ตอนที่ 1
จินพาเราไปเที่ยวทะเลได้ไหมเสียงคาเมะที่อ้อนเพื่อที่จะได้ไปเที่ยวหมือนกับเด็ก
คาเมะ จินยังไม่ว่างเลย ไว้ว่างเมื่อไหร่ จินจะพาคาเมะไปนะ จินตอบกลับมา โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง คาเมะหน้ามุ่ยอะไรอะไรจินก็อ้างแต่งาน ไม่เคยสนใจคาเมะเลย กว่างานของจินจะเสร็จก็ปาเข้าไปกี่วัน กี่คืน กี่อาทิตย์ พอดีเค้าตายกันพอดี (เต่าน้อยขาดน้ำเพราะไม่ได้ลงทะเล)
จิน ถ้าจินไม่พาเราไป เราจะไปกับเพื่อนนะคาเมะรู้ดีว่าถ้าพูดแบบนี้แล้วไม่มีทางที่จินจะไม่สนใจ จินจะต้องพาไปแน่ เพราะจินมีโรคชนิดหนึ่ง คือโรคหวงคาเมะ (หวงว่าที่ภรรยาในอนาคต)
ไม่ได้นะ คาเมะรอจินเคลียงานเสร็จก่อนไม่ได้หรอ เสร็จแล้วจินจะรีบพาคาเมะไปเลยจินรีบวางปากกาลง แล้วหันมาหาคาเมะที่มายืนอยู่ด้านข้าง อ้อนต้องรีบอ้อนคนรักไว้ไม่อย่างนั้นคาเมะไปช่วยเพื่อนไปแน่น แล้วเรื่องอะไรล่ะที่จะให้คาเมะไปกับเพื่อน ถ้าให้ไปอีกตอนกลับจะไม่ได้กลับมาแค่เพื่อน จะมีผู้ชายและผู้หญิงตามกลับมาด้วยเป็นขบวน ก็คาเมะตอนใส่ชุดเล่นน้ำน่ารักอย่าบอกใครเลย ไม่ใช่น่ารักอย่างเดียวแถมน่ากอดอีกด้วย แล้วเรื่องอะไรที่จะต้องให้คนอื่นเห็นด้วย
งั้นจินก็พาเราไปสิ เราจะได้ไม่ต้องไปกับเพื่อน นะ เราอยากไปเทื่ยวทะเล พาเราไปพรุ่งนี้เลยนะ คาเมะอ่อนต่อ แถมตอนนี้เริ่มทำท่าเซ็กซี่ด้วย เพื่อให้จินพาไป ไม่ไปก็ต้องพาไปอย่างไงอย่างนั้น แต่แล้วคาเมะก็ต้องผิดหวัง
คาเมะ ให้เวลาจินเคลียงานสัก 2 วันนะแล้วจะพาคาเมะไปเที่ยวทุกที่ที่คาเมะอยากไปเลยนะ แต่ตอนนี้ถ้าคาเมะเบื่อมากนักก็ให้โคคิพาไปช็อปปิ้งก่อนล่ะกัน ในระหว่างรอจินเคลียงาน แล้วอยากได้อะไรก็บอกโคคิก็แล้วกันพร้อมจูงมือคาเมะมาส่งให้โคคิด้วยตัวเอง เพราะรู้ว่าแค่นี้คาเมะก็โกรธแล้ว แต่ถ้าให้อยู่ต่ออีกนิดคาเมะก็คงเหนื่อยในอ้อมกอดเป็นแน่
โคคิ พาคาเมะไปช็อปปิ้งหน่อยสิ ถ้าคาเมะอยากได้อะไรก็หาให้คาเมะด้วยนะ ตามใจคาเมะทุกอย่างเลยนะพูดจบก็หอมแก้มคาเมะแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง โคคิก็ได้แต่พยักหน้ารับ
คุณคาซึยะจะไปที่ไหนดีครับเสียงโคคิหันมาถามคาเมะ เมื่อคาเมะบอกสถานที่ที่จะไปแล้ว โคคิก็รีบหันไปเก็บของแล้วเดินนำไปที่รถ
สถานที่ที่คาเมะพูดถึงถ้าจะเป็นเมื่อก่อนคาเมะไม่เคยนึกอยากจะเหยียบเข้าไปแม้แต่น้อยเพราะราคาของที่นั้นแพ้ขนาดที่ว่าเค้าสามารถเอาเงินที่จะซื้อของที่นั้นชิ้นหนึ่ง ไปใช้ซื้อข้าวกินได้ 3-4 เดือนเลย แต่ตอนนี้คาเมะมีเงิน(เงินของจิน)แล้ว เค้าจะไปผลางเงินจินให้หมดเลย คิดด้วยความงอน เมื่อเดินไปได้ไม่นานแค่3-4 ชั่วโมงเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์ของโคคิดังขึ้น กริ๊ง กริ๊ง
ฮัลโหล เสียงโคคิรับโทรศัพท์ แล้วก็ครับอีกสอง สาม คำ ก่อนที่ยืนให้คาเมะแล้วพูดว่า
คุณคาซึยะครับ คูณจินจะคุณด้วยครับ
ฮัลโหลคาเมะพูดได้เพียงเท่านั้น จินก็...
คาเมะกลับได้แล้วนี่ก็เย็นแล้วด้วย เดี่ยวก็ไม่สบายอีกหรอก คราวก่อนไม่เข็ดหรือไง แล้วเดี่ยวคุณจินจะพาไปกินข้าวนอกบ้านด้วยจองร้านอาหารไว้แล้ว รีบกลับมาได้แล้วจินพูดเสร็จก็วางหูเลยเพราะกลัวคาเมะจะเถียง เหมือนเป็นการบังคับกลายๆว่าต้องกลับเลยไม่มีข้อแม้ คาเมะได้แต่ทำท่าทางหงุดหงิก ชอบโทรมาแล้วก็สั่งๆๆๆแล้วก็วางไป จะไม่ทำก็ไม่ได้เดี่ยวโกรธ แล้วเค้าก็จะซวยไปด้วย ครั้งที่แล้วโดนไปลุกไม่ขึ้นแล้วปวดเอวไปสาม สี่ วัน ก็โดนเรื่อง เค้าไม่ยอมไปกินข้าวกับจิน แต่เค้าหนีแอบไปกินข้าวกับเพื่อนตั้งแต่ครั้งนั้นเค้าก็ไม่เคยขัดใจจินอีกเลย (คาเมะเห็นแก่กินด้วยแหละ)
โคคิกลับกันเถอะ เจ้านายโทรมาบอกให้กลับแล้วพูดจบก็เดินนำลิ่วไปเลย เป็นอาการของการงอน ถึงคุณคาซึยะไม่บอกให้เค้าพากลับเค้าต้องพากลับอยู่แล้ว แล้วไหนบอกให้เราตามใจคาเมะงัย ทำไมกลับเป็นเจ้านายเองที่โทรมาสั่งทำให้เค้าขัดใจคาเมะ โคคิคงลืมไปอย่างมาเจ้านายตัวเองแล้วแต่อารมณ์ (แต่ว่าเจ้านายตัวเองมันไม่ดี เดี่ยวจะตกงานโดยไม่รู้ตัวนะโคคิ)
กลับมาแล้วครับเสียงโคคิบอกให้คนในบ้านรู้ถึงการกลับมาของคุณคาซึยะ
กลับแล้วหรอ ไปอาบน้ำแล้วเปลื่ยนชุดแล้วเราจะได้ไปกินข้าวกัน โคคิส่วนตัวนายก็กลับไปพักผ่อนได้ ประโยคแรกจินบอกคาเมะที่ตอนนี้ได้ขึ้นไปข้างบนเรียบร้อย ส่วนประโยคหลังจินบอกโคคิพลางยืนมือไปรับถุงของที่คาเมะซื้อมา แล้วเดินตามขึ้ไปข้างบน
เสียงน้ำไหลกระทบพื้น ดังเป็นระยะๆ จินเอาถุงของที่คาเมะซื้อมาวางไว้ที่บนเตียง แล้วนั่งลงแล้วคิดย้อนไปว่าเรากับคาเมะเจอกันได้ยังไง
ต้นฤดูหนาวเมื่อสี่ห้าปีที่แล้ว ขณะที่จินยืนพิงประตูรถรอเพื่อนสมัยเด็กที่หน้าโรงเรียนอยู่นั้น
ขอโทษครับเสียงเรียกสติจินออกจากคนที่มายืนอยู่ตรงหน้า
มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับคนอะไรน่ารัก น่ากอดชะมัด
คุณใช่ จิน หรือเปล่าครับ ถามด้วยความไม่แน่ใจ ทำหน้าสงสัยเป็นตาขีดเหมือนเต่า
อย่าบอกนะ มีนายคือ คาเมะจินพูดออกมาอย่างไม่ค่อยจะเชื่อซักเท่าไร คาเมะพยักหน้ารับ ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน ทั้งสองกระโดดเข้ากอดกัน ด้วยความดีใจที่ได้เจอเพื่อนสนิทสมัยเด็กอีกครั้ง ตั้งแต่จินย้ายออกจากโรงเรียนประถมไปเรียนต่อต่างประเทศทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จากกันตอนนั้นคาเมะร้องไห้อยู่3-4 วัน
กลับมาเมื่อไหร่ทำไมพึ่งโทรบอกล่ะคาเมะถามด้วยหน้าตาที่สงสัยอย่างมาก
ขึ้งรถก่อนเถอะ แล้วจะเราให้ฟัง เมื่อทั้งสองขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จินก็เคลื่อนรถออกไปจากหน้าโรงเรียนไปยังจุดหมาย
จินยังไม่ตอบคำถามที่เราถามเลยคาเมะหันหน้ามาทวงคำตอบ
ก็พึ่งจะกลับมาเมื่อวาน พอเครื่องถึงปุ๊บจินก็โทรหาคาเมะก่อนเลย(ที่ไหนได้กินเสร็จก่อนแล้วค่อยโทรต่างหาก)จินยังนึกว่าคาเมะจะเปลี่ยนเบอร์แล้วซะอีกเพราะก่อนที่จินจะไปนั้นจินได้ขอเงินพ่อแม่ให้ซื้อมือให้คาเมะไว้เพื่อตนเองกลับมาจะได้ติดต่อหาคาเมะได้
เปลี่ยนได้ยังไงจินอุส่าห์ขอให้พ่อแม่จินซื้อให้เราทั้งทีเราจะต้องใช้จนกว่าจินจะกลับมาหาเราก่อน เรารอจินซื้อเครื่องใหม่ให้อยู่พร้อมทำหน้าน่ารักตายิ้มเป็นขีดเต่าเลย(น่ารักที่สุดแล้วในความคิดของคาเมะ) แล้วคาเมะก็ชวนจินคุยไปเรื่อยเปื่อย
จินแล้วจินจะไปไหนนี้ นี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านเราซะหน่อยพึ่งนึกออกเพราะมัวแต่ชวนจินคุยจนลืมมองทาง
จินไม่ได้พาคาเมะกลับบ้าน แต่จินจะพาคาเมะไปเทื่ยวไม่ดีหรอจินละสายตาจากมองทางหันมามองหน้าคาเมะ เห็นได้ถึงสีหน้าความเป็นกังวลของคาเมะ ก็เค้าไม่เคยกลับบ้านเวลานี้นี่ คนที่บ้านป่านี้คนที่บ้านไม่เป็นห่วงไปแล้วหรอ คาเมะเป็นเด็กดีไม่เคยกลับบ้านดึก
ถ้าคาเมะกล้วว่าคนที่บ้านจะเป็นห่วง ไม่ต้องกังวลเลยเพราะจินโทรบอกเรียบร้อยแล้ว แล้วพรุ่งนี้โรงเรียนหยุดไม่ใช่หรอ จินแก้ความกังวลของคาเมะออกไปหมดเลย(รู้ใจคาเมะ)
อือรู้ไปซะทุกอย่างเลยนะ คาเมะคิด
จินแล้วจินเรียนที่ไหนหรอเค้าลืมถามไปเลยว่าจินเรียนที่ไหน
ทำไมหรอมีเครื่องหมายคำถามบนหน้าจิน
เพื่อเค้าจะได้แวะไปหาไงคาเมะตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบ
จินเรียนจบแล้ว
ทำไมจินเรียนจบแล้วละ ก็จินอายุเท่าเราไม่ใช่หรอสงสัยสงสัยมาก ก็ใครจะไม่สงสัยบางเพื่อนกันเรียนจบแล้วแต่เรายังเรียนไม่จบ หรืออายุจินมากกว่าเค้า แต่ก่อนจินไปจินยังเรียนอยู่ห้องเดี่ยวกันอยู่เลย
จินเรียนเร็ว เพราะจินหัวไหวเลยเรียนจบเร็วกว่าเด็กรุ่นเดียวกันจินตอบคำถามคล่องใจคาเมะ คาเมะพยักหน้ารับ แล้วสักพักคาเมะก็หลับคากระจกรถ เพราะจินเห็นคาเมะเงียบเลยหันมาดู เลยเห็นคาเมะหลับไปแล้ว คาเมะไม่เคยเปลื่ยนไปเลย ขี้เซายังไงอย่างนั้น ความเป็นเด็กยังไม่หายไปจากคาเมะสิ่งนี้ทำให้จินยิ้มออก
คาเมะ คาเมะ ถึงแล้ว คาเมะไม่มีเสียงตอบรับจากสายที่ท่านเรียก สุดท้ายจินก็ต้องอุ้มคาเมะขึ้นบ้านพักไป
มาถึงแล้วหรอค่ะ เดี่ยวป้าไปยกกระเป๋าหลังรถให้นะค่ะจินพยักหน้าให้ แม่บ้านก็เดินโค้งตัวออกไป ส่วนจินก็อุ้มคาเมะขึ้นไปด้านบนของบ้านพัก บ้านพักหลังนี้มีสองชั้น อยู่ติดชายทะเล เมื่อแม่บ้านขึ้นมา
ป้าเดี่ยวเอาผ้ากับกระมังมาให้ผมด้วย
ค่ะป้ารับคำแล้วรีบออกไปหยิกมาให้ แล้วเมื่อป้าเข้ามาอีกที
ป้าไปนอนได้เลยนะ ไม่มีอะไรแล้ว จินบอกก่อนจะหันไปสนใจคาเมะต่อ เมื่อจินเห็นแม่บ้านเดินออกไปแล้ว จินก็ลุกขึ้นมาล็อคประตู
คาเมะเช็คตัวก่อนนะ จะได้นอนสบายจินบอกคาเมะที่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยขนานถอดเสื้อออกจากตัวแล้ว
แม่กอดผมหน่อย พ่อกอดผมหน่อย จินกอดผมหน่อยคาเมะละเมอออกมา มือก็ไขว้ในอากาศ แล้วมีหรือที่จินจะไม่ทำตาม แต่กอดไปกอดมาก็เริ่มจะเป็นการปล้ำคนหลับ จินสะบัดหัวไปมาอย่างแรง แต่สุดท้าย
อือเสียงครางที่ดังออกมาจากริมฝีปากของคาเมะที่ตอนนี้ถูกจินจูบอยู่อย่างมามันคาเมะเริ่มมีปฎิกิริยาตอบสนอง
มือค่อยลงไปรูดซิบกางเกงลงแล้วเอาคาเมะน้อยออกมาลูบเล่น อย่างมันมือ แต่แล้ว
จิน
To
.be
.con ตอนที่ 2
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fic] Come ตอนที่ 1 [jinxkame} ![[Fic] Come ตอนที่ 1 [jinxkame} Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
Tue Mar 27, 2007 4:22 pm
