SF BATHROOM
BY K.U.Karen
--------------------------------------------
Jin x Kazuya
--------------------------------------------ความเดิมตอนที่แล้ว
Click 
วันนี้ทุกอย่างดูราบรื่นผิดหูผิดตา คาซึยะเหลือเกิน ในความจริงแล้ว เรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา มันทำให้เขากระวนกระวายใจไม่น้อย เขาคิดหลายๆ อย่าง เขากลัว กลัวที่สุดว่า อากานิชิ จะรู้เรื่องของเขา แต่กลับ เปล่าเลย ในวันนี้ เขาเข้าไปสอนเหมือนปกติ เขากลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยของอากานิชิ จิน
และนั่นก็เป็นเรื่องดีกับเขาแล้วไม่ใช่หรือไร
คาซึยะ จึงสวมบทอาจารย์สุดเฮี้ยวเช่นเดิมที่คอยสั่งการบ้าน เยี่ยง สั่งน้ำมูกให้กับนักเรียนในปกครองของตน
.
.
เฮ่ย พวกมึง มีใครเห็นไอ่จิน บ้างปะวะ จิมมี่เอ่ยถามกลุ่มฮาเสะ ตามที่ได้รับหน้าที่จากโทมะ ให้มาตามลูกทีมเพื่อไปฝึกซ้อมในช่วงเย็น
ไอ่ลุกกระจ๊อกที่ชอบจับกลุ่มเม้าท์กัน อย่างกับเด็กผู้หญิง ก็หันมาส่ายหัวเกลียวกลาว
ใช่ .. ไม่มีใครรู้ อากานิชิ หายหัวไปไหน
ว่าแต่ วันนี้แกไม่มาร่วมสทนาปาร์ตี้ หรือว่ะ จิมมี่ เดินตามหาไอ่จินมันอยู่ได้ ฮาเสะเจ้าของเรื่องเล่า ต่างๆเอ่ยถาม
ก็แหม น้อยครั้งที่จะไม่เห็น จิมมี่ แม้กกี้ เอ็มซีของห้อง จะไม่มาร่วมสอดแจม สาระแหน(หน่อย) เหมือนคนอื่นๆนี่นา
ไม่เอาว่ะ ไม่อยากตายด้วยมือ โทมะอ่ะ .. เห็นติ่มๆ แต่จริงๆ แมร่งโหด จิมมี่ ตอบพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ
เออ มันก็จริงอย่างที่เอ็งว่า รีบๆหาไอ่จินให้เจอล่ะกัน
ขอบใจว่ะ ฮาเสะ
ไม่ต้องขอบใจกรูหรอกว่ะ กรูเอาตัวรอดของกรูน่ะ รีบไปเถอะมึง ก่อนที่ความตายจะมาเยือน ว่าพลางฮาเสะก็ชี้นิ้วไปที่ข้างหลังจิมมี่
โทมะตัวเป็นๆ กำลังยืนยิ้ม ยะเยือกส่งมาให้ หาอีกภายใน 5 วินาที ไอ่ขายาวๆ ของจิมมี่ไม่ก้าวออกจากวงสนทนา มีหวัง ตัวชู๊ต ของทีมได้ ขาเดี้ยงขาพิการก็งานนี้แหละหว่า
เอาน้า โทมะ ใจเย็นๆก่อนเหอะ เดี๋ยวจิมมี่มันก็ตามไอ่จินเจอ ว่าแต่ ไม่มาเข้าวงสนทนาปาร์ตี้กะ พวกเราหรือไง ฮาเสะฉีกยิ้ม พร้อมเชิญชวน เพื่อน
ไม่ล่ะ รมณ์ไม่ดี ไปก่อนนะ ไว้วันหลังจะมาเม้าท์ด้วย ว่าแล้วก็ติดสปีตเท้า กระฉูด ออกจากห้องเรียนไปตามหา หมูที่มันหาย อย่างรวดเร็ว
เห็นแบบนี้แล้ว มีหวังว่า อากานิชิ จิน จะได้ลงลานประหาร ก่อนจะลงสนามเสียกระมัง (ทำตัวมันเองช่วยไม่ได้ ป๊าบๆๆ)
.
.
คาเมนาชิ คาซึยะ เดินหอบแฟ้ม มาตามทางเดิน สายตาเลือนลอยจ้องไปที่พื้นไม่มองทางข้างหน้า เวลานี้ เป็นเวลาที่นักเรียนหลายคน เริ่มทยอยกันกลับหอพัก และพรุ่งนี้ จะเป็นวันหยุดแล้ว นักเรียนบางคนก็เตรียมกลับไปอยู่ที่บ้านกับผู้ปกครอง บ้างก็อยู่โรงเรียน เพื่อตระเตรียมความพร้อมกับการแข่งขันกีฬา และส่วนใหญ่ที่เหลืออยู่ ก็เป็นนักกีฬาโรงเรียน
เฮ้อ.... คาซึยะ ถอนหายใจออกมา ก่อนจะหยุดอยู่หน้าห้องพักของตน
มองซ้ายมองขวา นักเรียนยังคงเดินกันอย่างขวักไขว้ บ้างก็หัวเราะ กันเป็นกลุ่มๆ บ้างก็เดินกันเป็นคู่ๆ
พาให้เขานึกย้อนไปสมัยที่ตนยังเป็นนักเรียน มัธยมเช่นกัน ... เวลานี่ มันก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ .... แต่ความทรงจำบางเรื่อง กลับชัดเจนเหลือเกิน
เฮ้อ.... ลมหายใจถูกปล่อยออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ คาซึยะจะเดินเข้าห้องพักของตนไป
ห้องของคาซึยะจะเป็นห้องที่แยกออกมาจากอาจารย์คนอื่นๆ เนื่องจากอภิสิทธิ์พิเศษ ที่เขาคือ ลูกชาย ของเจ้าของโรงเรียน และ แน่นอน ว่า คาซึยะ จะไม่ค่อยมีเพื่อนที่เป็นครูด้วยเท่าไหร่
ถึงจะรู้สึกเหงาๆ แต่คาซึยะกลับคิดว่า .... ดีแล้วล่ะ เขาจะได้ไม่ต้องวุ่นวายกับใครอีก อยู่คนเดียว มันก็อิสระไปอีกอย่างนึง ....
แต่อิสระของคาซึยะ .. คือการจมอยู่กับอดีตอย่างนั่นสินะ....
ทุกครั้งที่คาซึยะอยู่ในห้องนี้ สิ่งที่คาซึยะมักจะทำ คือ ...เอาซาวด์เบ้าท์ ขึ้นมาฟัง ... และนั่งนึกถึงอดีตที่ผ่านมา คนที่เขารัก รักเหลือเกิน ....
ถึงเสียงในนั้น มันจะไม่ได้น่าฟังเลยสักนิด แต่ คาซึยะก็สามารถฟัง และ ร้องไห้ได้ ... .เพราะอะไรล่ะ ... เพราะความรู้สึกที่ขาดหายไป ความรู้สึกที่เมื่อก่อน เคยมีไออุ่นโอบล้อม แต่ทุกวันนี้ มีเพียงความว่างเปล่าที่อยู่รอบกาย
มีเพียงสายลมที่พัด่านมาและ ผ่านไป ไม่มีอีกแล้ว อ้อมกอดนั้นที่ คาซึยะ โหยหา ตลอด
และสาเหตุที่ คาซึยะไปที่ห้องน้ำตอนเที่ยงคืน ก็เพราะ เจ้าความทรงจำนั้นแหละ ... ทุกครั้งต้องไปเจอกับคนที่รัก ที่นั้น และที่ตรงนั้น คือสถานที่ที่โอบล้อมไปด้วยรักของเขา และรุ่นพี่ คือสถานที่ ที่คาซึยะ อบอุ่นที่สุด
ถึงแม้สถานที่แห่งนั้น จะไม่ได้สวยงาม เลิศหรูก็ตามที
ลิ้นชักถูกเปิดออก มือขาวๆอันแสนบอบบางของคาซึยะ หยิบเอากรอบรูป ใครบางคนขึ้นมา
ใช่ มันคือ ฮายาโตะ ... คนรักของเขา
ภาพที่รุ่นพี่ผู้ใจดี ฉีกยิ้มชูสองนิ้วให้ ... ดูกี่ครั้ง ก็ทำให้เขา ยิ้มออกมา ได้พร้อมน้ำตา ...
.... คิดถึง ....
.
.
เข็มนาฬิกายังคงเดินวนไปเรื่อยๆ จนเวลาจวบเข้าที่ 1 ทุ่ม
คาซึยะ เก็บข้าวของ จัดให้เข้าที่เข้าทาง เขาเสียเวลาไปเปล่าๆกับการนั่งนึกถึงอดีต อยู่เป็นชั่วโมง ไม่ได้ทำหน้าที่ของครูเลยสักนิด และนี่ก็มืดแล้วด้วยสิ ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับไปหอพักได้แล้ว
หอพักที่แยกออกไปจาก หอพักคนอื่นๆอีก จะว่าไป ไม่สมควรเรียกว่า หอพักด้วยซ้ำ น่าจะเรียกว่า บ้านพักส่วนตัว มากกว่า
คาซึยะ เดินมาเรื่อยๆ ตามทางเดินที่เริ่มมืด ไร้แสงสว่าง
เดินมาจนถึงบ้านพักส่วนตัวของตัวเอง
.
.
......กริ๊ก...... (เสียงไขประตู)
.
.
พรึบ.....
ไฟสว่างไปทั่วห้อง คาซึยะ โยนกองแฟ้มบางเล่มที่หยิบติดมือมาด้วยลงไปบนโซฟา ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องนอนของตน
แอ๊ด..... (เสียดเปิดประตู)
เฮ้อ... คาซึยะผ่อนลมหายใจออกมา ด้วยความเหนื่อย พลางปลดกระดุมเสื้อ ออก เม็ดสองเม็ด เผยให้เห็นอกขาวๆ แบนๆ (โคตะระจะยั่ว ) ชายเสื้อที่เคยอยู่ในกางเกง ก็หลุดลุ่ยออกมาด้านนอก เข็มขัดที่คาดไว้ ถูกปลดโยนออกไป บนเตียง ----(บรรยายเพื่อ??)
แต่ทว่า เหตุการณ์ที่คาซึยะไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
พรึบ ....
ไฟที่เคยมืดมิดกลับสว่างพรึบ ขึ้น คาซึยะหันหลังไปยังประตูหน้าห้อง
และคนที่ไม่คิดว่าจะมายืนอยู่ตรงหน้า กลับปรากฏให้เห็น
ตกใจขนาดนั้นเลยหรือ ครับ ...อาจารย์ คาซึยะ.... อากานิชิ จิน ยืนพิงประตูไม้สีน้ำตาล กอดอก กระดิกเท้ามอง ตรงมายังคาซึยะไม่ละสายตาไปไหน
นาย.....อากานิชิ....นายเข้ามาได้ยังไง คาซึยะตกใจไม่น้อยที่พบเจอกับ คนที่ไม่อยากพบที่สุด
ผมเข้ามาได้ยังไงไม่สำคัญหรอกครับ ที่ผมมาอยู่ตรงนี้ เพราะต้องการมาเอาคำตอบ
คำตอบอะไร ...ฉันไม่มีคำตอบอะไรจะให้นายทั้งนั้นแหละ ออกไปซะ คาซึยะไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน ..... มันเหมือนว่า ความกลัวอย่างนึงที่เขาไม่อยากให้มันเกิด กำลังสุมอยู่ในหัวใจ....
อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลยครับอาจารย์ อากานิชิ จินพูด พร้อมฉีกยิ้ม ที่ทำให้คาซึยะรู้สึก วูบๆในช่องท้อง
นายต้องการอะไรกันแน่ อากานิชิ ...
อาจารย์รู้ใช่ไหมครับ เจ้าสิ่งนี้ที่อาจารย์เก็บไว้กับตัว ...ตลอดเวลา.... จินหยิบ ซาวด์เบ้าออกมาจากในกระเป๋ากางเกง พร้อมทำท่าทางเหมือนพิจารณาเจ้าสิ่งนั้น
กริ๊ก.... (เสียงกดปุ่มซาวด์เบ้าท์)
อ๊ะ....อื้อ.........อืมม...ม...
เสียงของเธอ เพราะมาก ... คาซึยะ
อ่ะ....อือ.........คะ....ครับ....รุ่...น...พี่ อื้อ....อ....
อ๊า..........ส์ ..ผม..ไม่ไหว....แล.....ล้........ว..
หยุดนะ!!! หยุดเดี๋ยวนี้ อากานิชิ !!!
กริ๊ก...... (เสียงปิด) ..
แค่นี้ก็ทนฟังไม่ได้หรือไงครับอาจารย์ .... อาจารย์ใช่ไหมครับ เจ้าของเรื่องลือเรื่องเล่าที่เค้าว่ามันคือ อาถรรพณ์ในห้องน้ำ จนทำให้คนช็อกน่ะ
อะ...อาถะ... ยังไม่ทันที่คาซึยะจะได้พูดอะไรต่อ
อาถรรพณ์อย่างนั้นหรอ ...... มันไม่มีจริงแต่แรกแล้ว อาจารย์เองก็รู้ดีอยู่แก่ใจไม่ใช่หรือครับ อากานิชิ จินกล่าว พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้คาซึยะเรื่อยๆ
คาซึยะได้แต่ส่ายหน้า ....
ฉัน มะ..
ผมอยากรู้จริงๆ ว่าอาถรรพณ์ที่ใครๆเขาว่า มันร้อนแรงแค่ไหน ถึงขั้นทำให้คนช็อก กลายเป็นเจ้าชายนิทราจริงๆอย่างนั้นหรือ
นายจะทำอะไรน่ะ อากานิชิ ปล่อยฉันนะ
ผลั่ก..... ร่างบอบบางถูกผลักลงไปบนเตียง พร้อมกับที่อากานิชิ จินขึ้นคร่อม สายเข็มขัดที่วางอยู่บนเตียง ถูกใช้งานรวบข้อมือบางๆของคาซึยะเอาไว้
นายจะบ้าหรือไง อากานิชิ ... ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ
ไม่...อาจารย์ไม่รู้หรอก ว่าผมอยากจะทำแบบนี้กับอาจารย์มานานแล้ว ...อาจารย์ไม่เคยรู้เลยสักนิด ว่าผม หลงรัก อาจารย์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว
นายมันบ้า เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ...ปล่อยฉัน......ปละ ..อื้อ.. ริมฝีปากอิ่มสีชมพู ถูกดูดกลืนด้วยปากของอีกคน
อากานิชิ บดขยี้จูบลงไปอย่างรุนแรง จนกลีบปากบางเฉียบสีชมพูของคาซึยะแตก มีเลือกซิบๆ แต่ความคาวของเลือด กลับทำให้อารมณ์ดิบในกายของจิน มันพลุ่งพล่านไปทั่วกาย
ตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาต้องกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ ..
แล้วยิ่งพอเปิดฟังเทปจนจบ .... ความอยากในตัวของ คุณครูคนนี้ ก็พุ่งมากขึ้น กว่าเดิม
และร่างกายที่โหยหาความอบอุ่นของคาซึยะ ก็เปรียบสเมือนเหล็กลนไฟ ความรู้สึกวาบหวิวในร่างกาย และอารมณ์ดิบถูกปลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ส่วนกลางลำตัว ชูชันขึ้นเมื่ออารมณ์ถูกกระตุ้นเพียงไม่ถึง 15 นาที
อื้อ.....ฮายาโตะ..อ๊า... จิน ขมวดคิ้วฉับเมื่อได้ยินเสียง ครางที่คาซึยะเอ่ยขึ้น
จิน ครับ อาจารยื ไม่ใช่ฮายาโตะ...
จิน...ไม่...ปละ..ปล่อย คาซึยะเหมือนจะนึกขึ้นได้ ว่าเวลานี้ เขาไม่มีแล้ว ฮายาโตะ ...และร่างกายของเขากำลังโอนอ่อนไปกับ คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกศิษย์
อย่าทรมานตัวเองเลยครับ อาจารย์...คาซึยะ อากานิชิ จิน กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ก่อนจะขบลงไปเบาๆ ให้คาศึยะแอ่นตัวขึ้นอย่างเสียวกระสัน
น้ำตาสายเล็กๆ ไหลรินออกมาจากห่างตา แต่จินก็ตามจูบซับให้จนหมดสิ้น
เสื้อเชิ้ตสีบาวที่ถูกปลดกระดุมอยู่แล้วสองเม็ด ถูกปลดออกจนหมด ก่อนจะแหวกให้เห็นความขาวกระจ่างตา ภายในมากกว่าเดิม
หยะ..หยุดเถอะนะ ...อากา..นิชิ คาซึยะยังพอมีสติขอร้อง แต่ในความเป็นจริง สมองสองซีกมันกำลังสั่งการที่ขัดกัน
อ๊ะ....อยะ..ตรงนั้น...อย่า ลิ้นชื้นๆ ไหล้เลีย อยู่ที่ปุ่มสีชมพูเม้ดเล็กๆ ไล้วนพร้อมขบเม้มจนเป็นรอยแดงจางๆ ที่เข้มขึ้น
เสียงจร๊วบจ๊าบ บังเกิดเมื่อจินกดปากเม้มลงไปบนผิวเนื้อ
มือใหญ่ลามเลียบีบเค้นไปตามช่วงเอวเล็กเรื่อยมาจนถึงขอบกางเกง ..... กระดุมถูกปลดออกอย่างง่ายดาย จินลากลิ้นจนมาถึงสะดือ เขาไล้ลิ้นวนหนึ่ง ก่อนจะลากมาจนถึงท้องน้อย
อ่ะ....อยะ อย่า.....ไม่นะ ... ซิบกางเกงถูกฟันงับไว้และรูดลง เผยให้เห็นชั้นในตัวจิ๋วข้างใน ที่เริ่มเปียกชื้นเป็นดวงๆ จินร่นกางเกงลงไปกองไว้ที่ข้อเท้า รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้า
อากานิชิ...หยะ....หยุดเถอะ....ฉันขอร้อง.....
อาจารย์เองก็ต้องการ ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่านะครับ....
คาซึยะส่ายหัวไปมา น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง จินก็ตามจูบซับให้ไม่ขาด ....
มือข้างซ้ายของจินไต่ไปจนถึงขอบกางเกงในตัวน้อย นิ้วหัวแม่มือ ถูกบดคลึงไปตรงจุดที่วงด่าง ชื้นแฉะ สร้างความเสียวกระสันต์ห้กับคาซึยะเป็นอย่างยิ่ง
อื้อ......อ่ะ....มะ..ไม่
umm
.arhhh
คาเมะส่ายหน้าไปมา พร้อมขบริมฝีปาก กลั้นเสียงคราง แต่จินกลับช่ำชองเกินกว่าที่คาซึยะจะทนได้
เรี่ยวแรงที่เคยคิดว่าจะขัดขืนมันมลายหายไปจนหมดสิ้น เสียงพุดที่อยากจะเปล่งออกมาขอร้องให้เป็นประโยค ก็หลุดมาได้แต่คำว่า ไม่ ... ซึ่งบางครั้ง ออกมาเป็น มะ ..ด้วยซ้ำไป
มืออีกข้างที่เหลือของจิน บีบเค้นไปที่ต้นขาทางด้านใน ปากก็ทำหน้าที่ลากลิ้นชื้นไปตามแผ่นอก จะจูบริมฝีปากบางๆที่คอยส่งเสียงครางฮึมๆ ....
ทุกอย่าง รายล้อมไปด้วยสีขาวโพลน เตียงนอนไหวยวบไปด้วยร่างของคนสองคนที่กำลังบรรเลงเพลง ร้อน ราวกับเปลวไฟที่เผาไหม้ด้วยอารมณ์อันห้ามไม่อยู่
จินถอดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของคาซึยะออก เผยให้เห็นความสวยงามที่ตื่นขึ้นผงาดตรงหน้า ความสวยงามที่จิน เพิ่งได้เห็นเป็นครั้ง
คาซึยะบิดเอวไปมาอย่างห้ามไม่ได้ ดูแล้วช่างยั่วยวน .. อารมณ์ตอนนี้มันเคลิ้มไปกับประโยคนั้นของจินเสียแล้ว
....ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ.....
เสียงของอาจารย์เพราะมาก ...
....กึก...
เสียงของเธอ เพราะมาก ... คาซึยะ
....รุ่นพี่ฮายาโตะ .... คาซึยะ ในตอนนี้ กลายเป็นแมวน้อยเชื่องๆ อีกตัวที่ กำลังแยกแยะความจริงกับความฝันไม่ออก ตอนนี้ อารมณ์มันไหวอ่อน ตามคลอเคลียไปกับอารมณ์ที่จินสร้าง
หากแต่ว่า ความทรงจำที่นึกถึงมาตลอด มันกำลังซ้อนกันอยู่
ข้อมือเล็กพยายามบิดให้หลุดออกจากเข็มขัดที่พันธนาการเอาไว้ จินเห็นเช่นนั้น จึง ปลดมันออกให้ ด้วยกลัวว่าข้อมือบอบบางของคาซึยะ จะหักเอาเสีย
อื้อ....ทะ...ไม่ ทน...ฮะ...ฮึก.....อ๊า.... อื๊ออออ.... เมื่อ แขนเป็นอิสระ ร่างเล้กก็พุ่งตัวใส่จินเต็มแรง กดจูบลงไปยังริมฝีปากอวบอิ่มของจิน
จนคนที่เคยคุมเกม ตั้งตัวไม่ทัน
ไม่คิดว่า คาซึยะ จะกลายเป็นอีกคนไป .....
ซึ่งจินเองก็ตามอารมณ์ไม่ทัน ....
อะ..อาจารย์....
รุ่นพี่ ....ผม ไม่ทนแล้ว.....ฮ๊า.....อะ ฮะ.... มือบางปลดกระดุมเสื้อจิน และ ร่นกางเกง เสื้อผ้าอาภรณทุกอย่างในร่างกายของ จิน ออกไป จนหมด
และเกม กลับกลายเป็น คาซึยะ เริ่มมันเอง
คาเมะส่ายสะโพกไปมาเสียดสีกับแกนกาย กลางลำตัวของจิน สร้างความเสียวกระสันให้ทั้งคู่อย่างยิ่ง
อะ.....อาจารย์....
อื้อ....... ผม .... จะไป...ละ...ครับ คาซึยะครางออกมา พร้อมกดตัวเอง บดเบียดกลางลำตัวของจินมาขึ้น
ริมฝีปากท่พร่ำเรียกชื่อ รุ่นพี่ฮิยาโตะ ถูกจิน ครอบครองอีกครั้ง ... ดูดกลืนทุกคำพูดให้หมด
น้ำตาสายเล็กๆไหลริน ออกมา จากหางตา ....
คาซึยะ แลกจูบ อันดูดดื่มกับจิน อย่างโหยหา ....
ลิ้นเล็กหลบหลีก หยอกล้อไปมากันอยู่ภายใน ความหอมหวานอันซาบซ่านทำเอาอากานิชิ จิน ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ฮ๊า....อะ......ซี๊ดดด...... คาเมะซีด ปากทันที่ ความเสียวกระสันจากปากทางด้านหลัง กำลังถูกหยอกล้อ
นิ้วชี้เรียวยาวของอากานิชิ กำลังไล้เล่นกับปากทางด้านหลัง ....
มะ...ไม่เอา.....มะ....ไหว......อื้อ...... เสียงเตียงยวบยาบ ดังแทบหลุดออกจากกันเป็นชิ้นๆ
คาซึยะพลิกตัวเองไปอยู่ด้านล่าง พร้อมยกสะโพกขึ้นให้จิน แยกขาออกกว้าง
มะไหว..แล้ว ครับ รุ่นพี่......ไม่....มะ...ไม่เอา.....นิ้ว ....
จิน ครับ....ไม่ใช่รุ่นพี่ .......ถ้าอาจารย์ไม่เรียกชื่อผม ผมจะไม่ทำให้
อากานิชิ จิน ต่อรอง ....
ไม่เอานิ้ว ... จินก็หยอกล้อด้วยการใช้ลิ้นแทน
ลิ้นชื้นแฉะ ลากวนอยู่รอบ ปากทาง แหย่เล่น อย่าสนุกสนาน แต่อีกคนไม่สนุกไปตัว
สะโพกมน ส่ายไปมาอย่างห้ามไม่ได้ ด้วยความเสียวกระสันอย่างไม่อาจ ทน ....
จะ....จิน.....
และในที่สุด คำพูดที่จินรอคอย ก็ออกมาจาก ปากของ คาซึยะ ...
อาจารย์ คงไม่รู้สินะครับ ... ตลอดเวลา ผมรัก .... รักมาตลอด จบคำพูด จินกดจูบที่ข้างขมับของคาซึยะ
คนตัวเล็กลืมตาขึ้น จ้องมองอีกคน ก่อนจะหลับพริ้ม อีกครั้งหนึ่ง
ฮึก....อึ่ก......
ส่วนนั้นของจิน สอดใส่เข้าไป ในตัวของคาซึยะ ... ที่รอคอยอย่างเตรียมพร้อม ... เพียงแค่ ปลายที่บาน หลุบไปได้ คาซึยะ ก็ตอดรัด เอาทั้งหมดของจิน ทันที
ความเคลื่อนไหว ดำเนินขึ้นในไม่ช้า ...
เสียงเตียง เอี๊ยดอ๊าด หนักกว่า เดิม ...
คาเมะ พลิกตัวให้อยู่ด้านบน และ ควบจังหวะเอง .... แต่จิน กลับพลิกให้คาเมะอยู่ข้างล่างเช่นเดิม ก่อนประกบริมฝีปากแลกจูบกับคาซึยะ
เบื้องล่างยังคงขับเคลื่อนต่อไป .....
แต่จะรู้ไหม ..... ตั้งแต่ตอนที่ได้ยินคำว่า รักมาตลอด ...
ภาพความทรงจำในอดีต มันเลือนหายไปได้อย่างไร คาซึยะเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง ....
ใบหน้าของจิน มันชัดเจน มาก ในเวลานั้น ...... เขาควรจะให้อภัยกับการกระทำนี้ ไหม .....
.....พรุ่งนี้ ..... แล้วกันนะ ฉันจะตัดสินใจเอง กับความผิดของนาย อากานิชิ จิน .....
.
.
ทะ..เที่ยงคืนแล้วนี่หว่า จิมมี่พูดขึ้น กับตัวเอง เพราะว่าวันนี้ เขาหาจนไม่เจอ เลยโดนโทมะทำโทษให้ทำความสะอาดโรงยิม จนตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว
เขาต้องมาอาบน้ำที่ห้องน้ำ ในเวลาเที่ยงคืน
ไมมัน วังเวงงี้ว่ะ.....ไอ่จินน่ะ ถ้ากูเจอมึงเมื่อไหร่นะ จะเบิดโหลกให้ดู จิมมี่พูดไป บ่นไป ก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำ
ฟู่.....
เสียงฝักบัวเปิด ก่อนจะ ..
อื้อ....อ๊า....อื้อออ...
เฮ้ย!! จิมมี่ ตกใจอย่างมาก นั่นมัน ...
และแล้ว เรื่องที่ ฮาเสะเคยเล่าให้ฟัง ก็ผุดขึ้นมาในสมอง ...
ผะ....ผี แน่เลยว่ะ......ไม่เอาแล้ว ..... ว่าแล้ว จิมมี่ก็รีบ คว้าผ้าเช็ดตัว คว้าข้าวของได้ ก็เผ่นแน่บออกจากห้องน้ำทันที ...... แล้วเสียง มันมาจากไหนล่ะ ..... ???
.
.
ฮ่าๆๆๆ... มึงเห็นอย่างกูป่ะวะ ฮาเสะ จุนโนะ
เห็นว่ะ โคดฮาเลย ....ฮ่าๆๆๆ ว่าไหม ว่ะ จุนโนะ
ครับ ...สนุกดีนะ ไว้วันหลังเรามาแกล้งคนอื่นอีกนะครับ ฮาเสะ โคกิ จุนโนะยิ้มตาปิด กับความสำเร็จ ในเรื่องที่พวกเขารวมหัวกันกุขึ้น เล่าให้เพื่อนๆ ฟัง
นี่ยังต้องขอบคุณ วากาบะ อีกคนนะ ที่ช่วยเป็นต้นคิดไม่งั้น ไม่มีเรื่องฮาๆ ให้ได้ขำ อุจจาระแตก กรามค้าง ช่วงเวลาเที่ยงคืนแบบนี้หร๊อกกก...
แล้ว ต่อไปจะเป็นคิวใครล่ะ ฮะ ผมว่าเที่ยงคืนมัน ง่วงนอนนะครับ ....
โธ่เอ่ยยย สายเรามี อย่าลืมสิ โทมะ มัน ช่วยบอกตลอดล่ะ ว่าใคร จะมาอาบตอนเที่ยงคืน ...
นั่นสิครับ คุณโทมะ นี่ก็ดีนะ ว่าแต่คราวนั้น พวกคุณไม่น่า รีบนอนกันเลย เลยอดแกล้ง จิน
โธ่ จุนโนะ การบ้านอาจารย์คาซึยะ มันเยอะนี่ ทำเสร็จก็ ปาไป 5 ทุ่มกว่าแล้ว แถม มึนอีก ปวดหัวจะตาย เลยงีบไป ไม่คิดว่าจะหลับเลยอ่ะ ฮาเสะ พูด และ โคกิ ก็พะยักหน้า สมทบ
ไปเหอะว่ะ เดี๋ยว มีใครมาเห็นเข้า จะซวย โคกิ พูด ก่อนที่ทุกคนจะรีบแยกย้ายกลับห้องของตัวเอง
................... อ่าวววว งี้ก็ อาถรรพณ์ไม่มีจริงๆน่ะสิ .................
จินจะรู้ไหม น้า ...........
THE END * BATHROOMโปรดติดตาม บทสรุปความรักของ คาเมะและจิน ได้ ใน BATHROOM Special เร็วๆนี้ (มั้ง??)
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: SF BATHROOM....ตอนจบ ??...จินคาเมะ 
Thu Dec 28, 2006 11:14 am
