ไม่เอาน่า ทำใจไว้แล้วไม่ใช่เหรอ อุจจี้พูดพลางลูบหลังปลอบคาเมะ
ก็แค่กลัวว่ามันจะเกิดขึ้น ไม่ได้หมายความว่าจะทำใจได้ซักหน่อยนี่ คาเมะบอกแล้วเอาหลังมือเช็ดน้ำตา ฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะต้องท้อง
ก็มันเกิดขึ้นแล้ว นายจะทำยังไงล่ะ
แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ คาเมะบอกพร้อมเอาหน้าซุกที่มือ
แกร๊ก!
เสียงประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบา อุจจี้หันไปมองที่ประตูเห็นจินยืนลังเลอยู่ตรงนั้น อุจจี้พยักหน้าให้จินเล็กน้อย ก่อนที่จะตบที่หลังคาเมะเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป อุจจี้สบตาจินส่งสายตากึ่งเชียร์กึ่งขอร้องกึ่งขู่ไปให้ จินลอบถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะค่อยๆเดินไปหาคาเมะ แล้วจับที่หลังเบาๆ
เป็นความผิดของฉันทั้งหมด ตั้งแต่ตอนที่ดื้อจะมาที่นี่แล้ว คาเมะเงยหน้าขึ้นแล้วหันไป หวังว่าคนที่เจอจะเป็นอุจจี้แต่กลับไม่ใช่ จิน! คาเมะอุทานออกมา
ใครบอกว่าเป็นความผิดของนาย ฉันเองต่างหากที่ผิด จินพูดเบาๆ
............. คาเมะนิ่งเงียบ มองหน้าจิน
แทนที่จะช่วยนายให้นายได้กลับบ้าน กลับทำให้นายต้องถูกขังอยู่ที่นี่ กลับทำให้นายต้องรับภาระมากขึ้น ฉันเป็นคนทำลายชีวิตนายต่างหาก ไม่ใช่นายเป็นคนทำลายชีวิตฉัน
จิน... น้ำตาร่วงเผาะลงมาอีกครั้ง
จากนี้ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันจะเป็นยังไง จินเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้คาเมะ ไม่รู้ด้วยว่าฉันจะเป็นพ่อที่ดีได้มั้ย จินเอามือมาจับที่ท้องของร่างบาง แต่นายสัญญาเองว่านายจะเก็บเค้าไว้ และฉันก็บอกแล้วว่าจะรับผิดชอบนาย เราต้องทำให้เค้าได้เกิดมาอย่างสมบูรณ์ที่สุด นะ
.......... คาเมะพยักหน้ารับ แล้วจินก็โอบไหล่บางเอาไว้
************************************
ฉันคงต้องกลับแล้วล่ะ อยู่กันได้ใช่มั้ย เรียวลุกขึ้นจากโซฟา
ก็อยู่ได้ล่ะฮะ ท่าทางว่าเค้าคงคืนดีกันแล้ว อุจจี้ตอบ
แต่อุจจี้คุงฮะ เดี๋ยวผมต้องไปทำรายงานที่บ้านเพื่อน อุจจี้จะอยู่คนเดียวได้เหรอฮะ ยูยะบอก
ก็ไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อยนี่นา อุจจี้บอก
โห ถ้าอย่างนั้นก็เหมือนอยู่คนเดียวอยู่ดีน่ะแหละ อยากออกไปซื้อของหน่อยมั้ยล่ะ เรียวถามอุจจี้
ผมไม่มีอะไรต้องซื้อนี่ฮะ อุจจี้บอก
เอาเป็นว่าไปซื้อของบำรุงหลานดีมั้ย แล้วก็เสื้อผ้า ของใช้จำเป็นของพวกนาย จะได้ไม่ต้องยืมจินกับยูยะคุงมาใช้ แล้วเดี๋ยวค่ำๆฉันมาส่ง เรียวเสนอ
เอาอย่างนั้นก็ได้ฮะ งั้นเดี๋ยวรบกวนเรียวรอผมแป๊บนึงนะฮะ อุจจี้บอกพร้อมเดินไปเตรียมตัว
***************************************
เค้า...หายไปไหนกันหมดล่ะเนี่ย จินบ่นพึมพำเมื่อไม่พบใครอยู่ในบ้านซักคน
ฮิโรกิก็ไม่อยู่ คาเมะมองไปรอบๆบ้าน
อุจจี้คงไปกับเรียวล่ะมั้ง นายหิวรึยัง เดี๋ยวฉันหาอะไรให้กิน
ก็...หิวแล้วฮะ คาเมะยิ้มให้กับจิน
จินยิ้มตอบแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นสำรวจของที่พอจะทำกินได้ แต่ว่ามีวัตถุดิบอยู่ไม่กี่อย่าง ดังนั้นอาหารที่จะทำสงสัยก็ต้องเป็นอาหารแบบเดิมๆ
ว้า ทำได้แต่โซบะอ่ะ กินได้มั้ย จินหันมาถามคาเมะ
อะไรก็ได้ฮะ คาเมะตอบแล้วนั่งลงที่โต๊ะแล้วมองดูจินลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว
**********************************
ปกติคาเมะชอบกินอะไรล่ะ เรียวถามอุจจี้
ผมก็ไม่รู้หรอกฮะว่าที่นี่มีอะไรที่คาซึยะชอบ เพราะที่โน่นกับที่นี่ก็ไม่ค่อยมีอะไรเหมือนกันซักเท่าไหร่ฮะเรื่องของกิน อุจจี้บอก
เออเนอะ ฉันก็ลืมไป เอาเป็นว่าฉันเลือกอาหารที่เหมาะจะบำรุงละกัน เรียวตอบ
เรียวรู้ดีจังเลยฮะ อุจจี้มองเรียวที่เลือกแต่ของมีประโยชน์ใส่ลงรถเข็นซูเปอร์มาร์เก็ต
ฉันเป็นหมอนี่นา ก็ต้องรู้สิว่าอะไรดีและเหมาะกับสุขภาพของคนท้อง เรียวบอกนิ่งๆ แต่ไม่รู้ว่าคนท้องที่เป็นผู้ชายเนี่ย มันต้องการอะไรเหมือนกันรึเปล่า
โธ่ เรียวฮะ ก็เหมือนกันหมดแหละฮะ แค่คนที่อุ้มท้องไม่ใช่ผู้หญิง
แล้วมีมดลูกหรอ ประจำเดือนก็ไม่มีหนิ
มันไม่เชิงมดลูกฮะ แต่เป็นถุงเพื่อให้เด็กอาศัย อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ ผมไม่ได้เรียนเรื่องกายภาพ
อืมมม
เราก็เลยตรวจพบว่ามีลูกได้เร็วกว่าผู้หญิง เพราะไม่ต้องรอประจำเดือนไงฮะ
อ๋อ เข้าใจแล้ว แล้วเวลาคลอดล่ะ คงไม่ได้คลอดแบบธรรมชาติใช่มั้ย
อ๋อ ไม่ได้คลอดแบบธรรมชาติหรอกฮะ ใช้วิธีผ่าเอา ผู้ชายคลอดแบบธรรมชาติไม่ได้หรอกฮะ
นั่นสิ คงน่ากลัวพิลึก เรียวพูดกลั้วหัวเราะ
ปัญหาอยู่ที่ว่าถึงตอนนั้นแล้วใครจะทำคลอดให้คาซึยะ
นายลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นหมอ ฉันนี่แหละจะทำคลอดให้เอง เรียวบอก
ฮ้า จริงด้วย โชคดีจริงๆเลยที่มีเรียวเนี่ย อุจจี้พูดอย่างอารมณ์ดีพลอยทำให้คนข้างๆยิ้มไปด้วย
อย่างนี้นายก็เลยไม่ได้กลับบ้านเลยสิ
ยังไงก็ยังติดต่อกับทางโน้นไม่ได้อยู่ดีฮะ ผมไม่รู้ว่ามันเสียที่เครื่องมือของเราทั้งคู่หรือว่าเป็นที่คลื่นรับสัญญาณของทางนั้น
แล้ว...ถ้าติดต่อกับทางนั้นได้ นายจะกลับเลยรึเปล่า
ผมทิ้งคาซึยะไว้ที่นี่คนเดียวไม่ได้หรอกฮะ คงต้องรอคาซึยะคลอดก่อนแล้วถึงวันนั้นค่อยตัดสินใจอีกทีว่าคาซึยะจะอยู่ที่นี่ หรือจะพาจินกลับไปกับผม
ต้องพาจินไปด้วยเหรอ
ฮะ ถ้าทั้งคู่ไม่ได้หย่ากัน ยังไงก็คงแยกกันอยู่ไม่ได้หรอกฮะ แต่ทุกอย่างก็อยู่ที่การตัดสินใจของคาซึยะนะฮะว่าจะอยู่ที่ไหน
แล้วนายล่ะ? เรียวหันมาถาม
จะเร็วจะช้า ยังไงผมก็คงกลับฮะ แต่จะอยู่เป็นเพื่อนคาซึยะจนกว่าเค้าจะคลอด
งั้นเหรอ... เรียวตอบรับเสียงแผ่ว
ทำไมเหรอฮะ? อุจจี้มองหน้าเรียวด้วยความสงสัย
เอ่อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก นายอยากได้อะไรเพิ่มอีกมั้ย เรียวเปลี่ยนเรื่อง
อ๋อ ไม่แล้วฮะ
งั้นไปจ่ายเงินกันเถอะ แล้วเรียวก็เข็นรถไป อุจจี้ทำหน้างงเล็กน้อยแล้วเดินตามเรียวไป
************************************
มาแล้วโซบะร้อนๆ จินยกโซบะมาเสิร์ฟให้คาเมะถึงโต๊ะ ควันกรุ่นๆโชยออกมาหน้าตาน่ากิน
โซบะน่าตาน่ากินจังเลยฮะ คาเมะพูดแล้วทำท่าจะดมโซบะ
สุดฝีมือเลยนะเนี่ย จินยิ้ม
จิน...มัน...เหม็นอ่ะฮะ
เฮ้ย เหม็นได้ไง นี่ของยังไม่เสียนะ เพิ่งทำสดๆ
มันเหม็นจริงๆนะฮะ...อุ๊บ! พูดได้เท่านั้นคาเมะก็เอามือปิดปากแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
คาเมะ!? จินร้องเรียกแล้วตามคาเมะเข้าไปในห้องน้ำทันที
จินตามคาเมะเข้ามาในห้องน้ำ เห็นร่างบางกำลังโก่งคออยู่ที่โถสุขภัณฑ์ จินถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปลูบหลังให้กับคาเมะ
แพ้โซบะสินะ แล้วจะกินอะไรได้ล่ะเนี่ย
ไม่รู้สิฮะ...แต่ผมได้กลิ่นซอสของมันแล้ว...มันคลื่นไส้ คาเมะพูดพลางรับทิชชู่มากจากจิน
อืม งั้นต่อไปจะพยายามไม่ทำอาหารที่มีกลิ่นฉุนละกัน แล้วเดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้นายกินดีล่ะเนี่ย
จินฮะ ผมอยากกินสตรอว์เบอร์รี่ คาเมะบอก
ห๊า สตรอว์เบอร์รี่ ในตู้เย็นไม่มีอ่ะ จะไปหาจากไหนล่ะ
ก็ผมอยากกินนี่ฮะ ผมกินอย่างอื่นไม่ได้อ่ะ อาหารที่จินทำให้มันฉุน คาเมะบอก
อ่า...ก็ได้ๆ รอแป๊บนึงเดี๋ยวฉันจะขับรถออกไปซื้อให้ นายอยู่คนเดียวได้นะ จินจำใจต้องตอบตกลง
ฮะ คาเมะยิ้มร่า
อยู่คนเดียวอย่าเดินขึ้นบันไดเอง อย่ายกของหนักเอง อย่าทำอะไรเสี่ยงๆนะ จินสั่ง
รู้แล้วล่ะน่า คาเมะตอบ
แล้วก็ถ้าใครมาอย่าเปิดประตูนะ ยกเว้นเรียว อุจจี้ แล้วก็ยูยะ จินหยิบกุญแจรถพร้อมเดินไปหน้าบ้าน
จินไปแค่ซูเปอร์ใกล้ๆไม่ใช่เหรอฮะ
อ้อ แล้วก็.... จินบอกขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ
จินฮะ วันนี้ผมจะได้กินสตรอว์เบอร์รี่มั้ย
โอเคๆ ไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะ
รู้แล้วฮะ!
*************************************
เรียวกำลังจะเอารถมาจอดที่หน้าบ้านจินก็พอดีเห็นรถของจินแล่นสวนออกไป เรียวขมวดคิ้วด้วยด้วยความสงสัยแล้วมองหน้าอุจจี้
มันไปไหนของมันวะ
ไม่ใช่ว่าทะเลาะกับคาซึยะอีกหรอกนะฮะ อุจจี้บอกพร้อมเปิดประตูรถ
คงไม่หรอกมั้ง เรียวพูดแต่สายตาก็แฝงแววกังวลไว้ไม่แพ้กัน เดี๋ยวฉันช่วยถือของ
เรียวกับอุจจี้ถือของเดินมาที่หน้าบ้านจินพอดีกับที่คาเมะจะหันหลังกลับเข้าบ้าน อุจจี้จึงเรียกคาเมะเอาไว้
คาซึยะ! คนถูกเรียกชะงักพร้อมหันมาทางต้นเสียง
อ้าวฮิโรกิกับเรียว ไปไหนกันมาฮะ คาเมะถามแล้วเดินไปเปิดประตู
ไปซื้อของใช้กับของกินให้นายน่ะ อุจจี้ตอบ
โห ซื้อมาตั้งเยอะแยะ แล้วผมจะกินหมดมั้ยฮะเนี่ย
คนท้องน่ะต้องบำรุงเยอะๆ ลูกจะได้แข็งแรงไง แล้วนี่จินมันไปไหนล่ะ ไม่ใช่ว่าทะเลาะกันหรอกนะ เรียวถาม
อ๋อๆ ไม่ใช่ฮะ จินออกไปซื้อสตรอว์เบอร์รี่ให้ผม
สตรอว์เบอร์รี่?? เรียวกับอุจจี้พูดพร้อมกัน
ใช่ฮะ คือจินผัดโซบะให้ผมกิน แล้วผมกินไม่ได้ มันเหม็น แล้วทีนี้ผมอยากกินสตรอว์เบอร์รี่ จินเลยออกไปซื้อให้น่ะฮะ คาเมะบอก
นี่ฉันก็ซื้อสตรอว์เบอร์รี่มานะเนี่ย เผื่อนายอยากจะกิน อุจจี้บอกพร้อมหยิบกล่องสตรอว์เบอร์รี่ออกมาจากถุง
จริงเหรอ นายนี่ช่างรู้ใจ คาเมะรับกล่องสตรอว์เบอร์รี่มาจากอุจจี้ทันที
แล้วนี่ถ้าจินกลับมาจะไม่โมโหแย่เหรอเนี่ย ไปเก้อ อุจจี้บอก
เออ นั่นสิ คาเมะพึมพำ
ฉันคงต้องไปจริงๆแล้วล่ะนะ เตรียมรับหน้าจินมันได้เลย แต่ว่าจินมันคงโกรธนายไม่ลงหรอกนะไม่ต้องห่วง เรียวบอกแล้วเดินออกไปนอกบ้านโดยมีอุจจี้เดินตามไปด้วย
วันนี้ต้องขอบคุณเรียวมากๆเลยนะฮะ พาไปซื้อของจ่ายเงินให้แถมยังมาส่งอีก ขอบคุณจริงๆนะฮะ อุจจี้โค้งให้เรียว
เล็กน้อยน่า ขาดเหลืออะไรบอกก็แล้วกัน ไว้ฉันจะมาเยี่ยมบ่อยๆ เรียวบอกพร้อมก้าวขึ้นรถ
อุจจี้โบกมือให้เรียวขณะที่รถของเรียวเคลื่อนตัวออกไป และยังไม่ทันที่อุจจี้จะก้าวเข้าบ้าน รถของจินก็เคลื่อนตัวเข้ามาพอดี อุจจี้เปิดประตูหน้าบ้านให้ จินจอดรถและลงมาด้วยหน้าเหนื่อยพอสมควรพร้อมกล่องสตรอว์เบอร์รี่ในมือ คาดได้ว่าเมื่อลงจากรถปุ๊บก็วิ่งเข้าซูเปอร์ไปคว้าสตรอว์เบอร์รี่มาทันที
กลับมาแล้วเหรอ จินทักอุจจี้พร้อมเดินเข้าบ้านโดยไม่ทันที่จะรอฟังคำตอบด้วยซ้ำ
เอ่อ ฮะ อุจจี้มองตามจินไปด้วยสายตาเป็นห่วง(คาเมะ)
คาเมะนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ตรงหน้ามีกล่องสตรอว์เบอร์รี่วางอยู่ จินชะงัก มองกล่องสตรอว์เบอร์รี่ในมือกับกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะสลับกัน
จินกลับมาแล้วเหรอฮะ คาเมะทัก
นายมีสตรอว์เบอร์รี่กินแล้วเหรอ จินถาม
เอ่อ ฮะ พอดีเรียวกับฮิโรกิไปซื้อของ แล้วของซื้อของกินฝากผมด้วย คาเมะตอบ
งั้นนายก็ไม่กินสตรอว์เบอร์รี่กล่องนี้แล้วล่ะสิ จินยกกล่องสตรอว์เบอร์รี่ในมือขึ้นมา งั้นฉันเอาไปให้ป้าข้างบ้านก่อนนะ จินทำท่าจะเดินออกจากบ้านไป
เดี๋ยวสิฮะจิน กินสิฮะ ผมจะกินสตรอว์เบอร์รี่กล่องของจินด้วย เดี๋ยวเอากล่องนี้ไปแช่ตู้เย็นก่อนก็ได้ มันไม่เสียหรอก คาเมะรั้งแขนจินไว้
ก็อุจจี้อุตส่าห์ซื้อมาให้นายนี่
จินต่างหากอุตส่าห์ขับรถออกไปซื้อให้ผม กินกล่องนี้ก่อนดีกว่า คาเมะคว้ากล่องสตรอว์เบอร์รี่ออกมาจากมือจินแล้วแกะมันออก จินยิ้ม
อร่อยมั้ย จินถามพร้อมนั่งลงข้างๆคาเมะ
อร่อยสิฮะ อร่อยกว่ากล่องนั้นอีก คาเมะตอบ จินยิ้มกว้าง (เอ่อ...รู้สึกว่ามันก็สตรอว์เบอร์รี่เหมือนกันอ่ะ==)
ส่วนอุจจี้ที่(แอบ)เฝ้าดูสถานการณ์อยู่ก็ถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก ในใจตอนนี้อยากให้ยูยะกลับมาเร็วๆเสียที เพราะจะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นก้างขวางคอ...
:on010: | |
|
| | |
ppgojang
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 167
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 7:29 pm | |
| อิอิ
มาลงทีเดียวรวดเลยเนอะ
จริงๆลงไว้ที่บอร์ดอื่นหลายตอนแล้ว
เพิ่งมีโอกาสเอามาลงบอร์ดนี้
ยังไงก็ช่วยคอมเมนท์กันหน่อยนะค้า^^ | |
|
| | |
shin_jin
โฮส ~ คัตตุนทั้ง 6 เป็นของคุณ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2394
อายุ : 33
Localisation : บ้านอาคานิชิ
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 7:48 pm | |
| โฮะๆ
บอกก่าพี่พลอยว่าจะอ่านก็ยังไม่ได้อ่าน
เด๋วมาอ่านนะคับ
แหะๆ
แล้วจาอิดิทอีกทีเน๊ | |
|
| | |
T@tsuyaTOJI
โฮส ~ คัตตุนทั้ง 6 เป็นของคุณ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2504
Localisation : llตำหนักทัตซึยะll
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 8:04 pm | |
| แปะไว้ก่อนนะฮับ
เด๋ววันอาทิตมาอ่าน ^^ | |
|
| | |
R@J!N
โฮส~ เกรด A
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 1184
อายุ : 38
Registration date : 18/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 9:03 pm | |
| เย่ ได้อ่านเรื่องนี้ในบอดนี้แล้ว เคยอ่านอีกที่อ่ะ จำไม่ได้ว่าที่ไหน
แต่รู้ว่าติดเรื่องนี้มากๆอ่ะ | |
|
| | |
Hachikime
โฮส~ เกรด A
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 1078
อายุ : 35
Localisation : บ้านพี่คิ ห้องนอนคาเมะ
Registration date : 16/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Tue Jan 02, 2007 10:31 pm | |
| โอ้ พี่พลอยจ๋า เอามาลงในนี้แร้น
หนุกค่า แรกๆคาเมะและจี้ดูฉลาด
อ่านไปอ่านมาเจอตอนเปิดก็อกและซิงค์ล้างจาน แป่วววววว จบกัน
+55555 | |
|
| | |
AkaKaMe
โฮส~ เป็นที่หมายปอง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 870
อายุ : 34
Registration date : 19/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Sat Jan 06, 2007 5:52 pm | |
| แปะก่อนนะคะ
เดี๋ยวอ่านแล้วจาตามเมนนะคะ
:on012: เริ่มเริ่องเมะจังก็ดูเฮี้ยวเลยแฮะ
น่ารักมากเลยค่ะพี่เรื่องนี้ทะเลาะกันงอนกัน
ก็รักกันเหมือนเดิมอะนะ555+
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Tue Jan 16, 2007 1:36 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 1 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| | |
nueng
โฮส~ มีระดับ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 216
Registration date : 03/01/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Sat Jan 06, 2007 10:10 pm | |
| | |
|
| | |
MURASAKI
โฮส ~ คัตตุนทั้ง 6 เป็นของคุณ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2253
Localisation : บ้านอคานิชิ
Registration date : 19/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Mon Jan 08, 2007 8:14 pm | |
| เอ่อ แบบว่าอีกกล่องยังไม่ทันได้แกะกินเลย รู้ได้ยังไงยะว่ากล่องนี้อร่อยกว่าน่ะหา แหม หวานจนน่าอิจฉา | |
|
| | |
ningloveJR
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 153
อายุ : 37
Localisation : ชอบอยู่ตามหัวนมหนุ่มๆๆ
Registration date : 31/01/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Thu Feb 01, 2007 12:28 am | |
| | |
|
| | |
iam2kame
โฮส~ ไฮโซ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 1412
อายุ : 33
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Thu Feb 01, 2007 5:35 pm | |
| อ่านได้แค่ตอนนหนึ่ง
แง๊ม
ไปทำงานก่องฮะ
เด๋วมาต่อน๊า
----------
มาแล้ว
สนุกอ๊า
จินเนี่ย
เอิ๊ก
ถุงใส่เด็ก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
อ่านต่อแระงั๊บ
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Sun Feb 04, 2007 7:44 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 1 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| | |
kame_sennin
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 108
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Sun Feb 04, 2007 5:06 pm | |
| | |
|
| | |
yoshikun
เธเธนเนเธกเธฒเนเธขเธทเธญเธ
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Fri Feb 09, 2007 1:03 pm | |
| น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก |
|
| | |
aimi
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 130
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 Mon Mar 12, 2007 2:50 pm | |
| น่ารักอ่ะ....ไปอ่านตอนต่อไปก่อนดีกว่า | |
|
| | |
| | [Fiction]..[JxK]Shotgun Father(ปะป๊าสายฟ้าแลบ) Intro.-Ch.4 | |
|
