Iroppoi 3อ๊ะ........เสียงร้องของคนที่เพิ่งรู้สึกตัวดังขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงส่วนล่างของตนนั้นที่ถูกรุกรานจากคนด้านบนกับแรงที่กระทบกับผิวหนังด้านในรู้สึกได้ถึงความเจ็บและแรงเสียดสีจึงทำให้ยามะนั้นกระพริบตาถี่ๆก่อนจะเปิดตาโตนั้นจนกว้างเมื่อเห็นเงาคน ด้านบนร่างตนนั้นกำลังเคลื่อนไหวอยู่
คาเมนาชิ!!!!!!!เมื่อยามะเบิกตากว้างได้เห็นใบหน้าของอีกคนได้อย่างชัดเจน
เอ๋???.......คาเมะได้ยินคนใต้ร่างเรียกชื่อตนเองจึงเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็ต้องพบกับสายตาของคนใต้ร่างที่จ้องมาอย่างเขม็งปนสีหน้าที่ดูเจ็บไม่น้อยเพราะเบื้องล่างนั้นยังคงถูกรุกรานจากคาเมะ.........
ปล่อยฉันนะ....อ๊ะ.....อ๊ะ.....ยามะที่ได้สติเต็มที่จึงพยายามผลักอีกคนให้ออกไปจากร่างกายของตน เพราะเบื้องล่างนั้นตนเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวกับแรงเสียดสีที่มากมายจากคาเมะ แต่คาเมะนั้นที่เมื่อครู่ยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้ก็ยังงงอยู่อย่างงั้น สรุปสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้มันเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่......แต่ยังไงก็ตามคาเมะก็ยังไม่ยอมปล่อยอีกคน สะโพกใหญ่ยังคงขยับหวั่นไหวอยู่อย่างนั้น........
ยามะที่เห็นอีกคนยังคงการกระทำแบบต่อเนื่องโดยไม่สนใจเสียงทัดทานจากตนเลยสักนิด จนทำให้ยามะต้องรวบรวมกำลังทั้งหมดก่อนที่จะปล่อยแรงเหล่านั้นไปยังใบหน้าหล่อเหลาของคาเมะเต็มๆ
โอ้ย..........คาเมะแทบจะหน้าคว่ำเมื่อยามะต่อยเข้ามาเต็มๆ จากที่เมื่อครู่ไม่ค่อยรู้สึกตัวว่าฝันอยู่หรือเปล่า แต่ตอนนี้คาเมะกับประจักษ์ได้แล้วว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ ณ ตอนนี้คือความจริงเพราะความเจ็บที่แผ่ไปทั่วใบหน้า และเลือดหยดเล็กที่ไหลมาจากมุมปากของตนเอง.......
ปล่อยฉันนะไอ้บ้า.....โอ๊ะ โอ้ยยยยยยามะเห็นอีกคนกำลังลูบใบหน้าของตัวเองเพื่อบรรเทาความเจ็บ ตนจึงพยายามจะยันตัวลุกขึ้น ไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้แต่กระนั่นกลับเป็นสิ่งที่ลำบากที่สุดเมื่อส่วนนั้นของคาเมะยังคงฝังอยู่ภายในร่างกายของตนจนสุดจึงทำให้ยามะแทบจะไม่สามารถเขยิบตัวหนีได้เลย เพราะแค่เพียงขยับตัวเพียงนิดเดียวความเจ็บเบื้องล่างก็แล่นเข้ามาในทันที........
นายมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไงน่ะเมื่อคาเมะรู้สึกตัวจึงถามในสิ่งที่สงสัยก็เมื่อตนนั้นมองรอบๆห้องแล้วมันก็ห้องของตนเองชัดๆแล้วยามะล่ะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
นายน่ะแหละพาฉันมา แถมยังปล้ำฉันอีกด้วย นี่คาเมนาชิปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นจะหาว่าฉันโหดไม่ได้.......ยามะพยายามขู่อีกคนแถมคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะคาเมะ
นายจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ช่าง ฉันไม่สนแล้วแต่ที่นายขู่เมื่อกี้อย่าคิดนะว่าฉันจะกลัวแค่หมัดเดียวที่นายต่อยฉัน แต่ฉันนั้นสามารถทำให้นายร้องอยู่ใต้ร่างได้ก็แล้วกัน เหอะๆคาเมะหัวเราะอย่างมีชัยหลังจากสติทุกอย่างกลับเข้ามาทั้งหมดแล้ว เอาเหอะในเมื่อตอนนี้คือโอกาสแถมตนนั้นยังอยู่ในร่างของยามะแบบนี้ด้วย คาเมะจึงขยับสะโพกเข้ามาใกล้ยามะเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนใบหน้าประจันกับอีกคนตรงๆ
อ๊ะ...เจ็บ....ปล่อยฉันนะ......ยามะใช้มือทั้งสองข้างดันใบหน้าของคนที่กำลังรุกรานให้ออกห่างแถมสะโพกเล็กพยายามเลื่อนหนีจากส่วนนั้นของอีกคนที่ดุนดันเข้ามา.........
ถึงขั้นนี้แล้วนายยังจะปฏิเสธฉันอีกเหรอ ยอมรับมาซะเถอะว่านายเองก็ต้องการเหมือนกันจริงป่ะ?คาเมะถามกลับพลางเลื่อนมือข้างหนึ่งจับส่วนนั้นของยามะพร้อมกับเลื่อนขึ้นลงด้วยจังหวะที่เนิบๆยิ่งทำให้ยามะทรมานยิ่งนัก แต่คนใจแข็งอย่างยามะนั้นก็ไม่คิดที่จะยอมง่ายๆเหมือนกันถึงแม้ตนจะยอมรับว่าร่างกายนั้นจะต้องการทุกการกระทำจากคาเมะมากขนาดไหน แต่ส่วนลึกจากจิตใจแล้วไม่เคยต้องการเลยสักครั้ง....ใช่มั้ย?
.......ผลั๊ก.......
ยามะรวบรวมแรงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างผลักร่างของอีกคนให้พ้นตัว คราวนี้ได้เป็นอย่างที่ยามะหวังเมื่อคาเมะกระเด้งออกไปนิดหนึ่งแล้วส่วนนั้นของคาเมะได้หลุดพ้นจากตัวของยามะแล้ว ยามะจึงใช้โอกาสนี้พยายามที่จะลุกขึ้นแต่แค่เพียงยามะก้าวเดินได้ไม่ถึงสองก้าวร่างทั้งร่างกลับทรุดลงกับพื้นด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประดังเข้ามาในคราวเดียว ทั้งส่วนล่างที่เจ็บจากการะกระทำของคาเมะเมื่อครู่ และส่วนหน้าของตนที่เริ่มรู้สึกถึงความต้องการมากมาย ยามะที่ตอนนี้ล้มตัวนั่งอยู่บนพื้นมือข้างหนึ่งจับส่วนนั้นของตนเอาไว้โดยที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งนั้น ก่อนจะก้มหน้ากลบความรู้สึกในตอนนี้พร้อมกับน้ำตาสายเล็กที่ไหลออกมาจากความเจ็บใจ เกลียดตนเองในสภาพนี้ที่สุด สภาพที่กำลังดิ้นรนหนีอีกคนแต่กลับหนีไม่พ้น.........
คาเมะที่นั่งอยู่บนเตียงหัวใจตกวูบเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างของอีกคนทรุดอยู่บนพื้น คาเมะจึงรีบเข้าไปหาแล้วสิ่งที่เห็นคืออีกคนนั้นกำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่........
เจ็บเหรอ........คาเมะถามขึ้นก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาของอีกคนออก แต่ยามะกลับสะบัดหน้าหนีจ้องมองคาเมะด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง........
อย่ามายุ่งกับฉัน.......ยามะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างจนทำให้คนที่ฟังรู้สึกได้ดีถึงอารมณ์ของอีกคน........คาเมะที่เริ่มหน้าเสียเล็กน้อยไม่คิดว่าการกระทำแบบนี้จะทำให้อีกคนร้องไห้ คงเสียใจมากสินะที่โดนแบบนี้แต่ก็เพราะตนนั้นก็ต้องการอีกคนเหมือนกัน ความต้องการที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบแต่เป็นความต้องการที่เก็บเอาไว้มานาน.....และตนนั้นผิดมากใช่มั้ยแค่เพียงอยากจะครอบครองอีกคนเอาไว้ให้เป็นของตนเพียงคนเดียว แต่การกระทำนั้นกลับเป็นสิ่งที่อีกคนไม่เคยต้องการเลยแม้แต่นิด........
ฉันขอโทษที่ทำกับนายอย่างนี้ แต่ฉันต้องการนายจริงๆนะไม่ใช่แค่เพียงร่างกายแต่ฉันต้องการหัวใจของนายด้วย.......ไม่ได้เหรอ?น้ำเสียงที่ดูเหมือนตัดพ้อของคนที่เอาแต่ใจเมื่อครู่ ตอนนี้กลับเป็นคาเมะซะเองที่มีสีหน้าที่ดูเศร้ายิ่งกว่ายามะด้วยซ้ำไปกับความรู้สึกที่คาเมะพยายามมอบให้แต่ยามะกลับไม่เคยคิดจะเปิดใจยอมรับมันเลยสักครั้ง ทางด้านยามะเงยหน้ามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน ตนรู้ว่าคาเมะคิดยังไงกับตนตลอดหลายปีที่ตามตอแหยนั้นตนรู้สึกได้ แต่นิสัยรักสนุกของคาเมะกับข่าวคราวต่างๆที่ตนเคยรับรู้มาตลอดเวลานั้น จะทำให้ยามะคนนี้เชื่อใจได้ยังไงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริง คาเมะคิดกับตนอย่างที่ปากพูดจริงๆน่ะเหรอ?
แต่นั้นไม่ชอบพวกเพลย์บอยแบบนาย......ยามะพูดออกไปตามความคิด เพราะคาเมะนั้นเพลย์บอยขนาดไหนตนย่อมรู้ดีถึงแม้จะไม่ได้สนิทด้วยแต่ก็เพราะเรียนด้วยกันและเพื่อนในกลุ่มที่มักจะเห็นคาเมะอยู่กับคนโน้นคนนี้บ่อยๆตอนกลางคืน จึงทำให้ยามะมักคิดว่าที่คาเมะมาจีบตนนั้นก็คงเป็นแค่เล่นๆเพียงชั่วครู่เท่านั้น........
ถึงแม้ฉันจะเพลย์บอย แต่ฉันก็มีหัวใจนะหัวใจที่รอนายมาตลอดหลายปีคาเมะพูดขึ้น ยามะอึ้งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหลุบตามองต่ำไม่กล้าที่จะจ้องมองตาของอีกคน กลัวว่าตนเองจะหวั่นไหวกับคำพูดของอีกคน......ส่วนคาเมะนั้นเมื่อเห็นอีกคนเงียบจึงเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วใช้มือข้างหนึ่งจับปลายค้างให้เชิดขึ้นพร้อมกับกดริมฝีปากลงเบาๆ........
อย่ามาจูบกันอย่างงี้นะ.......ยามะตกใจกับการกระทำของอีกคนจึงรีบสะบัดหน้าหนีสัมผัสจากอีกคน......
ฉันจะไม่ทำอะไรนายก็ได้ แต่ฉันจะช่วยนายเองล่ะกันและไม่ต้องปฏิเสธด้วย ถ้าไม่อยากทรมานตายคาเมะพูดขึ้นตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรมากแล้วกลัวว่าถ้ายิ่งพูดไปตนก็คงจะได้ยินแต่คำที่คอยปฏิเสธจากปากยามะ คาเมะจึงเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นแทนโดยที่เลื่อนมือไปสัมผัสกับส่วนนั้นของยามะที่เรียกร้องอยู่นาน พร้อมกับปัดมือของยามะที่สัมผัสอยู่นั้นให้ออกไปแล้วแทนที่ด้วยมือของคาเมะแทน ยามะเองก็ทำอะไรไม่ถูกใจจริงนั้นไม่ได้อยากให้คาเมะทำให้อย่างงี้หรอกแต่ตนนั้นกลับปฏิเสธกับสิ่งที่อีกคนทำอยู่ไม่ได้จริงๆเพราะความต้องการที่มากมายจนล้นเอ่อ รอคอยการปลดปล่อย.......
คาเมะใช้ฝ่ามือเลื่อนขึ้นลงอยู่สักครู่มองคนตรงหน้าที่ขาทั้งสองข้างเริ่มตั้งฉากขึ้นโดยอ้าห่างจากกันเล็กน้อย และแขนนั้นท้าวไว้กับพื้นเพื่อยันตัวเองไม่ให้ล้ม คาเมะมองดูส่วนนั้นที่ใกล้จะถึงขีดสุดของอีกคน พร้อมกับความรู้สึกภายในตนเองที่เรียกร้องแต่คาเมะกลับไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้จึงเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ยามะ.......
ขอจูบหน่อยนะฉันไม่ไหวแล้ว.......คาเมะกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าพยายามสะกดอารมณ์ส่วนลึกไม่ให้พลุกพล่านไปมากกว่านี้ แต่ก็กลับทำไม่ได้........เมื่อทันทีที่ริมฝีปากของคาเมะได้สัมผัสกับริมฝีปากอวบอิ่มของอีกคนนั้น ความอัดอั้นภายในร่างกายได้ไหลทะลักออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ทั้งๆที่ตนไม่ต้องทำอะไรเพียงแค่ได้สัมผัสกับอีกคนนั้นความรู้สึกทั้งหมดจึงล้นเอ่อออกมา......และไม่นานฝ่ามือใหญ่ได้สัมผัสถึงของเหลวที่ไหลเต็มสองมือพร้อมกับเสียงครางหอบเบาๆจากอีกคน ทั้งๆที่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังพัวพันกันอยู่ แต่แรงหอบของยามะนั้นทำให้คาเมะได้ยินเป็นอย่างดี........
พะ...พอแล้ว.......ยามะเป็นฝ่ายเลื่อนริมฝีปากออกก่อน พร้อมกับหอบหายใจแรงๆก้มหน้ามองส่วนนั้นคงตนเองที่มีน้ำสีขุ่นเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด แต่ยิ่งกว่านั้นเมื่อยามะกลับเหลือบตาไปเห็นส่วนนั้นของคาเมะที่มีน้ำสีขุ่นที่ยังคงไหลย้อยออกมาจากส่วนปลาย จึงทำให้ยามะนั้นหน้าแดงขึ้นมาซะดื้อๆ ไม่คิดว่าคาเมะนั้นจะต้องการมากขนาดนี้.....
นายไปนอนบนเตียงเหอะเดี๋ยวตอนเช้าฉันค่อยไปส่งนายที่บ้านล่ะกัน......คาเมะบอกก่อนที่จะลุกไปยังห้องน้ำโดยทันทีส่วนยามะนั้นได้แต่รับฟังในสิ่งที่อีกคนพูด แต่แล้วหัวใจดวงเล็กนั้นกลับเต้นแรงขึ้นมาซะดื้อๆ ไม่รู้ว่าทำไมต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย.......
นายชอบฉันจริงๆเหรอ.......คำถามที่ต้องการจะตอกย้ำกับตัวเองเสียมากกว่ากับสิ่งที่อีกคนพูด ความรู้สึกของคาเมะยามะนั้นจะยอมที่จะเปิดใจรับดูสักครั้งดีมั้ย?
หลังจากนั้นไม่นานภายในห้องได้กลับมาสงบดังเดิม เมื่อยามะนั้นนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงส่วนคาเมะที่ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำสักพักนั้นได้ออกมาแล้วพบกับร่างของอีกคนที่หลับอย่างไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงของตนเอง คาเมะจึงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ฉกหอมแก้มนุ่มของอีกคนก่อนจะเดินไปยังโซฟาซึ่งเป็นที่นอนสำหรับคืนนี้ เพราะคาเมะไม่อยากที่จะนอนร่วมเตียงด้วยกลัวจะระงับอารมณ์ของตนเองไม่อยู่.......
...................
เช้าของอีกวันหลังจากที่ทั้งคู่ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว คาเมะจึงอาสาไปส่งยามะที่บ้านตามที่บอกเอาไว้ ถึงแม้ยามะนั้นจะปฏิเสธอีกคนไม่ให้ไปส่งแต่คาเมะนั้นกลับไม่สนใจ จนท้ายที่สุดยามะก็ต้องตามใจคนช่างดื้ออย่างคาเมะ........ตลอดทางเดินที่ยาวไกลคนสองคนที่เดินเคียงข้างกันแต่กลับมีเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังกระทบกับพื้นเท่านั้น เพราะทั้งคาเมะและยามะต่างไม่พูดกันสักคำ อาจจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นจึงทำให้ทั้งสองคนนั้นแทบจะไม่กล้าสบตากันด้วยซ้ำไป ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีเสียงพูดคุยใดๆดังขึ้นแต่คาเมะก็ยังแอบเฝ้ามองอีกคนอย่างไม่คลาดสายตา จนกระทั่งเมื่อทั้งสองเดินมาถึงยังหน้าบ้านของยามะ คาเมะจึงสวมกอดอีกคนเบาๆจากด้านหลัง.......
ฉันจะรอวันที่นายเปิดใจยอมรับฉันนะคำพูดเบาๆจากริมฝีปากของคนที่สวมกอดนั้น เหมือนกับลมเย็นๆที่ผ่านกระทบใบหูของอีกคน ยามะได้ยินทั้งประโยคอย่างชัดเจน จากความรู้สึกที่เมื่อก่อนไม่เคยหวั่นไหวในสิ่งที่อีกคนพูด แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่เมื่อหัวใจของยามะนั้นกลับเต้นแรงขึ้นทุกทีเมื่อได้ยินคำเหล่านี้จากปากคาเมะ........
พิสูจน์ให้เห็นสิว่านายรักฉันจริง.......ยามะเอ่ยบอกเบาๆ คำพูดที่เหมือนกุญแจที่ปล่อยให้อีกคนกำลังไขเข้าไปในหัวใจของยามะนั้น รอคอยเพียงแค่คาเมะพิสูจน์ให้เห็นถึงรักแท้ และมันคงเป็นสิ่งไม่ยากเกินไปใช่มั้ยถ้าคาเมะจะเข้าไปในหัวใจดวงนั้นของยามะ ถ้าคาเมะรักยามะจริง?
ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นยามาชิตะ......คาเมะกล่าวน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะเอียงใบหน้าให้อยู่ใกล้กับแก้มนุ่นของคนในอ้อมกอดแล้วค่อยบรรจงกดริมฝีปากฝังลึกลงไปบนแก้มนั้น
ฉันจะคอยดู........ยามะกล่าวบอกก่อนจะที่เบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของอีกคน.........
...........................ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากคาเมะ มีเพียงแค่สายตาที่มุ่งมั่นนั้นจ้องมองไปยังคนตรงหน้า ต้องการจะบอกอีกคนให้ได้รู้ถึงความพยายามในครั้งนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็จะพิชิตคนใจแข็งอย่างยามะให้ได้.........
...................
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นคาเมะที่คอยตามตื้อยามะอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งตอนนี้ได้ผ่านไปสองเดือนกว่าคาเมะก็ยังคอยตามติดยามะอยู่อย่างนั้น จนวันนี้ซึ่งเป็นวันพิธีจบการศึกษาทั้งคาเมะยามะและเพื่อนๆในรุ่นเดียวกันได้มาพร้อมเพียงกันในพิธีนี้.....โดยหลังจากที่พิธีนั้นได้สิ้นสุดลง ยามะที่หายตัวไปไหนไม่รู้ โดยที่คาเมะเดินหาให้วุ่นทั้งมหาลัยจนท้ายที่สุดคาเมะได้เดินมาถึงห้องศิลปะและได้พบกับอีกคนที่ยืนดูรูปที่ติดตรงฝาผนังห้อง ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย........
ชอบรูปที่ฉันถ่ายให้นายล่ะสิ.......คาเมะเดินมาด้านหลังกล่าวขึ้นลอยๆเมื่อเห็นยามะยืนจ้องรูปทั้งสองภาพนั้นด้วยสายตาไม่ไหวติง.......
ฉันมองรูปนายที่ฉันเป็นคนถ่ายต่างหากล่ะยามะบอก ทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ตรงรูปเบื้องหน้า........
อย่างงี้ก็หมายความว่าหลงฉันในรูปนั้นล่ะสิใช่ป่ะ แต่ดูไปดูมาฉันเองก็หล่อเหมือนกันแหะคาเมะบอกยิ้มๆก่อนจะสวมกอดคนตรงหน้าจากด้านหลังซบใบหน้ากับไหล่บาง.........
นายนี่เนอะหลงตัวเองชะมัด ที่ฉันมาดูเนี่ยมาดูผลงานของตัวเองต่างหากล่ะ เพราะหลังจากนี้คงจะไม่ได้เห็นผลงานที่ดีที่สุดชิ้นนี้ของฉันแล้วยามะบอกอย่างเสียดายเมื่อผลงานชิ้นสุดท้ายที่ดีที่สุดนั้นตนคงจะไม่ได้เห็นอีกนาน นึกถึงเรื่องนี้ก็เกิดเสียดายขึ้นมาแต่เพราะว่าตนนั้นได้ยกผลงานชิ้นนี้ให้กับทางมหาลัยแล้วยามะจึงทำอะไรไม่ได้........
และนายไม่ชอบรูปนายที่ฉันเป็นคนถ่ายเหรอ ฉันว่ารูปนี้นายดูน่าค้นหาดีนะ เหมือนกับฉันในตอนนี้ไงที่กำลังค้นหาหัวใจของนายอยู่ หัวใจที่ฉันจะต้องค้นให้เจอ เพื่อให้เป็นของฉัน.........คาเมะบอกย้ำกับอีกคนทางยามะนั้นไม่ได้ตอบรับคำพูดของอีกคน เพียงแค่ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้งโดยที่ดวงตากลมโตนั้นจ้องมองรูปตนเองเบื้องหน้า ความรู้สึกหลากหลายกำลังเกิดขึ้นภายในจิตใจของยามะในตอนนี้.......
เมื่อทั้งสองคนได้ออกจากมหาลัยแล้วได้เดินไปเรื่อยตามท้องถนนที่ผู้คนพลุกพล่านโดยที่คาเมะนั้นเป็นฝ่ายชวนซื้อของ ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่นานจนถึงช่วงค่ำ
เอ๊ะ....ถุงสร้อยหายไปไหนน่าคาเมะเดินบ่นไปมาเมื่อสำรวจสิ่งของที่ตนได้ซื้อมานั้นแต่สร้อยกลับหายไปไหนไม่รู้.........
เมื่อกี้ตอนวิ่งข้ามถนนนายทำตกหรือเปล่ายามะเอ่ยขึ้นสำรวจตรงทางเดินแล้วก็ต้องพบกับถุงที่ตกอยู่ตรงบริเวณริมถนน.......
อยู่นั่นไงคาเมนาชิ........ยามะชี้ถุงสร้อยที่ตกอยู่ให้คาเมะดู คาเมะเห็นปุ๊ปจึงเดินไปเก็บถึงนั้นขึ้นมาแต่ระหว่างนั้น.......
คาเมนาชิระวัง........
ยามะตะโกนขึ้นเมื่อเห็นมอเตอร์ไซค์ที่ขับมาอย่างแรงอยู่ด้านหลังคาเมะ ก่อนจะผวาตัวเข้าไปฉุดคาเมะไม่ได้เดินลงไปริมถนน.......พร้อมกับกอดคาเมะเอาไว้
เฮ้อ.......เกือบไปแล้วล่ะขอบใจมากนะยามาชิตะคาเมะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อมองมอเตอร์ไซค์ที่ขับผ่านตนไปอย่างหวุดหวิดถ้ายามะไม่ช่วยมีหวังตนแย่แน่ แล้วได้หันไปขอบคุณคนในอ้อมกอด........แต่แล้วคาเมะกลับเห็นอีกคนที่ยืนตัวสั่นอยู่......
เป็นอะไรเหรอ........คาเมะถามขึ้นอย่างงงๆเมื่ออีกคนนั้นจู่ๆก็กลับยืนสั่นซะขนาดนั้น ทางด้านยามะไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ก้มหน้านิ่งอยู่ในอกคาเมะกลบเกลื่อนความรู้สึกเมื่อครู่แล้ว........
ร้องไห้เหรอ.......คาเมะถามอย่างไม่เชื่อตาตัวเมื่อเห็นอีกคนร้องไห้ขึ้นมาซะอย่างงั้น.......
ปะ เปล่ากลับกันเหอะยามะเช็ดน้ำตาเหล่านั้นทิ้ง น้ำตาที่ไหนออกมาทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่รู้สึกด้วยซ้ำไปว่าทำไมต้องร้องไห้ด้วย แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นจนรู้เพียงแค่ว่าตนกลัว.......กลัวที่จะเสียอีกคนไป.........ทำไมต้องรู้สึกเช่นนี้ด้วยเป็นเพราะอะไรกัน หรือเป็นเพราะว่าหัวใจตนนั้นได้เปิดรับคาเมะเข้ามาแล้ว
ร้องไห้เพื่อฉันเหรอ?คาเมะถามอย่างไม่เชื่อสายตา น้ำตาที่ตนได้เห็นนั้นเป็นเพราะตนใช่มั้ยยามะถึงได้ร้องไห้ออกมา..........
เปล่าซะหน่อย นายคิดไปเองยามะพยายามจะกลบเกลื่อนความจริงที่เกิดขึ้น ทางด้านคาเมะนั้นได้แต่ยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นท่าทางที่ดูงอนๆของอีกคนถ้าตนไม่เข้าข้างตนเองจนเกิดไปนั้น ยามะที่ร้องไห้เมื่อครู่ก็เป็นเพราะตนล่ะมั้ง..........
ฉันดีใจที่เมื่อครู่นายร้องไห้........คาเมะไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยบริเวณใต้ดวงตาที่ยังคงมีน้ำตาเอ่ออยู่.........
กลับบ้านเหอะ........ยามะไม่รู้จะทำอย่างไงดีแล้วที่เมื่อครู่ตนเกิดพลาดร้องไห้ต่อหน้าคาเมะซะอย่างงั้น คนใจแข็งอย่างตนนั้นตอนนี้แพ้คนช่างตื้ออย่างคาเมะแล้วเหรอ?
เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านนะ.......คาเมะพูดขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กของอีกคน แล้วตลอดทางเดินมือของทั้งคู่ยังคงผสานกันแน่นมือข้างที่คาเมะจะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด?
...................
นับตั้งแต่วันนั้นความสัมพันธ์ของคาเมะกับยามะเป็นไปด้วยดี เมื่อยามะเริ่มเปิดใจยอมรับคาเมะมากขึ้นและคาเมะก็คงยังปฏิบัติดีอยู่ตลอดเวลา จะกระทั่งวันนี้ทั้งได้ออกมาเที่ยวยังผับซึ่งเป็นวันนัดพบของเพื่อนร่วมรุ่น..........
คาซึยะเดี๋ยวฉันไปห้องน้ำแป๊ปนะ........สรรพนามที่ดูเปลี่ยนไปดังขึ้นจากริมฝีปากของอีกคน คาเมะพยักหน้ารับคำพูดนั้นก่อนจะละสายตามายังที่เหล้าดังเดิม
ฮ่า ฮ่า คาซึยะ คาซึยะ ดูสวีทกันดีนี่คาเมะโคคิกล่าวขึ้นจากด้านหลังก่อนจะวางเงินปึกหนึ่งตรงหน้าคาเมะ.......
ก็แหงอยู่แล้ว........คาเมะรับเงินนั้นพร้อมกับสำรวจจำนวนเงินตรงหน้า.......
ไม่น่าเชื่อว่าครั้งนี้ฉันจะแพ้พนันนายจนได้นะคาเมะ ถามหน่อยเหอะนายใช้วิธีไหนว่ะพิชิตคนใจแข็งอย่างยามาชิตะได้เนี่ยโคคิถามขึ้นอย่างสงสัย
เอาน่ากลเม็ดเล็กๆน้อยๆของฉัน.......นี่ไม่คิดจะให้เกินมาหน่อยเหรอฉันอุตส่าห์เล่นเกมส์นี้กับนายตั้ง 4 ปีเต็ม
ไอ้หน้าเลือด ตั้งแสนนึงนี่ยังไม่พออีกหรือไง.......เออนี่ขอถามหน่อยได้มั้ยว่าทำไมนายถึงทนจีบยามาชิตะได้นานขนาดนี้เห็นปกติที่พนันกันแค่เดือนสองเดือนถ้าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยนายก็ยอมแพ้แล้วนี่........
.................................คาเมะเงียบไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากปาก มีเพียงสายตาที่จับจ้องไปยังห้องน้ำที่อยู่ไกลและเห็นยามะนั้นกำลังเดินออกมา........
นี่ไม่บอกเพื่อนหน่อยเหรอว่าทำไมห๊ะ คาเมะโคคิยังคงตื้อคำตอบนั้นไม่เลิก............ส่วนทางด้านคาเมะก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีคำตอบออกมาจากปาก แต่หัวใจของคาเมะล่ะตอบว่าอะไร อะไรคือสิ่งที่ทำให้คนอย่างคาเมะยอมทนได้นานถึง 4 ปีกับการเล่นเกมส์นี้...........
คาเมะยังคงเงียบอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยปากบอกเบาๆกับเพื่อนรัก
.
.
.
.
.
..........เพราะว่าฉันรักโทโมะล่ะสิ.........
.
.
.
.
.
// - // - // - // END // - // - // - //
อ่านมาจนจบแล้วก็จะรู้ว่า
สรุปยามะก็ไม่เสร็จคาเมะสักที 55555
เธเนเธฒเธ 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: [Short-Fic] Iroppoi - END - Kame x YamaP เรทส่งท้าย ![[Short-Fic] Iroppoi - END - Kame x YamaP เรทส่งท้าย Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
Fri Mar 02, 2007 2:37 pm
