| | [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU |  |
|
|
| เธเธนเนเธเธฑเนเธ | เธเนเธญเธเธงเธฒเธก |
|---|
pindinaa
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 113
Registration date : 01/02/2007
|  เนเธฃเธทเนเธญเธ: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU ![[SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif) Thu Apr 05, 2007 6:42 pm | |
| คุยก่อนอ่าน:
มาลงให้ทั้งหมดนะคะ
ช่วยเม้นด้วยนะ
ส่วยเพลงข้อตกลงเดิมนะ
ทิ้งเมลล์ไว้จะส่งไปให้
ไปอ่านกันเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
‘ความลับ’ มันก็บอกอยู่แล้วว่าบอกใครไม่ได้ ผมเองก็ไม่สามารถบอกความลับนี้กับใครได้เหมือนกัน มันเป็นสิ่งที่ผมเก็บไว้มาตลอด 6 ปี หกปีที่ไม่มีใครสามารถรู้ถึงสิ่งที่ปกปิดในใจผมได้ แปลกไหมครับถ้าเราจะรักใครสักคน แปลกมั้ยที่ตลอดเวลาที่เรารักคนๆนั้น เราไม่สามารถมองคนอื่นได้อีกเลย ผมยังสงสัยนะ ว่าตลอดชีวิตนี้ผมจะรักใครได้มากเท่านี้มั้ย หลายคนบอกให้ผมมองคนที่เค้ารักเรา แทนที่เราจะมองแต่คนที่เรารัก ผมทำไม่ได้ ผมโกหกคนอื่นได้แต่ผมโกหกใจตัวเองไม่ได้ ผมจะทำยังไงดีล่ะ ใครช่วยผมหาคำตอบนี้ได้มั้ย คำตอบของความลับที่ผมเป็นคนปิดมันไว้เอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีครับผมทาคิซาว่า ฮิเดอากิครับ ผมเรียนจบมาแล้ว 2 ปี ตอนนี้กำลังทำโทอยู่ครับ ผมเรียนเกี่ยวกับดีไซน์ พวกออกแบบตกแต่งบ้านนะฮะ ผมเรียนเพราะผมตามใครคนนึงมา ตามมาตลอด 6 ปี แต่เค้าไม่รู้หรอกว่า ผมตามเค้ามา เค้าเข้าใจว่าผมก็ชอบเหมือนกัน ผมจะทำไงดีล่ะ ผมอยากบอกว่าผมชอบเค้านะ ตามมาก็เพราะเค้า เฮ้อ.......... ทำไงดี ช่วยผมคิดหน่อย อะ! เค้ามาแล้ว ผมต้องไปแล้ว ไม่งั้นโดนวีนแน่ๆเลย
“เฮ้! ทักกี้ยืนคุยก่ะใคร บ้ารึป่าว พูดอยู่คนเดียว” หนุ่มร่างบาง ที่ได้เปรียบด้านความสูง (แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม) ผิวสีน้ำตาลที่ขับให้ดูโดดเด่น ผมที่ตัดให้สั้นสบายๆ ตามสไตล์ถนัดของตัวเอง เอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนผู้ติ๊งต๊อง กำลังบ้ากับตัวเอง (ยังไง)
“ป่าว กำลังเท้าความให้คนอ่านรู้เฉยๆ ไปกันได้ยัง ต้องไปเรียนcreateอีก ยังไม่อยากโดน จารย์ลิงว่าเอานะ” ทักกี้บอกตอบก่อนจะเดินเข้าตึกเรียนไป
“จิงสิทักกี้ วันนี้เห็นเค้าว่าจะมีการเปิดตัวชมรมดนตรีสากลล่ะ นายก็ชอบไม่ใช่เหรอ เราไปดูกันมั้ย”
“แล้วนายชอบเหรอ นายชอบคลาสิคนี่ ไปดูเดี๋ยวนายก็โวยวายออกมาเหมือนคราวที่แล้วอีก” ใช่แล้วล่ะ เพื่อนผมคนนี้มันเกลียดดนตรีสากล พวกกีต้าร์ไฟฟ้า กลอง ทุกอย่างที่มีไฟฟ้าอยู่ด้วย มันบอกเสียงดัง คราวก่อนมันเป็นคนชวนผมไปดู ดูได้ 3 วิ มันก็โวยวายจะกลับท่าเดียว เด็กชะมัด สุดท้ายผมกับมันก็โดนเตะออกนอกร้านทันที แล้วคราวนี้มันยังจะชวนผมไปดูอีกเหรอ น่าเสี่ยงกับมันมั้ยนี่
“เฮ้ย ไมคิดนานจัง คราวนี้ไม่เป็นแบบคราวก่อนแล้วน่ะ คราวนี้จะปิดปากสนิทเลยล่ะ ไปดูกันเหอะ” คนข้างๆหันมาอ้อนแบบนี้ผมจะปฏิเสธได้ไง อย่าว่าแต่ปฏิเสธเลย แค่ขัดใจผมก็ไม่เคย ก็แค่ดวงตาที่มองมาแบบลูกแมวก็ทำผมใจสั่นแล้ว เสียงที่ออดอ้อนก็ทำเอาผมใจละลาย แถมทุกครั้งก็ชอบเอาหน้ามาคลอเคลียกับไหล่ผมยังกับแมว ก็ทำเอาใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่พยักหน้าว่าจะไปอย่างเดียว คนข้างๆก็ฉีกยิ้มซะคนรอบตัวเหลียวมามองหมดแล้ว ทำเอาผมต้องจ้องกลับไปซะทุกราย น่าฆ่าคนแต่งจิงๆ (อ้าว...มาลงทีเราซะงั้น)
“โอเค งั้นเราเรียนเสร็จก็ไปล่ะกัน หันไปตั้งใจเรียนได้แล้ว” ผมเตือนคนข้างตัวก่อนจะหันกลับมองกระดาน แต่ก็อดที่จะหันไปมองซีกหน้าด้างข้างของเค้าไม่ได้ บางครั้งผมมองไปเห็นเค้าหันมา ผมก็อดยิ้มให้เค้าไม่ได้ซะทุกที เค้าก็จะยิ้มแล้วหันกลับไปทุกครั้ง ผมชอบมองเวลาที่เค้าหันกลับไปหลังจากผมยิ้ม เพราะแก้มเค้าจะระเรื่อเป็นสีชมพูทุกที
ทุกครั้งที่มองใจมันจะสั่นจวนเจียนหลุดออกมาเสมอ
ทุกครั้งที่มองใจมันจะเต้นจนแทบกระโดดเสมอ
ทุกครั้งที่มองใจผมมันก็ร่ำร้องอ้อนวอนหาแต่คนๆนี้เสมอ
ทุกครั้งที่มองผมแทบจะปิดความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ไม่อยากให้รู้เพราะถ้ารู้คำว่าเพื่อนคงจะหายไปแน่ๆ แล้วผมก็คงไม่สามารถที่จะคุยกับเค้าได้อีก
เจ็บเหมือนกันนะ
เจ็บที่ใจ
ใจที่จวนเจียนจะแตก
ใจที่จวนเจียนจะร้าว
แล้วผมจะทำยังไงดี
ผมต้องเก็บความรู้สึกของผมไว้เป็นความลับต่อไปอีกนานแค่ไหนนะ
แล้วผมจะหาคำตอบให้มันได้เมื่อไหร่ล่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีครับผมอิมาอิ สึบาสะครับ ตอนนี้กำลังเรียนโทด้านดีไซน์อยู่ครับ ผมเรียนก็เพราะว่าผมชอบขีดๆเขียนมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ แต่ไม่ใช่เหตุผลนี้หรอกนะ อีกอย่างก็เพราะมีคนที่เค้าเรียนอยู่ที่นี่ คนที่ผมคอยมองเค้ามาตลอด 6 ปี เค้าไม่รู้หรอกว่าผมคอยมองหาเค้าเสมอ ผมชอบเค้ามากๆเลยล่ะ ถ้าให้บอกว่ารักมั้ย ผมยังตอบคุณไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักนะ แต่ผมยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เฝ้ามองมา 6 ปี รู้จักกันตอนเข้ามาเรียน ปี 1 เฟรชชี่ เค้าคอยช่วยผมเสมอ จนเราสนิทกัน แต่คำว่าเพื่อนมันเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมจะทำยังไงดี อะ! เค้ายืนอยู่นั่นไง ผมไปหาเค้าก่อนนะ
“เฮ้! ทักกี้ยืนคุยก่ะใคร บ้ารึป่าว พูดอยู่คนเดียว” ผมทักเค้าออกไป แค่ทักผมก็ใจเต้นแล้วล่ะ ทำไงดีเนี้ย
“ป่าว กำลังเท้าความให้คนอ่านรู้เฉยๆ ไปกันได้ยัง ต้องไปเรียนcreateอีก ยังไม่อยากโดน จารย์ลิงว่าเอานะ” ชายหนุ่มร่างหนา (เล็กน้อย) ผิวขาวเหมือนหิมะเมื่อโดนแสงก็แสบตามากมาย (555) ผมสีทองที่ย้อมยิ่งขับให้ผิวดูขาวเข้าไปอีก เค้าดูดีมากๆเลยในสายตาของผม
“จิงสิทักกี้ วันนี้เห็นเค้าว่าจะมีการเปิดตัวชมรมดนตรีสากลล่ะ นายก็ชอบไม่ใช่เหรอ เราไปดูกันมั้ย” ผมเอ่ยชวนเค้า เพราะผมรู้ว่าเค้าชอบแค่ไหน เค้าเล่นกีต้าร์ไฟฟ้าครับ ผมเคยไปดูเค้าเล่นนะ แต่เป็นที่บ้านของเค้า เค้าเก่งมากๆเลย จนผมคิดว่าเค้าน่าจะเอาดีทางด้านนี้ ถ้าเค้าไปด้านนี้ เค้าคงไปได้ดีแน่ๆ แต่เราก็คงจะไม่ได้รู้จักไม่ได้สนิทกันอย่างนี้หรอก
“แล้วนายชอบเหรอ นายชอบคลาสิคนี่ ไปดูเดี๋ยวนายก็โวยวายออกมาเหมือนคราวที่แล้วอีก” เค้าโวยวายขึ้นมาหลังจากที่ผมเอ่ยชวน แล้วก็นั่งนิ่งเฉยเลย
“เฮ้ย ไมคิดนานจัง คราวนี้ไม่เป็นแบบคราวก่อนแล้วน่ะ คราวนี้จะปิดปากสนิทเลยล่ะ ไปดูกันเหอะ” ผมรีบบอกเค้าเมื่อเค้าหันมาทำหน้าแบบสยอง (ยังไงอ่ะ หน้าแบบสยอง ? _ ?) ให้ผมเดาเค้าคงนึกถึงเมื่อครั้งที่แล้ว ที่ผมโวยวายเมื่อเข้าไปได้แค่ 3 วิ ที่ผมโวยก็เพราะมีไอ่บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆก็เดินเข้ามาลูบหน้าอกของผมอ่ะ ผมไม่กล้าบอกเค้าก็เลยโวยวายเพื่อให้ออกมาเร็วที่สุด สุดท้ายก็สำเร็จ แต่ดูเค้าไม่ค่อยพอใจ ผมเลยชวนเค้าไปวันนี้เพื่อไถ่โทษคราวที่แล้ว แต่ดูเค้าไม่ค่อยจะเชื่อผมซักเท่าไหร่ จนผมต้องใช้ไม้ตาย เอาหน้าไปถูๆไถๆตรงบ่าของเค้า
“โอเค งั้นเราเรียนเสร็จก็ไปล่ะกัน หันไปตั้งใจเรียนได้แล้ว” แล้วเค้าก็ตกลงแถมยังบอกว่าเลิกแล้วไปเลย อย่างงี้ซิค่อยสมกับที่ผมแอบชอบเค้าหน่อย ผมหันหน้าไปเรียนต่อ แต่ผมก็แอบองเค้าตลอดเวลาที่เรียนเลยนะ ซีกหน้าด้านข้างของเค้ามันทำเอาผมใจเต้นทุกครั้ง บางครั้งเค้าหันมาเห็นเค้าก็มักจะยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนทุกครั้ง นายอย่ายิ้มอย่างนี้ได้มั้ย เพราะมันทำให้ชั้นคิดมากเกินกับคำว่าเพื่อนที่นายคอยย้ำมาทุกครั้ง
ทำไมนะ
ทุกครั้งที่บอกว่าเพื่อน ใจผมมันจะแปล๊บขึ้นมาทุกครั้ง
ทุกครั้งที่บอกว่าเพื่อน ใจผมมันจะหวิวๆขึ้นมาทุกที
ทุกครั้งที่บอกว่าเพื่อน ใจผมมันจะร้องไห้ขึ้นมาตลอดเวลา
ผมจะทำไงดีล่ะ
ทำยังไงกับความรู้สึกที่แปรเปลี่ยน
ทำยังไงกับความรู้สึกเจ็บและบาดลึกในใจ
ทำยังไงกับความปวดร้าวเหมือนตายซะทุกครั้ง
ผมต้องเก็บความลับนี้ต่อไปจนกว่าผมจะหายไปใช่มั้ย หายไปจากชีวิตของเค้า
แล้วผมจะรู้คำตอบของมันได้เมื่อไหร่กัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ | |
|
| | |
pindinaa
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 113
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Thu Apr 05, 2007 6:42 pm | |
| +++ หลังเลิกเรียน +++
“ดูซิทักกี้ น้องๆเต็มเลยล่ะ ดูนู่นซิ เค้ากำลังจะเปิดคอนเสิร์ตล่ะ ไปๆๆๆ ไปดูกัน” ผมรีบลากเค้าไปหน้าเวทีก่อนจะมีคนชิงตัดหน้าผมซะก่อน
ดูซิมันลากผมไปมาอย่างกับตุ๊กตา ผมไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนลากไปหน้าเวทีแล้ว
“หน้าเวทีเลยเหรอสึบาสะ มันไม่หน้าไปเหรอ นายไม่ชอบนี่ อยู่หลังๆก็ได้” ผมรีบหันไปบอก ก็สึบาสะเกลียดเสียงดังนี่ ผมไม่อยากให้เค้าต้องมาทนฟังกับผม ก็ผมเป็นห่วงนิ
“ไม่เป็นไร เราทนได้เพื่อนาย” ผมหันไปตอบเค้า แต่ประโยคหลังเค้าคงไม่ได้ยิน เพราะมันเป็นจังหวะเดียวกับที่บนเวทีเค้าเริ่มแสดง ดีแล้วล่ะที่เค้าไม่ได้ฟัง เพราะถ้าเค้ารู้เค้าคงทำหน้าไม่ถูกแน่ๆ
ผมเองรู้สึกตกใจกับคำพูดที่ผมได้ยิน ‘เราทนได้เพื่อนาย’ ผมไม่กล้าหันไปมองเพราะตอนนี้ผมทำหน้าไม่ถูก ผมรู้ว่าหน้าผมคงแดงไปหมดแล้ว แต่เค้าคงพูดเพียงเพื่อเอาใจผมแน่ๆ ก็เรามันเพื่อนกันนี่ คำนี้มันค้ำคอผมทำให้ผมไม่กล้าพูดอะไรออกไป แม้แต่ความรู้สึก
“สวัสดีครับ พี่ๆน้องชาวเคโอทุกคน วันนี้เราจะมีไลฟ์พิเศษ เพื่อให้คอดนตรีของเราได้ฟัง ก่อนที่จะตัดสินในมาเดินบนเส้นทางแห่งเสียงเพลงพร้อมๆกับเรานะครับ ไปพบกับวงของพวกเราเลยครับ”
HEY GIRL! Oshiete donna yume mite Hitori bocchi yoake matta no? HEY BOY! Hitomi ni kakuretemo shouganai Arifureta jyoushiki kono machi jya hijyoushiki
TAKE IT EASY NOW！ What's going on? Kirikaete What's going on? Norikoete I'm moving on Itsumo sou shitenjyanai? TAKE IT EASY NOW！What's going on? Chikazukuto Just moving on Kiesouna Jyounetsu wa sorezore no mune ni
Iyasarecha monotarinai Ganbaru dake jya sukuwarenai Kimajime sugitemo nozomu basho ni tatenai Shunkan wo eien ni kokoro de kiritotte Osorezu ni TROUBLE ni DIVE shitemiro Life goes on！
พอเพลงเริ่มขึ้นทำให้ผมต้องหันไปดูคนข้างๆทันที เพราะเพลงมันเสียงดังมากๆ ประจวบเหมาะกับที่สึบาสะหันมาหาผมด้วย
“หนุกดีนะ วงนี้ร้องเก่งจัง” เค้าพูดแบบไม่มีเสียงมาทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้เลย ผมเลยหันกลับไปดูต่อ อย่างที่สึบาสะบอก วงนี้ทั้งร้องทั้งเต้นดีมากๆเลยล่ะ (555 โปรโมตซะงั้น) ทำเอาเค้านึกถึงตอนสมัยมอปลาย ตอนที่เค้าทำร่วมกับวงของเค้าเพื่อเข้าแข่ง แต่พอชนะเค้าก็ไม่สามารถที่จะเล่นมันต่อไปได้ หนึ่งในเพื่อนร่วมวงของเค้าได้ตายจากเค้า ชิบูทานิ ซึบารุ เค้าดื่มเข้าไปมาก ผมจะขับไปส่งมันที่บ้านก็ไม่ยอม จนสุดท้าย ก็ซิ่งไปชนกำแพง ทำให้วงของพวกผมแตกกันไปคนละทาง ผมมาเรียนที่นี่ ที่เหลือมันไปต่อนอกกันหมด เหลือแค่ผมเท่านั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ทักกี้ ทักกี้ นี่! ทักกี้ เหม่ออะไร เพลงจบแล้วนะ คนทยอยออกหมดแล้ว นายเป็นอะไรรึป่าว (ชั้นเป็นห่วงนายนะ)” ผมถามเค้าหลังจากที่ผมเรียกเค้าอยู่นานมาก กว่าวิญญาณจะเข้าร่าง สงสัยคงตามแม่สาวทรงโตข้างๆไปแหง่ๆเลย
“โทษทีนะ พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย เรากลับกันเถอะ” ผมรีบตอบทันที แล้วก็รีบชวนสึบาสะก่อนที่เค้าจะถามต่อ ก็เจ้านี่มันชอบคิดมาก โดยเฉพาะผมเล่าอะไรให้ฟัง ก็จะเอาไปคิดจนนอนไม่หลับ เป็นหมีแพนด้าไปหลายวัน ไม่รู้จะคิดอะไรกันนักกันหนา ผมยังไม่คิดเลย (ก็เจ๊เค้าคิดแทนแล้วไง)
“....................................................”
“สึบาสะ” ผมเห็นเค้าเงียบก็หันไปมอง ปรากฏว่าเจ้าตัวเค้าเดินไปนู่นแล้ว ไม่รอผมเลยจนผมต้องวิ่งไปตาม เกิดอะไรขึ้นนะ
“สึบาสะ เป็นไรเหรอ เดินไม่รอกันเลย”
“ก็นายนั่นแหละ มีอะไรไม่ยอมบอก เพื่อนกันรึป่าว” ผมหันไปว่าเค้าทันที ก็เค้าเป็นไรไม่ค่อยยอมบอกผมเลย ผมเป็นห่วงนะนี่ ห่วงได้แค่ในฐานะเพื่อน ห่วงในฐานะที่ผมไม่ต้องการ
“ไม่ได้เป็นไรจริงๆ พอดีคิดถึงวงดนตรีเมื่อกี้นะ เล่นกันดีมากเลย ผมแค่อยากจะเล่นให้ได้อย่างนี้บ้างแค่นั้นเอง” ผมที่เห็นเค้าโวยมาก็เลยต้องรีบเฉเรื่องทันที แม้คำสุดท้ายจะทำให้ผมเจ็บก็ตาม นั่นสินะ เพราะเป็นเพื่อนก็เลยห่วงซินะ ผมคงมีความหมายแค่นั้นจริงๆ
“งั้นเหรอ งั้นนายก็เข้าชมรมซะสิ น้องเค้าไม่ว่าอะไรอยู่แล้วนิ อีกอย่างนายเองก็เล่นเก่ง ไปสมัครเลยซิ น้องเค้ารับนายแน่ๆ จริงสิวันนี้ไปบ้านนายนะ อยากฟังนายเล่น ไม่ได้ฟังตั้งนานแล้ว” ผมก็นึกว่าเค้าคิดอะไร ที่แท้ก็อยากจะเล่นแล้วก็ไม่บอก ผมก็เลยตื้อขอไปฟังที่บ้านของเค้า ก็คนมันอยากฟังอ่ะ แล้วผมก็ลากเค้าไปสมัครเข้าชมรม เค้าตามใจผมอยู่แล้ว ก็เค้าไม่เคยปฏิเสธผมเลยนี่นา (จ้าๆๆ เจ๊รู้ว่าเค้าตามใจ)
“ตามใจนายละกัน งั้นชั้นไปสมัครก่อนนะ นายรอตรงนี้ เดี๋ยวกลับด้วยกัน แล้วเดี๋ยวดึกๆจะไปส่งนายที่บ้าน” สุดท้ายผมก็ตกลงที่จะสมัครเข้าชมรม เพราะใครบางคนที่เค้าอยากเห็นผมเล่น ผมบอกให้เค้ารอเพื่อที่ผมจะไปสมัครแล้วก็ไปที่บ้านของผม ไปฟังเพลงที่ผมได้แต่ง แต่งให้เค้าฟังคนเดียว
“เออ....... น้องๆ คนที่สมัครเข้าต้องเรียนเฉพาะป.ตรีรึป่าว” ผมถามน้องที่นั่งกันอยู่ตรงนั้น พอผมดูดีๆ ก็เป็นน้องที่ขึ้นไปร้องทั้ง 6 คนนี่นา
“ไม่จำเป็นครับพี่ พี่เรียนป.โทใช่มั้ยฮะ พี่ลงชื่อที่ฝากนี้นะครับ”
“น้องๆร้องกันเก่งนิ แต่งกันเองเหรอ ชื่ออะไรกันมั่งล่ะ” ผมถามน้องที่นั่งๆกันอยู่ ต้องหาพวกไว้ก่อน ตอนเข้าจะได้ไม่ต้องนั่งคนเดียว (ดูๆ คิดเข้าไปได้)
“แต่งกันเองครับพี่ เอ๊ะ! ชื่อพี่คุ้นๆนะฮะ ทาคิซาว่า ฮิเดอากิ เฮ้ย! แกคุ้นชื่อนี้กันป่ะ กรูรู้สึกคุ้นๆว่ะ เอ่อ พี่เคยลงแข่งรึป่าวครับ” หลังจากรุ่นน้องตรงหน้าหันไปถามเพื่อนร่วมวงก่อนกลับมาถามทักกี้ ทำให้คนอื่นๆเดินเข้ามาฟังด้วยใกล้ๆ
“เราจะคุ้นชื่อพี่ก็ไม่แปลกหรอก เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน พี่เคยลงแข่งนะ” ผมบอกตอบน้องที่ถามผม ไม่อยากว่านะแต่ ถ้าจะกินเก่งแหง่ๆ ก็สมบูรณ์ซะอย่างงั้น (555)
“พี่ใช่ที่ชนะเลิศด้วยใช่มั้ยครับ ผมจำได้เพลงที่พี่ร้องกัน พวกผมยังไปดูกันอยู่เลย” คราวนี้คนบอกเป็นหนุ่มหน้าสวย ตาที่เรียวเล็กผลักให้ดูเด่นขึ้นมา
“อืม ใช่ ดูเหมือนยังตอบคำถามพี่ไม่ครบนะ ชื่ออะไรกันล่ะ” ผมอยากหัวเราะมากๆเลยล่ะ ก็ดูซิ ถามซะจนผมจะตอบตามไม่ทัน
“ผมอาคานิชิ จินครับ เรียกผมว่าจินก็ได้ครับ” คนแรกที่ตอบก็เด็กสมบูรณ์ที่ผมบอกไปแล้วนั่นแหละ
“ผมคาเมะนาชิ คาซึยะครับ เรียกว่าคาเมะก็ได้ครับ” คนนี้ก็หนุ่มหน้าสวยตาเรียวเล็กที่ผมบอกน่ะแหละ ชื่อคาเมะเหรอ เต่าชะมัด (ว่าน้องเมะได้ไงกี้)
“ผมทางุจิ จุนโนะสุเกะครับ เรียกว่าจุนโนะก็ได้ครับ” คนนี้สูงมากเลยล่ะครับ (ยังกับเปรต - ดูๆๆๆ ดูมันคิดได้) สูงจนผมไม่อยากยืนใกล้เลยล่ะ
“ทานากะ โคคิครับ เรียกโคคิก็ได้ครับ” ส่วนนี่ก็หน้าตาหน้ากลัว จนผมไม่อยากเข้าใกล้เหมือนกัน
“ผมหัวหน้าวงอุเอดะ ทัตสึยะครับ เรียกทัตสึยะหรือทัตจังก็ได้ครับ” สวยจังแฮะ หน้าหวานเหมือนเจ้าเต่าเลย
“นากามารุ ยูอิจิครับ เรียกยูเฉยๆก็ได้ครับ” จมูกโตชะมัด อยู่ใกล้คงไม่มีอากาศหายใจแน่ๆ ก็มันคงเอาอากาศไปหมด
“เรียกพี่ว่าทักกี้ก็ได้นะ แล้วกิจกรรมชมรมต้องเข้าเมื่อไหร่ วันไหน บ่อยแค่ไหน” ผมต้องรีบถามแล้วก็หันไปมองสึบาสะ มีใครก็ไม่รู้มายืนอยู่ด้วยเต็มไปหมด จะว่าไม่ได้นี่ สึบาสะเค้าเป็นดังอยู่แล้ว ฝีมือเปียโนผู้สร้างชื่อให้มหา’ลัย
“สำหรับป.โทจะเข้าเมื่อไหร่ก็ได้ครับ วันไหนก็ได้ บ่อยแค่ไหนก็ได้เช่นกันครับ จริงสิพี่ทักกี้ อีกประมาณ 1 เดือน จะมีคอนของพวกเราเป็นงานของมหาวิทยาลัยของเราครับ พี่มาเล่นกับพวกผมด้วยนะครับ ฝีมืออย่างพี่เจ๋งอยู่แล้ว มานะครับ พวกผมจะซ้อมทุกเย็น 5 โมง ทุกวันนะครับ มาให้ได้นะครับ” ทักกี้พยักหน้ารับก่อนโบกมือให้กับรุ่นน้อง แล้วรีบเดินไปหาสึบาสะเพื่อไล่เจ้าตัวก่อกวนทั้งหลายทั้งแหล่ให้ไปให้พ้น (ไล่เลยลูก จุดธูปเชิญไปเลยลูก)
“สึบาสะ กลับกันเถอะ เดี๋ยวจะกลับบ้านดึกกว่าเดิมนะ” ทักกี้เดินเข้าไปโอบไหล่สึบาสะ แล้วก็พาเดินออกมาจากวงปลาปิรันย่าทันที แต่ละคนมองสึบาสะตาระห้อย ก็กว่าจะได้คุยกับสึบาสะก็ต้องรอทักกี้ไม่อยู่ถึงจะได้คุย ฮือๆๆๆ
“ทักกี้ ทำไมพาเราออกมาอย่างนี้ล่ะ เสียมารยาทกับคนอื่นเค้านะ” สึบาสะบอกกับทักกี้หลังจากเดินห่างคนอื่นๆออกไปแล้ว หรือว่าเค้าจะหึงผมเหรอ ผมจะดีใจได้มั้ยเนี้ย ผมเข้าข้างตัวเองได้มั้ย
“สึบาสะไม่เห็นสายตาของพวกนั้นเหรอ จ้องจะเขมือบแบบนั้น เพื่อนก็ต้องห่วงเพื่อนเป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะ” เพื่อนคำนี้อีกแล้วซินะ เวลาผมพูดทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ ต้องเก็บมันไว้อีกนานแค่ไหนกัน
‘เพื่อนเหรอ’ คำนี้ที่หลุดออกมาจากปากของเค้า ผมจะทำใจยอมรับได้มั้ยนะ จะต้องใช้เวลาแค่ไหน
ตลอดเวลาที่นั่งบนรถ ทั้งสองต่างก็เงียบ คนนึงเงียบเพราะคิดถึงคำพูดที่พูดออกไป อีกคนคิดถึงคำพูดที่ได้รับฟัง ต่างความคิดแต่คิดแบบเดียวกัน คิดถึงอีกคนทั้งๆที่เค้าก็อยู่ตรงหน้า แต่แตะต้องไม่ได้ แสดงความรักออกมาก็ไม่ได้ จนรถเข้ามาจอดยังโรงจอดรถที่บ้านของทักกี้ ต่างคนจึงออกจากความคิดของตน
“เข้าบ้านเถอะสึบาสะ เดี๋ยวกินข้าวก่อนนะแล้วค่อยกลับ” ผมบอกกับสึบาสะก่อนที่จะลงจากรถ เมื่อเห็นเค้าพยักหน้ารับผมจึงเดินเข้าบ้านไป ก่อนที่เค้าจะเดินตามเข้ามา แม่และพ่อที่อยู่ในห้องอาหาร ออกมาเรียกพวกผมเข้าไปกินข้าว ผมที่รู้สึกหิวก็ซัดซะเต็มคราบ แต่อีกคนนี่ซิ ทำไมนะ ถึงเอาแต่เขี่ยข้าวไปมา บอกที่ก็ตักเข้าปากที สงสัยผมคงต้องจับเค้ามาถามแล้วมั้ง พอผมวางช้อน เค้าก็วางด้วย ข้าวในจานก็เหลือตั้งมาก กลับบอกผมว่าอิ่ม เฮ้ย! ช่างเถอะ เดี๋ยวไปถามข้างบนละกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ | |
|
| | |
pindinaa
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 113
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Thu Apr 05, 2007 6:43 pm | |
| +++ ห้องนอนทักกี้ +++
พอก้าวเข้ามาในห้องสึบาสะก็ตรงไปยังเตียงนอนของผมทันที โดดลงไปนอนอย่างกับเด็กๆ แถมยังเอาเจ้าหมีของผมไปนอนกอด อีกทั้งยังมาเร่งให้ผมร้องเพลงให้ฟังอีก เดี๋ยวค่อยถามก็ได้ ผมจึงเดินไปเอากีต้าร์ที่วางอยู่มุมห้อง มานั่งข้างเตียงที่สึบาสะนอนเล่นอยู่ อีกทั้งหันหน้ามามองผมอีกต่างหาก รู้มั้ย อย่าไปนอนอย่างนี้ที่ไหนนะเดี๋ยวจะโดนจับปล้ำเอา ผมรีบหันหน้ากลับมายังกีต้าร์ก่อนจะเริ่มเล่นเพลงให้สึบาสะฟัง
“ความลับที่ผมปกปิดมันไว้
เปิดเผยไม่ได้เพราะมันจะทำให้เธอนั้นเสียใจ
เพราะอะไร ผมถึงต้องเก็บมันเอาไว้
เพราะเธอที่ผมรักทุกลมหายใจ
เพราะเธอที่เป็นเพื่อนกันมานานแสนนาน
ทำยังไงดี ผมจะทำยังไงดี
ให้ความรู้สึกนี้ยังเป็นความลับอยู่
บอกผมหน่อยได้ไหมสายลม
ช่วยผมหน่อยได้ไหมแสงสว่าง
ปิดความรู้สึกให้ผมได้ไหมสายน้ำ
ให้ความรู้สึกนี้ยังคงอยู่
แต่ไม่ต้องการให้ใครได้รู้
โดยเฉพาะเพื่อนที่ดีคนนั้น
ช่วยปกปิดความรู้สึกนี้ที
ก่อนที่ผมจะเก็บมันไว้ไม่ไหว
ก่อนที่ผมจะบอกเธอออก
ช่วยทำลายผมก่อนได้มั้ย
ก่อนที่ผมจะทำร้ายเพื่อนของผมคนนั้น
ความลับยังคงต้องเป็นความลับต่อไป
เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ
ให้ความลับนี้ไปพร้อมกับชีวิตของผม
ไปพร้อมกับลมหายใจของผมตลอดไป”
“ทักกี้ เพลงนี้นายแต่งเองเหรอ เพราะดีนะ แต่ฟังแล้วมันเศร้าๆจัง เธอที่ว่าคือใครเหรอ หรือแค่สมมุติขึ้นมา” สึบาสะที่ฟังจบ หันมาคุยกับทักกี้ ก็เค้ารู้แปลกใจกับเนื้อเพลง มันโดนใจเค้าเลยละ ‘เปิดเผยไม่ได้เพราะมันจะทำให้เธอนั้นเสียใจ’ เธอคนนั้นเป็นใครล่ะ ใจผมหล่นวาบเลยหลังจากฟังประโยคนั้น และอีกหลายประโยคถัดมา เค้ารักใครเหรอ แต่คงไม่ใช้ผมแน่ๆ
“อืม...ผมแต่งเองแหละ มันเป็นเพลงจากความรู้สึก ส่วนเธอคนนั้นเหรอ................. เค้าไม่รู้หรอกว่าผมแอบมองเค้าอยู่” ผมตอบคำถามของสึบาสะ ไม่กล้าเงยหน้ามองเลยซักนิด ผมกลัว กลัวว่าดวงตาของผมมันจะทรยศตัวของผมเอง กลัวมันจะบอกความรู้สึกของคนตรงหน้าออกไป
“งั้นเหรอ แล้วเรารู้จักมั้ย” แม้ผมจะถามด้วยความร่าเริง แต่หัวใจของผมมันกลับร้องไห้ กลัว ผมกลัวคำตอบที่จะได้รับ กลัวจับใจ
“รู้จักสิ รู้จักดีด้วย” ไม่รู้ทำไมผมถึงตอบสึบาสะไปแบบนั้น กลัวที่เค้าจะรู้คำตอบ แต่ก็อยากบอกให้รู้บ้าง แค่นั้นก็ดีกับหัวใจแล้ว
“เรารู้จักด้วยเหรอ ใครล่ะ มากิจังเหรอ หรือว่าเอมิจัง มาอิจัง ซึกิจัง ใครอ่ะ บอกเราหน่อยสิ” ใครกันนะที่ผมรู้จัก ผู้หญิงคนไหนนะที่เป็นคนได้หัวใจของเค้าไป ใครกัน
“ไม่ต้องเดาหรอก เดาไปก็ไม่ถูก จริงสิ จากนี้ไปคงไม่ได้ไปส่งกลับบ้านแล้วนะ มีซ้อมเพลงกับรุ่นน้องเค้า แล้วก็คงจะแสดงในคอนเดือนหน้าต่อเลย ไป กลับได้แล้วก่อนที่มันจะดึกมากกว่านี้ เดี๋ยวชั้นไปส่ง” ผมรีบเบนเรื่องทิ้งเพราะกลัวเค้าจะจับได้ พอผมเห็นว่าเค้าไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ลุกเดินออกไปทันที ทำให้ผมรีบตามเค้าไป
บนรถความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้ง หลายครั้งที่พบเปิดปากจะถามตอนที่นั่งมาร่วมทั้งเมื่อกี้ด้วย แต่เสียงกลับไม่ผ่านออกไปเลย ผมไม่ได้ถามเค้าซักทีจนถึงบ้านเค้า เค้าหันมาลาผมเหมือนอย่างทุกครั้ง และเค้าก็หอมแก้มผมอย่างที่เป็นเหมือนเช่นทุกที แล้วเค้าก็ลงจากรถไป ปล่อยให้ผมกลับบ้านไปด้วยความคิดเต็มหัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++ ห้องสึบาสะ +++
ผมกำลังทำอะไรอยู่นะตอนนี้ อ๋อ! ผมกำลังนอนคิดเรื่องของทักกี้อยู่ คิดจนผมนอนไม่หลับ เพลงที่ผมได้ฟังเมื่อกี้ แม้ได้ฟังแค่ครั้งเดียว ผมกลับจำเนื้อเพลงได้แม่นยำ เพราะอะไรนะ คงเป็นเพราะเนื้อเพลงที่เค้าแต่งก็ได้มั้ง มันโดนใจผมเลยล่ะ ตรงกับความรู้สึกของผมในตอนนี้
‘ความลับที่ผมปกปิดมันไว้
เปิดเผยไม่ได้เพราะมันจะทำให้เธอนั้นเสียใจ
ให้ความรู้สึกนี้ยังคงอยู่
แต่ไม่ต้องการให้ใครได้รู้
โดยเฉพาะเพื่อนที่ดีคนนั้น
ช่วยปกปิดความรู้สึกนี้ที
ก่อนที่ผมจะเก็บมันไว้ไม่ไหว
ความลับยังคงต้องเป็นความลับต่อไป’
ผมจะทำยังไงกลับความรู้สึกนี้ดี อยากบอกแต่บอกไม่ได้เพราะกลัวที่จะเสียเพื่อนที่แสนดีคนนี้ไป อยากพูดแต่พูดไม่ได้เพราะกลัวที่เค้าจะหายไป ผมต้องเก็บมันไว้เป็นความลับแค่ไหนนะ มีใครบอกผมได้มั้ย บอกผมที่สิ ช่วยผมหน่อยสิ ทำยังไงถึงจะลืมเค้าได้ ผู้หญิงคนนั้น สรุปแล้วเป็นใคร ทำไมเค้าต้องปิดผมด้วย ถ้าเค้าบอกมาผมคงตัดใจจากเค้าได้จริงๆ แม้รู้ว่าจะทำไม่ได้ก็เหอะ ผมหอมแก้มเค้าเหมือนทุกครั้ง เค้าจะรู้สึกอะไรบ้างมั้ยนะ จากวันนี้ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคงจะน้อยลง ดีแล้วล่ะที่เค้ากลับไปเล่นดนตรีอีกครั้ง แม้จะเศร้าแต่คงต้องทน ทนได้อีกนานแค่ไหน จะปิดเป็นความลับได้อีกนานเท่าไหร่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++ ห้องทักกี้ +++
ตั้งแต่กลับมาผมก็ซุกหน้ากับหมีที่เมื่อกี้สึบาสะกอดอยู่ ยังได้กลิ่นน้ำหอมอยู่เลย แล้วอย่างนี้ผมจะตัดใจจากเค้าได้มั้ย เพลงเมื่อกี้ผมก็แต่งให้เค้า บอกความรู้สึกผ่านเพลงเพื่อที่จะให้รับรู้ แต่เค้ากลับไม่ได้รู้ถึงความรู้สึกของผมเลย แถมยังถามอีกว่าผู้หญิงคนไหน ผมอยากบอกว่าเป็นเค้าแต่ก็ไม่กล้า
‘ผมต้องเก็บมันเอาไว้
เพราะเธอที่ผมรักทุกลมหายใจ
เพราะเธอที่เป็นเพื่อนกันมานานแสนนาน
ทำยังไงดี ผมจะทำยังไงดี
ให้ความรู้สึกนี้ยังเป็นความลับอยู่
เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ
ให้ความลับนี้ไปพร้อมกับชีวิตของผม
ไปพร้อมกับลมหายใจของผมตลอดไป’
ผมจะทำยังไงดีกับความรู้สึกที่มากขึ้นทุกครั้ง อยากบอกแต่บอกไม่ได้เพราะกลัวที่เพื่อนที่แสนดีจะเดินจากไปไกล อยากพูดแต่พูดไม่ได้เพราะกลัวที่เค้าจะจากลาผมไป ความรู้สึกนี้ต้องเก็บไว้นานแค่ไหนกันนะ ผมจะตัดจากเค้ายังไงดี ผมรู้ว่าตัวผมขาดเค้าไปไม่ได้ วันที่ผมจะจากเค้าไปคือวันที่ผมไม่หายใจอีกแล้ว ตอนนี้ แค่ผมได้หายใจในอากาศเดียวกับเค้าก็ดีใจแล้ว ได้พูดคุยก็สุขใจแล้ว ก่อนจากไปเค้าหอมแก้มผมเหมือนทุกครั้ง เค้าจะรู้มั้ยว่ายิ่งทำให้ผมรักเค้าไปมากแค่ไหน มากอย่างที่โลกนี้ผมให้ใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเค้าคนเดียวเท่านั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ | |
|
| | |
pindinaa
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 113
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Thu Apr 05, 2007 6:43 pm | |
| ทุกเย็นผมต้องซ้อมดนตรี ที่ผมอยากร่วมกันคอนครั้งนี้ก็เพราะผมอยากเล่นให้เค้าดู ให้เค้าได้เห็นตัวตนของผมก่อนหน้านี้ ผมแต่งเพลงขึ้นมาเพลงนึง เพลงที่แทนความรู้สึกของผมทั้งหมดให้เค้า ผมเร่งวันเร่งคืนที่จะแต่งมันออกมา น้องๆเองก็ให้ความร่วมมือกับผมดีมากเลย คอยก่อกวนจนผมแทบจะฆ่าอย่างดียิ่ง (ดีตรงไหน) หนึ่งเดือนมันแค่เวลาเพียงแป๊บเดียว ดูซิ พรุ่งนี้ก็วันแสดงแล้ว หลังจากนัดแนะกับพวกก่อกวนทั้ง 6 ผมก็ขับรถกลับมาบ้าน เหนื่อยชะมัดเลย แต่ความเหนื่อยของผมหมดไปเมื่อได้รับข้อความจากสึบาสะ
‘พรุ่งนี้ พยายามเข้านะ เราจะไปดูด้วย เราอยากเห็นนายร้องเพลงบนเวทีนานแล้ว คงได้สมหวังซะที อย่าไปปอดบนเวทีล่ะ ลงมาจะสมน้ำหน้าให้ :p
สึบาสะ’
ข้อความสั้นๆเพียงไม่กี่ประโยค เป็นพลังให้ผมได้มากเลยล่ะ แม้หลังๆจะรวนๆผมหน่อยก็เถอะ พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่ผมจะได้บอกความในใจให้คนๆนั้นได้รู้ซะที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++ วันกิจกรรม เวลา 2 ทุ่มเศษๆ+++
โอ๊ย! ดูท่าเวทีคอนคงพังก่อนแน่ๆ ก็ดูคนที่มาซิ ยังกับฝุ่นละอองเชียว (เวอร์ไปรึป่าวจ๊ะเจ๊) ดีนะที่ผมมาก่อน เลยได้ที่นั่งหน้าเวที ผมจะได้เห็นทักกี้บนเวทีแล้วสินะ อีกเพียงห้านาที วันนี้เค้าจะโชว์อะไรให้ผมดูนะ อีกเพียงสามนาที ตื่นเต้นชะมัดเลย แค่ข้างล่างยังขนาดนี้ แล้วข้างบนจะขนาดไหนล่ะเนี้ย อีกสามสิบวิ ใกล้แล้ว ผมใกล้จะได้เห็นเค้าแล้ว
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
พวกเค้าออกมากันแล้ว เท่ห์ชะมัดเลยทักกี้ ทำไมตอนอยู่กับชั้นนายไม่เท่ห์แบบนี้หะ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุม 2 เม็ดบน แหวกให้เห็นกล้ามอกขาวอย่างชัดเจน กางเกงยีนส์ขาดๆที่เพิ่มให้โดดเด่นยิ่งขึ้น เพลงแต่ล่ะเพลงที่พวกเค้าร้อง ไม่มีเพลงไหนที่จะไม่โดนเลย ทุกเพลงที่ร้องทำให้พวกที่อยู่ข้างล่างสนุกมากๆเลยล่ะ เพลงเล่นมาจนถึงเพลงสุดท้ายของพวกเค้าแล้ว ทำไมต้องปิดไฟด้วยนะ อะๆๆๆ เปิดแล้ว คนอื่นหายไปไหนกันหมด เหลือทักกี้คนเดียวเอง เค้าร้องคนเดียวเหรอ
“สวัสดีครับ ผมทาคิซาว่า ฮิเดอากิ เรียนป.โทดีไซน์ เพลงที่ผมจะร้องต่อไปนี้เป็นเพลงที่ผมแต่งให้กับคนๆนึง ผมอยากให้เค้าได้รับฟังเพลงนี้ พร้อมๆกับฟังความรู้สึกของผมไปด้วย เชิญฟังได้เลยครับ เพลง ‘คำตอบของความลับ’ ครับ
เธอถามว่าฉันชอบใคร ฉันก็คงเอียงอายและตอบไม่ได้ซักที ละเธอไม่รู้จริงๆหรือไร ว่าเรื่องราวในหัวใจ ฉันคลั่งไคล้แต่เธอคนนี้
*คำถาม...คำนี้สะกิดใจ อยากรู้...ว่าเธอจะคิดเช่นไร หากฉัน...เปิดเผยความจริงในใจ ว่าคนใกล้ตัวอย่างฉัน วิ่งหนีคำว่าเพื่อนกันมาแสนไกล
**และนี่ก็คือความลับ เฝ้ารอแต่เธอรู้ไหม กี่ทีที่เรายืนข้างกัน ฉันแอบฝันไปไกล ได้โปรดกุมมือจับฉัน และตอบให้ซักครั้ง ความลับที่เธอนั้นซ่อนอยู่ บอกให้รู้ว่ามีฉัน...ใช่หรือไม่
และเธอจะรู้สึกอย่างไร เมื่อคำถามว่าฉันชอบใคร ฉันตอบว่าฉันชอบเธอ และฉันควรทำอย่างไร เพื่อจะเปลี่ยนคำว่าเพื่อนเป็นคำว่า ฉันรักเธอ (*,**)
แล้วเราค่อยพบกันใหม่กับคอนครั้งต่อไปนะครับ”
แม้คอนจะจบไปแล้ว คนทยอยกลับกันแล้ว แต่ผมไม่สามารถลุกไปไหนได้ ทำไมกันนะ มันถึงเจ็บในอกอย่างนี้ เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก เจ็บจนอยากจะตายไปซะตรงนี้ เค้าร้องเพลงให้กับผู้หญิงคนนั้น เค้าคงรักเธอมาก แล้วผมจะไปสู้กับเธอในใจเค้าได้ยังไง ผมไม่รู้ว่านั่งอยู่นานเท่าไหร่ มารู้ตัวก็ตอนที่เค้าเดินเข้ามาสะกิดผมพร้อมชวนผมกลับบ้าน ผมได้แต่พยักหน้าตอบแล้วลุกเดินตามเค้าไป ไม่กล้าที่จะถามเพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับ คงต้องเก็บมันไว้เป็นความลับต่อไปสินะ
ถึงผมจะร้องเพลงจบไปแล้ว ไฟบนเวทีดับจนมองไม่เห็นเวทีแล้ว แต่ผมก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ผมร้องเพลงนั้นให้กับเค้า แต่คงขอคำตอบจากเค้าไม่ได้ ผมคงต้องเก็บความรู้สึกรักเจียนตายของผม ไว้ในใจต่อไป ไม่กล้าที่จะถามเพราะกลัวตาคู่นั้นจะบอกกลับมาว่าไม่ใช่ ผมเดินเข้าไปหาเค้าเพราะเค้าคงรอผมกลับบ้าน ผมชวนเค้าเพื่อที่จะกลับบ้าน เค้าได้แต่พยักหน้าแล้วเดินตามผมมา ไม่มีคำพูดที่จะบอกผมซักคำ ไม่คำถามที่จะถามเลยซักนิด แค่นี้ผมได้คำตอบอยู่แล้วในใจ ผมคงต้องเก็บมันไว้ต่อไปสินะ เก็บไว้เป็นความลับต่อไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ | |
|
| | |
pindinaa
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 113
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Thu Apr 05, 2007 6:43 pm | |
| ตั้งแต่วันนั้นผมกับสึบาสะไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้ากันเลย เหมือนกับว่าเค้าพยายามหลบหน้าผม และผมเองก็พยายามหลบหน้าเค้า เค้าคงจะรู้ว่าจริงๆแล้วผมรู้สึกยังไงกับเค้าแล้วมั้ง เค้าคงรังเกียจที่จะอยู่ใกล้ผมเหมือนเดิม ทำไมนะทุกอย่างไม่เป็นเหมือนเทพนิยาย ที่เจ้าหญิงเจ้าชายได้ครองรักกันอย่างมีความสุข แต่มันคงเป็นได้แค่ความฝัน ฝันที่ไม่เคยเป็นจริง
เดือนนึงแล้วซินะ ที่ผมหลบหน้าทักกี้เค้า ทำไมนะ ตั้งแต่ผมฟังเพลงนั้น มันเหมือนกับว่าเค้าร้องเพลงนั้นให้กับผม ไม่ได้ร้องให้กับ ‘เธอ’ ในเพลงนั้นเลย แต่ผมคงคิดไปเอง เค้าคงไม่หันมามองเพื่อนรักของเค้าคนนี้หรอก ก็คำว่าเพื่อนมันเป็นตัวปิดกั้นความรู้สึกของผมทั้งหมดเลย ผมไม่สามารถที่จะแก้ไขความรู้สึกตรงนั้นได้เลย แค่คิดผมก็กลุ้มแล้วล่ะ
สองเดือนแล้วซินะ ที่ผมกับสึบาสะไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันอีกเลย หน้าก็ไม่ได้เห็น เพราะผมกลัวจะห้ามใจตัวเองไว้ไม่ได้ อีกสามสี่เดือนผมก็จะเรียนจบแล้ว ไม่อยากให้ความรู้สึกนี้ค้างอยู่อย่างนี้หรอก แต่ไม่รู้จะบอกกับสึบาสะว่ายังไงดี สงสัย ความรู้สึกนี้ผมคงได้เก็บไว้จนชั่วชีวิตแน่ๆ
ครึ่งปีแล้วสินะ ผมกับทักกี้เรียนจบป.โทแล้ว แต่ตลอดหกเดือนผมกับเค้าก็ยังไม่เคยเจอกันเลย อาทิตย์หน้าผมจะต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ ถ้าผมไปผมจะอยู่ได้มั้ยนะ แล้วเค้าหล่ะจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าผมจะไปแล้ว ทำไงดีนะ น้องผมเอง เจ้าฮิโรกิก็บอกให้ผมพูดไปเลย ใครจะเหมือนมันล่ะ ไปสารภาพกับรุ่นพี่ที่มากกว่า 2 ปี อย่างนิชิกิโด เรียว เจ้าชายหิมะแห่งเคโอแล้วเจ้าตัวเค้าตกลงคบด้วย ผมมีแค่ปีกหนึ่งคู่ที่ไม่มีความกล้า แล้วชีวิตผมจะสมหวังกับความรักมั้ยเนี่ย
ปีนึงแล้วสินะที่ผมมาเรียนต่อที่นิวยอร์ค สึบาสะเค้าจะโกรธผมมั้ยที่มาโดยไม่บอกเค้า หลังเรียนจบโทจากเคโอ อีก 2 อาทิตย์ผมก็มาเรียนต่อทันที เพื่อนๆก็ไม่ได้บอกใคร เพราะถ้าบอกเพื่อนคนอื่นสึบาสะต้องรู้แน่ๆ ผมก็เลยบินมาโดยไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย ตอนนี้ก็ปีครึ่งแล้วสินะ ตั้งแต่คอนครั้งสุดท้ายที่ผมได้เล่น วันสุดท้ายที่ผมได้เจอหน้าเค้า เฮ้อ...ผมอยากเจอเค้าจัง อยากรู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง จะคิดถึงผมบ้างมั้ย หรือมีแค่ผมคนเดียวที่คิดถึงเค้านะ
ตอนนี้ผมเรียนจบแล้วนะ 3 ปี กับการจากลาประเทศของตัวเอง สามปีที่ไม่เคยกลับไปบ้านของตัวเอง ผมกลัวที่จะอดคิดถึงเค้าไม่ได้ ตอนนี้ผมกำลังเก็บของอยู่ เพราะถึงเวลาที่ผมต้องกลับไปจริงๆแล้ว กลับไปเผชิญสิ่งที่หลีกหนีมาสามปี กลับไปเจอความรู้สึกที่ทอดทิ้งมันไปนาน แล้วทักกี้เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมถามเพื่อนหลายต่อหลายคน ไม่มีใครรู้เรื่องเกี่ยวกับเค้าเลย ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ผมคิดถึงเค้าจัง เค้าจะคิดเหมือนผมมั้ยนะ ชีวิตตลอดสามปีที่นี่ ผมมีความสุขด้วยหน้ากากที่ผมสร้างขึ้น ในขณะที่หัวใจของผมมันกับร้องไห้ตลอดเวลา ผมคงต้องไปแล้วสินะ กลับไปเจอกับสิ่งที่ไม่อยากเจอมาทั้งชีวิต สิ่งที่เป็นความลับมาตลอด 9 ปี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทางเดินเข้าสู่มหาลัยเคโอทั้งสองข้างทาง กำลังโดนปกคลุมด้วยกลีบดอกซากุระสีออกดอกเต็มต้น ส่วนถนนสายนี้พวกผมเรียกกันว่า ‘STAR LORD หรือถนนสายดวงดาว’ อาจจะฟังดูเอียนๆซะหน่อยก็เถอะ พวกคุณคงไม่รู้ตำนานของถนนสายนี้สินะ มีคนๆนึงเคยเล่าให้ผมฟังว่า
‘ถ้าหากว่าคนที่ไม่เคยเจอกันมานาน แล้วบังเอิญมาพบกันบนถนนเส้นนี้ โดยต่างคนต่างเดินมาจากคนละฟากของถนน แล้วกลับมาเจอกันที่ต้นซากุระคู่ที่ 99 ที่ตั้งอยู่กึ่งกลางของถนนเส้นนี้ ช่วงจังหวะที่เจอกันมีลมพัดให้ดอกซากุระที่ยังไม่ถึงวันร่วงโรย ให้โปรายลงมาราวกับสายฝน แสดงว่าทั้งสอง ต่างก็เกิดมาเป็นคู่ของกันแหละกัน’
วันนี้ผมกลับมาเยี่ยมอาจารย์ ผมเดินดูดอกซากุระที่กำลังบานเต็มที่ ชูช่อแข่งกันอวดโฉมให้ผมได้เห็น วันนี้พึ่งบานเป็นวันที่สองเอง ผมเดินไปก็คิดถึงตำนานนี้ไป ผมรู้ว่าผมคงเป็นไปตามตำนานนี้ไม่ได้หรอก เพราะชีวิตของผมมันเป็นชีวิตที่ถูกสาปอยู่ จะหาคนแก้คำสาป ต้องหาคนที่รักในตัวตนของผม ไม่ใช่รักเพราะร่างกายของผม ผมจะเจอมั้ยนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ผมกำลังเดินออกจากมหาลัยผ่านถนนสายดวงดาวเพื่อที่จะกลับบ้าน ดอกซากุระกำลังสวยเลยล่ะ การที่ผมมองดูมันแบบนี้ทำให้ผมคิดถึงตำนานที่เคยได้ยินมา ผมเคยเล่าให้สึบาสะฟัง แต่ผมเล่าให้เค้าฟังไม่หมดหรอกนะ มันยังเหลืออีกส่วนนึง
‘ถ้าหากว่าคุณเจอคนๆนั้นที่ต้นซากุระคู่ที่ 99 ท่ามกลางสายฝนซากุระ แล้วเค้าทั้งสองได้มอบจูบแรกให้แก่กันและกัน จะทำให้อยู่คู่กันตลอดไปทั้งในชาตินี้และชาติหน้า’
ตามตำนานเค้าบอกว่าต้องเป็นจูบแรกของทั้งสอง สำหรับผม ผมยังไม่เคยมอบมันให้ใคร แต่กับสึบาสะตลอดสามปีนี้ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย รู้แค่ว่าเค้าไปเรียนต่อที่อังกฤษแค่นั้น เฮ้อ.....ผมไม่อยากคิดมันต่อเลย อืม...รู้สึกผมกำลังจะเดินเข้าใกล้ต้นซากุระคู่ที่ 99 แล้วนะเนี่ย จากเจอสึบาสะจัง แต่คงเป็นไปไม่ได้ ผมรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้ด้วย ใครกันนะ โอ๊ย...อยู่ๆลมก็พัดมาแรงชะมัด ทำเอาดอกซากุระร่วงลงมายังกับฝนเชียว ผมเห็นคนที่เดินมาแล้ว ม่ะ...ไม่จริงน่า สึบาสะ เป็นเค้าจริงด้วย เค้ากำลังมองผมด้วยเหมือนกัน ผมยืนมองตากับสึบาสะที่ต้นซากุระคู่ที่ 99 ท่ามกลางสายฝนซากุระที่ร่วงก่อนวันโรยลา
ผมกับเค้ายืนห่างกันแค่เอื้อมมือของผม ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ผมบังคับตัวเองไม่ได้ ผมกลับเอื้อมมือไปดึงสึบาสะเข้ามาในอ้อมกอดของผม เค้าเงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่งุนงงเล็กน้อย กำลังจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่ปล่อยให้เสียงใดๆหลุดรอดผ่านริมฝีปากบางนั้นได้เลย ผมก้มลงไปปิดกลีบปากบางนั้นด้วยริมฝีปากของผมเอง ไม่รู้ว่านานแค่ไหน มีคนมองมั้ย ผมไม่สนใจ เพราะผมคงเก็บมันไว้ไม่ได้แล้ว ความลับที่ซ่อนเอาไว้ในใจผมเสมอมา มือบางคู่นั้นเริ่มยกขึ้นมาทุบที่ไหล่ของผมเบาๆเป็นการประท้วงเพราะหายใจไม่ทัน ผมค่อยๆถอนริมฝีปากของผมออกจากกลีบปากบางๆนั้น ที่ตอนนี้มันแดงช้ำจากอารมณ์ของผม หน้าขาวๆที่ซึมซับสีของเชอร์รี่ได้อย่างสวยงาม ผมคิดดีแล้วล่ะ ชีวิตนี้ผมจะไม่ปล่อยมือจากร่างบางนี้แน่นอน จนกว่ามัจจุราชจะเป็นผู้ปลิดชีวิตของผมเอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เค้าจะรู้มั้ยว่านี่เป็นfirst kiss ของผมเลยนะ ทักกี้เค้าเล่นช่วงชิงมันไปจากผมในตอนที่ผมกำลังตะลึงที่เจอเค้าอยู่ ผมกับเค้าเหมือนเป็นไปตามตำนานเลยล่ะ ยกเว้นเรื่องจูบที่เค้าทำเกินเลยไป (หนูไม่ได้รู้เรื่องเลย ว่าเค้าเล่าให้ฟังไม่หมดอ่ะ) น่าตีจริงๆ แต่มันก็ทำให้ผมได้รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับผม เค้าเอ่ยปากบอกผมว่าเค้ารักผมมาตลอดเก้าปีที่ผ่านมา แม้มีคนเดินเข้ามามากมาย เค้ากลับละสายตาจากผมแม้เสี้ยววินาทีเดียวไม่ได้เลย เค้ายังบอกอีกว่าชีวิตเค้าคงอยู่ไม่ได้ถ้าเค้าขาดผม ผมเองก็อยากจะบอกเค้าเหมือนกันว่า ชีวิตผมก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าขาดเค้า แต่ผมไม่บอกหรอก เดี๋ยวเค้าได้ใจมากเกินไป ดูสิ ตอนนี้เค้ายังไม่ปล่อยผมออกอ้อมกอดของเค้าเลย คนเดินผ่านไปมาก็มองกันใหญ่ ผมก็อายเป็นนะ ไม่ได้หน้าหนาเหมือนเค้าซะหน่อย โอ๊ย.....................โอ๊ย...ตายแน่ๆเลยละ (>//////<) หน้าผมคงจะแดงกล่ำแน่ๆ ก็เค้าเล่นกระซิบข้างหูผมนี่น่า เค้าบอกว่าคืนนี้ขอให้อยู่กับเค้าทั้งคืนนะ ผมทำหน้าไม่ถูกแล้ว ได้แต่ซุกหน้าแดงๆของผมกับอกอุ่นๆของเค้า อยากมุดดินหนีชะมัด เฮ้ย............. แต่ก็เอาเถอะ ยังไงก็หนีไม่รอดอยู่ดี แล้วไว้พรุ่งนี้ผมมาบอกล่ะกันนะว่าเป็นไง ถ้าผมมีแรงบอกกับทุกคนนะ ตอนนี้คงต้องโดนเค้าเอาเปรียบตามระเบียบแล้วหล่ะ
ใครก็ได้ช่วยผมด้วย ฮือๆ ผมโดนเจ้าโกลเด้นท์เอาเปรียบทั้งคืนแน่ๆ ถ้าช่วยได้ก็ช่วยผมหน่อยล่ะกัน ถ้าใครช่วยนะผมจะมอบริมฝีปากนี้ให้คุณเลยหล่ะ (เฮ้ย.....ไม่ได้ ริมฝีปากนี้เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น – ทักกี้)
+++ +++ +++ +++ THE END +++ +++ +++ +++
จบแล้วค่ะ
หวานเกินไปมั้ย ยังไงถ้าอ่านแล้วก็เม้นกลับมาอีกทีด้วยนะคะ เราจะได้รู้ว่าเราแต่งเป็นยังไงบ้างนะ
ไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะ บาย AKAMATSU | |
|
| | |
shin_jin
โฮส ~ คัตตุนทั้ง 6 เป็นของคุณ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2394
อายุ : 33
Localisation : บ้านอาคานิชิ
Registration date : 15/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Thu Apr 05, 2007 8:23 pm | |
| หุหุ
หวานถูกใจจังเลย
อิอิ
จะรออ่านเรื่องต่อๆไปนะค่ะ | |
|
| | |
aimi
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 130
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Fri Apr 06, 2007 12:21 pm | |
| หวานถูกใจมาก ๆ เลยอ่ะ
เก็บมาตั้ง 9 ปี นานมากกกกก
แต่ในที่สุดก้รุ้ใจกันแล้ว
ก้รักกันไปนานนะ
แต่ว่าพี่กี้...ถนอมซึบะจังหน่อยนะ ฮิ ๆๆๆ | |
|
| | |
Hachikime
โฮส~ เกรด A
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 1078
อายุ : 35
Localisation : บ้านพี่คิ ห้องนอนคาเมะ
Registration date : 16/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Wed May 09, 2007 9:26 pm | |
| อิอิ จะไปช่วยเอาสึบะออกมาจากทักกี้
จะเอาริมฝีปากน้านนนนนนนนนนน
หวานถูกใจค่า ขอบคุณนะค้า | |
|
| | |
sakura_momoko
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 73
อายุ : 34
Registration date : 02/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Wed Jun 20, 2007 1:51 pm | |
| หวานมากเลยอ่ะ อิอิ
ชอบจังง | |
|
| | |
aimi
โฮส~ ข้างทาง
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 130
Registration date : 01/02/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Tue Jul 03, 2007 10:14 am | |
| หวานกันจังเลย
รักกันไปนานน้า..... | |
|
| | |
aee
เธเธนเนเธกเธฒเนเธขเธทเธญเธ
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU Fri Feb 22, 2008 10:54 pm | |
| ชอบอะแต่งมาอีกนะอยากอ่าน ชอบกี้ซึ  |
|
| | |
| | [SF] +++ คำตอบของความลับ +++ THE END by AKAMATSU | |
|
