เช้าวันรุ่งขึ้น
สุนัขรับใช่ต้องตื่นก่อนเจ้านาย ที่ตอนนี้นอนหลับในท่าโอบกอดเค้า นอนอยู่ด้านข้าง สิ่งแรกที่ต้องทำในเช้าวันนี้ก็คือ เตรียมสิ่งที่จำเป็นสำหรับการอาบน้ำให้เจ้านาย คาซึยะค่อยๆยกท่อนแขนที่โอบกอดตนเองอยู่ออกอย่างค่อยๆเพื่อไม่ให้คนที่หลับอยู่ตื่น แล้วลงจากตียงเดินตรงไปยังส่วนที่เป็นห้องน้ำ หยิบสิ่งของออกจากที่เก็บมาวางไว้ประจำที่ และสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำก็คือเปิดน้ำลงในอ่างนั่งรอจนเต็มแล้วเอามือลงไปวัดระดับอุณหภูมิของน้ำเพื่อให้น้ำอุ่นพอดี แล้วเดินออกมาปลุกร่างที่นอนอยู่บนเตียง
เจ้านาย ตื่นได้แล้วครับ เดี่ยวไปทำงานสายนะเสียงปลุกของคาซึยะหาได้เข้าไปในโสตประสาตของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงไม่
เจ้านายตื่นได้แล้วครับสายแล้วครับเสียงเรียกดังอีกครั้ง
อือ..ขอนอนอีกนิดนะคาเมะเสียงเจ้านายเรียกชื่อของเขาก็มีแต่ตอนที่เจ้านายลืมตัวเท่านั้นแหละ ชื่อที่ไม่เหมือนกับคนอื่นเรียก ชีวิตของสุนัขรับใช้คงได้แค่นี้ แล้วในระหว่างที่คาซึยะคิดอยู่นั้น จินก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ จินมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ตอนนี้ก็หมดหน้าที่ของเค้าแล้วสำหรับเช้านี้ ที่เหลือแค่รอเจ้านายสั่งว่าต้องการจะให้เค้าทำอะไรเค้าก็แค่ทำตามเท่านั้น คนอื่นคงคิดว่าเค้าทำไมทำงานสบายจังไม่เหมือนคนรับใช่ทั่วไปที่มีหน้าที่ประจำ ก็เพราะผมไม่ได้มาสมัครเป็นคนรับใช่ของบ้านนี้ แต่มาใช่หนี้ที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อ แต่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนั้นคือแม่ของตัวเองที่ตอนนี้ได้จากโลกนี้ไปแล้ว ต้องทำทุกอย่างที่จินสั่งโดยไม่มีการขัดขืนแม้ว่างานนั้นมันจะทุเรศก็ตาม
คาซึยะอยู่ไหนเสียงที่เสียงดังลั่นบ้าน หาสิ่งที่ตัวเองต้องการ คนถูกเรียกรีบกลับมาด้านบนอย่างเร่งด่วน
ครับ มาแล้วครับเสียงขานรับคำดังขึ้นก่อนที่ตัวจะมาถึง
ไปไหนมาคำถามแรกที่ได้เจอหน้า
ปะ......ไป...ดะ....ด้านล่าง...หะ....หา.....อะ.......อาหารทานครับคาซึยะตอบกลับมาด้วยความกลัว ก็ตอนที่เจ้านายดุน่ากลัวจะตายไป
ใครบอกให้นายไปหาอาหารทานก่อนชั้นจินถามเสียงเรียบ
ก็....ทุกที...จะ...เจ้านาย....ก็ไม่..คะ....เคยว่าหนิครับคาซึยะที่ตอนนี้สั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว
ชั้นไม่เคยว่านายก็เลยได้ใจใช่ไหมจินตอนนี้เริ่มย่างก้าวเข้ามาหาร่างบางที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหน้า ร่างบางส่ายหัวไปมาจนหัวแทบหลุดออกจากบ่าอยู่แล้ว ยิ่งเจอมือของจินที่เข้ามาโอบเอาไว้ยิ่งสั่นใหญ่
หิวหรอจินก้มลงถามร่างบางที่อยู่ในวงแขนของตน คาซึยะส่ายหัวมา เมื่อกี้หิวจนไส้แทบขาดแต่ตอนนี้อาการหิวหายไปหมด
ไม่หิวแล้วลงไปหาอะไรกินทำไมจินถามเสียงเข้ม
มะ....เมื่อ...กี้..หะ...หิว...ตะ...แต่...ตอน...นี้...หะ....หาย....แล้ว..ครับยิ่งเจอคำถามแบบการซักทำให้ร่างบางยิ่งสั่นมากขึ้นเป็นสองเท่า
งั้นก็ไม่ต้องกินข้าวแล้ว.....อือ...แล้วทำไรดีตอนนี้จินเปลื่ยนจากท่าทางดุ เป็นการแกล้งร่างบางแทน(อารมณ์เปลื่ยนแปลงบ่อย)
ผม....หิว...อีก...แล้ว....ครับคาซึยะรีบตอบ เพราะดูจากท่าทางแล้วคงไม่พ้นเรื่องอย่างว่า
อะไรหิวอีกแล้ว งั้นก็อดทำอะไรหนุกๆๆเลยสิจินทำหน้าเสียดาย คาซึยะชอบรู้ทันเขาอยู่เรื่อย แต่จินก็ยอมตามใจร่างบาง โอบไหล่แล้วพาลงมาด้านล่าง ก็เข้าใจว่าเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะ เมื่อลงมาถึงด้านล่าง
จะไปไหนเสียงจินถามขึ้นเมื่อคาซึยะพยายามจะออกจากอ้อมแขนตน
ไปห้องครัวครับคาซึยะก้มหน้าตอบ มือที่พยายามจะแกะมือจินออกจากไหล่ก็ต้องหยุดลงด้วย
ไปทำไมจินทำหน้าสงสัย
ไปดูอาหารให้เจ้านายครับ
ไปดูทำไม คนใช้ก็มีจินถามเป็นเจ้าชายจำไม
เออ.....เออคาซึยะเริ่มติดอ่างก็เค้าอยากออกจากอ้อมแขนของจินก่อนหนิเลยหาข้ออ้างจินยังจะมาถามมากอีกแล้วจะเอางัยดีนี่
ไปทานอาหารในครัวครับในที่สุดก็หาทางออกได้แล้วที่นี้จินต้องปล่อยตัวเค้าแน่ เพราะจินไม่ชอบนั่งทานข้าวกับลูกจ้าง
ใครบอกให้นายไปทานในครัวคาซึยะเจอคำถามนี้ถึงกับพูดไม่ออก
เออ..เออ
มานั่งทานข้าวกับชั้นอย่าเรื่องมากคำสั่งที่ออกมาจากปากจิน คาซึยะต้องทำตามโดยไม่มีเงื่อนไข คาซึยะได้แต่ก้มหน้ารับคำยอมเดินตามแขนที่โอบตนไว้ จินไม่ได้คิดว่าคาเมะเป็นคนใช้ เพราะจินแอบหลงรักคาซึยะเข้าอย่างจัง ทั้งน่ารัก น่ากอด น่าหอม มันน่าทำหมดทุกอย่างเลยรวมไปถึงเรื่องอย่างว่าด้วย
เจ้านาย....ผมขอไปดูอะไรในครัวหน่อยนะครับเมื่อเดินมาถึงห้องอาหารคาซึยะจึงรวบรวมความกล้าขอขึ้นมา
ในครัวมันมีอะไรหะ ถึงอยากไปนักจินหันมาถามด้วยความไม่เข้าใจ มันจะอยากไปไกลอะไรขนาดนั้น
เออ...ก็อยากจะไปดูอาหารว่ามีอะไรกินบ้างครับพยายามหาข้ออ้าง
เดี่ยวเขาก็ยกมาแล้ว จะไปดูก่อนทำไมจินก็ไม่ยอมให้คาเมะไป
เจ้านาย....ผมขอไปในครัวหน่อยเถอะครับในที่สุดก็ใช้ไม่ได้ผล ก็ต้องขอกันตรงๆนี่แหละ
ในครัวมันมีอะไรจินเองก็ยังสงสัยว่าในครัวมันมีอะไร ทำไมร่างบางอยากจะไปนัก คาซึยะได้แต่ก้มหน้าไม่รู้ว่าจะตอบยังไง
จะไปก็ไปจินบอกด้วยความรำคาญ คาซึยะยิ้มออกมาเมื่อเจ้านายอนุญาตให้ไป
ขอบคุณครับคาซึยะรีบกล่าวขอบคุณแล้วรีบเดินออกไป ก่อนที่จินจะเปลี่ยนใจ ร่างบางเดินก้มหน้าก้มตาด้วยความรีบทำให้ชนกับแขกที่มาเยือน
ขอโทษครับคาซึยะรีบกล่าวคำขอโทษด้วยความตกใจ
จะรีบไปไหนหรอเสียงของแขกที่มาเยยื่นทำให้คาซึยะเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อมองทำให้คาซึยะยิ้มออกมา
คุณยูอิจิคาซึยะเรียกชื่อแขกที่มาเยือน
จะรีบไปไหนยังไม่ตอบเลยยูอิจิถามซ้ำ
ไปในครัวครับคาซึยะตอบเสียงใส
ไปทำไมสงสัยคำถามเดี่ยวกับจินเลย สงสัยสนิทกันเลยทำอะไรเหมือนๆกันมั้ง
เออ...คุณยูอิจิมาหาเจ้านายหรอครับ
ใช่ แล้วตกลงไปในครัวทำไมยังไม่เลิกสงสัย จมูกใหญ่แล้วยังขี้สงสัยอีก
เออ....ผมว่าคุณยูอิจิไปหาเจ้านายเถอะครับ เจ้านายอยู่ในห้องอาหารครับ ขอตัวนะครับคาซึยะรีบพูดตัดบทแล้วรีบเดินไปในครัวอย่างรวดเร็ว
กว่าจะหนีจินมาได้ ก็แย่แล้ว ยังต้องมาเจอคุณยูอิจิอีกคาซึยะบ่น
ป้าครับวันนี้มีอะไรให้ทานบ้างครับเสียงใสถามแม่ครัว
ข้าวต้มค่ะ แล้วทำไมวันนี้เจ้านายถึงได้ปล่อยคุณคาซึยะมาได้ล่ะค่ะแม่ครัวที่มีความเป็นกันเองถามด้วยความสงสัยก็ทุกทีเจ้านายไม่เคยให้ห่างตัวเลยหนิ
ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้านายหนิครับถึงตัวต้องติดกันตลอดคาซึยะตอบด้วยความเขิน
ป้าครับเดี่ยวตักข้าวต้มให้ผมด้วยนะครับ เดี่ยวผมจะมาทานในครัวคาซึยะบอกด้วยความเป็นกันเอง
ได้ค่ะคุณคาซึยะ
ป้าผมเคยบอกแล้วหนิครับว่าให้เรียกผมว่า คาซึยะ เฉยๆๆไม่ต้องมีคุณนำหน้าคาซึยะหันไปต่อว่าแม่ครัวไม่จริงจังเท่า เหมือนอยากจะย่ำมากกว่
สงสัยคุณยูอิจิยังไม่ได้ทานอะไรมาแน่นเลย เอาไปเผื่อด้วยดีกว่าคาซึยะพึมพำกับตัวเอง แล้วยกอาหารข้าวออกไป
ห้องอาหาร
มาแล้วครับเสียงที่ร้องดังมาก่อนที่ตัวจะมาถึง
วันนี้มีอะไรให้ทานเสียงของยูอิจิพูดขึ้น
มีข้าวต้มครับ ผมเอาเผื่อคุณยูอิจิด้วยครับคาซึยะตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
แล้วของนายล่ะจินถามเพราะเห็นมีแค่สองชาม
ผมทานในครัวครับ
ใครสั่งให้ทานในครัวจินถามเสียงเข้ม
ก็...พะ...ผม...เห็นเจ้านาย...มีคุณยูอิจิทานเป็นเพื่อนแล้วงัยครับคาซึยะที่ตอนนี้สั่นไปทั้งตัว
to
be
co ตอนที่3
ลองติดตามต่อไปว่า คาซึยะจะโดนทำโทษอะไร ยูอิจิจะช่วยคาซึยะได้ไหม กรุณาช่วยคอมเมนด้วยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้เราด้วยค่ะ
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Fic]มาต่อแล้ว.สัตว์เลี้ยงน่ารัก ตอนที่ 2[jinxkame][เรดป่าว] ![[Fic]มาต่อแล้ว.สัตว์เลี้ยงน่ารัก ตอนที่ 2[jinxkame][เรดป่าว] Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
Tue Apr 03, 2007 6:53 pm
